หอสมุดวีรชน

ลำดับตอนที่ #55 : ใบสมัครตัวละครเรื่อง Alone || ลำนำสนธยาแด่สองเรา

Application
 

midjourney

“มาฟุตัน∼ ยูกิอน∼ มาให้น้ากอดหน่อย∼”

บทบาท : คิตสึเนะ

+

ชื่อ : คินโก มิโอะ / Kingo Mio

ชื่อเล่น : มิโอะ, คิน / Mio, Kin

อายุ : 342 ปี ภายนอกดูเหมือนอายุ 22 ปี

เพศ : หญิง

ส่วนสูง : 168 ซม.

น้ำหนัก : 42 กก.

+

รูปลักษณ์ภายนอก : หญิงสาวผมทองยาวสลวย รูปร่างเพรียวบางทรงนาฬิกาทราย ใบหน้าเรียวสวยไร้การแต่งแต้มใดๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายสีโทปาส หางตาตกเล็กน้อย ขนตาเป็นแพงอนงาม คิ้วเรียวโค้งเรียวยาว ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน มีหูจิ้งจอกใบใหญ่คู่หนึ่ง สวมเสื้อยืดสีขาวบริสุทธิ์ทับด้วยเสื้อแขนยาวสีเขียวอมฟ้าที่คอเสื้อเป็นฮู้ดขนสัตว์คู่กับกางเกงขาสั้นสีเทาและรองเท้าผ้าใบสีฟ้าอ่อน สวมหมวกแก็ปสีเหลืองที่ใช้หลอกคนอื่นว่าเป็นหมวกที่มีหูจิ้งจอกติดอยู่ ที่คอสวมสร้อยที่ทำมาจากเขี้ยวสุนัขจิ้งจอก

ชอบ : ซากุระ มันหวานเผา ขนมหวาน เกมและการ์ตูน ชาพีช โมจิย่างราดถั่วแดงกวน การพนัน เทมปุระ ของน่ารักนุ่มๆนิ้มๆ

ไม่ชอบ : องเมียวจิ ช็อคโกแลต นัตโตะ ชิโอคาระ ฮาชิโนโกะ ซาซะมูชิ แมลง คนที่มีความเหลี่ยมเหมือนตัวเอง

กลัว/แพ้ : แมลงสาบ 

+ 

นิสัย : เธอเป็นคนซุกซนขี้เล่นชื่นชอบความสนุกและการปั่นหัวคนเล่น ภายนอกเธอแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาทำให้คาดเดาอารมณ์ของเธอไม่ได้ เรียกได้ว่าเธอมีความเจ้าเล่ห์ไม่น้อย แต่ก็ใช่ว่าเธอเป็นคนที่เลวร้ายอะไรเธอรู้ถึงขีดจำกัดที่จะไม่ล้ำเส้นของอีกฝ่าย กระนั้นในบางครั้งเธอก็ถูกอารมณ์เข้าครอบงำได้ง่ายๆโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับคนรอบตัว เธอใจดีกับคนที่ดีกลับเธอและจะเอาคืนคนที่คิดร้ายกับเธอเป็นเท่าตัว เธอเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆซึ่งส่งผลให้เธอโน้มน้าวผู้อื่นเก่งเพราะเธอสามารถเข้าใจถึงความปราถนาของอีกฝ่ายได้จากรายละเอียดยิบย่อยต่างๆและด้วยเหตุผลเดียวกันนี้เองก็ทำให้เธอด่าได้เจ๋บแสบถึงทรวงไม่ต่างกันกับฝีมือการโน้มน้าวของเธอเลย เธอเป็นคนที่ปรับตัวต่อความเปลี่ยนแปลงรอบข้างเก่ง เธอให้ความสำคัญกับครอบครัวมากหากมีใครคิดร้ายกับพวกเขาจะทำให้เธอฟิวขาดได้ง่ายๆเลยละ เธอค่อนข้างที่จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวเมื่ออยู่กับเหล่าหลานสาวและตามใจพวกเธอไปไม่น้อย แต่เมื่อถึงเวลาทำงานเธอก็นับได้ว่าเป็นคนที่ทุ่มเทกับงานอย่างเต็มที่คนหนึ่ง ปกติแล้วเธอจะเป็นคนที่สุขุมใจเย็นแต่พอเป็นเรื่องของสองแฝดก็มักจะทำให้เธอมักหลุดอ๋องเสมอ

ประวัติ : แรกเริ่มเดิมทีเธอก็เป็นเพียงลูกสุนัขจิ้งจอกธรรมดาๆ เธอใช้ชีวิตกับผู้เป็นแม่ในแต่ละวันอย่างปกติสุข จนวันหนึ่งเธอถูกพบโดยกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง แต่ก็ได้ผู้เป็นแม่มาช่วยเอาไว้ทำให้พวกเธอรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

ทว่าหลังจากวันนั้น เธอและแม่ก็ถูกคนจากหมู่บ้านตามล่าด้วยเหตุผลอันใดไม่ทราบ และแล้ววันหนึ่งแม่ของเธอก็พลาดท่าถูกลูกศรของชาวบ้านยิงเข้าที่กลางลำตัว แม่ของเธอที่รู้ว่าตนไม่รอดแล้วจึงพยายามไล่ให้เธอหนีไป เธอที่ไม่มีทางเลือกจึงจำใจต้องหันหลังให้กับร่างของผู้เป็นแม่ เมื่อวิ่งหนีออกมาได้ระยะหนึ่งเธอก็มองหันกลับไป ก็เห็นแสงไฟจากคบเพลิงจำนวนมากพวกมันค่อยๆเดินออกไปจากป่าพร้อมกับร่างที่ไร้ชีวิตของผู้เป็นแม่ของเธอ เธอมองไปยังกลุ่มคนพวกนั้นด้วยความแค้นที่ซุมอยู่งเต็มอก

หลายปีผ่านไปเธอที่โตเต็มวัยก็ได้กลับมายังหมู่บ้านนี้อีกครั้ง หลายปีที่ผ่านมานี้จากความแค้นของเธอที่มีต่อมนุษย์ทำให้เธอกลายเป็นคิทซึเนะ แม้จะยังเป็นเพียงหางเดียวแต่มันก็มากพอให้เธอแปลงกายเป็นมนุษย์แม้จะไม่สมบูรณ์เพราะยังมีหูกับหางปรากฏอยู่แต่เธอก็สามารถแต่งตัวกลบเกลื่อนได้ 

หลังจากนั้นแผนการปั่นป่วนหมู่บ้านจึงเริ่มต้นขึ้น เธอเริ่มยุแยงให้คนในหมู่บ้านเกิดการทะเลาะกัน และล่วงข้อมูลเรื่องของแม่จนรู้ว่าเป็นคำสั่งขององเมียวจิคนหนึ่งที่ใส่ความว่าแม่ของเธอว่าเป็นต้นต่อของเภทภัย จนเกิดการตามล่าในวันนั้นขึ้น เธอจึงตามไปปลิดชีพองค์เมียวจิจอมปลอมคนนั้นด้วยมือของตัวเอง

แม้จะแก้แค้นเหล่าผู้คนที่ทำร้ายเธอแล้วแต่ไฟแค้นที่เธอมีต่อมนุษย์ก็ไม่ได้น้อยลงเลย เธอยังคงสร้างความปั่นป่วนไม่หยุด จนวันหนึ่งเธอไปเห็นแม่ลูกคู่หนึ่งที่ถูกลูกหลงจากการก่อความวุ่นว่ายของเธอ ทำให้ภาพในวันวานของเธอกับแม่ย้อนกลับมาอีกครั้ง เธอที่รู้สึกผิดจึงหันหน้าหนีออกจากสังคมมนุษย์ และร่อนเร่เดินทางไปทั่วดินแดนญี่ปุ่น

วันหนึ่งเธอได้บังเอิญพบกับโครงกระดูกยักษ์ตัวสูงใหญ่ที่รู้จักกันในชื่อกาชะโดคุโระ พวกเธอทั้งคู่สามารถเข้ากันได้อย่างน่าประหลาดและกลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด หลังจากนั้นเธอก็พบกับแมวผีสองหางเนโกะมาตะตนหนึ่ง การพบกันครั้งแรกของพวกเธอไปได้ไม่สวยสักเท่าไหร่ทำให้เธอและอีกฝ่ายมักจะทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ

ณ ช่วงเวลาก่อนปัจจุบันไม่นาน เธอที่กำลังแกล้งเจ้าเนโกะมาตะเล่น ก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดมิโกะที่เดินมาพร้อมกับห่อผ้าสองห่อ เธอที่สงสัยจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบกับเด็กทารกมนุษย์สองคน เมื่อเธอเห็นว่าของที่อยู่ในห่อผ้านั้นคือมนุษย์ก็ทำให้เธอรู้สึกแหยงไม่น้อยจนต้องถ่อยออกมา แม้เธอจะไม่ได้แค้นพวกมนุษย์แล้วก็ใช่ว่าเธอจะถูกชโลกด้วยสักหน่อย

นั่น… คือสิ่งที่เธอคิดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน “ว๊าย! เธอดูสิเด็กคนนี้จับมือฉันด้วยล่ะ”

+

ความปรารถนา : ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปเรื่อยๆตราบนานเท่านาน

การใช้คำพูด : แทนตัวเองว่าฉัน กับคู่แฝดแทนว่าน้า แทนอีกฝ่ายว่านาย,เธอ,ชื่อ ถ้าสนิทแทนด้วยชื่อเล่นที่เธอตั้งให้เช่นมาฟุยุ=มาฟุตัน,ยูกินะ=ยิกิอน, ถ้าเกลียดแทนว่าแก

Ex1 

“ว วัตถุโบราณ… นี่พวกเธอหาว่าฉันแก่เรอะ!” ว่าจบฉันก็ดึงหูของสองสาวจนร้องเสียงหลง

Ex2

“จ๊างจาง!! ดูซิว่าวันนี้น้าเอาอะไรมาฝาก” ฉันชูของมากมายที่ถือเต็มมือให้เด็กสาวทั้งสองดู

Ex3

“อุ๊หว๊า… เงินเดือนเดือนนี้ไม่พอซื้อของขวัญให้พวกเธอแน่” ฉันมองไปที่กระเป๋าตังที่เหลือเงินเพียงไม่กี่เยนด้วยแววตาว่างเปล่า 

Ex4

“ฟุฟุฟุ ไงเจ้าแมวอ้วน อยากได้ไอ้นี่เหรอ? เรียกฉันว่านายท่านซะซิ” ฉันมองต่ำลงไปยังร่างของแมวอ้วนป้อมที่มองมายังฉันด้วยแววตาดุร้าย

Ex5

“อ เอ๋… ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ ก็แค่ขนมนิดๆหน่อยๆเอง” ฉันนั่งคุกเขาลงต่อหน้าร่างของหญิงสาวในชุดมิโกะขณะพยายามแก้ต่างให้ตัวเองไปในตัว

Ex6 

“คุณลูกค้าคะ วันนี้ทางร้านของเรามีเมนูที่ขอแนะนำอยู่ค่ะ ถ้าคุณซื้ออันนี้กับนี่จะได้รับส่วนลดจากทางร้านด้วยนะคะ” ฉันเริ่มทำการล่อลวงเหล่าลูกค้าผู้น่ารักทั้งหลายให้สั่งอาหารให้มากขึ้น

ความสัมพันธ์/บุคคลที่เกี่ยวข้อง : 

มาฟุยุ และ ยูกินะ - ในช่วงแรกต้องยอมรับว่าเธอค่อนข้างรำคาญที่ต้องมาดูแลเด้กแฝดคู่นี้ แต่ใช้เวลาเพียงไม่นานเธอก็แปลงกายเป็นคุณป้… แค้กๆ คุณน้าเห้อหลานไป จนถึงขนาดยอมลงทุนไปทำงานพาร์ทไทม์ยังเมืองมนุษย์เพื่อจะได้สปอยเหล่าหลานๆ

กาชะโดคุโระ - พวกเธอทั้งคู่นับได้ว่ารู้จักกันมานานมากแล้ว เธอให้ความเคารพและไว้ใจในตัวของมิโกะสาว?เป็นอย่างมาก ออกจะนับถือไปในทางพี่สาวด้วยซ้ำ

เนโกะมาตะ - ส่วนเจ้าแมวอ้วนนี่ก็สนิทแหละจะฝืนๆนับว่าเป็นหนึ่งในครอบครัวด้วยแล้วกัน ความรู้สึกที่เธอมีให้อีกฝ่ายก็คงประมาณพี่สาวที่ชอบแกล้งน้องละมั้ง

ทาจิบานะ เคน - เจ้าของร้านคาเฟ่ห์ที่เธอไปทำงานด้วย

เทนโจ ซึยุ - พนักงานร้านคาเฟ่ห์

โอมาริ มิเนะ - พนักงานร้านคาเฟ่ห์อีกคน

คุซาคาเบะ เคียวจูโร่ - เจ้าของร้านสะดวกซื้อที่เธอไปทำงาน

เพิ่มเติม : เธอทำงานสองที่ ที่แรกคือร้านคาเฟ่ห์คอสเพย์ เธอทำงานที่ร้านนี้ช่วงกะเช้าถึงช่วงเย็น อีกที่คือร้านสะดวกซื้อที่จะทำกะค่ำ ที่เธอเลือกทำสองร้านนี้เพราะมันไม่จำเป็นต้องใช้เรซูเม่ ก็นะโยไคจะไปมีของพวกนั้นได้ไงละ

สร้อยคอเขี้ยวจิ้งจอกคือสร้อยที่ทำมาจากเขี้ยวของแม่เธอที่เธอพกติดตัวตลอด

ปัจจุบันในร่างมนุษย์เธอสามารถแปลงเป็นร่างมนุษย์ได้เกือยบสมบูรณ์จะเหลือเพียงหูที่เธอยังซ่อนไม่ได้จึงต้องใช้หมวกเป็นข้ออ้าง

นอกจากการจำแลงกายแล้ว เธอยังสามารถใช้ภาพมายาได้เล็กน้อย รวมถึงไฟจิ้งจอกด้วย

https://www.pinterest.com/pin/715087247104076904/ 

ให้นึกว่ามีแค่สามหางนะ ขนาดจะประมาณเมตรกว่าๆ

+

Roleplay

( ตอบคำถามโดยการสวมคาร์ตัวละครนั้นๆ ครับ เพื่อทดสอบทัศนคติที่มีต่อแฝด สามารถบรรยายหรือตอบเป็นคำพูดเลยก็ได้ครับ )

? : ถ้าแฝดทำของรักของหวงของคุณหาย คุณจะกล่าวกับทั้งสองคนว่าอย่างไร?

:: “…พวกเธอบอกว่าทำมันหายอย่างงั้นเหรอ” อารมณ์ของฉันในตอนนี้มันพลุกพล่านเป็นอย่างมาก ขณะที่กำลังจะตวาดใส่พวกเด็กๆก็เห็นสีหน้ารู้สึกผิดของพวก 

ฉันได้แต่กัดฟันและเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูเป็นปกติที่สุด “ช่างเถอะมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น” ว่าจบฉันก็เดินออกมาจากเขตศาลเจ้าอย่างเงียบๆโดยไม่หันไปมองเด็กๆทั้งสองคน

? : หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับแฝด คุณจะพูดอะไรกับทั้งสองคนเป็นสิ่งแรก?

:: “มาฟุยุ! ไม่เป็นอะไรใช่ไหม! มาให้น้าดูหน่อย” ฉันวิ่งเข้าไปดูอาการของเด็กสาวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตรวจสอบหาบาดแผลบนร่างกายของเด็กสาว

“ย แย่แล้ว! มีแผลถลอก ทำไงดีๆ ช ใช่กล่องปฐมพยาบาล ไม่สิๆ ต้องเรียกรถพยาบาล” หลังจากที่ฉันเห็นแผลที่เข่าของมาฟุยุอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม ฉันตื่นตระหนกตกใจราวกับความสุขุมที่เคยมีมาหล่นหายไปจนหมด 

? : หากมีคนใดคนหนึ่งในแฝดทำผิด และอีกคนรู้เห็นแต่ไม่ห้าม คุณจะทำอย่างไร?

:: “รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรผิด เธอก็ด้วยทำไหมถึงไม่ห้าม” ฉันกล่าวติสาวน้อยเจ้าปัญหาก่อนจะหันไปติแฝดของเด็กสาวที่รู้เห็นเป็นใจแต่กับไม่ยอมห้าม 

“มาฟุยุน้าก็ดีใจอยู่หรอกที่เธอพยายามไปหาของๆน้า…” ฉันเว้นช่วงคำพูดเล็กน้อยและมองไปที่ดวงตาของเด็กสาวด้วยดวงตาที่คลอน้ำตาเล็กน้อยพร้อมทั้งยื่นมือไปจับที่ไหล่ของเด็กสาว “แต่ถ้าเธอต้องมาบาดเจ็บเพราะมัน น้าก็ไม่ดีใจหรอกนะ”