คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st Memory
1st Memory
“ไม่ใ่รั้แรที่แเห็น?”
“อืม...” อี าอ หลับาล ิย้อนไปยัเหุาร์ทีุ่วามทรำาหายให้ลับืน
ลาเือน่อน... ใน่วเวลาไม่่าาวันนี้ าอผละาัรยานที่ปั่นมาาบ้าน ่อนเินไปามพื้นอิสีเทาที่ทอยาวสู่ทาเ้า il dessert café
เธอเห็นไออลายลุ่มเิมยืนออรบริเวหน้าร้าน พวเาให้วามสนใับเหมียวน้อยในอ้อมแนอลู้าวัยประถม ออุ้มบ้า ถ่ายรูปบ้า วนพูุยบ้า เสียบทสนทนาอผู้นเหล่านั้นึลอยมาามสายลม
“อฮยอนอายุเท่าไหร่แล้วรับ”
“8 วบ่ะ”
“แล้วน้อแมว้ำม่ำัวนี้ี่วบเอ่ย”
“ไม่ใ่้ำม่ำนะะ น้อื่อโฮรั อายุสามเือน่ะ”
“ฮอล~ ยัเป็นลูแมวน้อยอยู่เลย”
“ใ่่ะ แ่โฮรัเป็นเมนูนผสมเปอร์เียเลยัวโน่ะ่ะ”
าอไม่สามารถับใวามประโยล่าสุไ้ เพราะำว่า ‘ลูแมวน้อย’ ่วิสิอเธอไป ะเียวันวา็พล่าเลือนและมืำในที่สุ วินาทีนั้นภาพายหนุ่มปริศนาึปราออมา เาำลัยืน่อหน้าเธอในระยะประิ ส่วนเธอเยหน้าพยายามะสบาเา ทว่าวามสู่าันเินไปเลยเห็นเพียปลายาออีฝ่ายเท่านั้น
‘น่ารั... ลูแมวน้อยน่ารั’
เาว่าพลาลูบหัวเธอแผ่วเบา
รู่ถัมาวา็มอเห็นัเิม าอสูลมหายใเ้าปอลึๆ ล้ายถ่วเวลาให้สิลับมารบถ้วน เธอั้้อสันนิษานว่าภาพในหัวที่ปราออมาือวามทรำาหายเมื่อหลายปี่อน
หลัาวันนั้นาอ็ละวามสนใ ้วยิว่าอาารหน้ามืเพียั่วรู่ไม่สร้าวามเือร้อนให้ัวเอเท่าไหร่ และมัน... ไม่เิเป็นรั้ที่สอ
าอถ่ายทอเรื่อราวให้เ้านายั่วราวฟั ัหวะเียวันวะวัน็ลาลับโล เหลือเพียแสสีแเือเหลือไว้ประับอบฟ้า
สอสามนาทีถัมา ีฮเย็ับไหล่เธอเย่าอย่าแระโพล่เสียั “ออมอ อี าอ! แบบนี้มันไม่ปิแล้ว แวรไปหาหมอ”
“ี... ีฮเย!”
“โทษที ันสิแน่ะ” เ้าอร่าเพรียวปล่อยมือาไหล่ออีฝ่ายโยี เธอมอหน้าเพื่อนัวเล็พลาถอนหายใออมา “ไปหาหมอมะ เี๋ยวหาวันหยุให้”
“ไม่ไหวหรอ”
“หมายวามว่าไ”
าอรู้สึัวหลทุที เมื่อีฮเยแสสีหน้าเร่เรียให้เห็นทีละเล็ละน้อย ่วยไม่ไ้หาเธอะหวั่นเรนพูิั “ระ... เราบอแแล้วนะ ว่าเยรัษาับุหมอมา่อน”
“แล้ว?”
“แำรายละเอียไม่ไ้เหรอ”
“ถ้าำไ้ะให้เล่า่อทำไม?!”
นัวเล็สะุ้โหยเพราะเสียวาอีฮเย เธอิว่าเพื่อนสนิทวรใเย็นว่าที่เป็นหน่อย หาแ่ไม่ล้าปรามเลยเลือโทษัวเอแทน
“โอเ โอเ... มันผ่านมาหลายปีแล้ว เราผิเอที่ิว่าแะำไ้ เี๋ยวเราเล่าเรื่อรัษาับุหมอให้แฟัอีรั้แล้วันเนอะ”
“อือ”
าอสูลมหายใเ้าปอลึๆ พลาิถึำบอเล่าอุแม่ รู่ถัมาึเริ่มเอ่ย “อนที่ร่าายอเราลับมาเป็นปิหลัารถน เรา็รัษาอาารทาสมอ โยระหว่าารรัษาุหมอให้แม่่วยรื้อฟื้นวามทรำ ่วเวลานั้นไปพร้อมๆ ัน ใ้วิธีนั้นอยู่นาน แ่็หยุลาันเพราะเราทนทรมานไม่ไหว”
“...”
“ุหมอเลยเปลี่ยนมารัษาเราที่ปลายเหุ โยแนะนำให้ลอวิธี่ายๆ ือใ้ีวิแบบมอไป้าหน้า ไม่พยายามิถึ่วเวลาที่าหาย อาารเอฟเฟาอุบัิเหุ พู่ายๆ ือภาพวามทรำที่มาพร้อมอาารปวหัวรุนแร็ไม่ำเริบอีเลย”
“แ่อาารเอฟเฟอแเพิ่ำเริบนะ”
าอะั เมื่อไ้ยินำพูเหมือนไล่ไปหาหมอลายๆ อีฮเย เธอปิเสธไม่ไ้ว่าอยาหาย แ่เรื่อราวอัวเอทีุ่แม่เล่าให้ฟั สั่นลอนวามรู้สึเหลือเิน ถึนาหยุรัษาลาันแสว่าเธอใน่วเวลานั้นทรมานมาริๆ
เธอิว่า ถ้าัวเอทนารรัษาแบบเิมไหวและหายา 100% นับว่าุ้มที่ะลออยู่เหมือนัน แ่วามริไม่มีอะไรรับประัน หาเธอเลิลาันหรือรัษานสุทาแ่ไม่หายา นั่นเท่าับทรมานฟรี
“ไม่้อเป็นห่ว เราโอเ” าอบอปัเพราะถูวามลัวเล่นาน าลมหลบวูบาวหน้าสวยเียว ้วยใปปิวามี้ลาที่มี
“แแน่ใ?”
เธอพยายาม่มวามลัวและวาัวามปิ ทว่าไม่วายระอึระอัอยู่ี “อะ... อื้ม”
“แล้วะเอาไ อทน่อไปี้เหรอ”
“เราว่า... ะถามเรื่อแฟนเ่าาแม่ล่ะ”
“ย่าห์! อีาอ”
นถูเรียยมือปิหูแทบไม่ทัน “เอาอีแล้ว วาเราทำไมเนี่ย”
“ใยัไล่ะยัยโ่! ไหนแบอว่าใ้ีวิแบบมอไป้าหน้า ไม่รื้อฟื้นวามำอาารเอฟเฟ็ไม่ำเริบไ แล้วะหาเรื่อให้ัวเอทรมานทำไมยะ ย้อนแย้เป็นบ้าเลย!!”
“นะ... นี่เป็นวิธีรัษาอย่าหนึ่นะ”
“...” ีฮเยลอามอแผ่นฟ้าสีาม ่อนถอนหายใออมาอย่าเอือมระอาเ็มทน “แพูอะไรอแ~ อี าอ!”
“ฟั่อนสิ เรามีเหุผลนะ”
“เหุผลบ้าอะไรล่ะ”
“แบบว่า เราไ้ยินีย์เวิร์ที่เหมือนแฟนเ่าเยพูับเรา ภาพวามำเลยวาบเ้ามาในหัว เราิว่าถ้ารู้เรื่อราวหรือไ้ยินื่ออเา มันอา่วยระุ้นให้วามำาหายลับมาทั้หม็ไ้” อาฟัเหมือนไม่ะอนทาวามิ แ่เื่อเถอะ... เธอรอมาีแล้ว! “ส่วนเรื่ออาารเอฟเฟ เรารับมือไหว เพราะสอรั้ที่วามำลับมาเราไม่ปวหัวอย่าทรมานนะ แ่หน้ามื่อนเห็นภาพในหัว แถมระยะเวลาที่เิ็แ่แวบเียว”
“ไม่เห็นะเ้าท่า อย่าว่าแ่หายไม่หายเลย แเอาอะไรมามั่นใว่าะไม่ทรมานมาว่านี้ ถ้าภาพวามำลับมาอี”
“็... ไม่มีอะไรหรอ เราแ่อยาลอวิธีที่ทำร้ายัวเอน้อยสุ” าออบลับ้วยน้ำเสียสั่นเรือ เธอ้มหน้ามอปลายรอเท้าผ้าใบ ะที่สอมือำายแ็เ็เนื้อหนาไว้แน่น
ภาพอเธอสะท้อนในวาอีฮเย และูเหมือนสาวมั่นะยอมอ่อน้อให้เธอแล้ว
“เออ! ลอูแล้วัน แ่ันะับาูแ ถ้าปวหัวนทรมานเมื่อไหร่ะับส่หมอ ให้เารัษาแนสุทาเลย”
“ฮือออ~ พั ีฮเย~”
าอเอ่ย้วยน้ำเสียยานา พลาว้ามือออีฝ่ายมาับไว้แทนำอบุที่เ้าใัน านั้นึยิ้มว้าเ็มวหน้า ทว่าริมฝีปาอออาารสั่นน้อยๆ เพราะลมหนาวระลอให่ำลัพัมา วามมืเริ่มปลุมผืนฟ้า นั่นหมายวามว่าอุหภูมิยิ่่ำล
“ถ้าลา ็เ้าไปในร้าน่อนแล้ว่อยโทรหาแม่ แ่อย่าุยนานล่ะ มันเลยเวลาเ้าะอแแล้ว”
“อบในะีฮเย”
“เออ เร็วๆ เ้า”
าอเร่ฝีเท้าามหลัเพื่อนสนิทไป อึใ็มาถึหน้า il dessert café แล้ว เธอผลัประูระใสเ้าไป วาามอรอบร้านที่แ่้วยสไล์มินิมอล โทนาวมพูพาสเทล ่อนพบว่าลู้าบาาว่าทุวัน
นัวเล็ับอที่นั่รมุมร้าน นอาเป็นส่วนัว พนัระใสสูรเพานยัเผยภาพบรรยาาศยาม่ำ ที่ประับประา้วยแสนีออนสีนวล เสริมวามโรแมนิแ่ฤูใบไม้ร่วมายิ่ึ้น
เอาล่ะ รีบโทรหาแม่ีว่า เี๋ยวีฮเยะบ่นเอา...
าอเือนสิัวเอ เธอล้วสมาร์ทโฟนออาระเป๋าสะพาย้า แะปลายนิ้วับหน้าอสอสามรั้แล้ว่อสาย
“แม่ะ”
(อ้าว าอ ทำไมโทรมาหาแม่ไ้ เวลานี้ลูเ้าะไม่ใ่เหรอ)
ุแม่รู้เรื่อนี้ี เพราะท่านให้าอรายานลอว่าไปทำานไหร่ ถึ il dessert café อนไหน ลับบ้านี่โม แม้อยู่ในประเทศที่มีวามปลอภัย่อน้าสู แ่เธอเป็นลูสาวเพียนเียว สำหรับท่านารแสวามเป็นห่วเท่านี้... นับว่าน้อยไป
“ใ่่ะ แ่หนูมีธุระสำั ีฮเยเลยยอมให้โทรหาแม่่อน”
(ธุระสำั?)
“็ไม่เิหรอ่ะ หนูแ่อยาถามเรื่อแฟนเ่า”
ปลายสายถอนหายใออมายาวเหยีย เหมือนมอออว่าู่สนทนาำลัหาเรื่อใส่ัว (เมื่อ่อนลูไม่เห็นะสนใ แล้วทำไมราวนี้ถึอยาถาม)
“มะ... แหมมม~” นเป็นลูลาเสียอุทานยานา เพื่อถ่วเวลาสร้าเรื่อมาหว่านล้อมแม่ “็ไม่มีเหุผลอะไรเป็นพิเศษหรอ่ะ พอีอนเย็นีฮเยมาบ่นับหนูว่าโนแฟนเ่าามื้อ ไปๆ มาๆ ็วเ้าเรื่อแฟนเ่าอหนูเยเลย สุท้าย่าฝ่าย่าสสัยว่าแฟนเ่าอหนูือใรันแน่”
นโหลั้นหายใ ้วยลุ้นว่าวามะแหรือเปล่า
(าอ แม่เยบอลูไปแล้วว่าอย่าถามเรื่อนี้อี ลูรู้ใ่ไหมว่าเพราะอะไร)
ทำไมะไม่รู้ แรเริ่มเิมที าอิหา้อมูลอแฟนเ่าาลุ่มเพื่อนสมัยมัธยม่าหา ทว่าไม่มี่อทาิ่อ ึเปลี่ยนใมาถามุแม่แทน
เธอรู้อี ว่าท่านไม่ยอมปริปา่ายๆ หาพยายามทำให้เื่อว่า อาารเอฟเฟะไม่ำเริบเมื่อเธอไ้ยินเรื่ออเา ท่านอาแบ่ปัน้อมูลับเธอบ้า ไม่มา็น้อย
“่ะ แม่ไม่อยาเห็นหนูทรมานเพราะอาารเอฟเฟำเริบไะ”
(ใ่แล้วล่ะ)
“แ่แม่ะ เรื่อมันผ่านมาหลายปีแล้ว ปัุบันอาารเอฟเฟอหนูไม่ำเริบเลยสัรั้”
หลัาปิประโยล่าสุ าอึยมือ้ายึ้นมาไว้นิ้ว พลาเอ่ยในใ
อพระเ้าอภัยที่ลูโห้วยเถิ...
(แม่ะมั่นใไ้ยัไว่าอาารเอฟเฟอลูะไม่ำเริบ ถ้าแม่บอเรื่ออแฟนเ่าลูให้ฟั)
“ลอบอื่อเา็ไ้่ะ แล้วุยับหนู่ออีสัหน่อย เพื่อเ็ว่าหนูปวหัวหลัไ้ยินื่อแฟนเ่าหรือเปล่า”
(ไม่!)
“โถ่ แม่ะ ็แ่ลอู หนูสัาว่าถ้าปวหัว ะไม่ถามเรื่อแฟนเ่าอีเลย”
เมื่อพูมาถึรนี้ ุแม่็เียบลไปราวอเวลาไร่รอ ส่วนาอภาวนาในใ ให้ท่านยอมแบ่ปัน้อมูลอแฟนเ่าับเธอ
ไม่นานเสียถอนหายใอปลายสาย็ัึ้นมา อะรีนาลีนภายในายาอสูบีอย่าแร ส่ผลให้าวาสั่นยิเพราะลุ้นยิ่ว่ารวลอเอรี่
(็ไ้)
“ยะ-”
าอไม่ทันส่เสียลอวามีใ ุแม่็พูัเสีย่อน
(แ่... แม่ะบอแ่อาีพอแฟนเ่าลูเท่านั้น เพราะมันเป็น้อมูลใหม่ ไม่อยู่ใน่วเวลาที่วามำอลูาหาย แม่ว่ามันระุ้นอาารอลูไม่ไ้แน่ๆ)
นัวเล็แบะปา ทำหน้าเหมือนะร้อไห้ ้วยิว่าไม่่ายเลยที่เลือหาอมูลอแฟนเ่า โยอวาม่วยเหลือาุแม่
ย่าน้อย็ไ้รู้อาีพเา...
เธอิว่าราวหน้า่อยประเหลาะถามอีรั้ หาท่านไม่ยอมบออะไรมาไปว่านี้ หาทาิ่อลุ่มเพื่อนามวามั้ใแร
“แล้ว... แฟนเ่าหนูเาทำอาีพอะไระ”
(ไออล)
“ะ?”
าอส่เสียเพราะอยามั่นใ ว่าสิ่ที่ัวเอไ้ยินใ่เรื่อริหรือหูแว่วันแน่ แ่แล้วประโยถัมาอปลายสายลับอย้ำวามริและสั่นลอนหัวใเธอไปพร้อมๆ ัน
(เาเป็นไออล เบิว์ภายใ้ื่อ Wanna One ยัไล่ะลู)
Talk With Me
สวัสี่ะทุน รั เ็นบทที่ 1 มาส่แล้วนะะ
หลัาเอ่าวสะเทือนวัมา ไม่รู้ะมีอารม์อ่านันมั้ย ริๆ รั็ไม่มีะใรวทานเท่าไหร่
แ่พยายามฮึบไว้ เพราะสัาว่าะอัพวันนี้ หาเอ้อบพร่อในานออภัยมา ที่นี้้วยนะะ
ทว่าท้วิ่ผ่านอมเมน์ไ้เสมอ
สุท้าย รัออบุ ทุยอวิว ทุอมเมน์ ทุำลัใที่ให้ันนะะ อบุริๆ ่ะ #รัส์
เอันอนหน้านะะ บาย่ะ...
ความคิดเห็น