ไม่รักได้มั้ย ผู้ชายปากหมา - นิยาย ไม่รักได้มั้ย ผู้ชายปากหมา : Dek-D.com - Writer
×

    ไม่รักได้มั้ย ผู้ชายปากหมา

    หน้าปรุขนาดนี้ แถมยังอ้วนเป็นหมู ต่อให้เธอเธอมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่สนใจหรอกนะจะบอกให้ นั่นคือคำตอบเย้ยหยันที่เพ่ยอิงตอบกลับใยรัก หลังจากที่เธอยื่นจดหมายรักให้ในวันจบการศึกษา..

    ผู้เข้าชมรวม

    101

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    101

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  26 มิ.ย. 67 / 23:10 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    ไม่รักได้มั้ยผู้ชายปากหมา

    (เพ่ยอิง×ใยรัก)

    Part : ใยรัก

    สวัสดีฉัน 'ใยรัก' พ่อแม่ตั้งชื่อนี้เพราะฉันเป็นลูกสาวคนแรกและคนเดียวของท่านทั้งสอง พ่อแม่เคยบอกกับฉันว่าฉันคือคนเชื่อมสัมพันธ์ของพ่อแม่ เป็นใยรักที่ท่านทั้งสองตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นใยรักคล้องใจท่านทั้งสองเข้าด้วยกันไปตราบนานเท่านาน

    และถึงแม้ว่าชื่อฉันมันถูกตั้งมาด้วยความโรแมนติกของพ่อแม่ แต่รู้อะไรมั้ยคะ...ฉันคือหญิงสาวคนหนึ่งที่โดนตราหน้ามาตั้งแต่มัธยมต้นว่า 'อีช้างหน้าปรุ' จนตอนนี้ก็ใกล้จบมัธยมปลายแล้ว คนพวกนี้ยังไม่เลิกนิสัยบูลลี่รูปลักษณ์คนอื่นเสียที ฉันล้ะเบื่อมาก 

    "นี่อีช้างหน้าปรุ เอาการบ้านมาลอกหน่อยดิ!!" เสียงแหลมจากนุชจรีหรือจิ้งหรีดร้องทัก พร้อมเอากระเป๋าของตัวเองไปวางบนโต๊ะเรียนของตัวเอง

    และใช่ค่ะจิ้งหรีดคือนางร้ายในชีวิตจริง นางเป็นหัวโจกในการตั้งแก๊งบูลลี่ อาศัยอำนาจของพ่อที่เป็นรองผู้อำนวยการมาข่มคนอื่นให้ตัวเองเหนือกว่าทุกคน แม้กระทั่งครูบางคนก็ต้องคอยตามใจไม่ห่าง นับว่าเป็นตัวอันตรายหมายเลขหนึ่งที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยเลยสักนิด เลี่ยงได้เลี่ยงค่ะ

    "อะนี่" ฉันหยิบสมุดการบ้านวิชาฟิสิกส์ส่งไปให้จิ้งหรีด นางเปิดสมุดสำรวจดูก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพแต่ละข้อเอาไว้ ก่อนจะโยนสมุดฟิสิกส์ของฉันออกนอกหน้าต่างลอยไปยังป่ารกด้านข้างโรงเรียน

    ภาพสมุดฟิสิกส์ของฉันที่ลอยออกไป ฉันได้แต่มองมันอย่างนั้น ไม่สามารถทําอะไรได้เลย ก่อนจะหลุบสายตามาโฟกัสหนังสือเตรียมสอบตรงหน้า 

    "นี่!! แกไม่ไปเก็บหรอ? เช้านี้ต้องส่งแล้วไม่ใช่หรือไง?" จิ้งหรีดถามเมื่อเห็นฉันยังนิ่งเฉย ด้วยปกติแล้วฉันมักจะโดนแบบนี้บ่อยๆ มันทำให้ชินจนฉันเตรียมแผนรับมือสำรองไว้ นั่นคือการทำสมุดสำรองอีกเล่มขึ้นมา เผื่อกรณีฉุกเฉินแบบนี้ไง

    "ไม่เก็บ" 

    "หึ...ดีเหมือนกัน แกจะได้ขาดคะแนนจิตพิสัยบ้าง แล้วก็อย่าลืมเรื่องที่ฉันเตือนล่ะ" จิ้งหรีดกอดอกมองฉันด้วยสายตาเย้ยหยัน 

    ฉันล้ะอยากตะโกนตอกหน้านางไปจริงจริ๊งงว่า 'สวยตายแหละแม่คนเก่ง!!' แต่นั่นก็ได้แค่คิด ถึงยังไงก็ทำอะไรลูกสาวรองผู้อำนวยการไม่ได้อยู่แล้ว อดทนนะอดทน พุทโธ พุทโธ...

    End : ใยรัก.....

     

    Part : เพ่ยอิง

    สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อว่า 'เพ่ยอิง' ผมเป็นลูกครึ่งไทยจีน พ่อไทยและแม่จีนแท้ ผมที่เป็นลูกครึ่งแม้หน้าตาจะออกตี๋แต่ก็ได้มาดเข้มชายไทยจากพ่อมาไม่น้อย ไม่ได้อยากจะอวดหรือหลงตัวเองนะครับ แต่ผมหล่อมากนะครับสูงร้อยแปดสิบห้า หุ่นดี ผิวขาว ตามฉบับลูกครึ่งไทยจีนเลยครับ

    เรื่องราวของผมและคนรักมันเริ่มตั้งแต่ตอนมัธยมปลายแล้วครับ ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่ารักแท้คืออะไร ทำให้ผมพลาดโอกาสที่จะได้ศึกษา และเรียนรู้นิสัยใจคอกับคนที่ผมรัก กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ผมเกือบเสียเธอไปแล้ว...

    "เห้ย!! ไอ้เพ่ย...มานั่งคิดมากอะไรอยู่คนเดียววะ พวกกูตามหามึงตั้งนาน ใกล้ได้เวลาเข้าโดมแล้วนะเว้ยเพื่อน" ชาคริส เดินเข้ามานั่งที่ม้านั่งด้านข้าง ก่อนที่พวกเพื่อนอีกสามคนจะเดินตามเข้ามาเสริม 

    "ป่าวหรอก กูก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย อย่าสนใจเลย ว่าแต่มึงเหอะ ไปทำอะไรดีเซลมัน ทำไมถึงได้ทำหน้าวอนส้นตีนแบบนี้วะ?" ผมถาม ในกลุ่มผมที่มีกันอยู่ห้าคน ซึ่งประกอบไปด้วย ผม ชาคริส ดีเซล โซลาร์ และรูฟ เห็นแบบนี้พวกเรารักกันมากจนเกลียดกันแล้วก็ว่าได้ รู้ไส้รู้พุงกันหมด

    "หึ...ก็จะอะไร สงสัยมันเป็นเมนมั้ง" ชาคริสว่า

    "เมนพ่อมึงดิ...กูชายแท้สัสคริส!!" คนโดนกล่าวหาอย่างดีเซล เข้ามากระชากคอเสื้อของอีกคนที่พูดไม่เข้าหู

    "เห้ยๆ ใจเย็นดิวะ วันจบทั้งที มึงจะทะเลาะกันให้ได้อะไรขึ้นมา" รูฟและโซลาร์เข้ามาห้ามสองคนให้ออกจากกัน หึ...กัดกันอย่างกับหมา 

    "ใกล้ได้เวลาแล้วไปกันเถอะ" ผมก้มมองที่นาฬิกาเรือนหรูของตัวเอง ก่อนทั้งหมดจะลุกขึ้นและเตรียมเดินไปทางหอประชุมที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานปัจฉิมนิเทศให้กับเด็กที่จะจบเรียน ซึ่งพวกผมก็คือหนึ่งในนั้น

    "ดะ...เดี๋ยวค่ะ!!! อย่าพึ่งไปค่ะ!!!" เสียงเล็กดังมาจากด้านหลัง ชวนให้ต้องหันกลับไปมองว่าใครที่มาหลบอยู่ที่นี่ในเวลานี้

    "...??..." พวกผมห้าคนมองหน้าคนที่พึ่งวิ่งเข้ามาใหม่ ร่างอวบอ้วนผิวขาว แต่ใบหน้าของเธอคนนั้นดันเต็มไปด้วยสิวอักเสบ สิวหัวหนอง สิวหัวช้าง และรอยดำรอยแดงจากสิวมากมายอยู่เต็มใบหน้า เธอวิ่งมาหยุดหอบหายใจอยู่ตรงหน้า และในมือก็ถือกล่องสี่เหลี่ยมบางอย่างอยู่ในมือ

    "เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่า" เป็นรูฟที่เอ่ยถามคนแรก

    "คือว่า..." เสียงเล็กลากยาว สายตาของเธอสอดส่องไปมา จนมาหยุดโฟกัสอยู่ที่ผม หรือจะคุยกับผมงั้นหรอวะ

    "เห้ย!!! มีอะไรก็ว่ามา พวกพี่สายแล้ว ร้อนก็ร้อน มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้!!!" ดีเซลที่อารมณ์เสียอยู่ก่อนแล้วพูดใส่อารมณ์กับเด็กอ้วน เธอถึงกับเบิกตากว้างตกใจกลัว 

    "คะ คือหนู...เอาของขวัญมาให้พี่เพ่ยอิงค่ะ" ว่าก่อนจะยื่นกล่องสี่เหลี่ยมมาให้

    "ให้ฉัน?" ผมชี้มาที่ตัวเอง

    "ค่ะ...คือหนูชอบพี่มานานมากแล้ว ก่อนพี่จบไปก็อยากจะมอบของขวัญให้พี่และมาสารภาพรักด้วยค่ะ" ยัยเด็กอ้วนก้มหน้ามองพื้น ปากก็รัวพูดเร็วๆ ออกมาแทบฟังไม่ทัน แบบนี้ก็มีด้วยว่ะ

    "สภาพอย่างนี้อะนะ มาสารภาพรัก?" ดีเซลพูด

    "...." ผมก้มมองกล่องของขวัญที่เธอมอบให้ในมือ ก่อนจะแกะฝากล่องออก พบว่าข้างในเป็นนาฬิกาเรือนสวยพร้อมกับการ์ดใบหนึ่งแนบอยู่ข้างๆ น่าจะเป็นจดหมายสารภาพรักแหละมั้ง เดาเอา

    "เอาของของเธอคืนไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว" ผมบอกกับเธอก่อนจะยื่นกล่องของขวัญคืนให้เจ้าของ 

    "ถึงพี่จะมีคนที่ชอบแล้ว แต่ก็รับไว้เถอะนะคะ หนูตั้งใจซื้อมันให้พี่จริงๆ"

    "นี่ยัยหมูอ้วน เพ่ยอิงมันก็บอกอยู่ว่ามีคนที่ชอบแล้ว ยังตื้ออยู่อีก ไม่ดูสารรูปตัวเองเล๊ยย!!" ดีเซลเดินมายืนบังหน้าก่อนที่จะพลักเธอออกไป 

    "ฮึก...!" ผมยืนมองเธอที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ด้านหน้า แต่ไม่คิดจะช่วยออกปากอะไรหรอกนะ แบบนี้เจอมาเยอะแล้ว มาสารภาพรักแต่พอโดนปฏิเสธก็ร้องไห้ ถามจริงเถอะมันช่วยอะไรได้หรือไงวะ น้ำตาเนี่ย

    “นี่!! จะบอกอะไรให้นะน้อง หน้าปรุขนาดนี้ แถมยังอ้วนเป็นหมูตอน ต่อให้เธอมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่สนใจหรอกนะจะบอกให้” ว่าแล้วผมก็โยนกล่องของขวัญนั่นทิ้ง พวกเราห้าคนจึงเดินออกมาเพื่อไปหอประชุม 

    ก่อนไปผมหันกลับไปมองเธออีกครั้ง เห็นเธอก้มเก็บกล่องของขวัญนั่นไว้แล้วก็เบาใจ ผมไม่ได้อยากจะทำแบบนั้น แต่เพราะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว การปฏิเสธและไม่ให้ความหวังคนอื่นมันก็เป็นสิ่งที่ควรทำไม่ใช่หรอ

    เมื่อคิดได้แบบนั้น ผมจึงเลิกสนใจสายตาเศร้าหมองนองน้ำตาของเธอที่พึ่งเห็นเป็นครั้งแรก มันช่างเหมือนลูกกวางน้อยเสียจริง ผมละสายตาจากดวงตาคู่นั้น ก่อนจะหันหน้ากลับ เดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อน

    End เพ่ยอิง

     

    "อ้วนมันผิดหรอ? เป็นสิวมันผิดหรอ? ทำไมต้องเป็นฉันที่มัดจะโดนปฏิเสธอยู่เสมอ!!"

    "อึก...ฮึก!!" น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาทั้งสอง ใยรักเก็บกล่องของขวัญที่เธออยากจะมอบให้กับพี่ชายที่เธอแอบรักมาตั้งแต่เด็ก แต่เขา...คงจำเธอไม่ได้ 

    เธอเงยหน้าสบตาคู่นั้นของพี่เพ่ยอิง ก่อนที่เขาจะวิ่งไปหาเพื่อน สัญญาที่เขาให้ไว้กับใยรักตอนเด็กว่าจะดูแลและไม่ว่านานแค่ไหนเขาก็จะไม่มีวันลืมใยรักได้ มันไม่มีแล้วสินะ

    "นับจากวันนี้ใยรักจะไม่วิ่งตามและไม่รักพี่เพ่ยอิงอีกต่อไป คนผิดสัญญาแบบพี่เพ่ยอิงสมควรอยู่คนเดียวตลอดชีวิต!!!" 

     

    From writer...

    เรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก ผสมความขมนีสนุง 

    อยากจะให้ทุกคนลองเปิดใจกดเข้าไปอ่านก่อนนะคะ เผื่อจะถูกใจ 

    ไรท์ของฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ พระเอกปากร้าย นางเอกปากแซ่บ หวังว่าจะถูกใจรี้ดกันน้าาาา❤️

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น