[ GOT7 ] Hello my Ghost Luck | Bnior

ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE 1 : Nice to meet you

 

 

  EPISODE 1  

 Nice to meet you 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงจอแจดังมาจากรอบทิศทางของใจกลางกรุงโซล ผู้คนคับคั่งเดินไปมาตามบาทวิถี บ้างก็กำลังหยุดยืนรอสัญญาณไฟเขียวที่ทางม้าลายให้พวกเขาได้เดินข้ามไปยังอีกฝั่งเสียที

 

 

 

 

รถยนต์บนถนนสามเลนกำลังขับเคลื่อนด้วยความเร็ว ยังไม่ถึงเวลาของคนสองข้างฝั่งถนนให้ไปตามจุดหมายปลายทาง

 

 

 

ร่างเล็กของเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านหลัง ดวงหน้าหวานเงยจดจ้องไปที่สัญญาณไฟรูปคนเดินสีแดงเช่นเดียวกับกลุ่มคนด้านหน้า ต่างกันที่คนเหล่านั้นเริ่มจะหงุดหงิดขณะที่กำลังมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองไปด้วยเพราะสายแล้ว คงมีหน้าที่หลายๆอย่างที่พวกเขาต้องไปทำ

 

 

 

เจ้าของร่างเล็กด้านหลังค่อยๆเดินออกมาทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา .. ขาข้างหนึ่งของเขากำลังจะก้าวลงสู่พื้นถนน

 

 

 

(คุณคะ สัญญาณไฟแดงอยู่นะคะ)

 

 

 

(เฮ่น้อง จะทำอะไร รถยังวิ่งอยู่เลย)

 

 

 

 

ควรจะมีประโยคเหล่านี้ไล่หลัง หากแต่ความเป็นจริงผู้คนเหล่านั้นกลับไม่สนใจ

 

 

 

.. ไม่ผิดหรอก

 

 

 

 

 

ก็ไม่มีใครเห็นเขานี่

 

 

 

 

 

สองขาก้าวผ่านข้ามเลนแรก นัยน์ตากลมมองไปเพียงด้านหน้า ไม่ใช่ว่ารู้จุดหมายที่จะไป .. ตรงกันข้าม เขาไม่รู้เลยต่างหากว่ากำลังจะไปที่ไหน

 

 

.. เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด กลุ่มคนรีบร้อนด้านหลังยังคงอยู่กับที่ ส่วนวิญญาณไร้ตัวตน ไร้ที่ไปอย่างเขากลับสามารถเดินไปได้ก่อนเสียนี่

 

 

 

 

นี่คือข้อดี ใช่มั้ยนะ

 

 

 

 

รถบรรทุกคันใหญ่วิ่งด้วยความเร็วมาจากเลนที่สอง เปลือกตาสีอ่อนนวลปิดลงตามสัญชาตญาณ แม้ไม่ได้รับรู้ถึงแรงใดๆมากระทบตัวขณะที่รถเคลื่อนผ่านก็เถอะ .. ยังคงรู้สึกหวิวๆทุกที

 

 

 

 

ไม่ช้าพื้นคอนกรีตสีเทาคั่นขาวอันเป็นทางม้าลายก็เหลือเพียงเลนเดียวก่อนถึงอีกฝั่งหนึ่ง ดวงตากลมของเด็กหนุ่มลดระดับลงมองพื้นก็เห็นแต่รองเท้าผ้าใบเก่าๆของตัวเองก้าวสลับกัน

 

 

 

มันมีรอยปากกาเขียนอยู่ที่ด้านข้างของรองเท้าคู่นั้น

 

 

 

พัค จินยอง .. ชื่อคือสิ่งเดียวที่เขาพอรู้เกี่ยวกับตัวเอง นอกเสียจากว่าเขาจะยืมรองเท้าของคนอื่นมาใส่น่ะนะ

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

 

 

 

 

เสียงดอกยางของรถมอเตอร์ไซค์เสียดสีกับพื้นถนนจากแรงเบรกอย่างกระทันหันดังขึ้นไปทั่ว มันสูงแหลมจนทำให้คนในบริเวณนั้นหันมามองด้วยสายตาแปลกๆแทบจะพร้อมกัน

 

 

 

เขาเป็นอะไร .. เบรกสุดตัวทั้งที่ข้างหน้าว่างเปล่าอย่างนั้น

 

 

สำหรับคนอื่นคงคิดอย่างนั้น แต่กับเจ้าของมอเตอร์ไซค์คันสวย เขาไม่ได้เห็นเพียงความว่างเปล่าด้านหน้า

 

 

 

 

"เฮ่ยน้อง บ้ารึเปล่า อยากเป็นผีเฝ้าถนนหรือไง" เสียงอู้อี้ของคนที่กำเบรกมือจนมิดลอดออกจากหมวกกันน็อคเต็มใบสีดำ เขาตั้งใจส่งต่อไปยังคู่สนทนาที่เอาแต่ยืนมองพื้นอยู่ด้านหน้า

 

 

 

บ้าเอ๊ย! เกือบซวยแต่เช้าแล้วมั้ยละไอแจบอม

 

 

 

 

"ยังจะก้มอยู่อีก นี่บนถนนนะโว้ยไม่ใช่ห้าง มีสติหน่อย"

 

 

 

 

เงียบ .. ไม่มีประโยคใดๆส่งกลับมาจากเด็กหนุ่ม มีเพียงใบหน้าหวานที่กำลังเงยขึ้นและค่อยๆหันมองมาที่เขาเท่านั้นเป็นปฏิกิริยาตอบโต้

 

 

นัยน์ตาสีช็อคโกแลตจ้องไปที่คนใต้หมวกนั้นอย่างไม่วางตา .. ไม่เห็นใบหน้าหลังกระจกสีดำบนหมวกนั้นฉันท์ใด ก็ไม่เห็นร่างของตัวเองสะท้อนบนกระจกดำมืดฉันท์นั้น

 

 

 

ไม่เห็นเงาก็ถูกแล้ว แต่เขาเห็นเราได้นี่สิ ..

 

 

 

 

ปี๊นนนนนนน

 

 

 

 

"จะจอดค้างทำไม ขับไปสิวะ" เสียงจากคนขับรถด้านหลังดังขึ้นหลังจากเสียงแตร อิมแจบอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพลางยกมือเลื่อนกระจกบนหมวกให้ยกขึ้นไป

 

 

แปลกคน จะให้ขับไปยังไง ก็ไอเด็กนั่นมันยังอยู่ ..

 

 

 

 

 

ยังอยู่ตรง..

 

 

 

 

 

 

 

 

ตรงไหนแล้วนะ .. 

 

 

 

 

ดวงตาคมเฉียบมองซ้ายขวาด้วยอารามตกใจและงุนงง หายไปแล้ว เด็กคนนั้นหายไปแล้ว

 

 

 

 

เชี่ย .. เร็วอย่างกับผี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มือกว้างปัดกระจกลงมาปิดบังใบหน้าอีกครั้งก่อนจะออกรถ แม้จะเปิดหน้าให้เห็นเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที แต่จินยองที่จ้องอยู่จากอีกฝั่งถนนพิจารณาจนจำได้แม่น .. คนที่มองเห็นเขาเป็นคนแรก

 

 

 

 

 

 

 

 

.. เพราะอะไรกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ข่าวร้อนตอนเช้าวันนี้ เสนอข่าว คิม ยูนซอก เจ้าของและประธานบริษัทคิมพาวเวอร์กรุ๊ป บริษัทนำเข้าและส่งออกสินค้ารายใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้ในขณะนี้ค่ะ"

 

 

เสียงใสกดลงต่ำตามแพทเทิร์นผู้ประกาศข่าวเข้าลอดหูอิมแจบอมที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ริมฝีปากหยักบางปิดรับน้ำสีเข้มแทบจะทันทีก่อนจะค่อยๆลดแก้วเซรามิกลงวางบนโต๊ะเมื่อได้ยินชื่อของคนในข่าว .. คิม ยูนซอก

 

 

 

 

 

ภาพผู้ชายวัยราวๆห้าสิบปีในสูทสีดำดูภูมิฐานตัดกับผมสีดอกเลา ใบหน้ายิ้มแย้มแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามปรากฏอยู่บนจอทีวีเล็กๆที่ติดตั้งให้ห้อยลงมาจากเพดานภายในร้านอาหารที่แจ็คสันเป็นเจ้าของ โดยที่เจ้าตัวกำลังขลุกอยู่กับข้าวของที่หลังครัวเพื่อเตรียมเปิดร้านในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

 

 

 

ปกติแล้วอิมแจบอมไม่ค่อยมีเวลามาอุดหนุนที่ร้านของแจ็คสันนัก พอได้โดนบังคับให้ว่างถึงได้มีโอกาสมาหาได้บ่อยขึ้น 

 

 

 

 

 

"โดยที่คุณ คิม ยูนซอก ได้ออกมาประกาศข่าวใหญ่ในวันนี้ว่า จะยกบริษัทและอำนาจการบริหารทั้งหมดให้กับทายาทเพียงคนเดียว คิม ยูคยอม ในวัยยี่สิบสองปีในอีกไม่นานนี้ โดยที่ตัวเองจะขอผันตัวไปลงการเลือกตั้งในสมัยหน้านี้ค่ะ"

 

 

 

นั่นไง .. มาทั้งพ่อทั้งลูก

 

 

 

อิมแจบอมถอนหายใจพลางคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว .. 

 

 

 

คนอย่างนั้นน่ะเหรอ เจ้าของบริษัท กับอนาคตนักการเมือง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาจับฉันนี่รู้รึเปล่าว่าฉันลูกใคร ฮะ ไอพวกโง่เอ๊ย"

 

 

 

เสียงโวยวายยืดยานแทบฟังไม่ได้ศัพท์ดังก้องไปทั่วสถานีตำรวจ โดยมีต้นเสียงมาจากชายหนุ่มวัยราวๆยี่สิบปีคนหนึ่งที่อยู่หลังลูกกรงเหล็ก ร่างสูงโปร่งที่ยืนโงนเงนซัดเซด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ขัดกับรูปลักษณ์ดูแข็งแรงอย่างนั้นทำให้เหล่าตำรวจในบริเวณนั้นต่างส่ายหัวไปตามๆกัน

 

 

 

หนึ่งในนั้นคืออิมแจบอม นายตำรวจผู้เป็นคนลากชายที่กำลังโวยวายอยู่ในขณะนี้ออกมาจากบาร์เพราะการทะเลาะวิวาทอย่างหนักด้วยเหตุผลแค่ว่า.. ไม่ถูกชะตา

 

 

 

 

"เฮ่ ไอตำรวจตาตี่ ฉันจะบอกให้นะ ว่าฉันน่ะ.." คนในห้องกรงยังคงแสดงท่าทางอวดเก่งไม่หยุดทั้งที่ตาแทบลืมไม่ขึ้นอยู่รอมร่อ ".. ฉันน่ะ คิม ยูคยอม ลูกประธานบริษัทคิมพาวเวอร์กรุ๊ปเลยนะ คิม ยูนซอกน่ะ เข้าใจรึเปล่า .. อึก ปล่อยฉันไปได้แล้ว"

 

 

 

อิมแจบอมวางมือกว้างเท้าเอวหย่อนขาลงข้างหนึ่ง ฟันขบริมฝีปากตัวเองเบาๆเพื่อยับยั้งอารมณ์ร้อนของตัวเอง .. เชื่อคำโบราณไว้ อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา

 

 

 

 

"ไอ้ตาตี่เอ๊ย ปล่อยกู.."

 

 

 

"จะเงียบดีๆหรือให้เอาอะไรอุดปาก ฮะ หุบปากไปเลย!" สุดท้ายอิมแจบอมก็ห้ามตัวเองไม่ได้อยู่ดี .. ขาข้างหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างอัตโนมัติขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังจะลอดลูกกรงเข้าคว้าคอเสื้อยูคยอม ปากดีอย่างนี้ลองดูหมัดตาตี่สักหน่อยมั้ยวะ

 

 

 

 

 

 

"ผู้กองอิมแจบอม หัวหน้าเรียกพบครับ" เสียงเบากล้าๆกลัวๆจากตำรวจยศน้อยดังขึ้นขัดจังหวะ อิมแจบอมหันไปมองพร้อมกับย่นคิ้วเข้าหากัน..ก็หัวหน้าจะเรียกพบเขาได้แต่ละครั้งไม่เคยมีเรื่องดีบ้างเลยสักครั้งน่ะสิ "ละ แล้วก็ .."

 

 

 

 

 

 

 

".. หัวหน้าสั่งให้ปล่อยตัวคิมยูคยอมได้เลยครับ"

 

 

 

 

 

 

"อะไรนะ?" 

 

 

 

 

 

 

คำสั่งบ้าบออะไรของแม่งวะ !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อก .. ก๊อก

 

 

 

 

 

 

 

"เข้ามา"

 

 

 

 

ด้านหลังผู้บังคับบัญชาร่างอ้วนปรากฏอยู่ในกรอบสายตา อิมแจบอมก้าวเข้ามาภายในด้วยความรวดเร็วพร้อมกับแบกอารมณ์คุกรุ่นมาอย่างเต็มเปี่ยม

 

 

ถึงจะเป็นหัวหน้า ก็ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งข้ามหน้าที่กันแบบนี้ 

 

 

 

 

"หัวหน้าทำแบบนี้หมายความว่าไงครับ ทำไมถึงปล่อยไปแบบนั้นทั้งๆที่ยังไม่มีคนมาประกันตัว แล้วหัวหน้าออกคำสั่งในคดีผมทั้งที่ผมไม่รู้ได้ยังไง .."

 

 

 

 

แผ่นหลังอ้วนค่อยๆหันมาประจันหน้าหลังจากที่อิมแจบอมยิงคำถามใส่ สายตานิ่งงันค่อยๆมองทอดตั้งแต่หัวจรดเท้าของผู้กองข้างหน้า "คุณมีสิทธิ์ตั้งคำถามมากมายขนาดนี้กับผมด้วยหรอ" 

 

 

 

"คุณคงจะรู้ใช่มั้ยว่าคนที่คุณจับมาเป็นใคร และพ่อของเขาเป็นใคร"

 

 

 

อิมแจบอมพยักหน้า พอจะรู้แล้ว .. ที่แท้ก็เรื่องเส้นสายนี่เอง วงจรอุบาทว์อีกแล้วสินะ

 

 

 

 

"รู้? แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยไป ยังจะจับมาอยู่ทำไม"

 

 

 

 

"อย่าหลงในจรรยาบรรณให้มากไปหน่อยเลย มันแดกไม่ได้หรอกนะผู้กองอิม.. " ร่างอ้วนอืดอาดค่อยๆเดินเข้ามาใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะพูดด้วยหน้าตาและน้ำเสียงเย้ยหยัน ซึ่งอิมแจบอมเกลียดที่สุด

 

 

 

"ไม่งั้นก็อยู่เป็นผู้กองโง่ๆต๊อกต๋อยแบบนี้ไปเถอะ พวกฉลาดเท่านั้นแหละที่จะมีชีวิตรอ----"

 

 

 

 

 

 

ใช่แล้ว ..ประโยคของหัวหน้าถูกคั่นด้วยหมัดของอิมแจบอม .. ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยคำสั่งพักงานสามเดือนเป็นสิ่งตอบแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลั่ก

 

 

 

 

"หน้าเครียดเชียวมึงไอแจบอม เป็นไง ดวงดีขึ้นมาบ้างยังจ๊ะ"

 

 

 

แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงระรื่นหลังจากที่ผลักหัวเพื่อนรักจนคะมำไปหนึ่งป้าบ อิมแจบอมกุมหัวก่อนจะมองกลับด้วยตาขวาง แม่ง.. คอกูเกือบหัก

 

 

 

 

"ดีบ้าอะไรล่ะ นี่ก็เพิ่งเกือบขี่รถชนเด็กมาเนี่ย"

 

 

 

"กูก็บอกแล้วให้มึงไปทำบุญบ้าง ที่ไปดูดวงมาอาทิตย์ที่แล้วเขาก็บอกอยู่ว่าชีวิตมึงคงไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่ปะ .." แจ็คสันพูดทีเล่นทีจริงพลางหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม ดวงตาคมโตมองไปที่เพื่อนคนดวงซวยข้างหน้าด้วยความเป็นห่วงอยู่ลึกๆ ถึงจะไม่ค่อยพูดกันด้วยคำพูดดีๆเท่าไหร่นักตามประสาเพื่อนสนิท แต่ทุกๆครั้งที่ต่างฝ่ายต่างมีเรื่องไม่สบายใจ อีกฝ่ายจะเป็นผู้ผ่อนมันให้เบาลงเสมอ

 

 

 

หวังแจ็คสันกับอิมแจบอมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วัยประถม จนถึงตอนนี้ก็ปาเข้าไปวัยสามแยกกันแล้ว มีหรือแจ็คสันจะไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่คนตรงข้ามมีให้ในตอนนี้มันมีไว้เพื่อกลบเกลื่อนความเครียดในใจ 

 

 

อาชีพตำรวจคือสิ่งที่เพื่อนของเขารัก มันคือความสุขอันดับแรกๆของอิมแจบอม แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขาทุกข์ไปแล้ว 

 

 

 

" .. เออ แล้วความรักรูปแบบที่คาดไม่ถึงของมึงอะ เจอยัง" คนเดิมยังคงถามอย่างต่อเนื่องหวังให้อีกฝ่ายคลายเครียดลงได้บ้าง ขณะที่อิมแจบอมตอบด้วยการส่ายหัวเบาๆ .. ก่อนความรักจะมา ขอความโชคดีมาในชีวิตเขาก่อนน่าจะดีกว่า

 

 

 

 

"มึงว่า คนเรามันจะดวงตกได้ถึงขนาดไหนวะ" 

 

 

 

 

"เฮ่ย มึงอย่าคิดมากดิ ชีวิตคนเรามันต้องมีขึ้นมีลง ดูอย่างกูนี่ .." เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดพร้อมกับผายมือออกไปด้านข้างด้วยตั้งใจจะสื่อถึงร้านอาหารที่เขาสร้างมาเองกับมือ ".. กว่าจะมาถึงขนาดนี้ขาดทุนมาตั้งเท่าไหร่มึงก็รู้ แล้วดูวันนี้ดิ"

 

 

 

 

"ขาดทุนมากกว่าเดิม ใกล้เจ๊งแล้วอะนะ" อิมแจบอมพูดขัดใบหน้ากำลังยิ้มปริ่มของแจ็คสันด้วยน้ำเสียงกวนส้นเท้า 

 

 

 

 

"ไอห่าแจบอม ปากไม่เป็นมงคลเลยนะมึงอะ" 

 

 

 

ถึงจะด่าไปอย่างนั้น แต่นี่แหละ ไอแจบอม ต้องด่ากันแบบนี้แหละถึงจะสบายใจ

 

 

 

 

 

 

Rrrrrrrrrrrrrrrrr

 

 

 

เสียงสั่นจากสมาร์ทโฟนที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะดังขึ้นดึงให้แจ็คสันผู้เป็นเจ้าของหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองที่อิมแจบอมแล้วยิ้มนิดๆ 

 

 

 

"โอ๊ะ ความรักกูโทรมาว่ะ"

 

 

 

ความน่าหมั่นไส้อบอวลไปทั่วใบหน้าหลังจากเห็นว่าปลายสายคือ ชเว ยองแจ คนรักที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม และกำลังจะเป็นคู่ชีวิตกันในอีกไม่นานนี้

 

 

เพราะเขากำลังวางแผนจะขออีกฝ่ายแต่งงานในอีกไม่กี่วันนี่แหละ

 

 

 

 

 

เหม็นความรักชิบหาย .. แจบอมคิดพลางเบะปากเล็กน้อยแล้วจึงพยักหน้าให้คนตรงข้ามที่ทำท่าบอกว่าจะออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก 

 

 

 

 

 

แจ็คสันกับบทสนทนาจ๊ะจ๋าห่างไกลออกไปจนหยุดที่หน้าร้าน เช่นเดียวกับสายตาของอิมแจบอมที่มองตามไป หากแต่ไม่ได้หยุดที่คนกำลังคุยโทรศัพท์อย่างที่ควรจะเป็น ..

 

 

 

ร่างเล็กของใครบางคนยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เด็กผู้ชายผิวขาวนวลในเสื้อฮู้ดสีเทากับกางเกงสามส่วนเหนือเข่าสีดำดูเหมือนกำลังยืนหันมาทางเขาอย่างตั้งใจ

 

 

ลมอุ่นพัดเบาๆในฤดูใบไม้ผลิทำให้ผมหนาสีดำขลับปลิวไปตามแรงธรรมชาติและตกลงเหนือคิ้วหนาเป็นจังหวะ ดวงตาคู่สวยมองมาที่เขาอย่างที่คิดไว้ พอรวมกับปลายจมูกรั้นที่รับกับปากกลมๆนั้นทำให้เขาพอจะนึกอะไรออก

 

 

 

 

 

นี่มันไอเด็กคนเมื่อเช้านี่

 

 

 

 

 

แม่งตามกูมาหรอวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

รู้ตัวอีกทีก็ผลักประตูออกมาอยู่ที่หน้าร้านเป็นที่เรียบร้อย สองขายาวก้าวไปยังจุดหมายที่ยังคงอยู่ที่เดิม ต่างกันก็ตรงที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆจากเด็กหนุ่มข้างหน้าเพิ่มเข้ามาให้อิมแจบอมได้สัมผัส

 

 

 

 

พอได้มายืนใกล้ๆแบบนี้ถึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายตัวเล็กมากเหลือเกินเมื่อเทียบกับคนตัวสูงราวๆหนึ่งร้อยแปดสิบอย่างเขา เล็กขนาดที่ทำให้ใบหน้าที่อยู่ระดับหน้าอกต้องเงยขึ้นมามองเกือบสุดคอในตอนนี้

 

 

 

"นาย.. คือคนที่ฉันเกือบชนเมื่อเช้าหรือเปล่า"

 

 

 

".." หากเทียบเป็นสัญญาณโทรศัพท์คงจะใช่ประโยคนี้

 

 

 

เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง ..

 

 

 

 

"ฉันถามก็ตอบ หรือว่าเจ็บตัวตรงไหนหรือเปล่.." คนตัวสูงถามพลางยื่นมือเข้าไปจับ แต่ก็ไม่ถึงเพราะอีกฝ่ายก้าวถอยหนีอย่างรวดเร็ว

 

 

 

แหน๊ ไอเด็กนี่ มันกวนตีน

 

 

 

นั่นคือสิ่งที่อิมแจบอมคิด.. ส่วนพัคจินยองที่ถอยหลังกลับไปนั้นได้แต่สับสนไปด้วยความคิดที่ตีกันอยู่ในใจ

 

 

 

มองเห็นเราจริงๆหรอ.. แล้วเขาจะสัมผัสเราได้หรือเปล่า

 

 

 

ถ้าเขาสัมผัสเราไม่ได้ เขาก็จะรู้ใช่มั้ยว่าเรา.. ไม่ใช่คน

 

 

 

ยังให้รู้ไม่ได้ พัคจินยองต้องรู้ก่อนว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้คนตรงหน้าเป็นคนเดียวที่สามารถมองเห็นเขาได้ 

 

 

 

 

"แล้วลุง.. ลุงเป็นใครหรอ"

 

 

 

"เป็นใคร? ฉันต้องตอบนายว่าอะไรหรอ .." คนตัวสูงพูดพลางเดินล้วงกระเป๋าเข้าไปใกล้ เขากำลังแกล้งทำท่าทางหาเรื่องใส่เด็กข้างหน้า ..ตลกดีเวลาที่เห็นหน้ากลมๆย่นคอเข้าไปแบบนั้น 

 

 

 

"ฉันคือคนที่สามารถจับเด็กหัวใสที่แกล้งเดินผ่านรถเพื่อจะเอาค่าเสียหายแบบนายเข้าคุกได้ไง .." อิมแจบอมพูดพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆจนหลังของพัคจินยองติดกับกระจกร้าน 

 

 

ก็แค่เด็กสิบแปดมงกุฏ มุขแบบนี้เขาเจอมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ " .. ว่าไง ยอมรับหรือเปล่า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตาใสๆมองไปที่ใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า แม้ผมสีดำจะยาวลงปรกไปค่อนดวงตาแต่ก็พอมองเห็นสายตาคมเฉี่ยวดูดุดันแต่ก็น่าพึ่งพาในเวลาเดียวกัน 

 

 

และที่สำคัญ .. พัคจินยองเห็นเงาของตัวเองในนั้น

 

 

 

 

 

 

.. เข้าใจแล้ว ลุงคนนี้ .. 

 

 

 

เป็นตำรวจสินะ

 

 

 

 

 

เขาต้องช่วยอะไรเราได้บ้างแน่ๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ่ คุณมึงอิมแจบอมมายืนพูดคนเดียวอะไรตรงนี้ครับ"

 

 

เสียงสากคุ้นหูจากด้านหลังทำให้อิมแจบอมต้องหันกลับไปมอง แจ็คสันทำหน้ายิ้มๆกวนตีนเหมือนเคย ..ทั้งที่จริงๆแล้วในใจเริ่มจะวิตกกับเพื่อนข้างหน้าเหลือเกิน

 

 

 

มันยืนคุยกับกระจกร้านเป็นวรรคเป็นเวรไปทำไมวะ หรือแม่งเพี้ยนไปแล้วจริงๆ

 

 

 

 

"อะไร กูก็ยืนอยู่กับไอเด็กนี่ไง .. เอ้า"

 

 

 

"เด็กไรมึง กูไม่เห็นมีใครเลย"

 

 

 

อิมแจบอมถอยหลังจากกระจกร้านแล้วมองซ้ายขวาอีกครั้งไม่ต่างกับเมื่อเช้า เด็กนั่นหายไปอีกแล้ว .. คงตั้งใจหนีพอรู้ว่าเป็นตำรวจแน่ๆ

 

 

 

"เออ ช่างแม่ง งั้นเดี๋ยวกูเข้าไปช่วยมึงเปิดร้านละกัน จะถึงเวลาแล้วนี่" พูดพลางมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะดึงประตูแล้วก้าวเข้าไปในร้าน ทิ้งให้แจ็คสันยังคงงงๆกับสิ่งที่เห็นขณะคุยโทรศัพท์อยู่เมื่อครู่

 

 

 

 

 

 

"กระจกร้านกูมันมีอะไรวะ.. " ใบหน้าโน้มไปใกล้กระจกเพื่อสอดส่องดูความผิดปกติแต่ก็ไม่พบอะไรที่พอจะเข้าท่า ".. หรือแม่งจะคุยกับผี"

 

 

 

 

 

มือสองข้างลูบแขนที่เริ่มรู้สึกขนลุกแล้วเดินตามอิมแจบอมเข้าไปด้านใน เผยให้เห็นพัคจินยองที่ยืนหัวเราะอยู่ด้านหลังของแจ็คสันเมื่อครู่

 

 

 

 

 

 

คุณอิมแจบอม.. คงได้เจอกันอีกบ่อยๆแน่ครับ

 

 

 

 

ยินดีที่ได้พบกันนะครับ "ลุง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- SMALL TALK -

 

คอมเม้นท์ติชมได้นะคะ เราน่าจะอัพประมาณอาทิตย์หรือสองอาทิตย์ไม่เกินนี้นะคะ

ถ้าเกินคือเราอาจจะใกล้วายชีวันเพราะภารกิจอันหนาแน่น

ตอนนี้ก็เกริ่นๆตัวละครไปก่อนเนอะ จะพยายามมาต่อให้เร็วนะคะ -/|\-

 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเด้อจ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

#ghostluckBN

O W E N TM.