NAMELESS - นิยาย NAMELESS : Dek-D.com - Writer
×

    NAMELESS

    บัญทึกชีวิตของเจ้าหญิงขี้โวยวาย กับเหล่าอัศวินบ้าๆ บอๆ ของนาง....

    ผู้เข้าชมรวม

    84

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    16

    ผู้เข้าชมรวม


    84

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  10 มี.ค. 62 / 22:26 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    "ข้ารู้ว่าท้ายที่สุดอัศวินจะต้องมาปกป้องข้า 
    ใช่ ข้ารู้มาโดยตลอด.......
    แต่ที่ข้าคิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้!!.... 
    อัศวินของข้ามันต้องไม่ใช่แบบนี้ว้อยยย!! "

    N A M E L E S S 

    นักรบ 

    ทั่วทั้งแผ่นดินนี้เต็มไปด้วยเหล่านักรบ พวกเขาแข็งแกร่ง เข้มแข็ง ดุดัน 
    แต่ที่เหนือกว่านักรบใด ที่สุดแห่งเหล่านักรบ คืออัศวิน

    กายเป็นเนื้อ เลือดเป็นเหล็ก สูงใหญ่เทียมฟ้า แข็งแกร่งดั่งป้อมปราการ 
    อำนาจทำลายล้างเทียบเท่าทั้งกองทัพ ลงดาบเพียงครั้งร้ายกาจเท่าหอกแสนเล่ม 

    พวกเขาคือข้ารับใช้ ข้ารับใช้ผู้ไร้นาม พวกเขาคือ Nameless อัศวินแห่งเหล่าอัศวิน 
    จุดเริ่มต้นและจบแห่งสงครามทั้งปวง  

    กาลก่อนนับแต่ปถมบุรุษเริ่มสร้างดินแดน สงครามน้อยใหญ่ยืดเยื้อสร้างความสูญเสียมากมาย 
    แต่ทุกสมรภูมิที่ Nameless ย่างกราย มักเริ่มต้นด้วยเปลวไฟ และจบลงด้วยเถ้าถ่านเสมอ 

    น่าหวาดหวั่น น่ายำเกรง เป็นทั้งเทวาและซาตานในเวลาเดียวกัน 
    อณาจักใดครอบครอง Nameless ได้มากกว่า ย่อมหมายถึงอำนาจที่มากกว่า 

    กระนั้น Nameless ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะฝึกฝนหรือสร้างขึ้น แต่มาจากการอัญเชิญเท่านั้น 
    พันธะผูกพันธ์จะเกิดขึ้นนับแต่ Nameless ลืมตา กระทั้งสิ้นลมหายใจ 

    ซึ่งการจะอัญเชิญออกมาได้ได้ จำเป็นต้องใช้เครื่องสังเวยให้ตรงตามเงื่อนไข Nameless ตัวนั้นๆ 
    ดั่งเช่น Nameless ผู้นี้ คนที่กำลังอุ้มข้าในท่าเข้าหญิงในตอนนี้ 

    " ปล่อยข้าลงได้แล้วออทั่ม (Autumn) ข้าเดินเองได้ "

    สองมือในเสื้อเกราะนั้นวางข้าลงช้าๆ เขาขุกเข่าลงข้างหนึ่งเบื้องหน้าข้า ผ้าคลุมสีแดงทึบขาดวิ่นระไปกับพื้นหิน 
    หมวกเกราะนั้นถอดออกช้าๆ ก่อนช้อนใบหน้าขึ้นมาสบตาข้า 

    "โอ้กานดา เจ้าผู้เป็นที่หนึ่งในดวงใจข้า ปล่อยเจ้าออกไปจากอ้อมกอดกาย ข้าย่อมทำได้ 
    แต่หากจะให้ปล่อยเจ้าออกไปจากอ้อมกอดใจ ข้าทำไม่ไหวจริงๆ " 

    สิ้นประโยคออทั่มก็คว้ามือข้ามาแนบแก้มอย่างแผ่วเบา ขนตามตัวข้าลุกเกรียว 
    ข้าสบัดมือออก ก่อนตบฉาดลงใบหน้ามันสุดแรงแทบจะทันที

    " ว้อยยยยยยย "

    หยะแหยง!! ไอ้เบื๊อกนี่มันน่าหยะแหยงชิปเป๋งเลย 
    ถ้าไม่ติดว่าบุกปราสาท ฝ่าดงมาช่วยนะ แม่จะโขกให้ลืมโลกเลย!! 

    ข้าถอยหายใจเฮือกใหญ่มองอัศวินของข้.....มองไอ้โรคจิตเบื้องหน้าข้าที่นอนคดคู้บนพื้นจากที่โดนข้าตบ 
    ไร้เสียงโอดโอยใด ได้ยินเพียงเสียงหายใจฟืดฟาดๆ และส่งเสียง 'อาาาาาาาาาห์' ลากยาวเท่านั้น 
    ใบหน้านั้นยิ้มแย้ม ปริ่มเปรมด้วยความสุขชนิดไม่คิดจะปิดบัง 

    เจ้านี่แหละออทั่ม....อัศวินหนึ่งเดียวของข้า.....ใช่ อัศวินแห่งข้า
    แต่ที่ข้าคิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้!!.... อัศวินของข้ามันต้องไม่ใช่แบบนี้ว้อยยย!!

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น