คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แตกหัก
ที่ผ่านมาปลายฝนไม่เยรู้เลยว่าสายไม่เยมอเธอเป็นเพื่อนเลยและยิ่อนนี้ปลายฝนหน้าาี้วยแล้วแถมยัเรียนเ่ที่สุในห้อ เพื่อนนอื่นๆ ่า็ให้วามสนใรวมถึรูนอื่นๆ ็มัะให้วามสำัับปลายฝนเหมือนัน และ้วยวามที่พรีมและสายเป็นเพื่อนสนิทับปลายฝนึทำให้พวเธอไ้รับวามสนใไป้วย
แ่ถึอย่านั้นไม่ว่าสายะทำอะไร ปลายฝน็พร้อมะสนับสนุนทั้ที่ประสบวามสำเร็หรือไม่็ามและยิ่เธอเห็นสายสอบไ้ที่หนึ่ปลายฝน็ะีใออนอหน้านอานเพื่อนนอื่นๆ ในห้อ่าอิาในวามสัมพันธ์อพวเธอ
นระทั่วันหนึ่
“ปลายฝน พวเรามีเรื่ออะไระบอ” เพื่อนๆ ในห้อเห็นว่าวันนี้สายไม่มาโรเรียนึเป็นโอาสที่ะไ้มาุยับปลายฝนแบบริๆ ัๆ สัที
“มีอะไรันเหรอ?”
“ในเมื่อวันนี้สายมันไม่มาโรเรียนพวเรามีเรื่อะมาบอเี่ยวับสาย เธอห้ามโรธพวเรานะ”
“อือ ว่ามาสิ”
“พรีมล่ะ พรีมไปไหน เรื่อนี้พรีม้อรู้้วยนะ”
“พรีมไปเ้าห้อน้ำรอ่อน็ไ้นะ”
“โอเ”
ทุนในห้อ่า็มานั่สุมหัวันไม่ว่าายหรือหิ ูท่าทาะเรื่อให่ไม่เบาเลยนะเนี่ย
“พรีมมาพอีเลย”
“นี่มีอะไรันเหรอ? ทำไมมานั่สุมหัวันอย่านี้ล่ะ”
“เ้าเรื่อเลยนะ อย่าหาว่าพวเรายุ่เรื่ออพวเธอเลยนะ พวเราไม่อยาให้พวเธอโนสายหลอ”
“โนหลอ…” ปลายฝนับพรีมพูอย่าพร้อมเพรีย
“ใ่ ทุนในห้อ็รู้ ไอ้พวผู้ายมัน็รู้ว่าริๆ แล้วสายมันไม่ไ้มอพวเธอเป็นเพื่อนเลย โยเพาะเธอ…ปลายฝน สายมันมอเธอเหมือนับู่แ่นหนึ่ที่มันพร้อมะเอานะอยู่ลอเวลา”
“เอานะเหรอ?”
“ทำไมะ้อเอานะปลายฝน้วยล่ะ ปลายฝนไม่ไ้แ่ับใระหน่อย” พรีมถาม
“อันนี้พวเรารู้ว่าปลายฝนไม่ไ้้อารแ่ับใรแ่สายมันไม่ไ้ิอย่านั้นไ ถ้าพวเธอไม่เื่อนะพวเธอลอถามไอ้นัไ้เลย วันนั้นอะที่พวเรามาูผลสอบเทอมที่แล้วปลายฝนสอบไ้ที่หนึ่แล้วทุน็ีใันมาๆ ที่ปลายฝนยอมเป็นที่หนึ่สัทีแ่เสียที่ลอยมาทำเอาเราทุนถึับมอหน้าันเลย เธอรู้ไหมว่าเสียอะไร” ปลายฝนส่ายหัวเบาๆ
“เสียอสาย สายมันพูว่า (ถ้าูะทำให้ไ้ที่หนึู่็ทำไ้แู่ไม่ทำ) เธอรู้ไหมว่าพวเราไ้ยิน็ถึับอึ้ันไปเลย เพราะที่ผ่านมาพวเราเห็นว่าปลายฝนยินีับสายมันทุอย่าไม่ว่าเรื่ออะไร็าม เรื่อนี้พวเราทุน่า็รู้ ที่พวเรามาพูพวเราไม่ไ้อะไรหรอนะแ่อยาให้พวเธอรู้เยๆ ว่าสายมันเป็นนแบบไหนพวเธอะไ้ไม่้อให้ใมันเ็มร้อย โยเพาะปลายฝน”
“อืม…พวเรารู้ันมาั้นานแล้วแ่พวเราทำเป็นไม่รู้็เท่านั้นเอ” พรีมหันไปบอเพื่อนนอื่นๆ
“พวเธอรู้เหรอ?”
“รู้ะยิ่ว่ารู้อีแ่ไม่อยาให้มีปัหาัน็เท่านั้นเทอมนี้เทอมสุท้ายเี๋ยว็้อแยันแล้ว พวเรา็เลย้อปิหูปิาทำเป็นไม่รับรู้อะไร”
“พวเธอนี่นะ! ทำเอาพวเราเป็นห่วันแทบแย่ ถ้าั้นพวเรา็ไม่้อเป็นห่วแล้วล่ะ พวเราไป่อนนะ”
“อบุนะที่หวัีับพวเรา”
“่อนะไปเราอบออะไรพวเธออย่าหนึ่นะ เพื่อนับเพื่อนสนิทมัน่าันนะ พวเธออย่าลืมนะว่า่อนที่ะมาเป็นเพื่อนสนิทมัน็เยเป็นแ่เพื่อนมา่อนเพราะะนั้นอย่าลัวารที่ะหาเพื่อนใหม่ เราอยาให้เธอระวัสายมันหน่อย็ยัี”
“อบในะ พวเราะระวััวให้ี”
วัน่อมา
ในะที่ปลายฝนับพรีมำลันั่ิน้าวเ้าอยู่ที่โรอาหารสาย็เินมานั่ที่โ๊ะพร้อมับทำท่าทาไม่พอใ
“ปลายฝน พรีม พวเรานั่้วยสิ”
“เอาสิ” เพื่อนนอื่นๆ ่าพาันมาอนั่ิน้าว้วย สายเห็นันั้น็ยิ่ไม่พอใไปให่
“มาันเยอะแยะทำไมเนี่ย! ไม่มีที่อื่นให้นั่ันแล้วเหรอ?”
“มี แ่พวเราแ่อยามาแสวามยินีปลายฝนและ็พรีมที่สลัพวั่วๆ เลวๆ ออไปาีวิไ้ พวที่อยาเป็นเหมือนนอื่น อยาไ้ออนอื่นไปเป็นอัวเอแ่แล้ว็ทำไม่สำเร็แถมยัทำให้นอื่นลัวที่ะเ้าใล้อี่าหา ีแล้วล่ะปลายฝน พรีม หลุพ้นไ้สัทีนะ” เพื่อนหนึ่ในนั้นพูึ้นมา้วยน้ำเสียแันแมประและ็ทำเป็นหันไปมอสาย
“นี่พวเธอพูบ้าอะไรันเนี่ย! เราไม่เห็นรู้เรื่อเลย! พวนี้หมายถึใรเหรอปลายฝน! พรีม!”
“็เธอไ” ทุอย่าอยู่ในวามเียบทันทีเมื่อปลายฝนพูึ้นมา เพื่อนนอื่นๆ ที่นั่อยู่่า็ไม่มีใราิว่าปลายฝนะพูออมา ที่ผ่านมาปลายฝนะเป็นนที่รัษาน้ำในอื่นมาโยลอ สสัยรั้นี้ะเินเยียวยาริๆ ทำให้ปลายฝน้อพูออมารๆ
“ปะ…ปลาย…ฝน…”
“พอเถอะสาย เราว่าเมื่อวานเรา็พูับเธอัเนแล้วนะ” ปลายฝนพู้วยน้ำเสียที่หนัแน่น
“ทำไมปลายฝนทำแบบนี้ับเราล่ะ เราเป็นเพื่อนสนิทันนะ” มาถึอนนี้สาย็ยัปั้นหน้าปั้นาทำเป็นไม่รู้เรื่ออะไร
“เมื่อไหร่เธอะเ้าใสิ่ที่เราพูสัที! อย่าทำให้เรื่อมันยุ่ยาไปมาว่านี้เลยนะ เราเหนื่อยแล้วอะ” ปลายฝนพูพลามอไปที่สายแถมเน้นย้ำน้ำเสียหนัแน่นร ‘เราเหนื่อยแล้วอะ’ เพื่อให้สายรู้ว่าปลายฝนเธอพูริ
พรีมเอ็ไม่าิเหมือนันว่าปลายฝนะพูแบบนี้ทำเอาเ้าัวถึับลืนน้ำลายัเอื้อ! เพราะเธอไม่เยเห็นปลายฝนเป็นแบบนี้มา่อนเล่นเอาเธอถึับทำัวไม่ถู
ทั้สอมอหน้าันอย่าไม่ลละสายาทำเอาเพื่อนที่อยู่รอบ้าถึับนลุไปามๆ ัน นี่เป็นรั้แรที่ทุนเห็นปลายฝนโรธริันานี้
“สายเธอ็หน้าะรู้แล้วนะว่าปลายฝนหมายถึอะไร” เพื่อนนหนึ่เห็นท่าทาไม่่อยี็เลยรีบพูแทรึ้นมา เพื่อที่ะให้ทั้สอนเลิ้อหน้าันแู่เหมือนว่าะไ้ผล ทั้สอเลิ้อหน้าันแ่ลับหันมา้อหน้าเ้าัวแทน
“เอิ่ม…พวเธอเลียร์ันไปนะ พวเราไป่อนล่ะ” พูเสร็็รีบเินออไปทันที
“เธอะเอาแบบนี้ใ่ไหมปลายฝน! พรีม! พวเธอโรธเราเรื่ออะไร็บอเรามาสิ! หรือว่าเรื่อที่เราุยับ้นน้ำเหรอ?”
“มันไม่ใ่เรื่อนั้น สาย”
“เราไม่เื่อ! ้อเป็นเพราะเรื่อที่เราุยับ้นน้ำแน่ๆ ไม่ั้นเธอ็ไม่โรธนานี้หรอ ใ่ไหม! ปลายฝน!”
“็บอว่าไม่ใ่ไ! เราไม่มาหัวเสียเพราะเรื่อผู้ายหรอนะ มันูไม่ให้่าับัวเอเท่าไหร่” ปลายฝนเริ่มหุหิที่เธอพูไปสาย็ยัไม่เ้าใสัที
“นี่เธอ! ที่พูหมายวามว่าอย่าไร!”
“็ามที่พูนั่นแหละ เธออย่าิว่าเราไม่รู้นะว่าเธอ้อพยายามนาไหนเพื่อที่ะให้ผู้ายที่เราอบหันไปอบเธอ เธอะเหนื่อยน่าูเลยสินะสาย แล้วผลเป็นอย่าไรล่ะ เาอบเธอไหม?”
พรีมที่นัู่เหุาร์อยู่ถึับอึ้ไปเลย พอปลายฝนไ้โ้อบแล้ว็เอาเรื่ออยู่เหมือนันนะ ำพูแ่ละำที่พูออมาสามารถ่านไ้เลยนะเนี่ย!
“เธอ…รู้…”
“เรารู้มาลอนั่นแหละแ่เราแ่ไม่พู เราิเสมอว่ายัไเธอ็ยัเป็นเพื่อนสนิทอเราับพรีม! ไม่ว่าเธอะเห็นพวเราเป็นแู่่แ่มาโยลอ ถึแม้ว่าเธอไม่เยเห็นพวเราเป็นเพื่อนแ่พวเรา็ไม่ไ้เอามาใส่ใอะไรเพราะิว่าสัวันเธออาะเห็นพวเราเป็นเพื่อนบ้าแ่พวเราลับิผิ ไม่ว่าเวลาะผ่านไปนานแ่ไหนเธอ็ไม่เยเห็นพวเราเป็นเพื่อน น่าลีนะ ว่าไหม” ปลายฝนมอหน้าสายอย่าัพ้อ
“อย่าิว่าัวเอเป็นนีไปหน่อยเลย ถ้าเรื่อนที่มาอบเธออะ มันไม่ใ่วามผิอเราะหน่อย เราสวย หน้าาี ใรๆ ็อยาที่ะเ้าหาไม่เหมือนับเธอหรอนะ”
“ถ้าเราำไม่ผิพี่เปเปอร์เธอ็เป็นนอเาไปาเราไม่ใ่เหรอ? พอเราถอยให้แล้วเธอับพี่เาเป็นยัไล่ะ! ไ้บันไหม?” ปลายฝนวัสายาไปมอสาย
“เรื่อนั้นมัน…”
“ู่วววววว อย่าเพิ่พูเรายัพูไม่บ” ปลายฝนทำปาุๆ พร้อมับส่ายหน้าเบาๆ
“พี่เปเปอร์เธอ็เป็นนามื๊อพี่เานพี่เาสั่ห้ามเ็า ส่วน้นน้ำ็เหมือนันเธอเป็นฝ่ายทัไปหาเา่อนไม่ใ่เหรอ? นถึอนนี้้นน้ำเาอบแทเธอบ้าหรือยัล่ะ”
“เธอรู้ไ้ไ!”
“เรารู้มาว่าที่เธอรู้ะอี เพราะะนั้นเธออย่าให้เรา้อแเลยนะเี๋ยววามมั่นหน้ามั่นาอเธอที่มีอยู่มันะหายไปะหม”
สายทำไ้แ่ำมือัวเอไว้แน่น่อนที่ะลุเินออไป
“เอาเรื่อเหมือนันนะ ปลายฝน”
“ถึราวที่เราะ้อสู้็้อสู้แหละพรีม ะให้เธอมาอยปป้อเราลอมัน็ะไม่ใ่”
“ปลายฝนอเราโึ้นแล้วสินะ” พูไป็ลูบหัวปลายฝนไป
เหุาร์ในวันนั้นทำให้สาย้อใ้ีวินเียวไปนบมอห
ความคิดเห็น