คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : ตำนานที่ 78 แก่น
ำนานที่ 78 แ่น
‘เพินาศ’
อันีประายสีน้ำเินลุโนึ้น เผาไหม้ปราินร่ามนุษย์อย่ารุนแร
ิ้นส่วนอเ้าลิมีเาึ่ำลัเื่อมประสานืนสภาพถูเพลิลามเลียอย่ารวเร็ว มันส่เสียำรามล้ายโรธเรี้ยวหุหิ
ั่วะหนึ่เ้าายอัสศาทรรู้สึว่าแรา้ามวานลลนสามารถสะบัันให้อาวุธออห่าาพระวราย
พร้อมันนั้นเปลวเพลิมนราที่ำลัลุไหม้ไ้ับลับพลัน
และทรทราบทันทีว่าพระอนุาไม่ไ้เป็นผู้สั่ลายาถา
หาแ่ารบัับให้าถาไร้ผลือวามสามารถอผู้เป็นปิปัษ์
“โมี้วยศัสราเท่านั้น”
เ้าายไนาทรมีพระพัร์เหลอหลา แ่เื่อฟั้วยารเรียพระแสาบาวิหายสะออมาถือ
ทอพระเนรพระเษาพุ่เ้าโมีโยั้เป้ารอวยโอาส
เ้าายอัสศาวัาบ้วยมุ่หมายให้มันใ้อาวุธรับารโมีและมัน็อบสนอัหวั
ทุราที่พระแสาบสีนิลับมวานยัษ์ระทบันะเิประายแวบวาบ บา่วัหวะผู้ำรพระยศเ้าาย็ลอเรียใ้มนราเวท
เพื่อยืนยันเื่อนไรูปแบบวามสามารถแทรแาถา เมื่อแน่ัึทรถอยออมาหยุยืน้าพระอนุา
“หาเห็นพี่ถอยออมาเมื่อใ อให้น้อพุ่เ้า่อเนื่อทันที
มุ่เน้นทำลายอาวุธอมัน”
“อรับ”
เมื่อไ้สับถ้อยำอบรับ พระราโอรสพระอ์โึระโนบุอีหน
วัแว่าบเพื่อทำลายวาน้ามให่หรือไม่็ทำให้ปราินมีเาปล่อยศัสราออามือ
แม้ทรไม่แน่พระทัยว่าวานยัษ์มีวามสำัเ่นไร แ่เพราะยามที่สัว์พิสารเหวี่ยวาน
อำนาบิเบือนประสิทธิผลมนราะไม่บัเิผล
มันไม่ไ้เลื่อนไหวรวเร็วแ่เพราะน้ำหนัอาวุธสาหัสทุราวยามฟาระหน่ำ
นเ้าายอัสศา้อใ้พละำลัทั้หมที่มีอย้านรับ ่อนทรระโถอยให้เ้าายไนาพุ่เ้าไปผลัเปลี่ยน
ระนั้นพระอ์ไม่ไ้อยู่เย ทรสร้าวเวทเพื่อรวหาแ่นอปราิน
ทว่าทันทีที่าถาสำแผลสัมฤทธิ์
เ้าายอัสศาลับโนพลัรุนแรระแทย้อนลับนพระวรายระเ็นไปไล
ฝ่ายพระอนุาึรีบถอยลับมาสมทบ
“ท่านพี่” เ้าายไนาทรร้อเรียพลาเ้าไป่วยประอ
เ้าายอัสศาทรรู้สึปวแสบร้อนผ่าวไปทั่วพระสรรพา์
ลิ่นาวสนิมลุ้ไปทั่วพระโอษ์ ึเบี่ยพระพัร์พ่นโลหิทิ้ ทอพระเนรศัรูที่ทำราวับาร่อสู้รั้นี้เป็นารเล่นสนุ
มันย่าสามุมเ้ามา้วยท่าทาไม่ยี่หระ านั้นทรลุึ้นยืนโยมีเ้าายไนา่วยพยุ
“ั้ใฟั พี่ะบอลำับาถา ให้เ้าร่ายเวทนี้เมื่อพี่ส่สัา”
พระราโอรสพระอ์โทรระโลับไปเผิหน้าปราินร่ายัษ์หลัสนทนาับพระอนุาเสร็สิ้น
ทรใ้ิสมาธิวบุมอำนาพลัเวทในพระแสาบสีนิลและวาส่เาเวทมริบมุ่มาบั่นออริรหน้า
แม้นทรทราบว่าไม่อาปลิีพมันลไ้ แ่เพราะเ้าสัว์พิสารมัยวานึ้น้านทานถ้ามศัสราอพระอ์ร้ายแรนอาสร้าบาแผลแ่มัน
่อนามไปเหวี่ยอาวุธ้ำ้วยิสัหารล้ายหวัเอาีวิ เ้าอศีรษะรูปวานรมีเาเบี่ยวานรับทันวัน
เ้าายอัสศาทรรุไล่ไม่ปล่อยให้มันไ้หยุหายใ เรียใ้ระนาบมายาประสานเพื่อให้เลื่อนไหวล่อแล่วสะว
ทรโนระโ้ามไป้ามมานศัรูหุหิรำา เพราะไม่อาับัวหรือฟาอาวุธทำลายไ้
วบมันิพันิหมายเอาืนโยพยายามโ้อบไม่ลละ ึทรร้อะโน
“ัาร!”
เ้าายไนาที่ทรเรียมัวมาเนิ่นนานึเริ่ม้นล่าวลำับาถา
“้าวินถิ่นไพรส์ ล้วนราในอาัิ าลวิถีบัับ” บถ้อยำ บนพื้นพสุธารอบร่าปราินพลันบัเิเส้นแสเลื่อนไหวล้อมเป็นวลม
่อารเลื่อนที่ออำนาพลัธาุในอบเ
“ปวีอาปะรัสรร์เวียนยุิ นิรมิเหมหิรัผสาน อาปะวนัปิ ‘พันธนะ’ บัเิ”
และสำแฤทธาเป็นมารุโหมวน
หอบฝุ่นผิ่ไม้ให้ลอยลุ้ เหนืออื่นใที่ีบเท้าล้ายแพะอปราินพลันปราวเวทล้อมรอบทอเวียนึ้นสู่ร่าายส่วนบน
เ้าายอัสศาทรว้าโอาสนั้นเรียมนราอีบท
ลำับาถาที่รับสั่แ่พระอนุามิไ้แ่สร้าพันธนาารทว่ายัลบล้าพลัอำนาึ่บิเบือนาถา
ในยามนั้นแม้ปราินะไม่วัแว่อาวุธ แ่มัน็ไม่อาใ้อำนาพิเศษเ่นัน
‘สารพันับ้อ’
วแหวนเวทปราบนหน้าอล้ายมนุษย์เบื้อหน้าและเปลี่ยนเป็น่อมืสนิทให้เ้าายอัสศาล้วพระหัถ์เ้าไป
ทันทีที่สัมผัสวัถุแ็ ทรับยึและึมันออมา
เ้าสัว์ร้ายร้อโหยหวนทรมานราวับะับิ้น มันระเสือระสน้อารถอยหนีทว่าเพราะอำนามนราพันธนะอยยึรึไม่ให้เลื่อนไหว
มันแผร้อระทั่้อนผลึนั้นพ้นาร่าาย เสียแห่วามเ็บปวึสิ้นสุลพร้อมผิวหนัล้ามเนื้อสรรพา์ายึ่เยับ้อไ้สลายเหลือเพียผุยผในพริบา
พระราโอรสพระอ์โในราาเินยัทรถือผลึศิลาที่พวเาาวอารุีเวียให้ำำัวามว่า
‘แ่น’ ไว้ในพระหัถ์ ะพระอนุาสาวพระบาทว่อไวลับมาสมทบ
ทรทอมอแสทออร่ามบนนภา
สับสรรพสำเนียเียบสบล้ายว่าทั้พพีลับมาเป็นปิสุ
ระนั้นไออำนาเ้ม้นที่ทรถืออยู่็ทำให้สะทสะท้อนในพระทัย
“ท่านพี่บาเ็บที่ใหรือไม่อรับ”
เ้าายไนาถามอย่าระมัระวัเนื่อาสัเว่าพระเษาเอาแ่นิ่เียบไม่ไหวิ
ผู้ที่ทรมีรับสั่ถามระบายพระปัสสาสะ
่อนหันมายพระโอษ์เพื่อบ่บอว่าเป็นปิี
“พี่ยให้น้อ” เ้าายอัสศายื่นผลึนั้นให้เ้าายไนา
าม้วยพระแสาบสีนิลที่ทรบออืนั่วราว ทว่าเ้าายไนาปิเสธ
มิหนำ้ำยัเรียฝัาบาวิหายสะส่ไปให้ ่อนรับสั่ถามเี่ยวับศิลาสีเ้ม
“มันใ้ทำสิ่ใไ้หรืออรับ” รัสพร้อมทรรับมาทอพระเนรพิารา
่อน้อเบิพระเนรเพราะไอมนราเ้ม้นึ่แผ่ออมา
ทรเ้าพระทัยในับพลันว่าเหุใพวปราินถึแ็แร่นั
ในเมื่อแ่นอพวมันมีุสมบัิ้านพลัเวทมามายถึเพียนี้
“้าไม่ล้ารับไว้หรออรับ ในเมื่อท่านพี่เป็นผู้ใ้มนรานไ้มันมา”
“ถ้าไม่ใ่เพราะมนราพันธนะอน้อ พี่็ึมันออมาไม่ไ้เ่นัน”
เ้าายอัสศาทรแย้
“เยี่ยนั้นพวเรา่ามันอีสััวีหรือไม่อรับ ะไ้แบ่ันลัว
ริ ๆ ถ้าท่านพี่มีมนราที่ึแ่นอปราินออมาไ้ วระใ้ั้แ่เนิ่น ๆ
นะอรับ พวเราไ้เอปราินในอาาเระับอื่นั้มา
เวลานำมันออไป็เ็บไว้ในวิหายสะอ้า” ่อน้อร้ออุทาน
“ไอมนราหายไปหมแล้วอรับ”
เ้าายไนาทรมีสีพระพัร์มู่ทู่แปลพระทัยพลาเส็พระำเนินามพระเษาึ่ำลัมอหาที่นั่พั
เ้าายอัสศาทรเลือย่ออ์ลประทับใ้พฤษาให่
ไม่ห่าาสมรภูมิึ่บันี้เละเทะเหลือแ่เศษา่อนแบพระหัถ์
รั้นเ้าายไนาส่แ่นมาให้ึมีรับสั่
“พี่้อารอาหาร น้อไม่หิวบ้าหรือ”
เมื่อพระเษารัสถาม พระนาภีอเ้าายไนา็ส่เสียประท้วทันใ
ึทรทรุลนั่ หยิบถุสัมภาระออีฝ่ายส่ให้
เ้าายอัสศารื้ออาหารแห้ึ่ถูพันห่อเป็นอย่าีออมา แะเือผูพร้อมแบ่ให้พระอนุา
พอไ้เสวยแป้อบที่พระนมระเรียมไว้ให้พลันิถึนาึ้นทันวัน
่อให้พระอ์แสออว่ามึนึเท่าใ
นายัปิบัิเ่นเิมมิหนำ้ำยัมอไม่เห็นวามมุ่ร้าย นั่นทำให้วามโรธเือที่เยมีราแร
“แล้วะทำระไรับมันีอรับ”
เ้าายไนามีรับสั่ถามถึผลึที่ไ้าปราิน
แ่นที่ไ้มาไม่อาระบุรูปทรแน่ัแ่มีเหลี่ยมมีมุม
้อนให่ว่าำปั้น ผลึสีเ้มเือบำ
“พี่บอให้น้อเ็บไว้ อย่าน้อยถ้า้อารนำออไป้อฝาไว้ในวิหายสะ”
เนื่อาไม่สามารถถือศิลาาินแนสัมฤทธิ์ออไปแบบทื่อ ๆ หาทำเ่นนั้นเมื่อผ่านวเวทเ้าสู่ห้อรวสอบย่อม้อโนับไ้
ส่วนเ้าายไนาทรมีพระำรินึเสียายเพราะถ้าแ่นยัอำนาเวท
อย่าน้อยมัน้อสามารถหลอมผลิเป็นเรื่อมืออื่น แ่ถ้าไรุ้สมบัิไปแล้ว
มันมี่าเป็นเพียรันมีเท่านั้น อย่าไร็ีพระอ์ไ้ทำามที่พระเษารับสั่้วยารเ็บมันไว้ในพื้นที่มนรา
หลัเสวยพระระยาหาร เ้าายไนาึเรียแ้วทรสูมาถือ
ทรประอไว้้วยสอพระหัถ์ ล่าวร่ายเวทพริบาเียว
สุธารสใสแ๋วพลันบัเินเ็ม
ทรส่ให้พระเษา่อนัารบันาลเรื่อื่มออ์เอบ้า
เรียบร้อยแล้วเ้าายอัสศาึมีรับสั่ “เ่นไร่อี
ะพัอีสัเล็น้อยหรือไปามหาผู้ใ้มนรา”
“ไม่ใ่ว่าเ้าหน้าวานรนั่นเป็นผู้ใ้มนราหรืออรับ”
ผู้เป็นอนุาเห็นว่าทั้ป่าลับมาเียบสบเ่นเิมึอนุมานเหมารวม
“ไม่ใ่ มันไม่ใ่ผู้ใ้มนรา”
ไ้ฟัำอบแล้ว เ้าายไนาทรถอนหายใ่อนเปลี่ยนไปถามเรื่อสำั
“แล้วพวเราะออาินแนนี้ไ้อย่าไรอรับ”
ผู้ถูถามทรนิ่ิ
ผ่านเวลามาหนึ่วันหนึ่ืน ็สมวร้อิหาทาอออย่าริัเสียที
“ถ้าเินรไปทาะวันเรื่อย ๆ ็วระถึเส้นแบ่เแน”
พลามอวสุริยึ่ลอยสูายแสั้า “หรือออเินทาันเสียที”
เ้าายไนาพยัพระพัร์รับไม่อิออ
ึถุสัมภาระอพระเษามาเ็บไว้ในวิหายสะเ่นเิม
พวเาสูเสียผ้าระโมพัแรมไปเมื่อรั้ถูฝูสัว์โมีแ่ยัโีที่ถุสัมภาระอเ้าายอัสศายัถูเ็บไว้ในวิหายสะ
อาหารแห้ที่าเมเรียเรียมมาให้ึปลอภัยทุประาร ส่วนในวิหายสะอเ้าายไนาถึะมีอหลาหลาย
แ่เพราะวามเยินที่ไม่ว่าเ้าทสอบรั้ใ็มีพระสหายอพระเษาอยระเรียมพระระยาหารให้เสมอ
เ้าายลำับที่สอึไม่เยเ็บอึ่สามารถบูเน่าเสียไว้ภายใน สรุปวามือ เ้าายไนาแทบไม่ไ้เรียมเรื่อประทัีวิใเ้ามาในพื้นที่ทสอบ
พระราโอรสทั้สอพระอ์ยัใ้วิธีเินเท้าแม้พ้นลานโล่ึ่เยเป็นสนามรบมาแล้ว
เมื่อเ้าเพไพร
ใบไม้รรึ้มบบัแสะวันให้บรรยาาศรอบ้านูทึมทะมึน เสียแสาอิ่ไม้ใบไม้เสียสีันัแว่วมาให้ไ้ยินเป็นระยะทว่าลับไม่มีแม้แ่เสียนาหรือหริ่เรไร
มวลอาาศหนัอึ้น่าพิศวละลุ้ไปทั่ว
“พี่ว่าวรเร่ฝีเท้าสัหน่อย” เ้าายอัสศารับสั่ รั้นพระอนุาทรอบรับึเรียใ้มนรา
‘้าวเวหา’
ฟาฝ่ายเ้าายไนา็ทรามิไปไม่ห่า
ถึเ้าายอัสศาำลัเลื่อนัวไปเบื้อหน้าระนั้นพระนัยนา็เหลือบสัเพื้นที่โยรอบ
และทรพบว่าพุ่มไม้เี้ยไหวยับพิล่อนสีพระพัร์ะแปรเปลี่ยนเป็นเร่เรีย
เมื่อทรเห็นมนาให่ลานโผล่พ้นเถาใบไม้ นาัวอมันไม่่าาลูสุรแรเิ
“ท่านพี่้าหน้า”
หลัทอพระเนรสิ่ที่พระอนุาร้อเือน ึทรเรียระนาบมายาให้ปรา
เหยียพระบาทยันและระโนลับไปประทับบนาบใล้เีย
เบื้อหน้าเ็มไป้วยฝูมนับพันที่ลานไ่ึ้นไปเาะอาศัยอยู่บนพฤษา
และไม่ใ่เพีย้นเียวที่มันใ้ทำรั แ่้นไม้ทุ้นล้วนเ็มไป้วยฝูมยัษ์!
##### - ออบุสำหรับทุาริาม - #####
ำศัพท์น่ารู้
มารุ มีวามหมายว่า ลม
ความคิดเห็น