หอสมุดวีรชน

ลำดับตอนที่ #59 : ใบสมัครตัวละครเรื่อง [夏] memories of 私たち

Application

"วรรณกรรม สาวสวย เสียงลมพริ้ว ฮา∼ ช่างเงียบสงบดีจริงๆ"

ชื่อ : อากาคุ โนบาระ / Agaku Nobara

ชื่อเล่น : อากาคุ, อากะ, โนบาระ / Agaku, Aka, Nobara

เพศ : ชาย

อายุ : 18

ลักษณะภายนอก : ชายหนุ่มร่างสูงกำยำด้วยความสูง 184 ซม. และหนัก 71 กก. ใบหน้าคมเข้มดูดุดัน ดวงตาสีน้ำตาลเรียวคมกลิบ คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันทำให้ดูหงุดหงิดตลอดเวลา จมูกตั้งโด่งคมสัน มุมปากตกเล็กน้อยยิ่งทำให้ดูไม่เป็นมิตร ผมสีดำถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงเพลิงทรงอันเดอร์คัต ร่างกายแข็งแรงมีกล้ามเนื้อพอประมาณตามร่างกายมีรอยช้ำหลายที่ยกเว้นบริเวณใบหน้าและลำคอที่เขาจะพยายามหลีกเลี่ยงบาดแผลจึงทำให้มีรอยพกช้ำน้อยในบริเวณนี้

ในชุดนักเรียนเขาจะปล่อยชายเสื้อด้านขวาออกมาเล็กน้อย และปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดสวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีแดง

ในชุดไปรเวทจะเป็นเสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ตตัวเก่งคู่กับกางเกงยีนต์และรองเท้าผ้าใบสีกรม

นิสัย : รักสงบแต่คนอื่นชอบเข้ามาหาเรื่อง… ไม่สิจริงๆแล้วส่วนหนึ่งมันก็มาจากตัวเขาเองด้วย ด้วยการที่ทักษะการเข้าสังคมติดลบบวกกับเป็นพวกปากอย่างใจอย่างจนเป็นเหตุให้เกิดการณ์ทะเลาะวิวาทในหลายๆครั้ง และออกจะปากเสียอยู่หน่อยๆ จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่เรียกได้ว่ามีสมาธิสูงสามารถจดจ่อกับบางสิ่งบางอย่างได้เป็นระยะเวลานานๆ แต่ด้วยความที่เป็นคนปากไวทำให้เกิดเรื่องจนต้องออกจากสิ่งที่จดจ่ออยู่ก่อนตลอดจะมีก็แต่ตอนที่อยู่ชมรมวรรณกรรมที่เขาพอจะสงบเสงี่ยมลงมาได้บ้าง 

แม้จะพูดไม่เก่งแต่การกระทำของเขาชั่งสื่อตรงจนใครๆก็มองออกนั่นจึงทำให้คนในโรงเรียนรู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร

ถึงจะปากปีจอไปบ้างแต่เขาก็นับได้ว่าเป็นคนที่นิสัยดีมากคนหนึ่งเลยละ เพียงแต่การแสดงออกของเขามันจะแตกต่างจากคนทั่วไปนิดหน่อย

เขาเป็นคนไม่ยอมคนจึงทำให้ในหลายๆครั้งปัญหาจึงมึกจะบานปลายโดยที่เขาเองก็ไม่ได้เจตนาด้วยมีเพียงไม่กี่คนที่เขาจะยอมอ่อนให้หนึ่งในนั้นคือชิองและอากิฮิโระ สำหรับพ่อแม่แล้วมันเป็นความรู้สึกจำยอมเสียมากกว่าที่เขาไม่ยอมตอบโต้เพราะยังไงเสียพวกเขาก็เป็นคนเลี้ยงดูเขามา จะบอกว่าเขาเป็นคนที่นับถือบุญคุณอย่างมากก็ถูกเพราะถ้าดีกับเขาเขาก็พร้อมจะตอบแทนคืนให้หลายเท่า

ไม่ชอบอยู่ในกรอบมักจะทำอะไรตามใจตัวเอง เขาถือคติที่ขอแค่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขาก็จะทำตามเสียงของหัวใจ อย่างมีครั้งหนึ่งที่เขามีเรื่องทะเลาะกับเด็กห้องๆข้างๆ จนเดือดร้อนไปถึงหัวหน้าห้องหลังจากนั้นไม่ว่าเขาจะถูกหาเรื่องยังไงเขาก็จะไม่ต่อยตีในโรงเรียนอีก(แอบไปเฉือดนอกโรงเรียน)

เห็นเหมือนเขาเป็นนักเลงหัวไม้อย่างนี้แต่เขากับฉลาดเอาเรื่องโดยเฉพาะด้านภาษาที่ฉลาดเป็นพิเศษ และเขายังนับได้ว่าเป็นคนที่ค่อนข้างมีความรับผิดชอบถ้าเขาได้รับปากแล้วเขาจะทำให้สำเร็จอย่างแน่นอนและไม่ใช่การทำแบบลวกๆด้วย

เขาหลงไหลในบรรยากาศอันเงียบสงบของห้องชมรมวรรณกรรมที่เรียบง่าย เสียงของลมที่พัดผ่านหน้าต่างของห้อง เสียงจัดหนังสือของเพื่อนในชมรม เสียงผลิกกระดาษที่ดังมาจากคนที่ชอบ องค์ประกอบทั้งหมดที่กล่าวมามันทำให้จิตใจของเขาสงบลงเป็นอย่างมาก

ประวัติ : แรกเริ่มเดิมทีเขาเป็นเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงเพราะพ่อแม่บุญธรรมในตอนนั้นไม่มีลูกเสียที ตอนแรงเขาก็ถูกเลี้ยงดูเอาใจใส่เหมือนเด็กทั่วๆไปแต่เมื่อเขาอายุได้ 5 ขวบ แม่ของเขาก็ได้ตั้งท้องหลังจากนั้นชีวิตของเขาก็เหมือนดิ่งลงเหวความรักที่พ่อกับแม่เคยมีให้กลายเป็นเพียงอดีต ตัวเขากลายเป็นภาระในสายตาของครอบครัวที่พร้อมจะเขี่ยเขาทิ้งเมื่อเขาบรรลุนิติภาวะ 

เรื่องยิ่งเลวร้ายลงไปอีกเมื่อผู้ได้ชื่อว่าน้องชายลืมตาดูโลกพ่อของเขาตกงานจนภาระค่าใช้จ่ายตกไปอยู่ที่แม่ เขาก็กลายเป็นสนามอารมณ์ของคนในครอบครัวไปทันทีพวกเขาไม่เคยโทษตัวเองเลย พวกเขาทำเพียงโยนบาปทั้งหมดลงมาที่ตัวเขา 

เขาจำความได้ว่าแค่คอนอายุ 5 ขวบก็ทำให้เขาเย็บแผลคร้าวๆเป็นแล้ว เมื่ออายุ 7 ขวบก็เรียกได้ว่าไม่มีแผลสดแบบไหนที่เขาจะรักษาไม่เป็น 

เมื่อเริ่มม.ต้นเขาเริ่มปลีกตัวออกจากบ้าน โดยไม่รู้ตัวเขาก็เริ่มมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเด็กคนอื่นๆแม้จะสงสัยว่าทำไมแต่เขาในตอนนั้นรู้สึกดีใจที่จะได้หาเรื่องทำให้กลับบ้านช้า หากจะถามว่าทำไมไม่หาชมรเข้าแทน ต้องบอกว่าเขาเคยพยายามหาเรื่องเพื่อให้ได้กลับบ้านช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่ในตอนนั้คนที่เข้าใจในตัวเขามีน้อยนักจึงถูกปฏิเสธจากทุกชมรมที่เขาไปสมัคร 

วันหนึ่งขณะที่เขาเดินออกมาจากซอยเปรี้ยวในสภาพสบักสบอมหลังจากที่มีเรื่องชกต่อยกับนักเรียนโรงเรียนอื่นเขาก็บังเอิญไปพบกับเด็กสาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังถูกพวกนักเลงรุมล้อม ถึงสภาพของตนจะอิดโรยเต็มทีแต่เสียงในใจของเขามันก็ยังกู่ร้องให้เขายื่นมือออกไป สุดท้ายก็เป็นฝ่ายเขาเองที่ถูกอีกฝ่ายเล่นจนยับ แต่โชคยังดีที่มีคุณตำรวจลาดตระเวณผ่านทางมาพอดีทำให้รอดตัวไป

แม้สุดท้ายตัวเขาจะไปจบที่โรงพักแต่คำๆหนึ่งก็ยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขามาตลอดทาง ‘ขอบคุณนะ’ คำกล่าวที่เรียบง่ายจากปากของเด็กสาวกับทำให้หัวใจของเขาสั้นไหว น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากสองตา เขาทำเพียงยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดคาบน้ำตาออกก่อนจะนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวเจ้าของดวงตาสีฟ้าใสดั่งผืนน้ำที่เงียบสงบ

ณ ช่วงเปิดเทอมม.ปลาย ขณะที่เขากำลังเดินอยู่ตามระเบียงทางเดินของอาคารอย่างเม่อลอย ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังทักขึ้น “สนใจเข้าชมรมวรรณกรรมไหมคะ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยได้ดึงความสนใจให้เขาหันไปมอง ภาพตรงหน้าคือเด็กสาวร่างเล็กผมสีม่วงอ่อนที่ดูนุ่มฝูราวกับปุยเมฆและที่สำคัญคือดวงตาสีน้ำทะเลที่เป็นประกายล่อกับแสงอาทิตย์นั่นมันช่างเป็นภาพที่แสนคุ้นเคย

“ครับ” ยังไม่ทันที่สมองจะประมวณผลอะไรปากของเขาก็ตอบไปเองเสียแล้ว

ความสามารถพิเศษ : ความอดทนต่อความเจ็บปวด อันเนื่องมาจากการถูกทุบตีจากผู้เป็นพ่อเป็นแม่

มีความอึดสูงเหนื่อยยาก

ประสาทรับกลิิ่นดีกว่าคนทั่วไปนิดหน่อย

ชอบ : ชิอง สถานที่ที่เงียบสงบ เรื่องเล่า ตำนาน เรื่องลี้ลับ ของลดราคา ดงบุริ โซบะเย็น กาแฟ นินจา เกมเทคเคน

ไม่ชอบ : พ่อแม่ ฟิสิกส์เคมี นัตโตะหรือพวกของกลิ่นแรงๆ เรื่องน่ารำคาญหรือเรื่องน่าปวดหัว ผี(อารมณ์ประมาณชอบดูหนังผีแต่ก็กลัวผี อีกเหตุผลที่กลัวคือเจ้าตัวบอกว่าผีมันต่อยไม่ได้) แครอท แพ้เกสรดอกไม้

ชมรม : ชมรมวรรณกรรม เวลาที่ไม่มีกิจกรรมชมรมเขาจะไปหาพวกชมรมกีฬา

ลักษณะการพูด : แทนตัวเองว่าฉัน แทนคนอื่นด้วยนามสกุล,นาย,เธอ ถ้าสนิทแทนว่าแก,ชื่อ,ชื่อเล่นเช่นยัยเตี้ย(ชิอง),เจ้าสี่ตา(อากิฮิโระ) ถ้าเกลียดแทนด้วยแก,นามสกุล

Ex1 เวลาปกติ น้ำเสียงจะทุ้มต่ำและออกแข็งกร้าวเล็กน้อย

“ฉันอากาคุ โนบาระ” เสียงกล่าวแนะนำตัวอย่างเรียบง่ายออกมาจากปากของเด็กหนุ่มก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งที่ราวกับไม่ได้เกิดอะไร

Ex2 

“เฮ้! เจ้าสี่ตามีหนังสือแนะนำบ้างไหม?” เขากล่าวทักเพื่อนเพียงไม่กี่คนของตนขณะที่เดินเข้าห้องชมรม เขาเดินนำกระเป๋าไปวางไว้ยังที่นั่งประจำของตนขณะหยิบนำกล่องปฐมพยาบาลออกมาทำแผลที่พึ่งได้มา

Ex3 เวลาโกรธ น้ำเสียงจะดูดุดันและฟังดูน่าขนลุก

“นั่นแกกำลังทำอะไรมิทราบ” เขายื่นมือเข้าไปจับข้อมือของนักเรียนต่างโรงเรียนที่กำลังลังแกเด็กจากโรงเรียนเขาอยู่

Ex4 เวลาอ่อนโยน น้ำเสียงจะดูนุ่มขึ้นเล็กน้อยแต่ยังคงความแข็งกร้าวอันเป็นเอกลักษณ์เอาไว้

“เฮ้! นายนะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หลังจากจัดการพวกนักเลงเสร็จเขาก็หันไปหาเด็กหนุ่มจากโรงเรียนเดียวกัน แต่อีกฝ่ายกลับทำท่าทางตกใจกลัวแล้วรีบหันหลังวิ่งจากไป “เฮ้อ” เขาจึงได้แต่ถอนหายใจให้กับเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจทราบได้

เพิ่มเติม : เวลาที่เขาเผลอทำให้ชิองไม่พอใจเขาจะแอบไปนั่งซึมอยู่มุมห้องคนเดียว

เผื่อสงสัยสองคนนี้เจอกันอีกครั้งตอนอยู่หน้าห้องชมรมวรรณกรรมไม่ใช่ในห้องเรียนเพราะเจ้าตัวโดดเรียนตั้งแต่วันแรกเลยพลาดตอนแนะนำตัวในห้อง

เสริมอีกอย่างเผื่อจะเข้าใจผิดเจ้าตัวไม่ได้ปากเสียถึงขั้นพูดสบททุกคำแค่เฉลี่ยประมาณ 4-5 ประโยคจะหลุดมาบางประปราย

อาจจะแปลกไปนิดแต่เจ้าตัวพกกล่องปฐมพยาบาลเบื่องต้นติดตัวไปไหนมาไหนตลอดเวลา

---

ตอบคำถาม(ลูกคุณ)

ยินดีที่ได้รู้จักน้าาาเพื่อนของยูคิโตะ

ตอบ โอ้ ฝากตัวด้วยละ

เอาล่ะคิดยังไงกับเรื่องลี้ลับงั้นหรอ?

ตอบ ฉันว่าก็เป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นดีละนะ แต่ท่ามันพาเรื่องซวยๆมาด้วยก็คงไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยเท่าไหร่

ขอบคุณที่ตอบน้าา เรื่องราวของชีวิตประจำวันที่แสนอบอุ่น และบรรยากาศน่าคิดถึงของเรื่องนี้คุณจะต้องชอบแน่ๆ

ตอบ จริงอะ? ตอแหลโครตๆ

คำถามจบแค่นี้แหละ(⁠｡⁠・⁠/⁠/⁠ε⁠/⁠/⁠・⁠｡⁠)

---

!!คำเตือน!!อย่าไว้ใจไรท์

!!คำถาม(คุณผู้ปกครอง)!!

!!ถ้าตัวละครของคุณตายหรือเกิดบางอย่างที่ไม่ดีขึ้นจะโอเคมั้ย?!!

!!ตอบ!! ตามสบายเลยฮะ ถ้าถึงฉากตายจริงๆเดี๋ยวผมค่อยไปนอนร้องไห้ไว้อาลัยให้น้องเอง (หรือไม่ก็ถ้าจะตายอย่างน้อยก็ขอให้ตายซึ้งๆหน่อยได้ไหมครับ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวไปนั่งทำใจรอแปป)