คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 :Feel...:
Chapter 2 :Feel...:
...ทำไม...ฉันถึงพยายามจะดูดีที่สุดในสายตาของนายกันนะ?...
เฮซองได้แต่นั่งคิดอยู่คนเดียวในห้องแต่งตัว...เขาจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าทรงมากขึ้น แถมยังตัดสินใจทารองพื้นที่เกลียดที่สุด - -...เพื่อให้ตัวเองนั้นดูดีที่สุดในสายตาของช่างภาพคนใหม่คนนี้..
"เฮซอง...นายทารองพื้นด้วยหรอ -0-" ช่างแต่งหน้าคนสนิทถามขึ้น เพราะปกติเฮซองนั้นถึงจะเป็นคนที่รักหล่อเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว...แต่เขาก็มักจะเลี่ยงรองพื้น...นั่นเพราะว่าเขาเคยแพ้รองพื้นชนืดหนึ่ง...ทำให้เขาผื่นขึ้นเป็นวันๆ (คนแต่งมั่วเอาเองนะคะ 555)
"เอ้า...ไมอ่ะก็ยี่ห้อนี้ผมไม่แพ้" แถไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ - -
'ถ้าฉันผื่นขึ้น...นายต้องตาย...จอนจิน'
.
.
...ถ้านายต้องการให้ฉันสนใจ...ฉันก็จะบอกว่า...นายทำสำเร็จแล้ว....
.
.
.
.
จอนจินละสายตาออกจากกล้องในมือด้วยความตะลึงปะปนกับความตกใจ
ควรจะบรรยายว่ายังไง...ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้...คนตรงหน้าในผมซอยประบ่า แว่นตากรอบบาง เสื้อยืดแขนยาวสกรีนคำภาษาอังกฤษ กางเกงขาลอยๆ ตามแฟชั่น รองเท้าผ้าใบที่ไม่ได้ผูกเชือก...รวมถึงรอยยิ้มและคำพูดที่เป็นกันเองของอีกคน...ทำให้จอนจินไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัวซะแล้ว...
"บ้าเปล่า...มองอยู่ได้" เฮซองถามเสียงแผ่วๆ...แต่ในใจก็แอบอบยิ้มอยู่เหมือนกัน
"เปล่า..." เขาตอบก่อนจะหยิบขาตั้งกล้องมาวางลงหน้าฉากประกอบ...
ฉากในการถ่ายปกนิตยาสารชื่อดังครั้งนี้...ก็คือร้านอาหารธรรมดาสไตล์อิตาเลี่ยน ซึ่งตั้งอยุ่ไม่ไกลจากบริษัทนั้น...
"นายนั่งลงตรงเก้าอี้นั้น...หยิบแก้วขึ้นมา...อ่ะ..ใส่ค็อกเทลไปนิดหน่อย แล้วก็ยกขึ้นมาจรดกับริมฝีปาก...อย่าแอบดื่มนะเว้ย!" แทฮักที่นั่งเทรนด์เฮซองอยู่ข้างๆส่งเสียงดัง
"เออน่า..." เฮซองตอบปัดๆ...ก่อนจะทำตามที่แทฮักบอกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง...ไม่เหมือนกับคนที่จับกล้องอยู่ ตอนนี้ทั้งมือและหัวใจของเขาก็สั่นไม่เป็นจังหวะแล้ว...
ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องอยู่กับแค่ริมฝีปากบางๆ ที่จรดอยู่กับของแก้วนั้น...ตาเรียวๆที่ส่งสายตามาทางกล้อง บวกกับท่าทางที่พยายามจะเรียกร้องความสนใจจากเขาอีก...
"ลูกพี่!...ลูกพี่"
"ห่ะ....ห้ะ?" จอนจินตื่นขึ้นมาจากภวังค์นั่น เมื่อลูกน้องของเขาเข้ามาสะกิด
"ถ่ายซะทีเด่ะ..." เฮซองส่งเสียงกลับมาให้กับช่างภาพที่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาแล้ว
"อ่ะ...อือๆๆ" จอนจินค่อยๆกดชัตเตอร์อย่างบรรจงก่อนที่อีกคนจะทำการโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ....
แต่นั่น...ก็ยังไม่สามารถทำให้สมาธิของจอนจินกลับมาได้....แต่กลับทำให้สติของเขากระเจิดกระเจิงเข้าไปอีก
"เอ่อ...คุณเฮซองคะ..." เจ้าของคอลลัมน์นิตยาสารเดินเข้ามาคุมเชิง พลางพูดสั่งกลายๆ
"ครับ?"
"คราวนี้ฉันอยากได้ลุคแบบ...น่ารักน่ะค่ะ" เธอพูดยิ้มๆ...ก่อนจะหาพร็อบมาวางเพิ่ม
น่ารักงั้นหรอ??...
จอนจินคิดไปคิดมาอย่างหาคำตอบไม่ได้....กะอีแค่ท่าน่ารักๆ เขาจะกลัวอะไรกับมันนักหนา...ก็แค่ผู้ชายคนนึง...ที่ทำเอาเขาแค่เสียงานเสียการ ไม่เป็นอันทำงานก็แค่นั้นเอง
"เอาล่ะค่ะ...เริ่มถ่ายได้เลย" พี่สาวที่เขียนคอลลัมน์พูดขึ้น...ก่อนจะหันไปมองจอนจิน ที่พยักหน้ารับกลายๆ....ถ้าใครได้ถ่ายรูปเฮซอง...ทั้งๆที่แอบรักเขาอยู่แบบจอนจินนั้น...ถ้าไม่เป็นอันทำงานแบบเขา ก็คงบ้าไปแล้วแน่ๆ...
รอยยิ้มที่ฉีกกว้างขึ้น รวมถึงนิ้วยาวๆที่ชูขึ้น 2 นิ้ว....^^v แม้จะเป็นแค่ท่าโพสต์มาตรฐานทั่วไป...แต่ทำไมเวลาคนอื่น...แม้แต่ผู้หญิงก็ตาม...ทำแล้วมันไม่ทำให้เขาใจสั่นได้ขนาดนี้เลย...
"ส่ะ...เสร็จแล้วครับ" จอนจินพูดตะกุกตะกัก
"เดี๋ยวเรื่องภาพ...ผมจะกลับไปปรับให้....แล้วก็จะเอามาส่งให้ทางบริษัทพรุ่งนี้เลยนะครับ ^^" จอนจินพูดพลางยิ้มบางๆ...
...นายกำลังจะทำให้ฉันบ้าเหมือนนายรึไง...
เฮซองได้แต่มองไปที่อื่นเพื่อหลบสายตาคู่นั้นที่มองมาทางเขา...ทั้งจับพร็อบ กดมือถือ...ส่ง sms ถ่ายรูปวิว...แต่ก็ไม่ได้ทำให้สมองของเขาหยุดคิดถึงแววตาของจอนจินได้เลย...
...นายทำให้ฉันบ้า...นายแค่แกล้ง...หรือยากให้ฉันสนใจนายจริงๆ....
จอนจินที่ยืนอยู่หน้าออฟฟิศตัวแข็งทื่อ...หลังจากผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายที่หลงสเน่ห์ผู้ชายคนนึงไปเต็มๆ...วันนี้เขาจึงเดินกลับบ้านแทนการนั่งรถเมล์...เผื่อจะทำให้สมองปลอดโปร่งขึ้น
"นี่..." เสียงคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้น...ทำให้จอนจินหันกลับไปมอง
".....?" จอนจินหันหน้าไปตามเสียงเรียกนั่น
"ขอบใจสำหรับข้าวกล่องนะ ^__^" เขาพูดยิ้มๆ ก่อนจะโบกมือลาอีกคน...
"อือ..." จอนจินที่นึกอะไรไม่ออกแล้วก็ได้แต่อือๆออๆอยู่ในลำคอ
"กลับด้วยกันมั้ย?...แทฮักกับทีมงานไปส่งเจ้าของคอลลัมน์ที่สำนักพิมพ์อ่ะ..."
"อย่าเลย...."
"นี่!....ไหนบอกว่าประหยัดพลังงานไง...ไปทางเดียวกัน..จะไปให้วุ่นวายคนอื่นเค้าทำไม" เฮซองกระชาก ดึง ลากจอนจินมาถึงรถจนสำเร็จ
"..." ตลอดทางจอนจินเอาแต่นั่งเงียบเเละเบนสายตาไปทางอื่น ทำให้คนขับรถอย่างเฮซองคอยชะเง้อมองอาการอีกคนที่น่าเป็นห่วงขึ้นทุกที
"นี่นาย!..." เฮซองถือโอกาสตอนรถติด ใช้มือเรียวๆของเขาจับหน้าของจอนจินให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
"....."
"เป็นอะไร..." เฮซองยังไม่ปล่อยมือออก พลางจ้องมองลึกไปในดวงตาของอีกคน
"เปล่า..."
"เป็นอะไร...บอกกันได้นะ..." เฮซองพูดแผ่วๆอย่างเป็นห่วง
"ถ้าฉันเป็นล่ะ..." จอนจินพูดขึ้น
"เป็นอะไร...." เขาถามโดยที่ไม่หันไปมองหน้าคนที่ถามตน
"ฉันกำลังเป็นบ้าเพราะนาย...." จอนจินพูดพลางมองไปที่หน้าแดงระเรื่อไปด้วยสีแดงของอีกคนอย่างพอใจ ก่อนจะยัดหูฟังใส่หู พลางฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์
....นาย...นายมันบ้า...
และดูเหมือนตลอดทางมาถึงคอนโดหรูนั้น...เฮซองก็ก้าวขึ้นบันไดฉับๆๆ...ผิดจากที่เคยขึ้นลิฟต์มาตลอด...จอนจินเองก็นึกสนุก เลยขึ้นลิฟต์ไป...แล้วดักรออีกคนอยู่หน้าห้อง
...นายทำให้ฉันบ้าเอง...นายทำให้ฉันหลงรักนายเข้าเต็มๆ...
-END CHAPTER-
ขอโทษที่อัพได้แค่สั้นๆนะคะ -_-'' คือพราวกะไม่ค่อยถูกแห่ะๆ...
เร็วไปหน่อยมั้ยอ่ะ?...จินนี่เร็วไปหน่อยมั้ง ฮี่ๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ^_________^
ความคิดเห็น