You Who Ring The Doorbell [ BNyoung | yaoi ]

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 0 ฝุ่นฟุ้ง

0

กลิ่นอับไม้โชยปะทะเข้าจมูกเขาอย่างจัง

ไม่ต่างกับฝุ่นละอองอณูเล็กปนหยากไย่ที่ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ นั่นทำให้ร่างสูงต้องถอยหลังจากบานประตูที่เพิ่งเปิดออกอย่างเสียไม่ได้

ชายหนุ่มกระแอมเล็กน้อย ผ้าเช็ดหน้าสีกรมที่ถูกพับไว้ในกระเป๋ากางเกงดูจะเป็นสิ่งที่ป้องกันเยื่อบุทางเดินหายใจกับอานุภาคหน่วยไมครอนด้านหน้าได้ดีที่สุด เขาเลือกใช้มันปิดจมูกก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าไปยังบริเวณภายในที่คุ้นเคย

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของพื้นไม้ดังขึ้นตามฝีเก้า ทุกอย่างยังเหมือนเดิมกับเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งมันควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะนอกจากคนที่กลับมาที่นี่ทุกปีอย่างเขาแล้ว ก็ไม่มีใครอีกที่มีกุญแจเข้าบ้านหลังนี้ได้

หลังจากปิดประตูบ้านเรียบร้อย กระเป๋าหนังที่ภายในเต็มไปด้วยสัมภาระถูกทิ้งไว้กลางบ้าน ในขณะที่กล่องกระดาษสีชมพูที่มีลายตัวอักษร “Sweet for your sweet” อยู่ด้านบนถูกวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆกัน กวาดสายตามองเฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านพลางใช้นิ้วชี้ของตัวเองสัมผัสไปด้วยก็พบว่าความหนาของฝุ่นยังอยู่ในเกณฑ์ที่พอทำความสะอาดได้ภายในเวลาสองสามชั่วโมง 

น่าจะพอไหวล่ะมั้ง เขาคาดคะเน

…

เสร็จซักที ร้อนชะมัด

คิดในใจพร้อมมือข้างหนึ่งกระพือคอเสื้อเชิ้ตที่แม้จะถูกปลดกระดุมออกจนเหลือพันธนาการไว้แค่กลางอกก็ตาม เพียงหวังว่ามันจะช่วยให้ลมได้พัดระบายความร้อนออกไปบ้าง

ไม้กวาด ที่ตักผง ผ้าขี้ริ้วที่พาดบนถังน้ำที่เขาเพิ่งใช้งานเสร็จถูกเก็บไว้ที่มุมห้อง ภายในบ้านถูกทำความสะอาดแล้วทั้งชั้นหนึ่งและสอง ซึ่งนั่นทำให้เสียแรงไปไม่ใช่น้อย 

ชายหนุ่มกวาดสายตาผ่านแว่นเลนส์หนา เช็คความเรียบร้อยภายในบ้านหลังน้อย มันกลับมาดูดีเหมือนในความทรงจำของเขาไม่มีผิด ขาดก็แต่..

โอ๊ะ เกือบลืมไปเลยแฮะ

กล่องกระดาษสีชมพูบนโต๊ะกลางห้องทำให้เขาต้องรีบเดินมาหยิบมันก่อนจะเก็บไว้ในตู้เย็นเก่าๆที่เพิ่งถูกเสียบปลั๊กทิ้งไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน โชคดีที่มันยังทำงานได้ดีแม้ขอบยางจะเสื่อมไปแล้วบ้างก็ตาม

พาร่างกายที่ถูกใช้งานหนักหลายชั่วโมงมาถึงชั้นสอง ตรงเข้ามายังห้องนอน ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกอย่างเต็มเหนื่อย แม้เนื้อตัวชุ่มเหงื่อแต่หนังตากลับวอนขอจะปิดลงเสียให้ได้ เหตุผลที่เข้าข้างตัวเองได้มากที่สุดคงจะเป็นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมานั้นเขายังไม่ได้พักผ่อนจริงจังเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ช่วงเช้าของเมื่อวานที่เขาต้องทำงานในบทบาทของ “คุณหมอ” ที่ทำงานประจำอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในรัฐแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษเพราะดันมีเคสเร่งด่วนจึงทำให้เขาต้องเลื่อนไฟลท์และกลับมาในเวลาที่ฉุกละหุกแบบนี้

ความจริงเขาควรจะกลับมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็นั่นแหละ คนเป็นหมอก็ต้องรับผิดชอบชีวิตคนไข้มาเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว ก็นับว่าโชคยังเข้าข้างที่ถึงแม้จะกลับมาช้ากว่าที่ตั้งใจ แต่ก็.. ยังทันเวลา

“คุณ ทัพเหนือ ครับ ลุกมาอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย”

มุมปากของชายหนุ่มคลี่ยิ้มแม้ดวงตายังปิดสนิท ทั้งเสียงและภาพของใครบางคนที่ปลายเตียงยังชัดในความทรงจำ มันเป็นเพียงความคิดถึงที่ทำให้สมองนำเอาภาพเก่าๆมาฉายชัดเพื่อทำให้มีความสุขในช่วงเวลาหนึ่ง เขาเข้าใจกลไกของมันดี และมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่เขามักจะกอบโกยเอาความสุขเหล่านั้นเก็บไว้อย่างเต็มเปี่ยม

“นี่เป็นภูมิแพ้จริงรึเปล่า ไปเจออะไรมาทั้งวันทั้งฝุ่นทั้งเหงื่อ ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอน เดี๋ยวก็กำเริบหรอก”

ประโยคซ้ำๆ หากแต่ซ้ำเพราะโหมดรีเพลย์ของระบบประสาทของตัวเอง ถ้าเป็นตอนนั้นเขาคงจะตอบกลับด้วยท่าทียียวน

“ภูมิแพ้อะแพ้จริง ยิ่ง “ฝุ่น” คนนี้ เหนือยิ่งแพ้เข้าไปใหญ่เลย”

เขาตอบพร้อมกับเด้งตัวขึ้นมาหอมแก้มนุ่มนั่นทำเอาเจ้าตัวเสียหลักไปไม่น้อย

“อย่ามาเนียน”

สุดท้ายแล้วก็จบด้วยสองมือของ สีฝุ่น ที่ลากดึงเสื้อเพื่อให้เจ้าของร่างกายชุ่มเหงื่อไปอาบน้ำจริงๆเสียที

คิดถึง..

ถ้าฝุ่นยังอยู่ เหนือคงต้องลากสังขารไปอาบน้ำแน่ๆ ..

hashtag #YWRTDb

คอมเม้นท์ หรือแวะมาคุยกันได้นะคะ

T
B