[ GOT7 ] Hello my Ghost Luck | Bnior

ลำดับตอนที่ #3 : EPISODE 2 : Help me please

   EPISODE 2 

  Help me please 

อัตราการเต้นของหัวใจสั่นระรัวแรง เช่นเดียวกับจังหวะหายใจหอบที่ดังขึ้นผสมปนเปไปด้วยความเหนื่อยล้าและหวาดผวา ความมืดข้างหน้าช่างน่ากลัวเหลือเกิน .. แต่นั่นก็ไม่เท่ากับมัจจุราชในคราบมนุษย์ที่อยู่ด้านหลัง

เลิกตามมาซะที ..

"หยุด ฉันบอกให้แกหยุด"

"โถ่เว้ย ฉันบอกให้แกหยุดไง"

หยุดหรอ หยุดรอรับความตาย.. แบบที่เขาเห็นเมื่อครู่น่ะหรอ

ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า

เด็กหนุ่มยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ปากทางของซอยลึกอยู่อีกไม่ไกล อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น เขามั่นใจว่าหากหลุดจากซอยเปลี่ยวนี้ไปได้ โอกาสที่เขาจะรอดชีวิตต้องมีมากขึ้นอย่างแน่นอน 

มือหยาบกร้านไม่ต่างจากจิตใจล้วงหยิบวัตถุสีดำที่เหน็บไว้กับกางเกงขึ้นมา หยดเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งใบหน้าและร่างกายไม่อาจชะโลมล้างความโหดร้ายไปได้แม้แต่น้อย 

ก่อนที่กวางจะหนีเข้าไปในป่า นายพรานคงต้องทำอะไรสักอย่าง ..เพื่อไม่ให้เหยื่อหลุดมือ

"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย"

กวางน้อยส่งเสียงไปพร้อมๆกับโบกไม้โบกมือ เขามาถึงที่ปากทางแล้ว และถนนที่เขามองว่าเป็นความหวังนั้นก็.. เงียบ สงัด

ปลายกระบอกปืนเล็งนิ่งไปที่เป้าหมาย ไกปืนถูกกดลงอย่างช้าๆ 

สาม..

"ช่วยด้วยครับ ทางนี้ครับ"

สอง..

"จอดด้วยครับ ช่วยผมด้วยครับ"

และ.. 

แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านหน้าต่างกระทบบนใบหน้าคมคาย หัวคิ้วย่นเข้าหากันแทบจะทันทีก่อนจะคว้าเอาหมอนใบโตมาปิดบังความจริงที่ว่าแสงอาทิตย์ยามเช้ากำลังปลุกเขาอยู่ ขออีกสักสองนาทีเถอะน่า..

ครืนน.. เสียงแห่งความโหวหิวเล็ดลอดออกมาจากแผ่นท้องแบนราบ ก่อนเสียงถอนหายใจจะตามหลังมาติดๆ ย่า! ไอท้องเวรนี่  ขอนอนอีกซักหน่อยก็ไม่ได้!

ฟู่ว ลมอุ่นถูกเป่าผ่านเส้นรามยอนคำโตที่ถูกคีบอยู่บนตะเกียบอย่างชำนาญก่อนจะย้ายเข้าไปบดเคี้ยวในปาก นั่นทำให้รสชาติเผ็ดร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทันที

อิมแจบอมหลับตาพริ้มขณะปากเคี้ยวตุ้ยๆ กินอาหารเช้าหน้าร้านสะดวกซื้อล่างอพาร์ทเมนต์นี่ดีจะตาย สะดวก ง่าย สบายกระเป๋าอีกต่างหาก..

"ผู้กองอิม ไก่กับเบียร์กันเถอะครับ"

"เย็นนี้ฉลองปิดคดี โซจูซักชุดมั้ยครับ"

"ฮึก ฮึก" แจบอมรู้ดีว่านั่นก็แค่คิดเข้าข้างตัวเอง เสียงและบรรยากาศของการทำงานยังกระตุกต่อมคิดถึงของเขาอยู่เรื่อยๆ ก็แน่สิ คนเสพติดการทำงานอย่างเขาต้องมานั่งเหงาๆอยู่หน้ามาร์ทแบบนี้มันใช่หรอ

แต่จะให้ไปหาไอแจ็คมันทุกวันเดี๋ยวก็จะโดนเมียมันตีเอา คิดแล้วก็ว่า หรือเราต้องหาเมียเป็นของตัวเองบ้างวะ.. บ๊ะ ไร้สาระน่าอิมแจบอม

มือหนาประคองชามกระดาษยกขึ้นซดน้ำซุปที่ยังเหลืออยู่ ความอุ่นร้อนไหลผ่านลำคอจนกระทั่งหยดสุดท้าย 

"เอาเหอะ คิดซะว่าได้พักร้อนละกันไอแจบอ.. ย๊าก พ่อแก้วแม่แก๊ว!" 

อิมแจบอมร้องเสียงหลงจนไม่เหลือลุคเท่ๆอันเป็นที่จดจำของแคชเชียร์ด้านในร้านสะดวกซื้อ ชามกระดาษลอยละลิ่วไปตามแรงมือที่สะบัดไปมา เช่นเดียวกับขาทั้งสองข้างที่งอยกขึ้นแบบไม่ค่อยถูกท่าทางนัก 

จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ก็พอลดชามรามยอนลงก็เห็นหน้าตาแป๋วๆจ้องอยู่อย่างนั้น แม่งเอ๊ยหัวใจแทบวาย

จินยองอมยิ้มกลั้นขำเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า ตาเรียวเล็กหลับปี๋พร้อมกับเอามือมากุมตรงอกเหมือนกับคนแก่ๆที่เป็นโรคหัวใจ ลมหายใจหนักสูดเข้าออกเป็นจังหวะเดียวกับแรงกระเพื่อมของหน้าอกที่ทำให้ลาดไหล่กว้างขยับขึ้นลงตามไปด้วย

"นี่ลุง ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ" 

ฝ่ายถูกถามค่อยๆลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง เด็กผู้ชายคุ้นตานั่งทำหน้ายิ้มอยู่ตรงข้าม อะไรกัน ตอนเขามานั่งตรงนี้ที่เก้าอี้ตรงข้ามยังว่างอยู่เลยนี่..

"นี่นายอีกแล้วหรอ เป็นผีหรอไงฮะ อ๋อ หรือจะท้าทาย อยากโดนจับจริงๆใช่มั้ย"

อิมแจบอมพอตั้งสติได้ก็รัวใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง หารู้ไม่ว่าประโยคที่พูดไปทำให้จินยองใจกระตุกไม่น้อย ก็เขาเป็นผีจริงๆนี่นา แต่จะให้ตอบว่า ใช่ ผมเป็นผี ก็ดูจะแปลกไปเสียหน่อย ยิ่งจากสภาพเมื่อครู่แล้ว .. ตาขาวเหมือนกันนะเนี่ย

"ผมแค่อยากขอให้ลุงช่วยผมหน่อย ได้มั้ย" 

"อะไร หน้าฉันดูใจบุญมากเลยหรอ อยากได้ความช่วยเหลือก็ไปขอมูลนิธิหรืออาสาโน่นไป" คนหัวเสียขึ้นเสียงพร้อมกับลุกยืนจนเต็มความสูง อันที่จริงแจบอมไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรนักหรอก แค่อารมณ์เสียกับสิ่งที่เพิ่งเจอก็เท่านั้น แล้วยิ่งเป็นไอเด็กนี่ที่อยู่ๆก็ไปอยู่ๆก็มายิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

"มีแค่ลุง มีแค่ลุงคนเดียวที่ช่วยผมได้" แน่ล่ะ ก็ลุงเป็นคนเดียวที่มองเห็นผมนี่

มือกว้างรวบถุงบรรจุของบนโต๊ะที่เพิ่งซื้อจากมาร์ทมาไว้กับตัว ทอดสายตามองคนตัวเล็กที่ช้อนตาขึ้นมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี

.. แต่หน้าตามันก็น่าสงสารอยู่นะ

ไม่สิ ไอเด็กนั่นมันเป็นสิบแปดมงกุฎรึเปล่า จะไปสนใจมันทำไม

ใช่ เราต้องไม่สนใจ!

ใช่แล้ว คนอย่างอิมแจบอม จิตใจแน่วแน่แข็งแกร่งดั่งหินผา ตัดสินใจแล้วต้องไม่เปลี่ยนใจสิวะ !

รถหรูสีดำขลับจอดสนิทหน้าบ้านหลังโอ่อ่า ก่อนที่ประตูฝั่งคนขับจะเปิดออก ปรากฏกายของลูกชายเจ้าของบ้าน 

ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าบ้านอย่างช้าๆ ริมฝีปากหยักผิวปากไปพลางถอดแจ็คเก็ตยีนส์ออกเผยให้เห็นแขนขาวสีน้ำนมนวลที่หลุดลอดจากเสื้อยืดสีควันบุหรี่ 

"กลับมาแล้วหรอยูคยอม"

ประโยคคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เสียงผิวปากหยุดลงไปชั่วคราว รวมไปถึงจังหวะก้าวของขายาวใต้กางเกงรัดรูปสีดำก็ชะงักไปเช่นกัน

ยูคยอมรู้ดีว่าเจ้าของเสียงด้านหลังนั้นคือพ่อของเขา และเพราะว่ารู้ดีนั่นเอง เขาจึงเลือกที่จะไม่ตอบสนองใดๆต่อคำถามนั้น

"แกหายไปไหนมาทั้งคืน"

"ผมไปนอนบ้านเพื่อน"

"อย่ามาโกหก แกมีเพื่อนที่ไหนกันไอยูคยอม"

ตากลมโตกระตุกไหว ใช่แล้ว เขาโกหก และพ่อของเขาพูดถูก ยูคยอมไม่มีเพื่อนที่ไหนเลย .. 

เขาต้องโทษใครดี ระหว่างพ่อที่เอาแต่ปูทางสวยหรูจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หรือตัวเองที่เริ่มปิดกั้นจากคนรอบตัวเสียเอง

"แกไปเมามาอีกแล้วใช่ไหม นี่แกรู้ไหมว่าฉันต้องเหนื่อยขนาดไหนที่ต้องไปตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้แกไม่เว้นแต่ละวัน.."

มือขาวกำเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดนูนปูด มันเก็บทั้งความโกรธและละอายใจไว้ด้วยกัน เขาเกลียดการที่พ่อเป็นคนใหญ่คนโต เกลียดการที่พ่อบังคับให้เขาต้องเดินตามเส้นทางที่ถูกวาดไว้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าการมีบารมีของพ่อคุ้มกะลาหัวมันดีขนาดไหน

"..ทำตัวเป็นลูกชายคนเดียวที่ดีมันยากนักหรือไง .." บทสนทนาฝ่ายเดียวยังคงดังขึ้นจากคิมยูนซอกผู้เป็นพ่อ โดยมีเพียงแผ่นหลังนิ่งงันของลูกชายเท่านั้นในกรอบสายตา

"เงินทองฉันมีให้แก รถ บ้าน สมบัติฉันมีพร้อมให้แก หน้าที่การงานชั้นก็สร้างไว้ให้แก ฉันมีทุกอย่างให้แกแล้วยูคยอม ทำไมแก.."

"พ่อ..ให้ผมทุกอย่างแล้วจริงๆหรอ"

ประโยคแรกจากลูกชายดังขึ้นทำให้ผู้เป็นพ่อเงียบไป ยูคยอมค่อยๆหันหลังมาประชันหน้าพร้อมกับสายตาที่ยากจะอธิบายถึงความรู้สึก เขาเก็บมันมานาน และดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะไม่ต้องเก็บมันไว้อีกแล้ว

"ผมมีเงิน มีรถ มีสมบัติจากพ่อ ผมขอบคุณมากจริงๆครับ.."

"แต่สิ่งที่ผมอยากได้จริงๆ ผมกลับไม่เคยได้จากพ่อเลย"

ยูคยอมกัดปากข่มความเจ็บปวดจากข้างใน ..สิ่งที่เขาอยากได้ ก็แค่

ความรัก ความเข้าใจ จากผู้เป็นพ่อ

ก็เท่านั้น..

ร่างสูงโปร่งขยับเขยื้อนอีกครั้ง ทว่าไม่ได้เดินขึ้นบันไดไปยังห้องตัวเองที่ชั้นสองของบ้านอย่างทุกครั้ง แต่กลับเป็นทางออกไปสู่ข้างนอกที่เขาเพิ่งเข้ามาเมื่อครู่

"แกจะไปไหน" น้ำเสียงสั่นเต็มไปด้วยความโกรธเค้นออกจากลำคอของคิมยูนซอก เมื่อลูกชายเดินผลุนผลันสวนออกไปโดยแทบไม่ได้มองหน้าด้วยซ้ำ 

"เออ แกจะไปไหนก็ไป.."

"..แต่ห้ามเอาสมบัติของฉันออกไปแม้แต่ชิ้นเดียว!"

สิ้นเสียงของผู้เป็นพ่อ บัตรเครดิตและกุญแจรถก็ถูกวางไว้บนกระโปรงหน้ารถคันงาม ก่อนที่จะเห็นเพียงด้านหลังของคิมยูคยอมที่ค่อยๆเดินออกไปไกลขึ้นเท่านั้น

"ผมเข้าไปได้หรอ"

"ก็เปิดให้เข้า หรือจะอยู่ข้างนอกก็ตามใจนะ ไม่บังคับ" 

เหมือนว่าอิมแจบอมจะฝากจิตใจอันแน่วแน่แข็งแกร่งดั่งหินผาไว้กับแมวใต้พาร์ทเมนต์ไว้ชั่วคราว เมื่อเจ้าตัวอยู่ๆก็กลับคำพาเด็กหนุ่มด้านหลังตามขึ้นห้องพักมาด้วยเสียอย่างนั้น 

..ก็แค่ทำหน้าที่ตำรวจที่ดีของประชาชนเท่านั้นแหล่ะน่า

"เข้าได้จริงๆใช่มั้ยครับ"

"เออ เข้ามา ต้องให้ปูพรมหรือไง"

จินยองส่ายหัวแล้วค่อยๆก้าวตามเจ้าของห้องเข้ามาด้านใน เหตุผลที่เขาต้องถามย้ำหลายรอบก็เพราะบางครั้งการเข้าไปในที่ที่มีเจ้าของนั้นจำเป็นต้องได้รับการอนุญาตเสียก่อน ดีจริงๆ เป็นผีพร้อมกับเข้าคอร์สสมบัติผู้ดีไปในตัว

อิมแจบอมจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นพร้อมจัดวางตามที่ที่ควรจะอยู่ ขณะที่อีก(คน)กำลังเดินสำรวจไปทั่วห้อง 

ภายในห้องเช่าขนาดกลางถูกตกแต่งด้วยสีขาว เทา และดำเป็นส่วนใหญ่ ดูๆไปแล้วสไตล์ของอิมแจบอมก็คงเป็นผู้ชายเรียบๆ ไม่ได้อินกับของสะสมหรืออะไรที่เป็นสิ่งบันเทิงใจมากนัก เพราะนอกจากของใช้จำเป็นอย่าง โต๊ะ ตู้ เตียง อะไรทำนองนั้นแล้ว ก็เห็นจะมีแต่กองเอกสารที่วางระเกะกะไปทั่ว .. แม้กระทั่งบนพื้น 

"นี่ ฉันให้นายเข้ามาเพราะเห็นว่าข้างนอกลมมันแรงหรอกนะ.." แจบอมอ้างเหตุผลที่ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวกลางห้อง พลางเหลือบมองอีกฝ่ายที่เดินไปมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก 

"..แล้วนี่จะเดินจนพื้นห้องฉันสึกเลยหรือไง"

"อ่า ขอโทษครับ" จินยองสะดุ้งเบาๆ

เด็กหนุ่มตัวน้อยเดินกลับมานั่งบนเก้าอี้ตัวสูงที่ไม่ห่างจากตำแหน่งของแจบอมนัก ริมฝีปากมนเม้มเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

"ว่าไง มีเรื่องอะไร แล้วถ้าเรื่องที่นายขอให้ช่วยเป็นเรื่องไร้สาระนะ ฉันจะเตะ.."

 

"คือ.." เสียงแผ่วเบาแทรกขึ้นพร้อมกับจดจ้องนัยน์ตาสีเข้มไปยังอีกฝ่าย

"..ผมอยากให้ลุงช่วยหาใครบางคนให้ผม" 

"นี่ ฉันไม่ใช่มูลนิธิกระจกเงานะไอหนุ่ม แล้วฉันก็ไม่ได้แก่ขนาดเป็นลุง.." อิมแจบอมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาตัวจ้อย

เพราะสายตาที่มองมานั้น มันช่างว่างเปล่า แต่ก็เศร้าในเวลาเดียวกัน.. อิมแจบอมก็บอกกับตัวเองไม่ถูกเหมือนกันแต่.. มันเหมือนกับว่า

เขากำลังเป็นความหวังเดียวของเด็กผู้ชายคนนี้

"อ อะ แล้วนายจะให้ฉันตามหาใคร"

"ตัวผมเองครับ"

อดีตสารวัตรทำหน้าเหยเก พลางคิด นี่กูเจอคนบ้าหรอวะเนี่ย .. อิมแจบอมยกมือขึ้นกอดอก ขณะที่ปากกรรไกรเตรียมพร้อมจะทำงาน แต่ยังไม่ทันได้พ่นประโยคขวานผ่าซากใดๆเสียงนุ่มเล็กจากเด็กหนุ่มหน้าหวานก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ได้โปรดช่วยตามหาตัวผม.. พัค จินยอง ให้ทีครับ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- SMALL TALK -

 

คอมเม้นท์ติชมได้เหมือนเดิมนะคะ..  แต่ก่อนอื่นเราขอกราบขอโทษงามๆที่เราหายไปนานมากกก

นั่นเป็นเพราะเราใกล้วายชีวันของจริง เรียนหนักมากจริงๆค่ะแง

หวังว่าจะยังเข้ามาอ่านกันอยู่นะคะ คิดถึง แฮร่ แล้วเราจะรีบกลับมาต่อนะคะ (จะพยายามนะคะ -/|\-)

 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเด้อจ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

#ghostluckBN

O W E N TM.