[Fic Y Shinhwa] Isn't not love ??

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 :Past & now:

Chapter 4 :Past & Now:




เช้าวันใหม่เวีนยมาถึง... เปลือกตาบางหรี่ขึ้นลงเพื่อปรับสายตาเข้ากับแสงที่ส่องลอดเข้ามาผ่านทางหน้าต่างบานใส 

มือเรียวๆค่อยๆยื่นไปเขย่าหัวร่างสูงที่นอนกอดเขาอยู่เบาๆ

"ตื่นได้แล้ว~ ฮ้าวว~ว" เฮซองปลุกอีกคนเสียงเบา แต่ตัวเองก็ยังหาวเพราะความเพลียอยู่

"ไม่เอาอ่ะ..." จอนจินว่าพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนอีกคนขยับไปไหนไม่ได้

"มาช่วยฉันทำอาหารก่อน...เร็วๆ" เฮซองกระโดดลงจากเตียง แล้วเอาหมอนข้างฝาดจอนจินเบาๆ

"ก็ได้ๆ..." จอนจินพูดพลางยื่นมือไปให้อีกคนช่วยยุงขึ้น แต่ทันทีที่มือเรียวยื่นออกมา แขนแกร่งก็ดึงเอาร่างของอีกคน ล้มตัวลงบนที่นอน แล้วก้มหน้าลงไปให้ปลายจมูกเฉียดกันไปมา สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างตรงหน้า

"ฮ่ะ...เฮ้ย...ไหนว่าจะไปช่วยฉันทำอาหารเช้าไง"

"ก็ใช่...แต่เค้าขอเติมพลังก่อนน้า~" จอนจินพูดยิ้มๆ พลางก้มลงประทับริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากบางสวยได้รูปของอีกฝ่าย

รสจูบอันหอมหวานดำเนินไปเรื่อยๆ จนคนด้านล่างเริ่มหายใจไม่ออกมือบางทุบเบาๆไปที่แผงอกกว้าง อีกคนจึงยอมผละออกมาในที่สุด

"ป่ะ...ไปได้ย..ไปได้ยัง!" เฮซองตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง

"อือ..ไปกันเหอะ" จอนจินพูดพลางช้อนตัวร่างของอีกคนเดินออกจากห้องนอนไป

"ไม่ต้องอุ้ม! ฉันเดินเองได้น่า~" แต่กว่าจะเถียงเสร็จ ก็ถูกอีกคนอุ้มมาจนถึงครัวแล้ว

"จะทำอะไรดีล่ะ...ในตู้เย็นก็มีของนิดเดียวเอง" จอนจินพูดพลางรื้อของสดในตู้เย็นออกมาวางไว้ที่เคาท์เตอร์

"นายมีแป้งแพนเค้กสำเร็จรูปมั้ยอ่ะ?" เฮซองถามพลางมองไปบริเวณที่เก็บของแห้งด้านบนเคาท์เตอร์ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบ แต่เขย่งอยู่หลายทีก็ไม่ถึงซักที

"นี่น่ะหรอ" จอนจินยืดมือไปสุดแขนก่อนจะหยิบแป้งแพนเค้กออกมาจากตู้เก็บของแห้ง

.....บ้านนี่มันมีไว้สำหรับคนสูง 180อัพ รึไงวะเนี่ย - -*... ชินเฮซองได้แต่คิดในใจ

"อือ.." เฮซองเช็คบริเวณฉลากดานหลังก่อนจะตอบเบาๆ

จอนจินมองคนตัวบางที่กำลังขมักเขม้นกับการเตรียมแป้งแพนเค้ก ท่าทางเก้อๆกังๆ แสดงว่าหัดทำใหม่ๆแน่ๆ

"ทำไมแป้งมันแตกอ่ะ ToT" เฮซองร้องออกมาเมื่อนวดแป้งมาตั้งนานแล้ว แต่แป้งก็ยังไม่ผสมเป็นเนื้อเดียวกัน


"เค้าทำกันแบบนี้..." จอนจินยื่นมือมาสอดไว้ที่เอวบางจากด้านหลัง ก่อนจะเอื้อมมือไปนวดแป้งในชามด้านหน้า เค้าเอาคางเชยไว้กับไหล่บาง ก่อนจะลงมือนวดแป้งและกอดคนตรงหน้าไปในเวลาเดียวกัน

"....." เฮซองไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนเขินหน้าเเดงทำอะไรไม่ถูก จับนู่นจับนี่ มือพันกันไปหมด

"อยู่นิ่งๆเถอะน่า" จอนจินพูดขึ้น ก่อนจะดึงร่างตรงหน้าให้หันหน้ามาทางเขา ดึงแขนเรียวทั้งสองข้างกอดเอวของเขาไว้ แล้วก้มตัวให้อีกคนกอดเอาไว้

"....." และนั่นก็ทำให้เฮซองยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ ส่วนทางด้านจอนจินก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นวดแป้งอย่างสบายอารมณ์

"ไอ้ล้ำหน้าบาน!!!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับฉายาแปลกๆ ทำให้เฮซองหลุดขำออกมา

"ไอ้เตี้ย!" จอนจินตะโกนกลับไป แต่ด้วยชื่อนี้ ทำให้เฮซองรู้ทันทีว่าใครกำลังจะเข้ามา

"มินอูหรอ..." เฮซองทำท่าจะผละออกจากอกกว้าง แต่ถูกอีกคนล็อกไว้ซะก่อน

"จะหนีไปไหนครับที่รัก.." 

"ก่ะ...ก็มินอูนี่....ถ้าเค้ามาเห็น....จ..จะทำไงอ่ะ" อันที่จริงแล้ว มินอูเป็นช่างภาพคนสนิทของเฮซองตั้งนานมาแล้ว แถมมินอูก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของจอนจินอีกด้วย แต่เนื่องจากมินอูถูกเรียกตัวไปถ่ายภาพให้คนอื่น จอนจินก็เลยมาเป็นช่างภาพของเขาแทน


"ที่รักกลัวอะไรครับ~ มินอุไม่ใช่คนอื่นเลยนะ.."


"แต่...."


"แล้วที่สำคัญ เค้าแอบชอบดงวาน เพื่อนของที่รักด้วยนะ!~" คำพูดของจอนจินทำเอาเฮซองสะอึก

"จริงอ่ะ?"


"ฉันเข้าไปแล้วนะเฟร้ย มาเปิดช้าจริง" ไม่แปลกที่มินอูจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ด้วยความที่เขาสนิทกับจอนจิน ทั้งคู่เลยแลกรหัสห้องกันไว้


"เออ" จอนจินตะโกนกลับไป


"มินบง~....คือว่า....ฉัน" เฮซองเห็นอีกคนเปิดประตูเข้ามาก็ยิ่งอายใหญ่ ได้แต่ยิ้มแหยๆให้อคนที่เพิ่งเข้ามา

"เอ๊า เฮซองงี่ ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น....^^ เฮ้ยยยยย O___o!!!!" มินอูตะโกนออกมาเสียงดัง แต่แทนทีจอนจินจะยอมปล่อยคนในอ้อมกอดไป เขากลับกอดอีกคนแน่นขึ้น โดยที่อีกมือก็นวดแป้งไปด้วย

"ทำไม...เข้ามาไม่ถูกเวลายังจะพูดมาอีกไอ่เตี้ย" จอนจินพูดพลางทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

"นาย...กับเฮซอง O_o" มินอูยืนอึ้งอยู่หน้าห้อง

"เฮ่ยยย นายปล่อยสิจอนจิน" เฮซองดันอีกคนออกห่าง แต่ก็ไม่สำเร็จซักที

"ไม่ต้องอายหรอกที่รัก ...ไอ้มินอู แกมีอะไรก็ว่ามา รีบๆไปซักทีสิ" จอนจินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ


"ที่รัก???....นี่พวกนายสองคนเล่นอะไรกันเนี่ย" มินอูพูดก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา

"เล่นอะไร?" จอนจินหันมาทำหน้างงใส่มินอู

"ก็พวกนายสองคน...เอิ่ม....โอ้ยยย ปวดหัวโว้ยย" มินอุเริ่มคลั่ง - -

"โอ้ยย ไปบ้าไกลๆหน่อยสิเว้ย...." จอนจินพูดเบาๆ แต่ก้ยังกอดอีกคนแน่น

"จอนจิน...นายปล่อยฉันก่อนได้มั้ย" เฮซองพูดขึ้น

"ก็ได้...จะได้ไปนั่งคุยกับมินอูชี่อย่างเป็นทางการซะหน่อย"


จอนจินวางแป้งที่นวดเสร็จแล้ว พักไว้ตรงโต๊ะกินข้าว ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา และไม่ลืมที่จะเอนหัวคนตัวบางข้างๆมาซบไหล่ของตัวเองเอาไว้


"พวกนายช่วยพูดกันหน่อยได้มั้ย อย่างมัวแต่อินกับหนัง ฉันไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตาพวกนายนานหรอกนะ - -" มินอูพูดอย่างอารมณ์เสีย

"แล้วนายอยากรู้อะไรอ่ะ?" จอนจินถาม

"ก็...นาย 2 คน"

"ทำไมอ่ะ...ฉันนั่งดูหนังกับแฟนฉัน ผิดตรงไหน?" จอนจินตอบหน้าตาย แต่นั่นก็ทำให้มินอูตาค้าง

"ไม่จริงใช่มั้ยซองงี่..."

"แห่ะๆ -^^'' เฮซองไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มแหยๆให้อีกฝ่าย


"ฉันดีใจด้วยนะ~~~ *O*~~" มินอูวิ่งเข้าไปจะไปกอดเฮซองด้วยความดีใจ แต่ถูกขายาวของอีกคนขัดไว้ซะก่อน

"กลับไปนั่งที่เดิมซะไอ้เตี้ย ถ้ายังไม่อยากตาย - -+" มินอูเลยได้แต่ทำหน้างอน แล้วกลับไปนั่งที่เดิม

"พวกนายนี่ทำฉันอเมซิ่งสุดๆเลยนะเนี่ย"

"ออกไปได้แล้ว หมดธุระแล้วนี่" จอนจินเอ่ยขึ้น

"ใจเย็นสิพี่น้อง...ฉันมีเรื่องจะบอกนายน่ะ เฮซอง.."

"หืม??" เฮซองทำตาโต ก่อนจะชี้ที่ตัวเอง

"อือ...นายจำเอริคได้มั้ย..." เมื่อได้ยินชื่อนั้น เฮซองก็ใจหายวูบ ก่อนจะตอบเบาๆ

"อืม...จำได้" คำตอบของเฮซองทำให้จอนจินหันไปมองหน้าร่างบางทันที

"เขากำลังจะกลับมา..ที่นี่" เฮซองได้แต่ถอนหายใจ 

"งั้นหรอ..."

"ฉันจะช่วยกันไว้ให้...แต่ฉํนไม่รู้ว่าเขากลับมาเพราะอะไร เพราะนายหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่ดูท่าจะเป็นเหตุผลอื่นน่ะ"

"ขอบใจนะที่บอก ^^"

"ฉันไปล่ะ" มินอูพูด ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งให้บรรยากาศอึมครึมเข้าครอบงำทั้งสองคน มือหนาที่โอบรัดเอวบางแน่น เริ่มคลายออก แล้วหันไปสนใจทีวีตรงหน้า


"นายไม่มีคำถามเลยงั้นหรอ?" เฮซองพูดขึ้นเบาๆ 

"นายยังไม่ลืมเอริคใช่มั้ย?" จอนจินถามกลับเบาๆ

"ถ้าให้ลืมคงยาก แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว.."

เอริค คือแฟนเก่าของเฮซองเมื่อ 4 ปีที่แล้ว แต่เมื่อผ่านไปปีกว่า ทั้งคู่ก็เลิกกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าเอริคเคยบอกไว้ว่า..

"ฉันไม่ดีพอสำหรับเฮซอง แล้วเรา 2 คนก็ไม่ได้รักกันจริงๆ" เหตุผลที่ผ่านมานานหลายปี เอริคเคยบอกกับจอนจินเอาไว้ แต่เฮซองก็รู้ดี ...เขา 2 คนไม่ได้รักกันจริงๆ มันคือความเหงาของคนทั้ง 2 คนที่บังเอิญมาพบกัน ก็เท่านั้นเอง...


"เฮซอง..." เสียงของจอนจินดังขึ้น

"อย่าห่วงไปเลย...ยังไงตอนนี้ ฉันก็ยังอยุ่ข้างๆนายไม่ใช่หรอ รีบไปทำแพนเค้กได้แล้ว!" เฮซองสั่งก่อนจะหอมแก้มอีกคนเบาๆ แล้วลากอีกคนไปทำอาหารเช้าต่อ

.
.
.