รักนะ ยัยจอมเฮ้ว

ลำดับตอนที่ #1 : นักเรียนใหม่

~ คนเจ้าชู้ เขาว่าดูไม่ยาก~ “...”

 ~ชอบพูดว่ารักบ่อยๆ~ “..มิ..”

~ชอบอ่อยเหมือนเธอ~ เอ๊ะ!! เหมือนจะได้ยินเสียงใครเรียกแว่วๆนะเนี่ย

“มิจิ!!!” *-* เหวอ....ฉันสะดุ้งตกใจซะจนสายหูฟังหลุดออกจากหูเลยอ่ะ

“นี่ ยัยมิจิ กะจิตกะใจจะฟังแต่เพลง ไม่สนใจที่ฉันพูดใช่ไหม” เพื่อนสาวผู้น่ารักของฉันพูดขึ้นพร้อมทำปากเบ้เหมือนจะร้องไห้ โห...ทำตัวเด็กชะมัดแต่ว่าก็ว่าเถอะ ชินแล้วล่ะ

“โอ๋ๆๆๆ แต่ช้าแต่น่า ไม่เอาไม่ร้อง เมื่อกี้พูดว่าไงนะเจนนี่คนสวย” จะว่าไปฉันก็ทำตัวปัญญาอ่อนเหมือนกันแหละ เหอะๆ อืม..คำว่า ‘สวย’ เนี่ยสมควรแล้วที่เขาว่ากันว่าเป็นคำยกยอคน(ผู้หญิงแท้และเทียม)ได้ดีม๊ากมากเลยแหะ พูดคำนี้คำเดียวเหมือนจะทำให้เพื่อนสาวผู้น่ารักของฉันยิ้มแก้มแทบฉีก หายจากอาการโกรธเป็นปลิดที้งเลย

“ฉันบอกว่า วันนี้จะมีการสอบเก็บคะแนน อ่านหนังสือมารึยัง” อ๋อ..ที่แท้ก็สอบย่อยนี่เอง ห๋า!!! สอบเก็บคะแนน ตายละสิยังไม่ทันได้อ่านสักกะตัว แล้วมันสอบเรื่องอะไรหว่า ฉันคิดว่านะหน้าฉันตอนนี้คงมีคิ้วเป็นเงื่อนตาย แก้ไม่ได้ ปากแสนอ้าที่รอแมลงวันหัวเขียวบินเข้าใส่ ใบหน้าที่ใสแสนสวย(ไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไรเลยฉัน)คงซีด แล้วใบหน้าคงเหลือแค่สองนิ้ว สรุปแล้วตอนนี้ฉันคือตัวอะไรกันละเนี่ย

“ทำหน้าทำตาแบบนี้ไม่ได้อ่านล่ะสิ” เจนนี่พูดอย่างรู้ทัน แล้วเปลี่ยนจากนางฟ้าเป็นนางยักษ์ได้ภายในพริบตา มีหวังโดนเทศน์ยาวแน่ๆเลยฉัน

“แหะๆ สักตัวก็ยังไม่ได้แตะเลยอ่ะ” ฉันหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับจัดการสายหูฟังที่ห้อยจากคอเก็บให้เรียบร้อย เตรียมตัวโดนเทศน์โดยเฉพาะ

“มิจิ เธอนี่นะ รู้ตัวบ้างสิ เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เตรียมตัวให้พร้อมหน่อย เกรดแย่ขึ้นมาจะทำไง วันๆเธอก็เอาแต่เต้นๆๆๆๆๆกับร้องเพลงอย่างเดียว ดูเรื่องอื่นนอกจากพวกนี้บ้างสิ ฯลฯ” ยังมีอีกหลายต่อหลายอย่างที่ท่านพระอาจารย์ เอ๊ย! แม่ชี เอ๊ย! เพื่อนสาวที่แสนดีของฉันเทศน์ แต่ขี้เกียจฟังอะไรมากมาย เดียวการ์ดความจำจะเต็มซะก่อน เฮ้อ-O-=3 แล้วเราจะเอายังไงกับสอบเก็บคะแนนดีเนี่ยยังไม่ทันได้ออสโมซิสเข้าสมองน้อยๆของฉันเลยน่า.....

เย้ๆ ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนจนได้ แต่เจนนี่ก็ยังทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี โดยการบ่นแบบนนสต๊อปมาจนถึงโรงเรียนเหมือนกัน

“เจนนี่ จะหยุดบ่นได้ยัง -_-+” ฉันพูดพร้อมท่าทางที่หงุดหงิดเล็กน้อย เบื่ออ่ะ ถึงจะโดนบ่นประจำแต่ก็ยังรำคาญเหมือนเดิมอยู่ดี

“ถ้างั้นไปอ่านหนังสือสักแปปนะ อย่างเธอจำได้เร็วอยู่แล้ว”

“อืมๆ รู้แล้วล่ะน่า” ฉันตอบแบบขอไปที

“งั้นไปที่สวนกัน ไปอ่านหนังสือพอมีเวลา”

ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ว่าแล้วฉันก็เดิมตามเจนนี่ไปอย่างว่าง่าย แต่แล้วสายตาที่แหลมคมของฉันก็ได้ไปเห็นกลุ่มคนที่มุ่งดูข้างสนามฟุตบอลที่เยอะจนผิดสังเกต ทำไมเหรอมีควายคลอดลูกออกมาเป็นไข่แถวนี้เหรอ ด้วยความที่ต่อมอยากรู้ของฉันทำงานเต็มพิกัด ทำให้ฉันหยุดตามเจนนี่แล้วเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ทันที ตะแล็กแต็ก ล็อกเป้าหมายเรียบร้อย(ว๊าย..นี่คนนะยะไม่ใช่หุ่นยนต์) ฉันเถียงกับความคิดตัวเองที่ดูจะติ๊งต๊องเล็กน้อย มันคงจะไม่เล็กน้อยแล้วล่ะ มากกกกกกกเลยมากกว่า

“เฮ้!! มิจิจะไปไหน” เจนนี่ทักขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าฉันไม่ได้ตามไปด้วย

“ขอไปดูอะไรแปปนึง”ฉันพูดพร้อมสายตาที่อ้อนวอนสุดฤทธิ์ ซึ่งฉันก็ใช้ได้ผลประจำด้วย

“โอเคๆ ก็ได้ แต่แค่แปปเดียวจริงๆนะ”เจนนี่บอกอย่างอ่อนใจ

“^_^” เห็นไหม ผิดจากทุกครั้งซะที่ไหน

ฉันเดินมาจนถึงสนามฟุตบอล แต่ยังเข้าไปดูชัดๆไม่ได้เพราะคลื่นฝูงชนอันมหาศาล แต่ฉันคิดว่าอะไรที่อยู่ที่สนามนั่นต้องไม่ธรรมดา เพราะฉันเห็นแสงออร่าระยิบระยับจนแสบตาไปหมด(เว่อร์ไปมั้ง) อีกอย่างฉันคิดว่ามันต้องเป็นเพศผู้(ผู้ชายนั่นแหละ)แน่นอน เพราะหูฉันกำลังจะหนวกเพราะพวกชะนีแตกฝูงพวกนี้แน่นอน เสียงกรี๊ดกร๊าดนี่ระงมเชียว

“นี่เธอ ดูๆๆๆๆ นักเรียนใหม่คนนั้นช่างหล่อกระชากใจฉันจริ๊งจริง ^.,^”

“อู๊ย!!! หล่อบาดใจ เท่เกินคาด”

“ว๊าย เลือดกำเดาฉันจะไหล”

“ผู้ชายอาร๊าย เล่นฟุตบอลก็เก่ง หล่อๆก็หล่อ คนสวยจะเป็นลม” ฯลฯ นี่ยังไม่หมดนะที่ฉันได้ยิน ตลอดทางที่ฉันเบียดเสียด แวกว่ายกลางฝูงชะนีทั้งหลายฉันยังเห็นพวกชะนีตัวจ้อยอีกหลายตัวที่ดูจะทำตัวเกินวัย ความจริงฉันก็เกือบจะแยกไม่ออกอ่ะนะ ว่าไหนชะนีรุ่นเก๋า ไหนชะนีรุ่นเอ๊าะ แต่เพราะชุดนักเรียนโรงเรียนฉันเนี่ยมันแบ่งแยกม.ต้นกับม.ปลาย ฉันเลยดูออก ไม่งั้นฉันคงคิดว่าเป็นยัยแก่แอ๊บแบ๊วที่ไหนซะอีก เหอะๆ เอาล่ะๆ หลังจากแวกฝูงชะนีมาได้ฉันก็เห็นมุมมองทิวทัศน์ที่สวยงาม วะ..วะ..วะ..ว้าว อะไรกันนี่ ผู้ชายอะไรพลิ้วไหวดังสายน้ำเช่นนี้ ครองบอลได้ตลอดไม่โดนแย่งเลยสักกะติ๊ดเลย อยากรู้จังว่าเป็นใครมาจากไหน แต่รู้สึกเหมือนว่าหน้าจะคุ้นๆนะ เหมือนจะเคยเห็น ญาติฝ่ายไหนของฉันรึเปล่านะ

“มิจิ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวอ่านหนังสือไม่ทัน” เสียงที่เหมือนสายฟ้าฟาดของเจนนี่ ดังสุดๆ ขนาดฉันอยู่กลางฝูงชะนีที่ร้อง ....(เซนเซอร์จร้า คิดเอาเองนะ อิอิ)... ยังได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย

เออ...จริงด้วย ฉันยังต้องอ่านหนังสือเพื่อสอบเก็บคะแนนนี่นา ยังไม่รู้ซะด้วยว่าสอบเรื่องอะไร ต้องรีบไปซะแล้ว เดี๋ยวนางฟ้าแสนสวยจะกลายร่างเป็นนางยักษ์ซะอีกรอบ ยิ่งคิดยิ่งสยอง มันเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ให้ฉันฝ่าฝูงชะนีได้เร็วขึ้น เป็นร้อยล้านปีแสง

ถึงเวลาขึ้นเขียงแล้วววววว(กรุณาแอคโค่นิดส์นึงจะได้อรรถรสมาก) ไม่ใช่สิ สอบเก็บคะแนนต่างหาก จะรอดรึเปล่าหนอฉัน ยิ่งติวมาเยอะๆอยู่ด้วย(อันที่จริงก็ประชดอ่ะนะ-_-^^)

“พวกเธอทุกคนคงเตรียมตัวสำหรับการสอบเก็บคะแนนกันมาอย่างดี ดังนั้นครูจึงหวังว่าพวกเธอคงไม่ถ่ายโอนกรรมพันธุ์กับสัตว์ชนิดไหนก่อนสอบนะจ๊ะ ไม่งั้น หัวกระดาษแดงจ๊ะ^_^++” เหอะๆ สวยสยอง

“เปิดกระดาษข้อสอบได้”

พรึ่บ~พรับ~(เสียงเปิดกระดาษ) อ่ะๆ อิอิ ง่ายชะมัดเลย เจนนี่พูดถูก ไอคิวสองร้อยอย่างฉันดูจึ๊งนึงก็จำได้ แล้วเจนนี่เพื่อนเลิฟล่ะ เป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย ฉันแอบชำเลืองมองนิดส์นึง ย้ำ นิดส์นึงจริงๆนะ แต่....

“อะแฮ่ม!!” มิอาจรอดพ้นสายตาอาจารย์สวยอำมหิตได้(คนๆเดียวกันนั่นแหละ) ฉันไม่ได้ลอกข้อสอบสักกะหน่อยแค่จะดูว่าเพื่อนฉันยังอยู่ดีหรือเปล่าแค่นั้นเองอ่ะ ทำเป็นไอไปได้ ชิ

“หมดเวลาสำหรับการสอบเก็บคะแนนแล้วนะคะ หวังว่านักเรียนที่น่ารักของครูจะสอบผ่านทุกคนนะคะ ^_^” รอยยิ้มที่โคตรจะน่ากลัวเลย ขนลุกหมด

“เจนนี่ เธอทำได้ป่ะ” ฉันลุกจากที่ของฉันเดินไปถามเจนนี่ ที่นั่งถัดไปหลายร้อยกิโลโต๊ะ (เว่อร์ชะมัดเลย)

“ชิลๆ เลยย่ะ ของแค่นี้กล้วยๆ” เจนนี่ตอบพร้อมกับโบกมือไปมาแสดงถึงว่าง่ายมากๆ ง่ายโคตรๆ

“วิชาต่อไปอะไรอ่ะ แนะแนวป่ะ” ฉันถามอีก ทำยังกะฉันไม่ใช่นักเรียนเลยนะ ว่ามั้ย

“อืมๆ ใช่เลย”

“มิจิตรา จินตนา เธอสองคนจะเงียบได้รึยังจ๊ะ อ๋อ แล้วมิจิตราช่วยกลับไปนั่งที่โต๊ะเธอด้วยจ๊ะ^_^++” เสียงของอาจารย์สวยสุดโหด(คนเดิมกับวิชาแรกนะแหละ อาจารย์ที่ปรึกษาฉันนี่)พูดขึ้นแบบขู่นิดส์ๆพร้อมรอยยิ้มสวยพิฆาต ที่อาจทำให้ฉันเด้งออกไปยืนนอกห้องเมื่อไรก็ได้

“ค่ะ อาจารย์” ฉันตอบแบบหงอยๆ เอ๊ะ!! ว่าแต่มีคนเดินตามหลังอาจารย์มาใครกันนะ ฉันหยุดเดินกะทันหันแล้วก็หันไปมองทั้งๆที่อีกนิดเดียวฉันก็จะเดินถึงโต๊ะอยู่แล้วน่า..สงสัยคงจะเป็นนักเรียนใหม่แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ ฉันมั่นใจ แล้วฉันก็เดินต่อ เมื่อยอ่ะ มัวแต่ยืนสงสัยไปนั่งสงสัยท่าจะดีกว่าเยอะ

“กรี๊ด คนๆนี้จริงๆด้วย โอ๊ย เลือดกำเดาฉันจะไหล” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น มันทำให้ฉันชะงัก เดินไม่ถึงโต๊ะซะทีแหะเรา ว่าแต่ทำไมยัยชะนีพวกนี้เห็นคนหล่อไม่ได้นะ กรี๊ดกร๊าดมาทันทีเชียว น่ารำคาญต่อเส้นประสาทฉันจริงๆเลย

“นี่!! เงียบได้แล้ว ไม่งั้นครูจะหักคะแนนความประพฤติของพวกเธอทุกคนเดี๋ยวนี้” คำประกาศิตของที่ปรึกษาสุดสวยประกาศลั่น แต่ไม่มีผลกับพวกชะนีแตกฝูงพวกนี้หรอกคะอาจารย์ แต่เอ๊ะ ‘หักคะแนนความประพฤติพวกเธอทุกคน’ (เสียงประกาศิตกำลังฉายซ้ำไปซ้ำมาในโสตประสาทน้อยๆ) ยังงั้นก็หมายความว่ารวมฉันเข้าไปด้วยดิ ไม่ยอมหรอก ไม่ยอมเด็ดขาด

“เฮ้ย!! จะเงียบได้ยัง เสียงดังอะไรนักหนาเล่า” ฉันตะโกนลั่น ทั้งๆที่ฉันยังไปนั่งไม่ถึงที่เลย ยืนค้างอยู่อย่างงั้นแหละ ตอนนี้ฉันโคตรเด่นเลย ตะโกนว่าไม่พอ ยังยืนเด่นเป็นสง่าอีกต่างหาก เวรของกำแท้ๆ-_-^^ แต่มันก็ได้ผลดีแหะ เงียบกันหมดเลย

“มิจิ”

เสียงของใครหว่า ใครเรียกฉันกันล่ะเนี่ย ฉันหันซ้าย หันชวามองอย่างสงสัย

(? --)(-- ?)(? --)(-- ?)(? --)(-- ?)(? --)(-- ?)

“วายุพัตร์ เธอรู้จักกับ มิจิตรา ด้วยรึจ๊ะ^_^” แหม ทียังงี้ยิ้มหวานอย่างน้ำผึ้งเดือนห้าเลยนะ

“ครับ เพื่อนผมเองครับ” นายวายุพัตร์อะไรนั่นหันไปตอบกับอาจารย์คนสวย

o_O เฮ้ย ฉันไปรู้จักกับตานั่นเมื่อไรล่ะ รู้สึกตอนนี้ฉันจะงงโซไซตี้เลยอ่ะ มันอะไรกันนักกันหนาล่ะเนี่ย แต่ว่าฉันว่าฉันคุ้นๆหน้าหมอนี้นะ ใครหว่า???

“ผม วายุพัตร์ กิตติไพศาล ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ^_^” คำพูดแบบนั้น และ รอยยิ้มสุดเท่บาดใจสาวยังงี้ มันทำให้ห้องที่ฉันอุตสาห์ตวาดให้เงียบไปเมื่อกี้นี้ ดังกระหึ่มด้วยเสียงกรี๊ดอีกครั้ง ยัยชะนีพวกนี้ฆ่าทิ้งซะดีไหมเนี่ย จะได้สบายโสตประสาทสักกะหน่อย ชิ

“ในเมื่อวายุพัตร์รู้จักกับมิจิตรา ถ้างั้นครูก็ขอฝากเธอพาไปเดินทัวร์โรงเรียนด้วยล่ะกันนะ อ๋อ อีกอย่าง มิจิตราเธอควรจะเดินกลับไปนั่งที่ของเธอได้แล้วนะ เราจะได้เริ่มเรียนกันสักที”

“เอ่อ..คะๆO_O^^” ฉันตอบรับอาจารย์แบบงงๆ และก็เดินไปนั่งที่ของตัวเอง ว่าแต่เหมือนทุกย่างก้าวที่ฉันเดินจะมีสายตาหลายคู่เหลือเกินที่มองตามฉัน ทำไมหะ ทำไม ฉันไปเขมือบหัวใครเข้ารึไง มองกันอยู่ได้