คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : FRIEND:
...ทั้งๆที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อนาย...แต่ทำไม...นายไม่เคยมองมาทางนี้เลยซักครั้ง...
จอนจินได้แต่นั่งตัดพ้อหลับตาลงขณะที่นอนอยู่บนที่นอนนุ่มราคาแพง..
แต่เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังจากหน้าห้อง...ก็รับรู้ได้ถึงการออกไปข้างนอกของอีกคน
'ชินเฮซอง' นักร้องคนนี้ที่อยู่ห้องข้างๆเขามาจะร่วม 3 ปีแล้ว เดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยความเคยชิน จอนจินได้แต่มองภาพนั้นผ่านตาแมวที่ประตูอย่างเป็นห่วง
"นายนี่มันไม่ประหยัดพลังงานเอาซะเลย แค่ 3 ชั้นยังต้องลงลิฟต์" จอนจินบ่น
...ทั้งๆที่พยายามจะไม่สนใจ...แต่ทำไมฉันต้องคิดถึงเรื่องของนายด้วย...
เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา...หลังจากที่เขาเตรียมตัวออกมาทำงาน ตาเรียวๆของเขานั้น คอยแต่จ้องมองประตูห้องข้างๆอยู่ทุกวัน...พลางคิดเป็นห่วงเจ้าของห้องอีก...
"เฮ่อ..." เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเหลือบไปเห็นกล่องข้าวที่หิ้วมาด้วย...ก็เพราะมีใครไม่รู้ชอบเอากล่องข้าวมาดักวางไว้หน้าห้อง...ทำไมเขาจะไม่รู้ ก็เพราะไอ่แผ่นโน้ตบ้าๆนี่ที่ติดมาด้วยตลอด
'ฉันรู้ว่านายไม่ชอบแครอท...คราวนี้ฉันเลยใส่แครอทน้อยหน่อย แต่ฉํนใส่ผักกาดแก้วไปแทนนะ...ข้าวน้อยไปรึเปล่า? ฉันกะไม่ค่อยถูกน่ะ'
จอนจิน
ไอ่นี้ท่าทางจะประสาท....ถึงจะคิดอย่างนั้น เขาก็กินมันอยู่แทบจะทุกวัน...จนต้องบอกทีมงามว่าออมม่าทำมาให้...
...นายนั่นจะเป็นคนแบบไหนกันนะ...
ถึงเขาจะเคยเห็นหน้าจอนจินบ่อยพอสมควร...แต่เขาก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากมายขนาดนั้น ...เคยคุยกันบางทีก็แค่ SMS หรือไม่ก็ msn จะเหมือนกับที่คนเขาบอกกันรึเปล่านะ?....ถ้าคุยกันต่อหน้าจริงๆ อาจจะพูดไม่ออกก็ได้...
เขาคิดทั้งๆที่ยังขับรถอยู่...ก่อนจะจอดลงหน้าบริษัทขนาดใหญ่...มือเรียวๆผลักประตูเข้าไปในสตูดิโอ
"แทฮักฮยอง...วันนี้มาทำอะไรอ่ะ" เฮซองเอ่ยถามผู้จัดการส่วนตัวคนสนิท
"อ้อ...วันนี้มีคิวถ่ายรูปลงปกนิตยาสารอ่ะ..." แทฮักตอบอย่าไงม่ค่อยใส่ใจแล้วก็จิบกาแฟอ่านหนังสือพืมพ์ต่อ...เฮซองพยักหน้าก่อนจะเดินไปเดินมาหาอะไรทำไปเรื่อยๆ...จนเมื่อพบว่าเป็นเวลาทื่ควรจะทานมื้อเที่ยงได้แล้ว
"นี่...อยู่คนเดียวได้มั้ยฉันออกไปกินข้าวข้างนอกนะ...วันนี้แม่นายทำข้าวกล่องมาให้ใช่มั้ย" เเทฮักถาม
"อือ...ฮยองไปเหอะ" แทฮักพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ
"เอ้อ...แล้วท่าช่างภาพเขามาก่อนเวลาก็ฝากต้อนรับด้วยนะ" เมื่อพูดจบ...แทฮักก็เดินออกไป
"ตกลงใครเป็นผู้จัดการกันแน่วะ - -"
.
.
.
"คุณชินเฮซองครับ..ช่างภาพมาแล้วครับ" เสียง ร.ป.ภ. ประจำชั้นพูดขึ้น
"ให้เขาเข้ามาเลยฮะคุณลุง" เฮซองตอบโดยไม่สนใจจะเงยหน้าขึ้นไปมอง
"ข้าวกล่องอร่อยมั้ยครับ ?"
.
.
"คุณชินเฮซองครับ...ช่างภาพมาแล้วครับ" เสียงของร.ป.ภ คนหนึ่งเรียกคนที่อยู่ข้างใน ทำให้จอนจินผงะ ชินเฮซอง งั้นหรอ?
"ให้เขาเข้ามาเลยฮะคุณลุง" เขาตอบโดยที่ไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมอง ร.ป.ภ คนนั้นจึงผายมือให้จอนจินเดินเข้าไปข้างในแล้วก็ปิดประตูลง
"ข้าวกล่องอร่อยมั้ยครับ ?" เขาถามคนที่นั่งกินข้าวอยู่...
"อื้อ...อ๊ะ....นาย...จอนจิน" เขาเงยหน้ามองจอนจินด้วยความตกใจ...ทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่อย่างนั้น จอนจินไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มให้เฉยๆ
"ใช่...ฉันเอง"
"นาย...ช่างภาพอ่ะนะ?" เฮซองเอ่ยถามเสียงสูง
"ใช่....นี่! นายเขี่ยแครอททิ้งทำไมน่ะ...กินเข้าไปซี่" จอนจินคว้าตะเกียบจากมือเรียวของอีกคน ก่อนจะเขี่ยเอาแครอทกลับไปที่เดิม
"นายก็รู้นี่...ว่าฉันไม่ชอบแครอทอ่ะ" เฮซองเถียง แต่ทันทีอ้าปาก จอนจินก็ยัดแครอทเข้าไปในปากเฮซองทันที
...ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ....แม้ว่านายจะไม่สนใจฉัน....ก็พอแล้ว...
"แค่กกๆๆ...ไอ่บ้า...นายทำอะไรอ่ะ" เฮซองบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมเคี้ยวเจ้าแครอทที่อยู่ในปากโดยไม่ค่อยเต็มใจนัก...
"นี่...แครอทน่ะ บำรุงสายตา บำรุงผิว เนื้อเยื่ออีก...ประโยชน์ก็เยอะแยะ กินๆเข้าไปเหอะ" เฮซองได้แต่นั่งมองอีกคนตาขวาง
....จะมาห่วงฉันทำไม...ในเมื่อ....เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย...
"ไม่กิน" เขากอดอกแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น
"นี่นาย...บอกให้นะทำแบบนั้นไม่ได้ดูน่ารักเลยซักนิด" จอนจินพูด...แต่ก็อดอมยิ้มกับคนคนนี้ไม่ได้ แก้มป่องๆนั่นปากบางๆที่เชิดขึ้น แถมใบหน้าที่หันหนีไปทางอื่นด้วยความขัดใจ
"ช่างสิ..."
"อ้าว คุณจอนจิน...มานานแล้วหรอครับ" จอนจินหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอแทฮักยืนอยู่หน้าประตู
"อ่อ...ก็ซักพักแล้วล่ะครับ" แทฮักยิ้มรับแต่ก็ต้องงงเมื่อเห้นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเฮซอง
"ฮยองน่าจะบอกก่อนว่าให้ไอ่นี่มาถ่าย...ผมจะได้มาเลทๆ" เฮซองพูด
"นี่!....นายไปเรียกเขาแบบนั้นได้ไง...เขาเป็นช่างภาพที่เรียกว่าฝีมือดีที่สุดเลยนะ" แทฮักเขย่าตัวเฮซอง
"เฮอะ...ห่วยสิไม่ว่า" สายตาของเฮซองและจอนจินมองหันมาสบกันพอดี จอนจินได้แต่ยิ้มล้อเลียน ส่วนอีกคนก็ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนไม่พอใจ
"นายไปแต่งหน้าแต่งตัวเหอะ...คอสตูมอยู่ห้องนู้น" แทฮักตบบ่าเฮซองแล้วพาเดินไปที่ห้องแต่งตัว
"รับรอง...ฉันจะทำให้นายดูดีที่สุดเลย...ชินเฮซอง" จอนจินพูดพลางเหลือบมองไปยังกล่องข้าวลายลูกแมวน่ารักที่เขาทำอยู่ทุกวัน...
ความคิดเห็น