คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตำนานที่ 8 นางงามพิไลนัก
ำนานที่ 8 นาามพิไลนั
รั้แรที่เ้าายอัสศาไ้ยินำล่าวถึ ‘ำสาป’ ือรั้ที่ทรไ้ยินเสียนินทาเปรียบเทียบวามสามารถอพระอ์ับพระอนุา
ทว่าทรไม่ทราบรายละเอียอำสาปที่ว่ามาไปว่า ‘เหุที่ทรไร้ึ่พลัเวทอาะมาาำสาปนั้น’
มาราวนี้ทรทราบแล้วว่าเนื้อหารายละเอียอำสาปนั้นเป็นเ่นใ
ระนั้นลับทำให้ทรัาไม่่าาเิม
“ท่านนม” เ้าายรับสั่ถามนา้าหลวใล้ิ
“ท่านนมเป็นนเลี้ยูเรามาั้แ่ที่เราเป็นทารเลยหรือ”
“ใ่แล้วเพะ” นาอบรับ
“ทำไมพระมาราไม่เลี้ยูเราเอ”
“เรื่อนั้น เล้าระหม่อม็ไม่ทราบเพะ”
“หรือเราไม่ใ่ลูแท้ ๆ อพระมารา”
“เอาอะไรมารับสั่เพะ
ฝ่าพระบาททรเป็นพระโอรสในอ์ราาและราินีแน่นอนเพะ
ถ้าทรไม่เื่อเล้าระหม่อม ลอรัสถามอ์ราา็ไ้”
เ้าายอัสศาึทรนิ่เียบพลาำริ ถ้าำยืนยันอพระนมเป็นริเท่าับว่าเรื่อราวำสาปนั้นเป็นำโหอย่านั้นหรือ
“เ่นนั้น
ท่านเยไ้ยินเรื่อำสาปอพระนาฟลาเรียหรือไม่”
“ำสาปอพระนาฟลาเรีย?” าเมเรียเลิิ้ว
“เรื่อราวเป็นอย่าไรหรือเพะ”
“เราไ้ยินมาว่า พระนาไม่ประส์ประทานพลัเวทให้บุรธิาในู่สมรสที่ไม่ล่าวสัย์สาบาน”
“โธ่… นึว่าเรื่อใ
เรื่อเล่านั้นโหทั้เพ ถ้าเป็นริเหุใพระอนุาไม่ไร้พลัเวท้วยเล่าเพะ”
นาถามลับ
“พระบิาับพระมาราไม่ไ้ล่าวสัย์สาบาน
ยามที่ทั้สอพระอ์สมรสันหรือ”
“ไม่ใ่เ่นนั้นเพะ” าเมเรียรีบล่าวปิเสธ
เพียแ่เ้าายอัสศาเหมือนเห็นนัยน์าอนาเอ่อลอ้วยหยาน้ำแ่เมื่อท่านนมะพริบา
สิ่ที่พระอ์ทอพระเนรไ้มลายหายไปในับพลัน “ทั้สอพระอ์ล่าวสัย์สาบานในพิธีราาภิเษสมรสแน่นอนเพะ”
ธรรมเนียมพิธีสมรสออาาัรอารุีเวียนั้นแสนเรียบ่าย
หิายู่ใที่มีใปิพัทธ์่อันแ่เพียล่าวำมั่นในรันั่นถือว่าทั้สอไ้ผ่านพิธีสมรสแล้ว
“หรือเราเป็นเพียเ็ที่พระบิาเ็บมาเลี้ยเพราะพระมารา็ไม่อบเรา”
“ถ้าอ์ราามาไ้ยินเสียพระทัย” าเมเรียพู “เล้าระหม่อมเห็นแ่อ์ราาทรโปรฝ่าพระบาทนัหนา
หาฝ่าพระบาทไม่ใ่พระราโอรสที่แท้ริแล้วไร้
อ์ราาไม่ำเป็น้อใส่พระทัยถึเพียนี้”
เ้าายพระอ์น้อยทรนิ่ฟัและมีพระำริาม
แม้ะทรเื่อที่พระนมพูระนั้นลับอนึแย้ไม่ไ้
“บาทีเราอาเป็นบุรอนที่สำั่อพระบิามา”
“โถ ทูนหัวอเล้าระหม่อม” าเมเรียานเรียเสียอ่อน
“่าินนาารเสียริเพะ”
นา้าหลวผู้รั้ำแหน่พระนมเห็นนปัายืนยันให้เ้านายอ์น้อยเื่อถือ
นาึยุยให้เส็ไปหาพระบิา
ราแรเ้าายอัสศายัทรลัเลอิออระทั่นาู่ว่าะนำำที่พระอ์รับสั่ไปฟ้ออ์ราา
เ้าายึยอมไปทูลอเ้าเฝ้าพระบิาแ่โยี
ยามนั้นเป็น่วที่พ้นาหัว่ำไปแล้ว
ระนั้นษัริย์แห่อารุีเวียยัอยู่ในห้อทราน
อารุีเวียบริบูร์้วยพืพรรธัาหารึไม่เยประสบภาวะ้นแ้นาแลน
ทั้ไม่เยประสบภัยพิบัิร้ายแรใ ๆ ึ่มอูล้ายว่าอาาัรแห่นี้สมบูร์พูนสุราวับสรวสวรร์ไม่ปาน
แ่ระนั้นเมื่อมีนหมู่มารวมันอยู่ในุมนหรือพื้นที่แห่เียวัน
ย่อมเิปัหา่าน่าวามิ่าารระทำิามมา
อ์ราาผู้ปรอเมือและปรา์ทั้แปึมีหน้าที่วบุมูแลให้ภายในอาาัรไว้ึ่วามสบเรียบร้อย
หลัาเ้าายอัสศาแ้อเ้าเฝ้าอ์ราาับ้าหลวผู้ประำอยู่หน้าห้อทราน
ั่วอึใถัมาบานทวารรหน้าถึเปิรับพระอ์
อ์ราาเินนั่อยู่หลัโ๊ะทรอัษรัวให่
สีพระพัร์เหนื่อยล้าแ่ยัแย้มพระโอษ์ให้ับโอรสอ์น้อย
“มาหาพ่อถึที่นี่มีธุระเร่่วนใหรือไม่”
“ไม่อรับ ลูแ่… ิถึพระบิา”
อ์ราาทรพระสรวลแ่นา้าหลวผู้เลี้ยูถึับถอนหายใ
“้าพระพุทธเ้าอพระราทานพระบรมราานุาเพะ”
ษัริย์เินถึับเลิพระน่อนออพระโอษ์อนุา
“เมื่อเย็นเ้าายอัสศาทรรัสับ้าพระพุทธเ้าว่า
ทรอาไม่ใ่พระราโอรสอใ้ฝ่าละออธุลีพระบาท”
“หือ” อ์ราาทรทอพระเนรนาผู้ถวายรายานึ่ยั้มศีรษะล่ำสลับับอ์โอรสที่หันมอนาหน้าาื่น
่อนะเหลือบมอพระอ์้วยพระิริยาล้ายลัววามผิ
อ์ราาทรโบพระหัถ์ให้เ้าายอัสศาทรพระำเนินเ้ามาหา
านั้นทรว้าพระโอรสึ้นมา้อนบนพระเพลา
เ้าายอัสศาทรมีพระอาารัเินเนื่อเพราะเป็นเวลาเนิ่นนานที่ทรไม่ไ้ใล้ิับพระบิาถึเพียนี้
ถึะเสวยพระระยาหารร่วมันอยู่บ่อยรั้แ่เพราะพระบิามีพระรารียิมา
เ้าายึไม่ล้าเรียร้อให้ทรลำบาพระทัย
“เหุใเ้าถึสสัยเ่นนั้นเล่า”
“ลู… ไ้ยินว่า…” ทรอึอัอ้ำอึ้ “พระนาฟลาเรียไ้สาปู่สมรสหิาย
หาู่รัใไม่ล่าวสัย์สาบานผู้บุรที่ถือำเนิมาะไร้ึ่พลัเวท”
เมื่อไ้สับฟั ราาเินทรำเลือมอพระนมที่ยัยืนนิ่
แล้วหันลับมาหาพระราโอรสอ์น้อยที่้อนพระเนรึ้นมออย่าล้า ๆ ลัว ๆ
“เ้าถึิว่านเอไม่ใ่ลูอพ่ออย่านั้นรึ”
“ลูิว่า… ที่นเอไร้พลัเวทเพราะเหุนั้น”
เสียอบอเ้าายอัสศาเบา่อยแทบไม่หลุาพระศอ
“เ้าผิแล้วอัสศาที่ิว่านไร้พลัเวท” พระสุรเสียเรียบเรื่อยอ่อนโยนุเิม “พ่อะถามเ้า
ยามเ้าสัมผัสพู่ันมายา พู่ันนั้นลายเป็นสีใ”
“สีแอรับ”
“เ่นนั้นรึ รู้หรือไม่พ่อเอ็ถือรออำนาธาุไฟ”
ทรแย้มพระโอษ์แล้วมีพระราำรัส่อ “สีที่ปราบนพู่ันมายานั้นหมายวามว่าเ้า็ถือรออำนาธาุไฟเ่นัน”
“ท่านอาารย์็ล่าวเ่นนั้น” เ้าายอัสศารีบทูลบอ
“แล้วเ้ารู้หรือไม่ว่ามันหมายถึสิ่ใ”
รานี้พระราโอรสพระอ์น้อยทรสั่นพระเศียร
“มันหมายถึเ้าสามารถใ้มนรา้วยอำนาเวทในาย เพียแ่ในยามนี้เ้ายัไม่สามารถสัมผัสถึพลัเวทนั้นไ้”
“แล้วทำไมน้อไนาถึสัมผัสถึมันไ้เล่าอรับ” แม้ะทรรับทราบเหุผลที่เยถูยมาล่าวอ้าแ่เพราะมีพระำริถึวามไม่เป็นเหุเป็นผลัน
เ้าายอัสศาึยัิพระทัยอยู่เ่นนั้น
ราาเินทอพระเนรพระนัยน์สีน้ำาลเ้มอพระราบุร
ประายพระนัยนาายแสวามหวั่นลัวในำอบ
ระนั้นไม่อาโทษพระนมที่เลี้ยูโอรสอพระอ์มาให้่าิ่าวิเราะห์
“หาเป็นเพราะำสาปริ เ้าะทำันใ”
“ลู…” แม้ะเยาเาำอบแ่ทรไม่เยาิอย่าริั
เ้าายอัสศาึไม่อาล่าวอบไ้ในทันที วพระพัร์ึมีแ่วามสับสน
“แม่อเ้าามพิไลนัและพ่อ็หลรันาทันทีที่ไ้พบ”
โยที่เ้าายอ์น้อยไม่ทรเห็น
พระบิาอพระอ์ทอสายพระเนรไปยันา้าหลวา่าถิ่น
ะที่นาเอเหมือนพยายามระับอาารสั่นสะท้านอร่าายอย่าเ็มที่
“แล้วอนนี้นาอยู่ที่ใหรืออรับ”
อ์ราาไม่มีรับสั่อบ
มีเพียรอยแย้มพระโอษ์เบาบาเ็มไป้วยวามโศสล เ้าายอัสศาเ้าพระทัยไปว่านาอาสิ้นไปแล้วึสอพระรโอบอพระบิา
“ลูไม่วระราบบัมทูล”
“เ้าไม่รู้ ึไม่ผิอันใ”
“่อไปลูะไม่ทำารสิ่ใให้พระบิาุ่นเือพระทัยอี”
“ไม่ ๆ อัสศาลูรั หาเ้ามีเรื่อทุ์ร้อนใ
นำมาบอแ่พ่อไ้ทุเมื่อ” อ์ษัริย์มีพระราำรัสอย่ารวเร็ว
่อนรับสั่ถึสิ่ที่เ้าายอัสศาัวลพระทัยนัหนา “เรื่อพลัเวทในายที่เ้าัวลอยู่
ำไว้
หาเ้ามีอายุรบสิบปีเมื่อใพ่อะใ้มนราประสานารรับรู้พลัเวทให้เ้าเอ
ไม่้อัวลไป”
“อรับ” เ้าายพระอ์น้อยทรอบรับพร้อมแย้มพระสรวลว้า
“ลูรบวนพระบิานานแล้ว ้ออัว่อน” รัสพร้อมประทับยืนบนพื้น
“อย่าลืมที่พ่อบอ เ้ามาหาพ่อไ้เสมอ”
“อรับ” ทรรับำ่อนถวายำนับและหมุนพระวรายเส็พระำเนินออาห้อ
ระทั่เ้าายลำับที่หนึ่พ้นบานทวารไปแล้ว
นา้าหลวที่ยัรั้อยู่ในห้อทรานึไ้ราบบัมทูล “้าพระพุทธเ้ามิไ้หวัให้ใ้ฝ่าละออธุลีพระบาทมีพระราำรัสถึเรื่อราวแ่หนหลั
แ่ปรารถนาให้ทรยืนยันับเ้าายอัสศาว่าพระอ์เป็นพระราโอรสแน่แท้”
“เ้าำลัำหนิเรา”
“หามิไ้เพะ” นาพูไว้แ่นั้นแล้วเียบไป
“้าพระพุทธเ้าอพระราทานอภัย” แล้วถวายำนับ
รีบหมุนัวสาวเท้าเินออไป
าเมเรียพบว่า
เ้าายอัสศายัทรเร็เร่รอนาอยู่้านนอ
“มีระไรหรือไม่”
“ไม่เพะ รีบเส็ลับเถิ ึแล้ว”
้วยท่าทีอพระนมทีู่ห่าเหินเย็นา
เ้าายอัสศาึไม่ล้าโ้แย้อแระทั่เส็ลับถึำหนัส่วนพระอ์
เมื่อนา่วยเรียมพระแท่นบรรทมึทรมีรับสั่ับนา
“เราอโทษ ถ้าทำสิ่ใให้ท่านนมโรธ”
“รับสั่อะไรเ่นนั้นเพะ เล้าระหม่อมมิไ้โรธเือเรื่อใ”
“แ่ท่าน...”
“ทริมาไปแล้ว
เล้าระหม่อมเสียอีที่หวั่นว่าะทำให้ทรเือพระทัย”
“ไม่เลย เราไม่เยิเ่นนั้น
เรารู้ว่าท่านนมรัและหวัีับเรา”
“ฝ่าพระบาททราบเ่นนั้น เล้าระหม่อม็ีใยิ่เพะ”
“ท่านนมเยเห็นมาราแท้ ๆ อเราหรือไม่” เ้าายอัสศารัสถามอีรั้หลัาทรเอนอ์ลบรรทมับพระแท่นแล้ว
“เยเพะ” นาอบ่อนะล่าว่ออีว่า
“เล้าระหม่อมอประทานอภัยเพะที่ล่าวมุสาเรื่ออ์ราินี”
“เราไม่โรธท่านนมเลย ท่านมีปัามา
ิเห็นีแล้วว่าไม่วรบอเราามร”
“รับสั่มเยมาไปแล้วเพะ
เล้าระหม่อมเป็นแ่นา้าหลว”
“เราื่นอบ้อิอท่าน
เรานำำอท่านไปล่าว่อมีแ่นเอ่ยม”
าเมเรียยิ้มรับ านั้นึเพ็ทูลถาม “ทรทราบวามริแล้ว
ฝ่าพระบาทรู้สึริ้วอ์ราาบ้าหรือไม่”
“น่าแปลแม้ในใเราะวูบโหวไปบ้าแ่ยามที่พระอ์ล่าวถึมาราอเรา
เรารู้สึไ้ว่าพระบิารันามา”
าเมเรียอยาะแ่นหัวเราะระนั้นนาไ้แ่ระับไว้
“เราเลยไม่รู้ว่าะโรธพระบิา้วยสาเหุใ”
“ทรเป็นเ็ีนั” นาล่าวพร้อมพูล่อมเสียเบา
“หลับเถิเพะ ึมาแล้ว”
นาลูบพระนอล่อมเ้านายอ์น้อยระทั่ทรบรรทมหลับสนิทถึไ้ผละออห่า
หิสาวร่ายเวทับไฟเเ่นทุ่ำืน แม้ภายในใอนาะหน่วหนัอึอั
ทั้ับแ้นิั ทั้เ็บปวาำที่ถูเรียานว่าวามรั
นายืนนิ่อยู่ภายใ้วามมืมิเป็นั่วรู่นอารม์ุรุ่นในใมอับสบนิ่เ่นเิม
ึยอม้าวเท้าลับห้ออน
##### - ออบุสำหรับทุาริาม - #####
ความคิดเห็น