รักนะ ยัยจอมเฮ้ว

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยขี้เซา

“มิจิ”

“Z..z..Z..z…”

“มิจิ”

“Z..z..Z..Z..zzz”

เฮ้!! ทำไมยัยนี่ตื่นยากจังแหะ เรียกก็แล้ว เขย่าก็แล้ว ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะตื่นเลย ผู้หญิงอะไรหลับได้หลับดี ขนาดลำโพงของห้องอยู่ใกล้ๆแท้ๆ ยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย คนหรืออะไรกันวะเนี่ย

“นี่ วายุพัตร์” เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“เรียกวินก็ได้ครับ^_^” ผมหันไปตอบเธอพร้อมกับรอยยิ้ม ผู้หญิงที่เรียกผมนี่จัดได้ว่าหน้าตาน่ารัก ไม่สิไม่ใช่น่ารักธรรมดา น่ารักมากๆเลยแหละ หน้าจะสูงประมาณ ร้อยหกสิบกว่าๆ ใบหน้ารูปไข่ แก้มสีชมพู ปากเล็กๆน่ารัก ผิวขาวเนียน ดูโดยรวมน่ารักโคตรๆ น่ารักแบบใสๆเพราะดูๆแล้วเธอไม่ได้แต่งหน้าเลยนะเนี่ย

“อืม วิน เดี๋ยวเราปลุกมิจิให้เองนะ”

“ขอบคุณครับ อ้าว! เฮ้ยจะไปไหนอ่ะ” และแล้วผู้หญิงคนนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว ยังกะติดจรวดมิดไซด์ แล้วผมจะปลุกยัยขี้เซานี่ได้ไงล่ะเนี่ย เฮ้อ..คนหล่อละงึด

ผ่านไป 5 นาที ปลุกยังงั๊ยยังไง มิจิก็ยังไม่ยอมตื่นสักกะที แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หายไปตั้งนานแล้วนะ ไหนว่าจะมาปลุกยัยนี่ให้ยังไงล่ะ เฮ้อ...UOU=3

“นี่ วายุพัตร์พวกเราพาไปทานข้าวเอาไหม” ผมคิดว่าเสียงนี้คงเป็นผู้หญิงเชื่อไหม??

“เอ่อ...” เฮ้ย..ดิส อิส อะ ใบ้รับประทาน ผมชักไม่มันใจแล้วว่าไอ้ตัวที่ผมเห็นอยู่คือมนุษย์เพศหญิง คือ..แบบว่ามันได้ใจสุดๆไปเลย หน้าขาววอก ปากแดงแจ๊ด พร้อมกะคอนเท็คเลนส์บิ๊กอาย อึ๊ย..ผมนึกว่าปีศาจวานรซะอีก แล้วไม่ได้มีแค่ตัว เอ๊ย คนเดียวนะ แต่มีถึงสาม ผมพูดไม่ออกอ่ะ ตะลึงตึงตึงอยู่

“ว่าไงจ๊ะ จะไปกับพวกเราไหม” คนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นจ่าฝูง เอ๊ย หัวหน้ากลุ่มนี้ถามซ้ำขึ้นมาอีก แล้วผมจะตอบยังไงล่ะเนี่ย

“ออกไปจากวินเดี๋ยวนี้นะ” ชะอุ๊ย แสบหู รู้สึกว่าเสียงเล็กๆแต่ซุปเปอร์ดังอันนี้ ผมจะคุ้นๆนะ รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งจะคุยกับผมเมื่อตะกี้นี้นี่ ผมลองหันไปดูตามต้นเสียง อ่ะนั่นแน่ ใช่เลย คือเธอ ใช่เลย เหอะๆ นางฟ้าของผมกลับมาแล้ว(กลายเป็นนางฟ้าของผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย แต่ตอนนี้ใช่แน่นอนเพราะเธอกำลังจะช่วยชีวิตผมจากฝูงปีศาจ เหอะๆ)

“เชอะ ไปก็ได้ งั้นไปก่อนนะจ๊ะวายุพัตร์ อุ๊ย เรียก วินดีกว่านะ ฮิฮิ บ๊าย บาย จุ๊บๆ” คุณเธอหันไปทำตาเขียวใส่กับผู้หญิงคนนั้น แล้วหันมาทำตาหวานหยาดเยิ้มกับผม บรื๊อ ขนลุก แถมยังมาทำส่งจูบให้ผมอีก แหวะ

“แล้ว เอ่อ...” ผมเรียกไม่ถูก เพราะเธอไม่ยอมบอกชื่อผมนี่

“เรียก เจนนี่ล่ะกันนะ”

“อืม แล้วเจนนี่ไปไหนมาละ ไหนว่าจะเรียกมิจิให้ไง”

“ก็ไปเอาอุปกรณ์ปลุกยัยขี้เซานี่ไง” เจนนี่พูดพร้อมหยิบโทรโข่งให้ผมดู

“เฮ้ย แล้วมิจิหูจะไม่ตึงเหรอ” ผมกลัวยัยมิจิจจะหูหนวกมากกว่าซะอีก

“คอยดูละกัน”

ผมจ้องตาไม่กระพริบ พร้อมเอามือแนบหูไว้ ในขณะที่เจนนี่เอาโทรโข่งไว้ข้างๆหูของมิจิ พร้อมกับพูดว่า ตื่นได้แล้ว กินข้าวแล้วโว้ย สามครั้ง โอ้ว้าว ซาร่ามันจอร์ชมาก มิจิขยับตัวพร้อมกับขยี้ตาแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมิจิถึงไม่รู้สึกแสบหูบ้าง เพราะขนาดผมเอามือปิดหูไว้แล้วแท้ๆ ขี้หูยังออกมาระบำฮูลาฮูล่าเลย ผู้หญิงอาร๊าย...ขี้เซาชะมัด

“ฮาว..*O* เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย” มิจิ ฮาวพร้อมพูด แถมเอามืดปาดคราบน้ำลายข้างแก้มอีกตั้งหาก โห...เหอะๆผู้หญิง

“อืม เที่ยงแล้ว วันนี้เวรมิจิเลี้ยงข้าวนะ” เจนนี่พูดไปยิ้มไป

“อืม ปะๆ” มิจิพูดพร้อมจูงมือเจนนี่เดินผ่านผมไป อ้าว แล้วผมอ่ะ

“เฮ้ย..เดี๋ยว” ผมตะโกนออกไปจนสองสาวหันมามองผมหัวแทบหลุด

“อะไร จะให้ฉันเลี้ยงข้าวนายเหรอ ฝันไปเหอะ” มิจิพูดด้วยท่าทางยียวนกวนประสาทสุดๆ

เฮ้ๆๆๆๆ อะไรกันนี่ ทำไมอ่ะ ผมหายไปไม่กี่ปีเองนะ แค่ หก-เจ็ด ปีเอง (ไม่นานหรอกเนอะ เนอะ) ทำเป็นจำผมไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ชักชุ๊นแหะ ชักชุ๊น

“เฮ้ๆๆ ไม่ต้องมาทำตาเขียวนะ” มิจิพูดขึ้นอีก

“นี่ ยัยโอลีฟ จำฉันไม่ได้เหรอ”  ผมพูดขึ้น รู้สึกน้ำเสียงผมจะดังขึ้นนิดๆนะเนี่ย

เอ๋...การเรียกแบบนี้มันคุ้นๆหูนะเนี่ยเหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่มันต้องนานแน่นอนฉันมั่นใจ เพราะฉันนึกไม่ค่อยออกเลยงะ คิด สิ คิด เอ๊ะๆๆๆๆ เหมือนจะคิดออกแหละ เหมือนว่าจะมีภาพเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายเล่นกันอยู่ในมโนความคิดนะเนี่ย ภาพชักชัดขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว อีกนิดๆ รู้สึกว่าหน้าตาของเด็กผู้ชายคนนั้นจะเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าฉันตอนนี้เลยอ่ะ[ไอ้งอแง] เอ๊ะ...งอแง งอแง งอแง

“อ๋อ...นายงอแง” ฉันพูดขึ้นดังมาก ขอย้ำว่า มาก เพราะคนที่อยู่กับฉันทั้งสองคนสะดุ้งโหยงเลย

“เออ...กว่าจะจำกันได้นะ” นายงอแงพูดขึ้น

“อ๊าย...คิดถึงจังเลย” ฉันพูดพร้อมกับโผเข้ากอดนายงอแงเต็มเหนี่ยว

“เฮ้ย!!เลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว เรียกวินได้แล้ว” นายงองแงเอ๊ยวิน พูดพร้อมกับหัวเราะ ฮึฮึ ในลำคอ

“จ้ารู้แล้ว แต่วินก็ต้องเลิกเรียกฉันแบบนั้นเหมือนกันนะเฟ้ย” ฉันพูดพร้อมดันตัววินออกเพื่อให้วินได้เห็นสายตาอันกวน+อ้อนของฉัน

“รู้แล้วคร๊าบ” วินพูดพร้อมรอยยิ้มสุดเท่ ที่ฉันเห็นกี่ทีก็ไม่เคยเปลี่ยน

“อะแฮ่ม มิจิ” เสียงกระแอมของเจนนี่ทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย

“แยกกันได้แล้ว” เจนนี่พูดพร้อมทำหน้ายักษ์ ว๊าย..ลืมตัว คิดถึงมากไปหน่อย

ฉันหันไปยิ้มแห้งๆกับเจนนี่แล้วหันไปหาวิน แต่ตาบ้านั่นก็ทำเหมือนฉันเป็นเด็ก มีการเอามือมาขยี้หัวฉันเล่น แล้วหัวเราะล่าอีก ไม่ชอบเลย ฉันเอามือปัดมือของวินออก แล้วตีแขนวินดังเพียะ

“โอ๊ย มือยังหนักเหมือนเดิมนะ” วินพูดพร้อมเอามือลูบแขนปอยๆ

“อย่าสำออย ไปได้แล้ว เจนนี่หิวข้าว” ฉันรีบจูงมือวินและเจนนี่มาคนละข้างแล้วเดินออกจากห้องหลังจากที่เห็นหน้าตาของเจนนี่ที่จะกลายร่างอีกรอบ

“ว๊ายๆๆสปาเก็ตตี้ของโปรดของช้านนนน” ฉันพูดพร้อมทำตัวกระดี๊กระด๊าเกินเหตุ ไม่ให้ดีใจได้ไง ก็วันนี้ฉันไม่ต้องเสียตังค่าข้าวนี่ วินเลี้ยง หุหุ-v-

“มิจิทำตัวดีๆหน่อยดิ อ๋อ แล้วก็วินขอบใจนะที่เลี้ยงข้าวมื้อนี้นะ”

เจนนี่ดุฉันอ่ะ T_T แต่ แหม...หันไปยิ้มซะหวานหยดย้อยกับนายวินซะนี่ ตาบ้าวินคงเป็นตัวประหลาดแน่เลย ก็แหม ฉันโดนดุตลอด แต่ตาบ้านั่นได้รอยยิ้มซะตลอด ชิชิ หมั่นไส้

“อืม นี่มิจิ วันนี้จะไปซ้อมเต้นป่าว” อยู่ดีดีเจนนี่ก็ถามขึ้นเล่นเอาฉันชะงัก

“ไปดิ ทำไมเหรอ” 

“ฉันคิดว่า วันนี้ฉันจะไปด้วยนะ”

ฉันคิดว่าแปลกมากเลย ที่จู่ๆเจนนี่อยากไปดูฉันซ้อมเต้น ก็ปกติไม่เห็นจะไปบ่นว่ากลับบ้านดึกอย่างงั้นอย่างงี้ ทีอย่างงี้มาบอกว่าอยากไปดู

“ทำไมถึงอยากไปอ่ะ”

“ไม่ให้ไปไม่ไปก็ได้” เจนนี่ทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องให้อีกแว้ววววว

“ไปก็ไปจ้า”

“^_^” รอยยิ้มที่สุดแสนจะสดใสก็กลับมาเหมือนเดิม

“ตะวันชูเด่น~สายลมแสนเย็น~ตะลัลล๊า~”

ฉันร้องเพลงบ้าเพลงบออะไรก็ไม่รู้ นึกขึ้นได้อยากร้องก็ร้อง อยากเต้นก็เต้น ฉันกระโดดโหยงเหยงๆไปมา สบายใจจริงๆ แต่กระโดดไปกระโดมาก็ชักเหนื่อยแหะ ลมเย็นๆอย่างนี้เริ่มง่วงแล้วด้วย ฮาว...

“หมดฤทธิ์แล้วเหรอลิงน้อย” วินพูดขึ้นพร้อมหัวเราะชอบใจ ส่วยเจนนี่ได้แต่ทำหน้าเอือมระอา

“อืมๆ นี่วินมาใกล้ๆหน่อยดิ”

“มีไร” วินขยับตามที่ฉันขอร้อง

‘พรึบ’

“เฮ้ย”

“ขอนอนหน่อยนะ วินนะ แปปเดียวเองนะ นะ” พูดไม่พูดเปล่า เพราะฉันแทบจะหลับทันทีที่หัวถึงตักของวิน

“แบบนี้ไม่ให้ก็ต้องให้ใช่มั้ยเนี่ย เฮ้อ..” วินพูดพร้อมถอนใจ แถมยังมีเสียงหัวเราของเจนนี่ดังมาแว่ว งืม..โสตประสาทของฉันเริ่มถอยหลัง ฉาม..ฉอง..หนึ่ง...ตัดขาดจากโลกภายนอก ตู๊ดๆๆๆ