[Fic My Hero Academia (MHA)​ / Boku No Hero Academia​ (BNHA)​ ]​ Miriri-Chan (oc)​

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

⚠️Warning⚠️

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งหรือจินตนาการ​ของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวอนิเมะหลักอย่างMy hero Academiaแต่อย่างใด และไม่ได้มีความตั้งใจทำให้ตัวละครหรืออนิเมะดังกล่าวเกิดความเสื่อมเสีย หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ​ณ ที่นี้

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างรุนแรงในบางส่วน อาจไม่เหมาะกับผู้ที่เป็นโรคซึมเศร้า​ ผู้อ่านควรมีอายุ 15 ปีขึ้นไปและควรใช้วิจารณญาน​ในการอ่าน

ตัวละครมีความรักต่างวัยที่ค่อนข้างมาก บิดเบี้ยว ยึดติดมากจนเกินพอดีและผิดศีลธรรม มีความคิดที่อยากจะครอบครอง ทำร้าย หรือกักขังหน่วงเหนี่ยว​

มีการใช้ความรุนแรงทั้งทางกายและใจ มีการกักขังหน่วงเหนี่ยว​ทารุณกรรม​เด็กและสัตว์ มีการกล่าวถึงการคุกคามทางด้านเพศ รวมถึงพฤติกรรม​ที่ไม่เหมาะสมอื่นๆที่ไม่ควรลอกเลียนแบบ

ตัวเอกมีทัศนคติและจิตใจที่ไม่ปกติ อ่อนไหวง่ายในบางเรื่อง มีความยึดติดกับสิ่งๆหนึ่งมากเกินพอดี มีปัญหา​ทางครอบครัว การปลูกฝังความคิดและความเชื่อแบบผิดๆ และมีการกล่าวถึงการฆ่าตัวตายอยู่ซ้ำๆ

มีเรื่องเหนือธรรมชาติ​ที่ไม่สามารถ​อธิบาย​ได้ด้วยวิทยา​ศาสตร์​ และการทดลองที่ผิดจริยธรรม​

มีเลือดและการบรรยายถึงการฆ่า

มีการกล่าวถึงการตายของตัวละคร หรือตัวละครที่ตายไปแล้ว

มีการอ้างอิงเนื้อหาและกล่าวถึงสปอยล์บางส่วนมาจากอนิเมะเรื่อง My Hero Academia หรือ Boku no Hero Academia​

และมีการหลุดคาแร็กเตอร์​หรือOOCของตัวละครบางตัว

.

.

.

** ข้อควรระวัง : โปรดอย่าหลงคารมไปกับตัวละครเอก **

===============

.

.

.

" มิริริ เป็นเด็กดีใช่ไหม? " 

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ปีกคู่ใหญ่ที่หลังขยับไปมาอย่างขันแข็ง

" เด็กดี เด็กดี "

มือใหญ่ลูกกลุ่มผมสีบลอนด์ทองนุ่มนิ่ม สัมผัสอันเย็บเยียบแต่สำหรับเธอผู้โหยหามันมาตลอดแล้วนั้นช่างอบอุ่น มิริริรู้สึกเสียดายอยู่เล็กๆยามสัมผัสนั้นผละออกไปเร็วกว่าที่คิด

ก่อนจะเริ่มกิจวัตรประจำวัน

พ่อบอกว่ามันคือการตรวจร่างกาย

เพราะร่างกายของมิริรินั้นไม่เหมือนคนปกติทั่วไป พ่อเลยต้องตรวจสอบและปรับแต่งมันอยู่ทุกครั้ง

ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

สายรัดที่แขนขาแน่นเสียจนเริ่มมีรอยแดงปรากฏ​บนผิวขาวเนียน อึดอัดนิดหน่อยแต่เธอทนได้

" อาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ " 

สายระโยงระยางกับเครื่องมือแปลกๆที่เริ่มเจาะผ่านเข้ามาในร่างกาย ความเจ็บแปล๊บที่ราวกับทั่วทั้งร่างกำลังแตกสลาย

เธอร้องทรมาน​อย่างคนสิ้นสติ

ดวงตาปริ่มน้ำมองรอยยิ้มน่าขนลุกของพ่อบังเกิดเกล้าอย่างเว้าวอน

ช่างน่าเศร้าที่เขาไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด

รอยยิ้มแสยะและน้ำเสียงน่าขนลุกยังดังก้องอยู่ในหัวทุกครั้งที่หลับตา

" จำไว้นะมิริริ " 

" ทุกอย่างนี้ก็เพื่อมะม๊า " 

แล้วสติเธอก็ดับไปเช่นทุกครั้ง

" ทำภารกิจ? เหมือนของพี่สาวน่ะหรอ? " 

" ใช่แล้วเหมือนกับของมิรุรุ แต่ว่าครั้งนี้มีของบางอย่างที่ต้องให้มิริริช่วยหามาให้ด้วย ทำได้ใช่ไหม? " 

เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง ทุบอกตัวเองด้วยความมั่นใจ

" อื้ม! มิริริจะตั้งใจหานะ! "

" เด็กดี เด็กดี "

เอนหัวทุยไปซบกับฝ่ามือใหญ่แต่ก็ได้เพียงแค่แปปเดียว เป็นเวลาสั้นๆที่เธอจะได้รับความอบอุ่นนั้นถึงแม้มันจะน้อยนิดมากก็ตามที

" มิริริ "

" อื้อ? " 

สัมผัสหนักๆบนไหล่ทั้งสองข้างทำแผ่นหลังเล็กของเธอเกร็งขึ้นเสียไม่ได้ ลมหายใจที่เริ่มหนักและถี่กระชั้นทำมิริริรู้สึกอึดอัดแปลกๆ

" อย่าทำพลาดเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหม? " 

นัยน์ตาสีเหลืองทองสั่นระริกด้วยความกลัวต่อให้เธอฝืนยิ้มกลบเกลื่อนไปยังไง สุดท้ายคนตรงหน้าก็เห็นมันอยู่ดี

ไม่มีเรื่องไหนที่เธอปิดบังเขาได้

รอยยิ้มที่ดูพิลึกพิลั่น​วาดผ่านใบหน้าเด็กหญิง เธอพยักหน้าหงึกหงัก 

" มิริริจะไม่ทำพลาด "

ไม่เด็ดขาด

ไม่งั้นเธอตายแน่

เมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจชายหนุ่มก็ผลิยิ้มอ่อนโยน แต่ดวงตาของเขามันไม่ได้อ่อนโยนตามรอยยิ้มไปด้วยเลยสักนิด

" ดีมาก มิริริเป็นเด็กฉลาดนี่นา ต้องทำได้อยู่แล้ว " 

คำพูดที่ดูเหมือนเชื่อมั่นในตัวเด็กหญิงแต่เปล่าเลย

มิริริรู้ดี

นั่นน่ะคำขู่ชัดๆ

" มิริริจะรีบกลับนะ! จะไม่ทำให้พ่อกับมะม๊าต้องรอนาน " 

ชายหนุ่มหัวเราะขบขัน ก่อนจะยื่นกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กให้กับลูกสาว

" ไม่เป็นไร ขอแค่สำเร็จก็พอแล้วล่ะ " 

" ไปลามะม๊าเร็วเข้าสิ มะม๊าจะต้องเหงามากแน่เลย " 

มิริริพยักหน้า วิ่งเตาะแตะไปหาหลอดทดลองอันใหญ่ใจกลางห้อง 

ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวหน้าตาสละสลวยกำลังนอนหลับไม่ได้สติอยู่ในนั้น ตั้งแต่เกิดมามิริริก็ไม่เคยคุยกับเธอเลยสักครั้งแม้แต่สบตากันก็ไม่เคย มีเพียงแต่คำบอกเล่าจากปากผู้เป็นพ่อและพี่สาวเท่านั้นที่มิริริรู้

พ่อบอกว่ามะม๊าป่วยเลยต้องนอนอยู่แต่ในหลอดแก้วเย็นๆนั่น เป็นเพราะมิริริเกิดมามะม๊าเลยต้องอยู่แต่ในนั้น 

เธอเศร้ามากที่ได้รู้เรื่องนั้น และรู้สึกแย่ที่เธอเกิดมาทำให้มะม๊าป่วย

แต่พ่อบอกว่าถ้ารักษามะม๊าได้สำเร็จมิริริจะได้คุยกับมะม๊าด้วย เพราะงั้นมิริริจะตั้งใจทำงาน เพื่อสักวันหนึ่งเธอจะได้พูดและกอดมะม๊าเหมือนกับที่พ่อเคยทำ

มือเล็กวางแปะลงบนแผ่นแก้วเบาๆ สัมผัสเย็นแผ่ซ่านสู่ปลายนิ้วมือจนเธอรู้สึกขนลุกซู่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้เอามือออกแต่อย่างใดมิหนำซ้ำยังแนบแก้มไปด้วยอีกต่างหาก

" รอมิริรินะ มิริริจะรีบเอาของมาให้พ่อ พ่อจะได้รักษามะม๊าให้หาย " แล้วมิริริจะได้กอดมะม๊าสักที

" มิริริ " เสียงกดต่ำเร่งให้เธอรีบผละออก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนตามเดิม

" มิรุรุน่าจะรอลูกนานแล้ว รีบไปหาพี่เขาสิ " 

เธอพยักหน้า โบกมือลาผู้เป็นพ่อแล้ววิ่งเตาะแตะออกจากห้องไป

เสี้ยววินาทีก่อนที่บานประตูจะปิดลง นัยน์ตาสีเหลืองทองเหลือบไปมองร่างในหลอดทดลองอีกครั้งหนึ่ง

" จะรีบกลับมานะ " 

" ไม่ได้ลืมอะไรนะ? "

" อื้ม! มิริริเอามาครบทุกอย่างแล้ว! " 

เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะเดินนำเธอไปยังประตูวาร์ปเกท

" อย่าเดินตามคนแปลกหน้าหรือเอาอะไรแปลกๆเข้าปากล่ะ " 

" มิริริไม่ได้โง่นะ! "

แต่ถึงกระนั้นผู้เป็นพี่ก็หาสนใจไม่ เธอยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆมือก็รัวพิมพ์ข้อมูลลงแป้นโฮโลแกรมอย่างตื่อเนื่อง

" อย่าเหม่อด้วย เธอน่ะชอบเหม่อตลอดเลย " 

" มะ มิริริเปล่านะ " แอบหลบสายตาที่จ้องมาแม้ว่ามันจะไร้ประโยชน์ก็ตามที

จู่ๆมิรุรุก็หยุดเดินขึ้นมากระทันหัน ทำมิริริที่เดินตามหลังมาชนเข้าดังปั่ก

" มิริริ ... จำไว้ให้ดีล่ะ อย่าเชื่อใจใครง่ายๆ ไม่ว่าจะฉัน ผู้ชายคนนั้น หรือใครก็ตาม " 

เด็กน้อยเอียงคอมองพี่สาวคนโต ดวงตากลมใสแจ๋วฉายแววสับสนระคนไม่เข้าใจเด่นชัด

มิรุรุทำเพียงแค่ขยี้กลุ่มผมสีเดียวกันอย่างเอ็นดู

" เธอต้องมีชีวิตรอดนะ มิริริ " 

ในตอนนั้นเธอไม่รู้เลยว่ามิรุรุกำลังพยายามจะสื่ออะไรกันแน่

สิ่งที่เธอทำไปในตอนนั้นก็มีเพียงแค่พยักหน้า แล้วฉีกยิ้มสดใสให้ก็เท่านั้น

เหมือนกับที่ผ่านมา ที่เคยทำมาตลอด

ไม่ต้องเข้าใจก็ได้ แค่ฉีกยิ้มแล้วทำเหมือนเข้าใจทุกอย่างก็พอแล้ว

" พี่สาวก็ด้วยนะ! ต้องอยู่ถึงวันที่มะม๊าฟื้นด้วยกันนะ! สัญญา! " 

" อ่า ... สัญญา " 

" เกี่ยวก้อยสัญญา คนผิดสัญญา​ต้องกลืนเข็มพันเล่มเลย~! " 

" พันเล่ม? โห้ว เธอทนได้ด้วยหรอ? " 

" ง่ะ งั้น แค่หนึ่งร้อยเล่ม! " 

เสียงหัวเราะหลุดดังพรืดออกมาทันทีที่เห็นท่าทางของผู้เป็นน้องสาว อะไรกันน่ะสายตาล่อกแล่กนั่น

" หนึ่งร้อยก็หนึ่งร้อย " 

นิ้วก้อยคนละขนาดเกี่ยวพันกันก่อนจะเขย่าเบาๆ พร้อมกันกับประตูวาร์ปเกทที่ปรากฏ​ขึ้นมาตรงหน้าคนทั้งสองพอดิบพอดี

เป็นเพียงแค่น้องสาวผู้สดใส และลูกสาวผู้โง่เขลาแบบนั้นต่อไปนั่นแหละ

ดีแล้วล่ะ

.

. 

. 

ภารกิจที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อคนหนึ่งๆ

ทุกๆอย่างนั้นก็เพื่อครอบครัวสุดที่รัก

เอาล่ะ จุดเริ่มต้นแห่งความชิบหายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

คราวนี้จะGood End หรือBad Endกันนะ? 

:)​

===============

" Someday I'll spread my wings and fly far away. "

" สักวันหนึ่งฉันจะกางปีกแล้วโผบินออกไปให้ไกลแสนไกล "

" Far enough away that no one or any cage will hold me back.​ "

" ไกลมากพอที่จะไม่มีใครหรือกรงที่ไหนจะมาจับขังฉันอีก "

-Miriri-

==============

Miriri (???) 

" ถ้ามิริริเป็นเด็กดี พ่อจะรักมิริริบ้างไหมนะ? "

Shigaraki Tomura​ (19)

(Shimura Tenko)​

" เหม็นสาป เหม็นสาปพวกฮีโร่ ทำไมเธอถึงได้ชอบไปคลุกคลีกับพวกมันนักล่ะ เธออยู่ข้างฉันนี่ ถึงฉันจะย่อยพวกมันทิ้งไปก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม? ไม่ว่ายังไงเธอก็จะอยู่กับฉันใช่ไหมล่ะ? " 

Dabi (23)

(Todoroki Toya)​

" อะไรกัน? ได้ใหม่แล้วลืมเก่าเรอะ? -​-- ใจร้ายจังนะ ไหนบอกว่าฉันเป็นของเธอไง รับผิดชอบซะสิ " 

Hawks (22)

(Takami Keigo)​

" เธอนี่หน้าตาคุ้นๆแฮะ -​-- พวกเราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า? "

===============

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

ปีใหม่ปีนี้ก็หนีมาเปิดไหดองอันใหม่ซะแล้วล่ะค่ะ แฮะ

กว่าจะได้เปิดตอน คงยาวนานน่าดู (จริงๆนะ)​

อ่ะ ถึงคำเตือนจะบอก 15 ปีขึ้นไป แต่ตอนไหนเรทเกินเดะแปะบอกอีกทีค่ะ (คิดว่านะ)​

แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะดราม่าถึงขนาดนั้นไหมนะ แต่ความดาร์คนี่มีแน่ๆค่ะ ฮา

ไรท์เป็นพวกไหลไปตามอารมณ์​ซะด้วยสิ

ปล.ระหว่างนี้ก็จะแวะมาแก้บทนำบ่อยๆจนกว่าจะพอใจค่ะ ฮา