ฮองเฮาผู้นี้คือสตรีของข้า

เมื่อบ้านเมืองสงบไม่มีเรื่องให้ทุกข์ร้อนหรือเป็นปัญหาใหญ่ให้ต้องแก้ พวกขุนนางน้อยใหญ่ก็หันมาสนใจเรื่องของราชบัลลังก์แทน ฎีการ้องเรียนพฤติกรรมของฮองเฮากองสูงเป็นพะเนิน

“ฮองเฮาไร้ศีลธรรม บังคับให้ฮ่องเต้ไม่รับสนม”

“ฮองเฮาใช้มนต์ดำล่อลวงฮ่องเต้”

“ฮองเฮามีจิตใจริษยาไม่เหมาะสมกับฐานะ”

“ฮองเฮาประพฤติผิดจารีต กักขังฮ่องเต้ในตำหนักตนเอง”

“ฮองเฮาประพฤติตัวไม่เหมาะสม”

“ฮองเฮาไม่ให้กำเนิดรัชทายาท”

“ฮองเฮาประพฤติมิชอบ รับนางกำนัลที่ไม่เหมาะสม”

“ฮองเฮา…”

หลิวจื่อจิ้งมองกองฎีการ้องเรียนภรรยาของตนแล้วทอดทอนใจ หันไปถามหวังกงกง ขันทีคนสนิทที่ยืนอยู่ว่า “เจ้าบันทึกไว้แล้วใช่หรือไม่ว่าฎีกาเหล่านี้เป็นของผู้ใดบ้าง”

“พะย่ะค่ะ” หวังกงกงยื่นรายชื่อที่หลิวจื่อจิ้งถามถึงให้ทันที ในรายชื่อนั้นมีรายชื่อขุนนางเล็กใหญ่เต็มไปหมด

“ขุนนางทุกท่าน…” เพียงเขาเอ่ยขึ้นมา ท้องพระโรงก็เงียบเสียงลงลงจนได้ยินเสียงนกกระพือปีกที่ด้านนอก เหล่าขุนนางหยุดพูดคุย พากันเดินกลับเข้าที่ของตนในแถว “ฎีกาหกสิบสามฉบับนี้เหล่านี้ล้วนเป็นฎีการ้องเรียนฮองเฮาของเราว่าประพฤติเสื่อมเสียทั้งสิ้น”

ขุนนางน้อยใหญ่เงี่ยหูฟัง เฝ้ารอว่าฮ่องเต้จะทรงมีวินิจฉัยเช่นไร

“ยกกระถางไฟมา” หลิวจื่อจิ้งบัญชา เหล่าทหารองรักษ์ไม่รอช้ารีบยกกระถางไฟมาเบื้องหน้าบัลลังก์มังกร

หลิวจื่อจิ้งลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะลงมา หยิบฎีกาฉบับบนสุดลงมาโยนใส่กระถางไฟ 

“ฝ่าบาท!” เสียงขุนนางผู้หนึ่งร้องโอดครวญขึ้นมา แต่หลิวจื่อจิ้งยังคงไม่สนใจ เขาโยนฎีกาเหล่านั้นลงกระถางไฟฉบับแล้วฉบับเล่าท่ามกลางเสียงโหยหวนของเหล่าขุนนางประหนึ่งว่าที่เผาไปนั้นเป็นเลือดเนื้อของพวกเขา 

“เราจะพูดเรื่องนี้เป็นครั้งแรกและครั้งเดียว” ท่าทางหลิวจื่อจิ้งจะเพลิดเพลินเจริญใจมากเมื่อเห็นเปลวไฟแผดเผาฎีกาพวกนั้นจนกลายเป็นเถ้าถ่านสีเทา 

“ฮองเฮาคือสตรีของเรา ต่อไปนี้ห้ามผู้ใดเอ่ยถึงนางในทางว่าร้ายหรือทำให้นางเสื่อมเสียอีกเป็นอันขาด หากผู้ใดฝ่าฝืน ทำผิดครั้งแรกให้รับโทษสถานเบาคือตบปากยี่สิบที มีครั้งต่อๆไปถือว่าหมิ่นเบื้องสูง ให้ลงโทษสถานหนักคือโบยห้าสิบไม้”

บัญชานี้ทำให้ท้องพระโรงกลับมาเงียบกริบอีกครั้ง ฮ่องเต้ออกหน้าปกป้องฮองเฮาถึงเพียงนี้พวกเขาจะทัดทานอะไรได้อีก โทษตบปากนี้มิอาจดูแคลน เพราะถึงกับทำให้พวกเขากินข้าวไม่ได้ไปหลายวัน ส่วนโทษโบยนั้นหากเป็นขุนนางหนุ่มก็แล้วไปเถอะ ขุนนางแก่ชรากว่าค่อนในท้องพระโรงนี้หากรับเข้าไปคงได้จัดงานศพสถานเดียว

นี่คือการประกาศว่า “ภรรยาข้า ห้ามพวกเจ้ามาวิจารณ์”