หอสมุดวีรชน

ลำดับตอนที่ #56 : ใบสมัครตัวละครเรื่อง Alone || ลำนำสนธยาแด่สองเรา

Application

Midjourney

“คุณโยไคฉันจะต้องตามหาพวกคุณให้ได้เลยคะ!”

บทบาท : มนุษย์

+

ชื่อ : เทนโจ ซึยุ / Tenjo Tsuyu

ชื่อเล่น : ซึยุ, ซุย, เทนโจ / Tsuyu, Sui, Tenjo

อายุ : 15 ปี

เพศ : หญิง

ส่วนสูง : 161 ซม.

น้ำหนัก : 47 กก.

+

รูปลักษณ์ภายนอก : หญิงสาวผมยาวปะบ่าสีดำขลับ ใบหน้ามนเล็กน่ารัก ดวงตาสีอำพันเป็นประกายกลมโต คิ้วเรียวยาวสลวย ริมฝีปากบางเป็นกระจับสีชมพูอ่อน รูปร่างเพียวบางน่าเสียดายที่แม่ให้มาน้อยไปหน่อย ปกติจะสวมชุดที่ดูเรียบง่ายสีพื้นๆทับด้วยเสื้อแขนยาวสีกรม

ชอบ : เรื่องลี้ลับ, ประเพณีญี่ปุ่น, ขนมเซมเบ, ชาเขียว, ไพ่ดอกไม้, ข้าวหน้าปลาไหล่, ส้มมิกัง

ไม่ชอบ : กาแฟ, กลิ่นบุหรี่, ปลาหมึก, หน้าหนาว

กลัว/แพ้ : ทะเล 

+

นิสัย : สดใสร่าเริง มุมานะอดทน ขยันขันแขง ซุ่มซ่ามและดวงซวย เป็นคนหัวอ่อนซื่อๆเชื่อคนง่าย เธอเป็นคนสุภาพอ่อนโยน เธอเป็นคนติดเพื่อนชอบการเข้าสังคม พูดคุยเก่ง ตรรกะเรื่องเงินของเธอค่อนข้างจะพังเนื่องจากถูกพ่อตามใจ

ประวัติ : เทนโจ ซึยุ คือเด็กสาวผู้คลั่งไคล้เรื่องลี้ลับ ในวัยเด็กของเธอ เธอเคยพลัดหลงเขาไปยังภูเขาซาบิเระตะด้วยความบังเอิญ ขณะที่เธออยู่ท่ามกลางความมืดมิดก็บังเอิญไปเห็นแสงไฟอยู่อีกฝากหนึ่ง เธอวิ่งไปหาแสงนั่นด้วยความหวังแต่สิ่งที่พบนอกจากแสงสว่างที่ล่องลอยแล้วเธอก็ไม่พบสิ่งใดเลย

เธอเดินตามแสงนั้นไปเรื่อยๆจนไปโผล่ที่ตีนเขาตอนไหนก็ไม่รู้ เมื่อมองหันกลับไปก็พบแสงนั่นหยุดอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนอีก เมื่อเธอทำท่าว่าจะเดินจากไปแสงดังกล่าวก็ขยับเข้ามาใกล้เมื่อเธอหยุดมันก็หยุด

เธอเอียงคอมองมันอย่างสงสัย ในตอนนั้นเองเธอเห็นเหรียญทองแดงลอยออกมาจากแสงนั่น เธอทำหน้างุนงงสักพักก่อนจะทำท่าทางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างออก ก่อนจะล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่พกมาแล้วหยิบการ์ดสีดำบางอย่างที่บนการ์ดเขียนไว่ว่า ‘VVVIP’ ยื่นให้อีกฝ่าย ดวงไฟตรงหน้าสั่นไปมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่รับแบล็คการ์ดไปสักที

เธอทำสีหน้ามึนงงอีกครั้งก่อนจะเหมือนนึกอะไรออกเธอเก็บแบล็คการ์ดเขาไปในกระเป๋าสะพายแล้วหยิบของบางสิ่งลักษณะเป็นแท่งยาวทรงหน้าจั่วสีทองสะท้อนแสงแวววาวจากแสงที่ล่องลอยอยู่ตรงหน้า

เธอยื่นทองแท่งไปยังแสงสว่างนั่นอีกครั้ง แต่ก็เป็นเช่นเคยแสงนั่นยังคงไม่รับไป และไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกเหมือนมันทำท่าทางเหนือยใจทั้งๆที่มองเห็นเป็นแค่แสง

เธอที่เห็นดังนั้นก็เก็บทองแท่งและทำท่าจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาอีก แต่แสงนั่นก็ลอยกลับเข้าไปในภูเขาสูงตรงหน้าเสียแล้ว 

เวลาผ่านไปไม่นานคนใช้ในตระกูลก็หาเธอพบและพาตัวเธอกลับบ้าน ระหว่างทางเธอสอบถามถึงดวงไฟประหลาดกับคนใช้ของเธอและได้ทราบว่ามันคือสิ่งที่เรียกว่าโยไค เธอที่ได้คำตอบก็นึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

หลังจากนั้นเธอได้ย้ายไปที่เมืองหลวงและกลายเป็นคนคลั่งไคล้ภูตผีโยไค แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่เคยเห็นเหล่าโยไคอีกเลย จนอายุ 15 ปีเธอจึงได้กลับมายังเมืองโอมิซุอีกครั้ง

+

ความปรารถนา : อยากเห็นวิญญาณและเหล่าโยไค

การใช้คำพูด : น้ำเสียงไพเราะอ่อนหวาน คำพูดสุภาพนอบน้อม แทนตัวเองว่าฉัน,หนู แทนอีกฝ่ายว่าคุณตามด้วยนามสกุล ถ้าสนิทแทนว่าคุณตามด้วยชื่อ

Ex1

“เหรียญทองแดง?” เธอทำหน้าสงสัยก่อนจะล่วงเขาไปในกระเป๋าก่อนหยิบเหริยญทองแวววาวยื่นออกไปให้ร่างสูงตรหน้า “…คือฉันมีแต่เหรียญทองนะคะ” เธอว่าพลางหลบสายตาอีกฝ่าย

Ex2

“ทำไมโลกนี้ต้องมีสิ่งที่เรียกว่าคณิตศาสตร์ด้วยนะ” เธอทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้ขณะนั่งทำการบ้านวิชาคณิตกับเพื่อนของเธอ

“เอาน่า อย่างน้อยก็ใช้ในการคำนวณตอนใช้จ่ายได้นะ” เสียงของมิเนะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขัดขึ้น

“แต่ฉันมีบัตรไม่จำกัดวงเงินนะคะ” เธอว่าพล่างหยิบบัตรสีทองอร่ามออกมาให้เพื่อนสาวดูด้วยใบหน้าใสซื่อ

“…จ๊ะ” เพื่อนสาวของเธอตอบกลับด้วยใบหน้าปลาตาย

Ex3

“คุณโยไคอยู่ที่นี่ไหมคะ” เธอกล่าวขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดขณะเดินไปตามทางเดินในอาคารเรียน แสงไฟจากไฟฉายสาดแสงไปตามทางแต่ไร้วีวี่แววของสิ่งแปลกปลอมต่าง เธอค้นหาอยู่ทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบอะไรเลยจึงหันหลังเดินจากไป โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่บนบานกระจกตามอาคารคือฝ่ามือมากมายจำนวนมาก

Ex4

“คุณเคนคะ โต๊ะตัวสุดท้ายทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะ” เธอหันไปตระโกนบอกผู้จัดการและเมื่อได้รับคำตอบกลับจึงกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพนักงาน

หลังจากเดินเข้ามายังห้องเปลี่ยนชุดได้ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคน “ไงซุยจัง ถึงเวลาเปลี่ยนกะแล้วสินะ” เธอหันไปมองตามเสียงดังกล่าวก็พบกับหญิงสาวผมทองที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่ สายตาของเธอก็ได้บังเอิญไปหยุดที่หน้าอกของอีกฝ่าย โดยไม่รู้ตัวมือของเธอก็ยกขึ้นมาวางที่หน้าอกของตัวเองตอนไหนก็ไม่รู้และมันยิ่งตอกย่ำเข้าไปใหญ่

“ค่ะ…” เธอตอบกับด้วยน้ำเสียงหดหู่จนสร้างความแปลกใจให้อีกฝ่ายที่อยู่ๆอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปกระทันหัน

ความสัมพันธ์/บุคคลที่เกี่ยวข้อง : เทนโจ ซาโตรุ คุณปู่เห่อหลานผู้ก่อตั้งบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลกปลดเกษียนตัวเองและมาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในช่วงบั้นปลายชีวิตที่แถบชนบท

เทนโจ ฮิไค คุณพ่อผู้เห่อลูกสาว ปกติเนื่องจากงานที่บริษัททำให้ไม่ค่อยกลับบ้านจึงใช้การคอลคุยกันซะส่วนใหญ่ ปัจจุบันยังอยู่ที่เมืองหลวงจึงแทบไม่ได้เจอหน้าลูกสาวตรงๆเลย 

เทนโจ ซากิ แม่ของซึยุอยู่คุมคุณสามีที่เมืองหลวงไม่ให้แอบหนีไปพบลูกสาว เธอเป็นห่วงตรรกะการใช้เงินของลูกสาวที่ถูกพ่อสปอยจึงส่งซึยุไปให้พ่อสามีดูแล เพื่อหวังให้พ่อสามีช่วยอบรมให้โดยหารู้ไม่ว่าสถานการณ์อาจเลวร้ายลงเนื่องจากไม่มีคนเบรกอย่างเธอ

ทาจิบานะ เคน เจ้าของร้านคาเฟ่คอสเพล์ ลูกน้องของ เทนโจ ซาโตรุ ที่ถูกสั่งให้มาเปิดร้านคาเฟ่เพื่อให้เธอและเพื่อนมาทำงานที่นี่และจ่ายเงินค่าพาร์ทไทม์ให้ในราคาที่มากกว่าปกตินิดหน่อย แน่นอนว่าเธอและมิเนะไม่รู้เรื่องนี้

คินโก มิโอะ พี่สาวที่รู้จักจากร้านคาเฟ่ 

โอมาริ มิเนะ เพื่อนสมัยเด็กที่เป็นคนลากเธอมาทำงานพาร์ทไทม์

เพิ่มเติม : เธอเป็นคนที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเซนต์ในการมองเห็นวิญญาณเลย อย่างอาการิเธอก็เห็นเป็นแค่ดวงไฟที่ลอยไปมาเท่านั้นเอง หรือจะเป็นมิโอะเธอก็มองไม่เห็นหูจิ้งจอกของอีกฝ่าย

เวลาที่เธอออกไปตามหาพวกโยไคหรือภูตผีเธอมักจะพกเครื่องรางต่างๆติดตัวไปด้วย เช่น ยันต์กากๆ สร้อยประคำกระหลั่วๆ ดาบปราบผีเก๊ เป็นต้น