อาณาจักรข้าต้องยิ่งใหญ่!

เธอไม่ใช่นางเอก เธอไม่ใช่นางร้าย

หรือเเม้เเต่ตัวประกอบ

เธอชื่อ อเดลีซ เจ้าหญิงน้อยไร้ค่า

เเห่งเอเธนส์

           พระราชีนีสเกลาร์ถูกกล่าวหาว่าคบชู้สู่ชายระหว่างที่พระราชาคอเคซัสสู้รบอยู่ในสงคราม รวมทั้งองค์ชายสาม เซลาเรฟเเละองค์หญิงหก อเดลีซ ที่ถูกสงสัยว่าอาจจะเป็นลูกของชายชู้ด้วย จึงโดนเนรเทศออกจากอาณาจักรเอเธนส์ทันที เเม้ข้อกล่าวหาทั้งหมดทั้งมวลจะไร้การสอบสวนใดๆทั้งสิ้น ก็ไม่มีผู้ใดยื่นมือออกมาคัดค้าน...

       ทั้งสามพระองค์ถูกขับส่งเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน ชาวเมืองต่างกล่าวสาปเเช่งกระทั้งขว้างปาสิ่งของใส่ ทหารก็หาได้ห้ามปรามซ้ำร้ายยังมองมาด้วยความเหยียดหยาม...

        เคราะห์ซ้ำกรรมซัดออกมาพ้นประตูเมือง ไม่ทันไรก็ถูกนักฆ่าตามล่าหมายเอาชีวิต

         "ราเชล เจ้าจงพาน้องของเจ้าไปทางทิศนั้น เเม่จะล่อพวกมันไปอีกทาง"สเกลาร์พูดทั้งน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้ามือเรียวงามลูบหน้าบุตรชายอย่างรักใคร่

        "เเล้วเสด็จเเม่จะตามมาทีหลังใช่ไหมละพะยะค่ะ"เด็กหนุ่มวัยเก้าขวบที่ใบหน้าคล้ายคลึงเธอถามกลับทันที

        "ใช่ เเม่จะตามพวกเจ้าไปทีหลัง "เธอยิ้มให้เขาก่อนจะดึงคริสตัลสีขาวออกจากถุงผ้า

        "เอานี้ไปราเชล หากวิ่งไปได้ไกลจงทำลายมันเสีย มันคือ คริสตัลส่งสายสัญญาณ"

       "ส่งสัญญาณหาใครพะยะค่ะ"สเกลาร์ยิ้มบางให้เขา

       "ตาของเจ้าไงละ ไป ไปได้เเล้ว จงดูเเลน้องให้ดี เดี๋ยว...อลีซมานี้มา มาหาเเม่"ราชีนีควักมือเรียกบุตรสาวที่ใบหน้าซีดเซียว องค์หญิงน้อยที่รออยู่เเล้วก็พุ่งเข้าสวบกอดมารดาทันที 

       "เสด็จเเม่...ลูกกลัว"กล่าวเพียงเท่านั้นก็โฮทันที ผู้เป็นเเม่รู้สึกเจ็บแป๊บๆในอกพรางชันเค่าลงข้างหนึ่งเเล้วดันร่างเล็กๆนั้นออกมา

       "เเม่รักพวกเจ้านะกิซ่า ไปกับพี่ของเจ้าก็เป็นเด็กดี อย่าดื้ออย่าซนเข้าใจไหมกิซ่า"เธอไม่เข้าใจเหตุใดท่านเเม่ของเธอพูดราวจะไม่ได้พบกันอีก เเต่กระนั้นเด็กน้อยก็พยันหน้ารับ 

       "ลูกจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน เเต่ท่านต้องกลับมาหาลูกนะเพคะ "สเกลาร์ยิ้มบางในเด็กน้อยที่เเสนจะน่ารักของเธอ "เเม่สัญญา"

       พระราชีนีสเกลาร์มองร่างบุตรทั้งสองจนลับตา ดวงเนตรที่สายความอ่อนโยนพลันวูบเป็นความกราดเกรี้ยว ในมือปรากฎศาสตราวุธประจำกาย มุมปากยกยิ้มราวกับเย้ยโชคชะตา

       "คาซัส ท่านช่างใจร้ายกับข้านัก"จบคำพูดที่เป็นไปด้วยคำเจ็บปวดนั้นเงาสีดำหลายสายก็วูบมาลงตรงหน้าเธอไม่ไกล ร่างบางเงยหน้ามองคนเหล่านั้นทั้งหมดก่อนจะมาหยุดชะงักที่ร่างหนึ่ง มองรอยยิ้มเหยียดเเละสายตาสะใจปนเเค้นเคืองนั้นอย่างฉงน

       "มิเรีย? "ดวงตาสวยสงสัยชั่ววูบอย่าให้เป็นอย่างที่เธอกลัวเลย 

       "ฝีมือเจ้าเองหรอมิเรีย "สเกลาร์ถามอดีตสาวใช้คนสนิทด้วยเสียงราบนิ่ง

       "เพคะ หม่อนฉันเอง "เพียงคำตอบนั้นเธอก็เข้าใจทุกอย่าง มิเรียคือลูกสาวขุนนางที่ทรยศครอบครัวถูปประหารทั้งหมดยกเว้นมิเรีย เพราะเธอขอชีวิตไว้เเล้วรับมาอยู่ข้างกายด้วยความเวทนาสงสาร เเต่หลายครั้งต่อหลายที่ผู้คนมักจะเตือนว่าเลี้ยงงูพิษระวังจะมาเเว้งกัดทีหลัง เพราะความดื้อรั้น เชื่อใจ ไว้ใจ เเละคิดว่าการที่เธอทำดีกับมิเรียนั้นจะช่วยลบล้างความเเค้นในใจเด็กสาวได้...

        "เราเสียใจนะ.."

        "หม่อนฉันก็เช่นเพคะ.." 

        "เราคงให้เจ้าผ่านไปไม่ได้" 

        "หม่อนฉันจะสังหารพระองค์เเล้วค่อยไปตามเก็บองค์ชายไร้ความสามารถกับองค์หญิงไร้ค่าทีหลังเองเพคะ" 

...

'เเม่ขอโทษราเชล อลีซ" 

ตอนโต

เจ้าชายเซลาเรฟ คิสซาเธอร์

เจ้าหญิงอเดลีซ คิสซาเธอร์

ปล.  เขียวตกหล่นยังไงเม้นบอกด้วยนะ ติชมได้ เม้นเป็นกำลังใจะดีมากจะได้มาเเรงปั่น หากเจอคำผิดเยอะมากๆขออภัยล่วงหน้า ไรท์เเต่งในมือถือเเละมันก็เก๊าเก่าพิมย๊ากยาก บวกไม่ค่อยจะวางตรวจ เเต่จะพยามเเต่งในจบ'^'!! ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน!