ปี่อั้นเหนียงจื่อ

ลำดับตอนที่ #4 : ท่านมารทำปิ่นข้าหัก

เฉิงม่อไม่พูดไม่จาก็คว้าหมับที่คอระหงส์ ออกแรงบีบเรียบร้อย ปี่อั้นออกแรงสองมือตีแขนเขาแต่ก็ไม่ได้ผล แถมตีไปตีมาเริ่มเจ็บมือเอง

"ท่านจอมมาร พี่ชาย ไม่ๆ พี่เฉิง ปล่อยข้าเถอะ"

เห็นว่านางกำลังจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ เขาถึงละมือออกจากลำคอ ปี่อั้นกุมที่ลำคอตนเอง สูดหายใจเอาลมเข้าออก

"เอาล่ะ เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่า"

ยังมีอะไรต้องคุยอีก ตอนนี้นางอยากจะกลับเรือนใจจะขาดอยู่แล้ว ไม่มีอารมณ์มานั่งกินลมชมวิวถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับเขาหรอกนะ

"เปิ่นจั้วจะเอาเรื่องที่เจ้าแอบฝึกคุมน้ำแข็งไปบอกท่านพ่อเจ้า"

ปี่อั้นลุกขึ้นยืน จ้องไปที่เขา "ท่านต้องการอะไร"

เขาเผยยิ้มเล็กๆ "ถอนหมั้นสิ"

"ท่านอยากถอนหมั้น?"

สายตาแน่วแน่มาก นางไม่อยากเชื่อเลย แต่...

"เช่นนั้นท่านฟ้องพ่อข้าไปเถอะ ข้าไม่มีทางถอนหมั้นเด็ดขาด กลับกันท่านกับข้าจะเข้าวิวาห์ให้เร็วขึ้น"

อยากถอนหมั้นนักใช่ไหม ได้ ข้าไม่ถอนหมั้นสักอย่าง เขาจะทำอะไรได้ แบร่ๆ

เฉิงม่อได้ยินคำพูดที่บาดหูตั้งแต่ลืมตาดูโลกมา ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งเขามาก่อน นางเป็นคนแรก

อยากตายนักใช่ไหม ได้!! เขาจะให้นางอยู่ไม่สู้ตาย สักวันเปิ่นจั้วจะปล้ำเจ้า! คอยดู!!

"ดี เปิ่นจั้วชอบหญิงงาม" พร้อมกับโน้มลำตัวเข้าใกล้นาง จุมพิตที่ริมฝีปากส่วนล่าง จากนั้นเลียซ้ำอีกรอบ

ปี่อั้นเข่าอ่อนทรุดลงนั่งที่พื้นตามเดิม สายตาเลื่อนลอย

หลังจากนางเรียกสติที่ลอยไปไกลกลับมาได้ เฉิงม่อก็กำลังจะเดินจากไปแล้ว

เรื่องอะไรปล่อยให้คนเขาจูบแล้วจะจากไปง่ายๆ เล่า

ดังนั้นปี่อั้นเลยยื่นขาเพรียวข้างหนึ่งไปตรงหน้าท่านมาร เขาไม่ทันได้มองสะดุดขานางเสียหลักหน้าเกือบทิ่มพรมแดงในห้องโถง ปี่อั้นสะใจไม่เบา

ในเมื่อเอาคืนท่านมารแล้ว จะอยู่รอให้เขามาฆ่าหันศพนางโยนให้ไอเข้ที่บ่อหรือ นางก็เผ่นสิ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน นางรู้สึกถึงปลายผมที่ตกลงมา หันกลับไปก็เห็นท่านมารถือปิ่นหยกขาวของนางอยู่

ไม่นะ! ปิ่นสุดที่รักของข้า!

เฉิงม่อถูกความงามของคนตรงหน้าดึงดูดเข้าให้ มือเผลอออกแรงบีบปิ่นหยกแตกเป็นสองท่อน

ปี่อั้นเห็นปิ่นที่เป็นดั่งลูกรักของนางหักคามือเขา ก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้า ก่อนเปิดก๊อกน้ำตาไหลไม่หยุด

นี่เป็นปิ่นสุดที่รักของข้า ท่านพ่อมอบให้ข้าตั้งแต่เกิด ข้าดูแลทะนุถนอมมันอย่างดี เขากลับบีบครั้งเดียวแตกเป็นสองท่อน!

เฉิงม่อสงบไม่อยู่แล้วด้วยเขาไม่เคยเจอแม่นางคนไหนมาร้องไห้ต่อหน้า น้ำเสียงยังอ่อนลงหลายส่วน "เดี๋ยวเปิ่นจั้วซื้อให้เจ้าใหม่ หยุดร้องซะ!"

ปี่อั้นร้องไห้หนักขึ้น "ท่านไม่จริงใจเอาซะเลย"

"..."

"โอเค เช่นนั้นเปิ่นจั้วซ่อมให้ แถมมอบปิ่นให้เจ้าอีกอัน คงได้แล้วมั้ง"

ปี่อั้นหยุดร้องไห้ทันที สีหน้าฉายแววทะเล้นซุนซน "เสร็จแล้วเอามาให้ข้าดูด้วย" จากนั้นวิ่งไปทางประตูด้วยความเร็วประดุจแสง

เฉิงม่อโดนนางปั่นหัวจนหน้าแดง รวบรวมพลังที่ปลายมือ บีบคอนังตัวดีมา แต่ไม่รู้เกิดเหตุขัดข้องประการใด ระหว่างทางพลังในมือเขาจู่ๆ ก็หมดลง

ปี่อั้นสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ร้อนแรงเหมือนตนเองเป็นไก่ย่างที่ถูกเผาตัวนึง ยังไม่ทันมองให้ชัดเจนตัวคนก็ลอยขึ้นกลางอากาศไปตรงหน้าท่านมาร แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นอีกเช่นกัน นางล้มลงทับบนร่างของท่านมาร ริมฝีปากแปะเข้าริมฝีปากอีกฝ่ายเหมือนจับวาง

"โอ้วโย่ว เอวข้า"

เฉิงม่อจับตัวนางพลิกลงด้านล่าง ตนเองขึ้นคร่อมใช้มือบีบแก้มอมชมพูชวนหมั่นไส้ "เปิ่นจั้วจะจับเจ้าหั่นเป็นท่อนๆ ป้อนจระเข้!"

เวลานี้เองกู่จิงที่ไม่ได้ดูสถานการณ์วิ่งพรวดเข้ามารายงานสารสำคัญจากสวรรค์ "มีสารจากสวรรค์…โอ้ เสาหินอ่อนนี่มันสวยเยี่ยงนี้นี่เอง ที่ผ่านมาไม่เคยมอง พอได้มองกลับลืมไม่ลง" 

ดีนะที่เขากลับลำได้ก่อนที่จะมองเห็นอะไรที่บาดตา

ปี่อั้นกับเฉิงม่อหันมองผู้มาใหม่แล้วพร้อมใจกันลุกขึ้น ในขณะที่ปี่อั้นพึ่งทรงตัวได้ เฉิงม่อก็ผลักนางล้มลงบนพื้นอีกรอบด้วยเหตุผลว่า 'เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้'

วันนึงข้าล้มไปกี่รอบแล้วเนี่ย!

"ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ! เจ้าเจอดีแน่!"

"มีอะไร"

กู่จิงเข้ามาคารวะนายท่านอีกรอบพร้อมรายงานเหตุสำคัญที่ทำให้มาขัดจังหวะนายท่านกับหญิงงามว่ามีสารมาจากสวรรค์เชิญเหนียงจื่อทุกตนในปรภพไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดที่กำลังจะถึงของว่าที่คู่หมั้นตี้จวิน

"เจ้าไปบอกพวกนางก็พอ"

เนื่องจากตอนนี้สวรรค์กับเผ่ามารกำลังสงบศึกอยู่ คงไม่ดีแน่หากต้องทำสงครามเพราะว่าไม่ยอมส่งคนไปร่วมฉลองวันเกิดว่าที่คู่หมั้นของตี้จวิน

"กู่จิง เรียกช่างปิ่นที่เก่งที่สุดมา"

ไม่นานเกินรอ ชายชราคนหนึ่งก็เข้ามาคารวะเฉิงม่อ

"นายท่าน ข้าเป็นช่างปิ่นมาหลายปีแล้ว เชี่ยวชาญการทำปิ่นทุกแบบ นายท่านต้องการให้ข้ารับใช้เรื่องอันใดหรือขอรับ"

กู่จิงมอบเศษปิ่นหยกขาวที่หักให้กับชายชรา

สมกับที่เป็นช่างมือดีของปรภพ เพียงแค่มองและสัมผัส เขาก็สามารถบอกส่วนผสมและวิธีการซ่อมออกมาได้อย่างง่ายดาย

"เรียนนายท่าน วัตถุดิบทั่วไปล้วนหาง่าย มีเพียงผงดอกสุ่ยเซียนเท่านั้นที่อาจจะหาได้ยากในโลกปรภพ นายท่านเห็นว่า..."

"เปิ่นจั้วจะให้คนไปหามาให้ เจ้าแค่ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ ส่งแขก"

กู่จิงนำทางช่างปิ่นจากไปพร้อมมอบสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้เขาติดไม้ติดมือไปด้วย

"กู่จิง" เฉิงม่อจิบชาร้อนที่สาวใช้รินให้ "จับตาดูท่านพ่อตาของเปิ่นจั้วไว้" เขาต้องมีอะไรปิดบังเปิ่นจั้วแน่ๆ

กู่จิงรับคำกำลังจะก้าวขาก็สงสัย "นายท่าน ว่าแต่ท่านพ่อตาของนายท่านคือผู้ใด?"

"..."

เฉิงม่อยกมือนวดขมับ

"พ่อของปี่อั้น"

"อ้อ" กำลังจะก้าวขาอีกรอบก็หันกลับมาถาม "แล้วปี่อั้นคือผู้ใด?"

เฉิงม่อออกแรงนวดที่ขมับ "ไสหัวไป"

"ขอรับ" กู่จิงเกาหัวอีกรอบ แล้วข้าจะไปหานางจากไหน?

...

พี่เฉิงเราเริ่มสงสัยท่านพ่อตาซะแล้วสิ