++ความหวังดีของ...คนรักเก่า+++

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

++++++++++วันที่เธอ...จากไป++++++++

    “เราเลิกกันเถอะ” คำพูดที่ฉันไม่อยากได้ยิน...จากปากคนที่รัก ได้ถูกเอยออกมา

     “ทำไมเหรอวิน” ฉันถามด้วยเสียงที่สั่นๆ

     “ผมยังลืมแฟนเก่าไม่ได้...”

     ซ่า วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกแรงที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเป็นพายุหรือว่าน้ำตาของฉัน

     “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กสาวที่กำลังนั่งมองฝนตกลงไหลมาทางหน้าต่างเรื่อย เธอกำลังคิดว่า บางทีฟ้าอาจเห็นใจเธอเลยร้องไห้ร่วมกับเธอก็เป็นได้ เธอรีบปาดน้ำตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

     “เปิดประตูหน่อยสิ น้องสาวที่น่ารักของพี่” เสียงพี่น้ำแข็งที่สุดแสนดีของฉันพูดออกมาด้วยความร่าเริง ฉันรีบวิ่งออกไปเปิดประตู และทันทีที่ฉันเปิดประตูฉันก็ได้พบกับพี่ชายของฉัน ฉันโผเข้ากอดพี่น้ำแข็งทันที

     “เป็นอะไรอีกแหละ ยัยตัวแสบ”พี่น้ำแข็งถามด้วยความรักของพี่น้องฉันพยายามกลั่นน้ำตาไว้ ในขณะที่พูดประโยคหนึ่งออกมา

     “หนูเลิกกับพี่วินแล้ว”เมื่อพี่ชายฉันได้ยินคำพูดนี้พี่น้ำแข็งฉัน กอดฉันแน่น และลูบหัวฉันอย่างเบาๆ พร้อมกับเอยประโยคหนึ่งออกมา

     “ร้องไห้ออกมาเหอะ เพื่ออะไรจะดีขึ้น” เมื่อฉันได้ยินคำพูดนี้ออกมาฉันก็ร้องไห้ออกมา

     ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพลางมองไปคนที่นอนอยู่ข้างๆ พี่น้ำแข็งที่แสนดีของฉัน เขาอุส่าห์นอนข้างๆฉัน เพื่อไม่ให้ฉันคิดมาก พี่น้ำแข็งเป็นคนอ่อนโยนมาก ผมซอยสั้น ย้อมเทาฟ้า ใบหน้าเรียวยาว ตาคมกริบ ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่น้ำแข็งอายุ 20 แล้วยังไม่มีแฟนสักที ^^” ระหว่างที่ฉันกำลังจ้องใบหน้าของพี่น้ำแข็ง ดวงตาอันคมของพี่น้ำแข็งก็เปิดขึ้นทำให้ฉันสะดุ้ง และมองไปทางอื่น พี่น้ำแข็งก็ลูบหัวฉัน

     “เป็นไงบ้าง ยัยตัวแสบของพี่น้ำแข็ง สบายใจหรือยัง” พี่ฉันพูดอย่างอ่อนโยน ฉันมองหน้าพี่น้ำแข็ง และให้อย่างสดใส ถึงแม้ว่าในสมองยังจะคิดถึงเรื่องพี่วินอยู่แต่ว่า...ฉันไม่อยากทำให้พี่ชายฉันเป็นห่วง

     “ยัยตัวแสบพี่ไปก่อนนะ พี่ต้องรีบออกไปทำงานแล้ว” พี่น้ำแข็งพูดพร้อมลุกจากเตียงและออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กสาว ผมซอยหน้าม้าสีดำ ตากลมโตสีดำ นอนอยู่คนเดียว สักพักฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อนไปโรงเรียน ระหว่างทางที่ฉันเดินไปโรงเรียนนั้น ฉันก็มองไปรอบๆข้าง เห็นแต่คู่รักเดินคู่กัน ในตอนฉันนึกถึงตอนที่พี่วินไปรับไปส่งฉัน และเดินเคียงคู่กันเหมือนคนรักกัน แต่ในวันนี้กลับไม่มีแม้แต่เง่าของพี่วินอยู่ข้างๆตัว ระหว่างที่ฉันเดินคิดไป ฉันก็ได้พบกับพี่วิน แต่ว่าทั้ง2คนไม่สบตากันเดินผ่านแบบคนไม่รู้จักกันมาก่อน

     “น้ำหวานนนนนนน” ฉันหันไปมองตามเสียงที่เรียก นั้นคือเพื่อนรักของฉัน คือ พจน์ นั้นเอง

     “แล้วไหนและ อัศวินของเธออะ” เมื่อพจน์พูดเสร็จ น้ำตาฉันก็ไหลลงมาบนแก้มสีชมพูอย่างที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ

     “เฮ้ย น้ำหวานเป็นอะไร” ฉันไม่พูดอะไรเดินไปที่โรงเรียนอย่างเดียว พจน์วิ่งตามฉันมาเรื่อยๆ พอไปถึงที่ห้องเรียนฉันวางกระเป๋าแล้วซุกหน้าลงกับโต๊ะไม้

     “แฮกๆๆ แกจะรีบไปไหนของแกเนี้ย อ้าวเป็นอะไรละเนี้ย”

     “ป่าว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั้นๆแต่หน้าฉันยังไม่เงยขึ้นมา

     “แกเป็นอะไร ทะเลาะกับพี่วินเหรอ<%2