ปี่อั้นเหนียงจื่อ

ลำดับตอนที่ #3 : ท่านมารหล่อเหลาเอาการ

"กู่หลัน"

กู่หลันเปิดประตูเข้ามาคารวะผู้เป็นนาย "คุณหนูเรียกบ่าวมีอะไรหรือเจ้าคะ?"

อ๋อ หมายถึงว่า หากข้าไม่มีเรื่องอะไรจะเรียกใช้เจ้าไม่ได้งั้นสิ

"เปลี่ยนชุด ข้าไปพบท่านมาร!"

"คุณหนูไม่รออีกสักครู่หรือเจ้าคะ ไม่แน่ว่าที่สามีท่านอาจจะอยู่ระหว่างทางมา"

ปี่อั้นใช้สายตาจ้องกู่หลัน นางรู้ทันทีปิดปากตัวสนิทแล้วเริ่มเปลี่ยนชุดให้คุณหนู เป็นชุดสีชมพูอ่อนสดใสเข้ากับใบหน้าหวาน

"ไม่ต้องตามมา" กู่หลันได้แต่กลับไปยืนหน้าหงอยเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องตามเคย

ปี่อั้นเดินลัดเลาะตามสวนมาถึงตำหนักหรูหรายิ่งใหญ่มโหฬาร ที่มีป้ายแปะตัวโตๆ เหมือนกลัวคนจะมองไม่เห็นว่า 'ตำหนักหว่านเยว่'

ข้าล่ะอยากจะแหมไปถึงสวรรค์ ตำหนักตัวเองตั้งชื่ออย่างเพราะพริ้ง ส่วนเรือนข้ากลับชื่อ เยว่เย่ ฟังดูไม่มงคลเลยสักนิด ฮึ!

ไม่อยากจะเชื่อว่านอกจากชื่อตำหนักหว่านเยว่แล้ว ปี่อั้นมองอะไรไม่เห็นเลยนอกจากหัวคน เอาเป็นว่า หัวมาร มาร และมาร

ดึกๆ ดื่นๆ พวกนางทั้งหลายมาที่นี่ทำไม ว่าแล้วปี่อั้นก็ไปสะกิดไหล่แม่นางคนหนึ่งที่ยืนอยู่ท้ายสุด "เหนียงจื่อ ข้าถามหน่อย พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่?"

เหนียงจื่อหันใบหน้ามา เป็นหญิงหน้าตาธรรมดา แต่สัดส่วนดีมาก อกเป็นอก เอวเป็นเอว แล้วย้อนกลับมาดูนาง อกไม่มี เอวหนาเตอะ

"พวกข้าเป็นสนมมารอพบนายท่าน หากเจ้าอยากพบ ต้องไปเอาบัตรคิวจากเหนียงจื่อผู้นั้นก่อน" พร้อมทั้งทำมือชี้ไปยังแม่นางผู้หนึ่งที่ยืนแจกบัตรคิวอยู่

แม่เจ้า นี่ท่านจอมมารดังระเบิดขนาดนี้เชียวหรือ มีสนมตั้งเยอะแยะ ทำไมข้าไม่ยักรู้มาก่อน ถึงกับมีบัตรคิวแจกก่อนเข้าพบด้วย?

ด้วยความจนใจ ปี่อั้นเดินไปขอบัตรคิวมา ก่อนจะตกตะลึงอีกรอบเมื่อเห็นหมายเลขบนบัตรคิว คิวที่ 900! ท่านมารมีสนมทั้งหมด 899 ตน!!!!!!!

แม่เจ้า เปลี่ยนแม่นางวันละ 3 ตนอย่างกับกินยาหลังอาหาร ข้าล่ะนับถือในสมรรถภาพทางร่างกายจริงๆ จุ๊ๆๆๆ

หันกลับมามองคิวที่ยาวไปไกลถึงแปดเรือน ปี่อั้นก็ถอนหายใจแล้วเดินไปต่อคิว ใครใช้ให้นางเชื่อคำพูดของโจรสวาทนั่นเล่า นางเชื่อว่าถ้านางไม่ไปฟ้องท่านมารจริง มันต้องย้อนกลับมาปาดคอนางเป็นแน่

นอกจากจะต้องต่อคิวยาวเป็นชาติไม่รู้เมื่อไหร่จะถึงคิวนางแล้ว นางยังมีเวลาแค่ 10 วินาทีในการพบอีก โถ่เอ้ย คิดว่าจัดงานพบปะคนดังหรือไงฮะ เพิ่มเวลาหน่อยก็ไม่ได้หรือ!

ท่านจอมมารเฉิงม่อกลับมาถึงตำหนักด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว กู่จิงไม่ดูตาม้าตาเรือ มาถึงก็รายงานเรื่องที่สนมทั้งหมด 900 ตนมารอพบอยู่หน้าตำหนัก ถามว่าจะให้พวกนางเข้ามาเลยไหม

เฉิงม่อกุมขมับ เมื่อไหร่พวกนางจะเลิกตามเกาะแกะเขาสักที แต่ปากก็บอกไปว่า "อืม"

"เบิกตัวสนมคนแรก!!!"

หนึ่งเค่อ หรือประมาณ 15 นาทีผ่านไป คาดไม่ถึงว่าจะเป็นคิวของปี่อั้นแล้ว ไวกว่าที่คิด

"เบิกตัวสนมคนที่ 900!"

ปี่อั้นรีบวิ่งเข้าไปในโถงใหญ่ ไม่ทันได้มองอะไรสูดลมหายใจก่อนตั้งใจท่องบทที่ตัวเองเตรียมมาอย่างรวดเดียวจนจบ

"ท่านจอมมาร เมื่อครู่มีโจรสวาทบุกเข้าห้องข้า เขาหยามข้ามาก เขาแอบมองหน้าอกที่ไม่ค่อยจะมีของข้า อ้อ ข้ายังบอกเขาว่าข้าคือว่าที่ภรรยาของท่าน ท่านคงยังไม่รู้ แต่ท่านต้องช่วยข้านะ โจรสวาทผู้นั้นรู้จักชื่อของข้าด้วย เกิดวันใดเขาเข้ามาปล้นสวาทข้าอีก ท่านจะเสียชื่อเสียงเอาได้ เขายังขู่ข้าว่าถ้าข้าไม่เอาเรื่องมาฟ้องท่าน เขาจะปาดคอข้า ท่านทนเห็นว่าที่ภรร..."

"หมดเวลา เชิญ" กู่จิงผายมือเชิญออก กลับถูกเฉิงม่อห้ามไว้

"ให้นางพูดจนจบ" กู่จิงพยักหน้าขอตัวออกไปอย่างรู้งาน

ทำไมเสียงนี้มันคุ้นเคยแปลกๆ? ทันทีที่นางเงยหน้ามองใบหน้าว่าที่สามีอย่างชัดเจน นางก็ทรุดเข่าลง หน้าซีดเป็นไก่ต้ม

เขา! เขาคือ!! เขาคือโจรปล้นสวาทผู้นั้น!!! แถมข้ายังใช้เท้าถีบเขาไปหนึ่งดอกด้วย ข้าจะตายไหมนะๆ

เฉิงม่อเค้นเสียงในลำคอ "เมื่อกี้ไม่ใช่ใจกล้านักรึไง ทำไม กลัวเปิ่นจั้วหรือ?"

ปี่อั้นตะลึงตาค้างไปแล้ว นางกลืนน้ำลายลงคอ ดูท่าท่านพ่อคงต้องมาส่งศพข้าเสียแล้ว ข้าไม่รอดแน่

นางบอกกับตัวเองให้ทำใจให้สงบ "ข้ากลัวที่ไหน"

เฉิงม่อสอดสายตาลงเบื้องล่าง "เจ้าสั่นขาให้เปิ่นจั้วดูทำไม" พร้อมทั้งเอามือเท้าคาง ยกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ชวนเสน่ห์ บาดตาบาดใจ

มันใช่เรื่องที่จะมาสนใจเรื่องความหล่อเหลาของท่านมารหรือปี่อั้น! มีสติหน่อย

เขาลุกจากบัลลังก์ลงมาบีบแก้มนางด้วยมือเดียว

จะบีบก็บีบไปสิ ทำไมต้องแต่งตัวเต็มยศใส่เล็บปลอมที่ยาวเฟื้อยอย่างกับงิ้วมาด้วย เลือดจะออกแล้วเนี่ย!

"ปี่อั้นเหนียงจื่อ เมื่อครู่เจ้าเรียกเปิ่นจั้วว่าอะไรนะ?" เขาครุ่นคิด "ดูเหมือนจะเป็น...ท่านมาร?"

ปี่อั้นเหงื่อตก "ใช่ ท่านมาร...หล่อเหลาเอาการอยู่นะเนี่ย" พร้อมทั้งฉีกยิ้มแห้ง

...

ปี่อั้นก็แถไปเรื่อยอะเรา>w<