หอสมุดวีรชน

ลำดับตอนที่ #53 : ใบสมัครตัวละครเรื่อง Harry Potter | เสียงบรรเลงเพลงขับขาน รับสมัครตัวละคร

Application

Midjourney

15 ปี

Midjourney

11 ปี

บท : เด็กปีหนึ่ง

ชื่อ : กอร์นัจ กอนท์ / Gornach Gaunt

ชื่อเล่น : กอร์นัจ, กอน, กอนท์, ทายาทของเจ้าแห่งศาสตร์มืด(เป็นชื่อเรียกที่เอาไว้บลูลี่กอร์นัจ) / Gornach, Gon, Gaunt, Descendant of the Lord of Darkness

เพศ : ชาย

เชื้อชาติ : อังกฤษ

วันเกิด : 30 ม.ค.

อายุ : 11 ปี ชั้นปีที่ 1

สัญลักษณ์ : 

วาดเอง

เป็นโน๊ตตัวซิกทีนที่มีรูปร่างเหมือนเขี้ยวงู ส่วนหัวอยู่ที่บริเวณแก้มขวาส่วนลำตัวค่อยๆยาวลงมายังคอยาวไปจนพันแขนขวารอบทั้งแขน

น้ำหนัก / ส่วนสูง : ตอน 11 ปี หนัก 42 กก. สูง 149 ซม.

ตอน 15 ปี หนัก 59 กก. สูง 172 ซม.

ลักษณะภายนอก : ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาตั้งแต่ยังเล็ก ผมสั้นสีดำขลับ แววตาสีเขี้ยวขี้ม้าคล้ายงู คิ้วตวัดโค้งดูดุดัน ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้ามีกระเล็กน้อย ร่างกายของเขาค่อนข้างอ่อนแอกว่าคนปกติเล็กน้อย

การแต่งกาย : ปกติเขาจะแต่งตัวสไตล์สุภาพบุรุษ หรือไม่ก็เป็นชุดที่สุภาพมิดชิด ไม่ก็สวมชุดคลุมหนังสัตว์ เมื่ออยู่ที่โรงเรียนเขาจะสวมชุดประจำบ้านและสวมชุดคลุมกับผ้าพันคอตลอดเวลา

นิสัย : เขาเป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูดไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนขี้อาย แต่เขากลัว กลัวที่จะเผชิญหน้ากับคนอื่นๆ หลังจากเหตุการณ์ที่เคยพบเจอมาตลอดก็ทำให้เขาเลือกที่จะอยู่คนเดียวแต่ในส่วนลึกของจิตใจเขาก็โหยหาที่จะมีสิ่งที่เรียกว่าเพื่อนเหมือนกัน เขาเป็นคนที่เก็บซ่อนความทะเยอทะยานเอาไว้แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธมันมากแค่ไหนก็ตาม เขาเป็นคนที่ใจดีแต่ไม่แสดงออกเขามักจะแอบช่วยเหลือคนอื่นๆอยู่ในเงามืด เขาเป็นคนที่ให้ค่ากับสายสัมพันธ์มากเนื่องจากมีเพียงคนหยิบมือที่เข้าใจเขา เขาเป็นคนฉลาดมีไหวพริบถึงตัวเขาจะไม่อยากยอมรับแต่ว่าตัวเขาเองก็นับได้ว่าเป็นคนที่เจ้าเล่ห์คนหนึ่ง แต่ก็มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ตัวเขาดูไม่เหมือนสลิธิลินก็คือความเป็นผู้นำ เขากลัวที่จะเป็นคนนำผู้อื่นแม้ว่าเขาจะทำออกมาได้ดีก็ตาม เขาชอบใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบและเรียบง่ายแต่กระนั้นเขาก็ไม่ปฏิเสธที่จะไปทำเรื่องป่วนๆกับเหล่าเพื่อนๆของเขา แม้ภายในจะอ่อนแอแต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็แสดงออกถึงความหยิ่งทนงและอำนาจเพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง ถึงเขาจะอ่อนแอแต่ถ้าเขาถูกต้อนมากจนเกินไปเขาก็อาจจะกลายเป็นหมาบ้าที่กัดไม่ปล่อย เขานับได้ว่าเป็นคนที่มีอะไรหลายๆอย่างย้อนแย้งในตัวเองอันเนื่องมาจากการหล่อหลอมของสังคมรอบตัวและตัวตนดั้งเดิมของเขา

บ้าน : สลิธิลิน

ประวัติ : ในยุคปัจจุบันเขานับได้ว่าเป็นสายเลือดที่ชั่วร้าย หากถามว่าเพราะอะไรนั้นก็คงเพราะว่าเขาเป็นหลานของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ปู่ของเขาคือมอร์ฟิน กอนท์ ก่อนที่ปู่ของเขาจะตายปู่ได้นำแม่ของเขาที่ตอนนั้นยังเด็กไปซ้อนไว้ในหมู่บ้านของพวกมักเกิลทำให้คนที่คุณก็รู้ว่าใครคิดว่าคนตระกูลกอนท์ตายหมดแล้ว แม่ของเขาได้เข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ในปีที่คนที่คุณก็รู้ว่าใครจบการศึกษา ในวันที่คนที่คุณก็รู้ว่าใครเปิดสงครามพ่อมดครั้งแรก ชีวิตการงานของเธอก็ตกต่ำลงไม่สามารถเข้าร่วมได้ทั้งฝ่ายกระทรวงหรือฝ่ายศาสตร์มืด ทางฝ่ายกระทรวงเกรงกลัวว่าเธอเป็นสปายส่วนฝ่ายศาสตร์มืดก็มีคนที่คนที่คุณก็รู้ว่าใครที่เกลียดสายเลือดตัวเอง ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ไม่ต้องการเธอทั้งสิ้น แม่ของเขาจึงเลือกที่จะหลบซ้อนตัวในกลุ่มมักเกิ้ลทิ้งอดีตที่ผ่านมาทั้งหมดและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะคนธรรมดา จนผมรักกับมักเกิ้ลชายคนหนึ่งและให้กำเนิดเขามาในที่สุด เดิมทีแม่ของเขาหวังให้เขาเป็นเพียงสคลิปเพื่อจะใช้ชีวิตอย่างธรมมดาต่อไปแต่พลังเวทย์ที่แพร่ออกมาตอนเด็กก็ทำให้เธอหมดหวัง เรื่องนี้ทำให้พ่อของเขารู้ความลับนี้เข้าแต่พ่อก็ยังคงอยู่กับเขาและแม่ จากการที่ในวัยเด็กเขาควบคุมเวทย์มนต์ไม่ได้ทำให้เขาถูกเด็กในหมู่บ้านกลั่นแกล้ง เขาจึงเลือกที่จะเก็บตัวอยู่แต่ที่บ้านไม่ออกไปไหน นานวันเข้าพ่อกับแม่ของเขาก็เริ่มเป็นห่วงตัวเขามากขึ้นจนทนไม่ไหวและตัดสินใจย้ายออกในที่สุด แต่ความกลัวมันได้เข้าครอบง่ำเขาไปแล้วถึงย้ายบ้านไปแต่เขาก็เลือกที่จะขังตัวเองไว้ในบ้านอยู่ดี วันหนึ่งพ่อของเขาอยากให้เขากลับไปมีชีวิตวัยเด็กเหมือนเดิม จึงพยายามชักชวนเขาออกไปเล่นข้างนอก เขาที่เห็นว่าพ่อยอมสละเวลางานและเวลาพักผผ่อนเพื่อมาพักดันห้เขาก้าวต่อไป เขาจึงยอมออกไปข้านอกในที่สุด แต่ทว่าเมื่อพวกเขาสองคนกลับมากับพบร่างของแม่ที่เย็นเฉียบ เหตุการณ์นี้ทางตำรวจไม่สามารถหาตัวฆาตกรได้ แต่พ่อของเขารู้ดีว่ามันจะต้องเป็นฝีมือของพวกพ่อมดศาสตร์มืดที่แม่ของเขาเคยเล่าให้พ่อฟัง แต่รู้แล้วจะทำอะไรได้พ่อของเขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีความสามารถมากพอที่จะตามล่าตัวคนร้ายได้จึงได้แต่เก็บงำความแค้นไว้ในใจ จากการที่ต้องสูญเสียผู้เป็นแม่ก็ยิ่งทำให้เขาเป็นคนที่เก็บตัวมากกว่าแต่ก่อนแต่เขาก็ไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อต้องทุกใจไปมากกว่านี้ จึงตัดสินใจไปเผชิญกับสังคมภายนอกและ…สิ่งที่เขาได้รับกลับมาก็ไม่ต่างจากที่เขาคาดไว้เท่าไหร่ หลังจากนั้นเขาเริ่มหันมาหัดเล่นเปียโนเขารู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่เขาเล่นมัน มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและจิตใจสงบลง จนวันหนึ่งขณะที่เขากำลังซ้อมเปียในอยู่ในบ้าน พ่อของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาหลังจากนี้ไปตลอดกาล

ลักษณะคำพูด : แทนตัวเองว่าฉัน,ผม แทนอีกฝ่ายว่าคุณ,นาย,เธอ ถ้าสนิทจะแทนด้วยชื่อ,นามสกุล,นาย,เธอ ถ้าเคารพจะเรียกตำแหน่งตามด้วยนามสกุล,คุณตามด้วยชื่อ ย่ำเกรงแทนด้วยคุณตามด้วยนามสกุล ถ้าเกลียดจะแทนด้วยนายหรือเธอ เขาจะใช้คำพูดที่สุภาพเสมอ

EX1.

“ไงเลิฟกู๊ด ยังหาเพื่อนไม่ได้เหมือนกันเหรอ?” เขาทักลูน่าที่เดินเข้ามาในห้องดนตรี ห้องดนตรีนี้เป็นของศาตราจารณ์ฟลิตวิกจึงไม่แปลกที่จะเจอเด็กจากบ้านเรเวนคลอ

“พวกเขาบอกว่าฉันแปลกนะ” เธอว่าพลางเดินไปนั่งยังที่นั่งผู้ชมและหยิบหนังสือกับแว่นตาแปลกๆขึ้นมาอ่าน

“ง งั้นเหรอ” เขาเหลือบมองอีกฝ่ายขณะที่มือก็ยังคงเล่นเปียโนต่อไปพลางคิดในใจว่า ‘ก็เหมือนจะเป็นเรื่องจริงนะ’

EX2.

“น นายนำเลยแฮร์รี่” เขาพูดเสียงสั่นขณะที่ผลักภาระไปให้เพื่อนของตน

“งั้นนายก็ปิดท้ายละกันนะคุณกอนท์” อีกเสียงดังขึ้นมาจากด้านข้างพร้อมสายตากดดันให้เขาไปเดินปิดท้ายขบวน

“เอ่อ คุณเกรนเจอร์ ผมขออยู่ตรงกลางไม่ได้เหรอ” เขามองด้านหลังที่มีแต่ความมืดด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

“ไป เดี๋ยว นี้!” เสียงเดิมที่แต่ฟังดุดันขึ้นกล่าวกับเขาอีกครั้ง

“…ครับ” เขาได้แต่เดินคอตกไปยังท้ายแถว

EX3.

ตุบ “ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ” เขาพูดขอโทษอีกฝ่ายแม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายถูกผลักจนล้มก็ตาม

EX4.

“อยากจะลองเล่นดูสักครั้งจังนะ” สายตาของเขาที่ทอดมองไปยังสนามแข่งควิชดิชมันช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หลังจากมองดูต่อสักพักเขาก็หันหน้าเดินกลับไปยังห้องของตนเอง

EX5.

“ฉันว่าพวกนายเลิกยุ่งกับฉันเถอะ” เขาพูดด้วยสายตาเศร้าสร้อยโดยไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าไปสบตากับเหล่าเพื่อนๆ 

คาถาที่ถนัด : เอนกอร์จิโอ คาถาขยายขนาดวัตถุ

เรดูซิโอ คาถาทำให้วัตถุเล็กลง

แอ็กซิโอ คาถาเรียกวัตถุ

เอพิสกี้ คาถารักษาบาดแผลขนาดเล็ก

ไฟไนท์อินคานทาเท็ม คาถาลบล้างคาถา

เซอร์เพนซอร์เทีย คาถาเสกงูตัวหนึ่งขึ้นมาจากไม้กายสิทธิ์ของผู้ร่าย

อาวิส คาถาเรียกนกออกมาจากไม้คฑา

ออบพักโน คาถาที่ทำให้คาถาที่เสกออกมาโจมตีเป้าหมาย ใช้คู่กับ คาถาเซอร์เพนซอร์เทีย เป็นต้น

ปิเอร์โททัม โลโคมอเทอร์ คาถาที่ทำให้รูปปั้นและชุดเกราะมีชีวิตทำตามคำสั่งของผู้ร่ายคาถา

โซโนรัส คาถาขยายเสียงให้ดัง ทำหน้าที่เหมือนโทรโข่ง

สิ่งที่ชอบ : เปียโน, เพลงคลาสสิค, เสียงตามธรรมชาติ(ประมาณแบบเสียงนกร้อง เสียงน้ำไหลจากลำธาร เสียงผลิวไหวของต้นไม้), โกโก้ร้อน, พายฟักทอง, ลูกอมมะนาวเชอร์เบท, แซนวิชเนื้อ, ทาร์ต, ช็อคโกแลต

สิ่งที่ไม่ชอบ : ที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน, เมนูปลาไหล, ลูกอม Bertie Botts ทุกรสชาติ

สิ่งที่เกลียด : ศาสตร์มืด

สิ่งที่กลัว : การเผชิญหน้ากับผู้คนความกลัวนี้มันแทบจะฝังรากลงไปในส่วนลึกของจิตใจแล้ว

งานอดิเรก : เล่นเปียโน, เล่นหมากรุก

ความสามารถในการเล่นดนตรี : เชี่ยวชาญการเล่นเปียโน และเครื่องดนตรีประเภทคีย์บอร์ดชนิดอื่นๆ และเล่นเครื่องดนตรีประเครื่องสายได้นิดหน่อย แต่ไวโอลีนนับได้ว่าถนัดสุดในเครื่องสาย เขามีเพอร์เฟคพิชทำให้แยกโทนเสียงต่างๆได้อย่างแม่นยำ

เพิ่มเติม : กอร์นัจพูดภาษาพาเซลเมาท์ได้

ไม้กายสิทธิ์ ทำมาจากไม้โอ๊คอังกฤษ แกนหัวใจมังกร ยาว 12 นิ้ว ยืดหยุ่นเล็กน้อย

ผู้พิทักษ์ คือนกมาร์ชแฮริแอน

ปู่ คือ มอร์ฟิน กอนท์

แม่ คือ เมฟี กอนท์ 

พ่อ คือ อเล็ก เทย์เลอร์

เลือกใช้นานสกุลแม่เพราะเป็นการระลึกถึงแม่และสายเลือดพ่อมดของตัวเอง