ปี่อั้นเหนียงจื่อ

ลำดับตอนที่ #1 : นามข้าคือปี่อั้น

นางมีนามว่า 'ปี่อั้น' ดอกพลับพลึงสีแดงที่หมายถึงความสูญเสียและการพลัดพราก ถึงแม้ความหมายดูไม่ค่อยจะดีเสียเท่าไหร่ ไม่รู้ตอนท่านพ่อตั้งชื่อให้ ในสมองคิดอะไรอยู่

แต่อย่างไรก็ตาม นางก็คือปี่อั้น และตอนนี้กำลังนั่งอยู่ตรงหน้ากระจกสีเหลืองอ๋อยมัวๆ บานหนึ่ง มีสาวใช้คนสนิทนามว่า 'กู่หลัน' คอยหวีผมให้

นางจับปิ่นหยกปักลงบนตัวทีนึงก็ถอนหายใจทีนึง ปี่อั้นยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดอยู่บนศีรษะ

"ขืนเจ้าเป่าลมใส่หัวข้าอีกรอบ หัวข้าได้ชุ่มไปด้วยน้ำลายเจ้าแล้ว!"

กู่หลันจัดการสวมเครื่องประดับทั้งหมดที่ต้องใช้ในงานลงบนศีรษะนาง ปากก็บ่นไป "ก็บ่าวสงสารคุณหนูนี่เจ้าคะ ไม่รู้นายท่านคิดอะไรอยู่ถึงได้หมั้นหมายคุณหนูกับจอมมารนั่น"

ปี่อั้นก็อยากจะถอนหายใจเช่นกัน นึกถึงตอนที่ท่านพ่อมาบอกนางว่า ท่านพ่อมีสัญญาใจกับท่านจอมมารคนก่อนว่าจะยกลูกสาวให้เป็นศรีภรรยา ปี่อั้นก็อกสั่นขวัญแขวนมาตลอด

พูดถึงจอมมารคนปัจจุบันของโลกปรภพ เขามีนามว่า 'เฉิงม่อ' จะว่าอย่างไรดีล่ะ เอาเป็นว่าถ้าเจ้าไปเดินที่ไหนแล้วได้ยินเรื่องอะไรเลวร้าย ให้คิดไว้ก่อนเลยว่าเป็นฝีมือเขานี่แหล่ะ

และวันนี้ก็คือวันมงคลของนางกับท่านจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ของโลกปรภพ ไม่ใช่งานสมรสแต่อย่างใด เพียงแค่หมั้นหมายไว้ก่อน แต่อันที่จริงพิธีการก็ไม่ค่อยต่างจากงานสมรสมากนัก

แต่ก็อะนะ พวกเราเผ่ามารไม่ค่อยสนใจเรื่องพิธีการจู้จี้จุกจิกพวกนี้หรอก ไม่เหมือนพวกชาวสวรรค์บนฟ้า ไม่รู้แต่ละคนจะตัวดำกันแค่ไหน อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์เสียขนาดนั้น

กลับมาที่เรื่องสัญญาใจของท่านพ่อบังเกิดเกล้าทั้งสองของนางกับท่านจอมมารเฉิงม่อ ไม่รู้ไปตกลงอีท่าไหน เจ้าช่วยข้า หรือข้าช่วยเจ้า อย่างไรงานหมั้นนี้ก็ต้องเกิดขึ้น

คิดแล้วปี่อั้นก็ถอนหายใจอีกทีนึง ประจวบเหมาะกับที่กู่หลันสวมทุกอย่างให้นางเสร็จแล้ว นางหยิบผ้าแดงมาคลุมบังใบหน้างามของปี่อั้น

พูดไปแล้วก็แปลก ปี่อั้นมีใบหน้าที่อ่อนโยนงดงาม เรียกได้ว่า ถ้ามีใครบอกว่านางสวยราวนางฟ้าบนสวรรค์ก็ไม่เกินเลย แต่นิสัยนั้นกลับ...หยาบกระด้างไปหน่อย ซุกซน ไม่ยอมคน เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่แปลกอะไรมากเมื่อเทียบกับแม่นางจากเผ่ามารตนอื่นๆ

"สวยงามมาก!"

เวลานี้ท่านพ่อของปี่อั้นก็มาแล้วเช่นกัน บนใบหน้าชายอายุราวสี่สิบกว่าดูไม่ได้ดีใจดั่งที่ควรจะเป็น

"พ่อไม่อยากให้เจ้าหมั้นหมายจริงๆ"

ปี่อั้นหันขวับ

อะไรคือไม่อยากให้เจ้าหมั้นหมาย ใครกันที่ตอนแรกมาอ้อนวอนคุกเข่าต่อหน้าข้าว่า 'ปี่อั้นลูกรัก เจ้าช่วยหมั้นหมายกับท่านจอมมารเถิด ถือว่าพ่อคนนี้ขอร้องเจ้า' ว่าแล้วนางก็กรอกตามองบน

มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะทำอะไรได้อีก มีแต่ต้องหมั้นหมายให้จอมมารนั่นแล้ว!

"ข้ารู้ว่าท่านพ่อห่วงข้า ท่านพ่อวางใจได้ เขาชั่วร้ายแค่ไหน ยังจะสู้ข้าได้?"

"เจ้าจะทำอะไร" ควรรู้ไว้ว่าลอบฆ่าจอมมารที่เป็นดั่งศูนย์กลางประชามารเรียกได้ว่าฆ่าล้างสิบชั่วโคตรยังไม่พอให้ชดใช้

ปี่อั้นแค่นเสียงในลำคอ ในใจมีแผนการใหญ่ไว้ใช้จัดการว่าที่สามี

"ข้าจะสับไอนั่นทิ้งซะ แค่นี้ก็ทำอะไรข้าไม่ได้แล้ว วะฮะฮ่า" ว่าแล้วก็หัวเราะเสียงดัง

ท่านพ่อได้ยินคำของลูกสุดที่รักก็หน้าซีด ลอบปาดเหงื่อ คิดในใจ ดีนะที่นางไม่ใช่ภรรยาข้า ไม่เช่นนั้นอย่าได้หวังมีทายาทสืบสกุลอีกเลย

ในขณะที่ท่านพ่อกำลังจะเอ่ยปาก สาวใช้นางหนึ่งก็เดินเข้ามาคารวะ "นายท่าน คุณหนู ได้ฤกษ์แล้วเจ้าค่ะ"

ที่ว่าถึงฤกษ์แล้วก็ไม่ใช่อะไรหรอก ถึงฤกษ์สะดวกแล้ว ฤกษ์ที่ท่านจอมมารสะดวกรับนางเป็นคู่หมั้น ก่อนจะจัดงานมงคลสมรสในอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะเรื่องนี้ท่านจอมมารเป็นคนจัดการ ปี่อั้นมีหน้าที่แค่ทำตัวให้พร้อม เดินขึ้นเกี้ยวเป็นภรรยาจอมมารก็พอ

"ขอให้เจ้าโชคดี ลูกรักพ่อ"

"ข้าจะโชคไม่ดีก็เพราะท่านพ่อนั่นแหล่ะ ข้าไปล่ะ" อวยพรข้าทีไร เกิดเรื่องทุกที อย่างนี้สาปแช่งข้าดีกว่า เผื่อผลออกมาจะดีบ้าง

ก่อนเดินตามกู่หลันไป ปี่อั้นคว้าขนมบนโต๊ะมาสองสามชิ้นยัดไว้ตรงหน้าอก เก็บไว้เป็นเสบียงเผื่อหิวกลางทาง

ยัดขนมไปก็เริ่มคิด ว่าที่สามีนางจะหน้าตาเป็นเช่นไรนะ หวังว่าจะไม่ขี้เหร่เกินไป ไม่แก่กว่านางมากนัก

ปี่อั้นเริ่มจินตนาการถึงหน้าตาว่าที่สามี นางไม่หวังอะไรมาก เพียงแค่...

ขอให้หล่อเหลาแบบที่เห็นแวบเดียวจำไปจนตาย ผิวขาวมีออร่าเปล่งปลั่งจนแสบตา มีรสนิยมดี ไม่กินของเหม็นของเน่า ปกป้องนางจากอันตราย ไม่เจ้าชู้ไม่พร่ำสุรา ไม่เคร่งครัดให้นางอยู่ในกฎระเบียบ ไม่บังคับนางทำงานบ้าน ที่สำคัญคือไม่ฆ่านางไปเลี้ยงจระเข้หลังบ่อน้ำก็พอแล้ว ถือว่ามาตรฐานนางคงไม่สูงเกินไปมั้ง...นะ

นางก้าวขาไปข้างหน้า ขึ้นเกี้ยวโครงกระดูกที่เตรียมไว้ให้ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย มันจะไม่หักระหว่างทางใช่ไหมนะ?

เอาล่ะ!

สถานที่ต่อไป...ที่พักท่านจอมมาร เรือนเยว่เย่!

…

สวัสดีค่า นักอ่านทุกท่าน ฝากเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยน้า คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ นามปากกา คุณหนูหงส์ ด้วยนะคะ ขอบพระคุณอย่างสูงค่า