คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่1 ยัยอ้วนอัปลักษณ์แห่ง รร.มัธยมแครอน(ซีอาร์)
โรงเรียนมัธยมแครอน(ซีอาร์) คือโรงเรียนที่รวบรวมเหล่าลูกหลานเศรษฐี ไฮโซ ของประเทศนี้เอาไว้ รวมทั้งเหล่าดารานักแสดง หรือแม้แต่เหล่าไอดอลและเด็กฝึกมากมายก็ศึกษาอยู่ที่มัธยมแครอน(ซีอาร์)แห่งนี้เป็นส่วนใหญ่ แต่หากคนธรรมดาทั่วไปจะเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้ละก็จะต้องได้รับทุนและเป็นนักเรียนดีเด่นที่สอบเข้าได้อันดับต้นๆของโรงเรียนเท่านั้น ด้วยค่าเทอมที่สูงพอๆที่จะซื้อบ้านได้เป็นหลังในชนบทแล้วนั้น คงไม่มีคนธรรมดาที่ใหนที่จะสามารถย่างกลายเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ได้
ทั้งนี้ทั้งนั้นโรงเรียนมัธยมแครอน(ซีอาร์)แห่งนี้ยังได้รับการยอมรับจากคนทั่วทั้งประเทศ ในด้านภาพลักษณ์และคุณภาพด้านการศึกษา ว่าไม่เป็นที่สองรองใคร และถูกเรียกว่าโรงเรียนอันดัน 1 ของประเทศเกาหลี หากเด็กๆของที่นี่จบการศึกษาไปแล้ว ก็จะสามารถได้รับการรับรองในการเข้าทำงานในทันทีแม้จะไม่ศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัยก็ตาม และหากนักเรียนที่จบการศึกษาจากที่นี่แล้วเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยละก็ 99.99เปอร์เซ็นที่พวกเขาและเธอจะได้เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ ด้วยระบบการศึกษาภาคปฎิบัติ และการทดสอบคุณสมบัติด้านการเรียนรู้ในทุกๆ 2 เดือน จึงทำให้เด็กๆของที่นี่มีความรู้พื้นฐานที่แน่นเอามากๆ แต่ต่อให้เป็นโรงเรียนที่ดีแค่ใหน ก็ ต้องมีด้านมืดบ้างแหละนะ
ณ มุมหนึ่งของห้องเรียน
เด็กสาวตัวกลม นั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งในมุมมืดของห้องเรียนเพียงลำพังอย่างขะมักเขม้น หากมองดูอย่างผิวเผินแล้วหนังสือเล่มนั้นคงจะมีสักราวๆ300-400หน้ากระดาษได้ เธอเป็นเหมือนตัวประหลาดที่ไร้ตัวตนในสายตาของทุกคน เธอนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มหนาเล่มนั้นอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อที่จะไม่ต้องได้ยินคำพูดของเพื่อนๆในห้อง ที่พูดจาเยาะเย้ยเธอต่างๆนาๆ
คิก คิก คิก
“มองดูยัยอ้วนนั่นสิเอาอีกแล้วว่ะ นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มหนาในมุมมืดอีกแล้ว 555”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งในห้องเรียน กล่าวขึ้น
“ยัยอ้วนอัปลักษณ์นั่นคงคิดว่านั่งในมุมมืดแล้วพวกเราจะไม่เห็นละมั้ง ทำอย่างกับว่า มันตัวเล็กอย่างนั้นแหละ ตลกว่ะ555”
เด็กหนุ่มอีกคนในกลุ่มพูดเสริม
“เออ สงสัยนางลืมส่องกระจกก่อนที่จะมาโรงเรียนแน่เลยเนอะ ถึงได้ไม่รู้เลยว่าหุ่นของนางนะ มันปกปิดไม่ได้หรอก555 หุ่นช้างแบบนั้นต่อให้จะหลบอยู่หลังประตูห้องก็คงยังมองเห็นอยู่ดีนั่นแหละว่าไม 5555”
เด็กสาวอีกคนกล่าวเสริมต่อ
“อุ้ย… เธอนี่ก็ อย่าพูดเสียงดังไปสิ เดี๋ยวยัยอ้วนนั่นก็ได้ยินเราหรอก สงสารนางจะตายไป เดี๋ยวนางก็ร้องไห้ไปหารุ่นพี่คนนั้นอีกหรอก รุ่นพี่ขา รุ่นพี่ พวกนั้นมันแกล้งหมู อ่ะ หนู 55555”
เด็กสาวในกลุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“555 อย่างกับแก ไม่พูดเสียงดังงั้นแหละยัยนี่ จะแคร์มันทำไม ยัยอ้วนอัปลักษณ์นั่น ต่อให้มันได้ยินมันก็คงทำได้แค่ยิ้มแล้วตอบ ว่า อ่ะ ใช่แล้วล่ะ ขอโทษนะ อีกนั่นแหละ แลิงก็นะ ออกจะเข้าทางยัยนั่นไม่ใช่รึไง? นางจะได้มีข้ออ้าง แล้วร้องไห้ขี้มูกโป่งไปอ้อนรุ่นพี่ชเวมันจาด้วยหนิ นางคงหวังอยู่ในใจละมั้ง ว่ารุ่นพี่จะกอดและปลอบใจนาง ชิ เพราะ 2 ปีก่อนอ่อยองค์ชายของเราไม่ได้สินะ ตอนนี้ถึงได้ไปอ่อยรุ่นพี่ที่แสนอ่อนโยนคนนั้นนะ..”
เด็กสาวอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เฮอะ ไม่อยากจะเชื่อเลย นางคงคิดว่านางสวยละสินะ ถึงได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวแต่กับคนระดับนั้นอะ ทั้งองค์ชาย คิมแดซอง ผู้แสนเย็นชาเอย ทั้งเจ้าชาย ชเวมันจาผู้แสนอ่อนโยนอีก ช่างไม่เจียมตัวเลยจริงจริ้งง”
เด็กสาวอีกคนพูดขึ้นด้วยท่าทีเย้ยหยัน
“แหวะ ฉันละอยากจะอ๊วกว่ะ นั่นสวยหรอ? ถ้ายัยนั่นสวยคนทั้งโลกคงเป็นนางฟ้าแล้วละมั้ง 555ขนาดแค่เห็นหน้าฉันยังกินข้าวแทบไม่ลงเลยแหวะ ”
ถุย… …
เด็กหนุ่มอีกคนพูดก่อนจะถุยน้ำลายใส่หนังสือเล่มหนาของ คังกงจู เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ด้วยท่าทางไม่พอใจ
“เฮ้ย มองหน้าทำไม จะเอาหรอ ห๊ะ อยากตายรึไงยัยอ้วนอัปลักษณ์นี่”
เด็ก หนุ่มตะคอกเสียงดังก่อนจะง้างมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าคังกงจู
พลั๊ววววว …..
เสียงฝ่ามือที่กระทบใบหน้านั้นดังลั่น ทุกคนภายในห้องต่างหันไปมองคังกงจู เป็นตาเดียวกัน
“โธ่ววว เอาอีกแล้วไง ไอ้หมาบ้า อิมพยองวานั่น เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก โธ่เอ้ยยย”
เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยท่าทางเอือมระอา
“555 เป็นเรื่องแล้วไงไอ้บ้านั่น มีโชว์สนุกเพิ่มขึ้นมาอีกแล้วสิอยู่ห้องนี้ไม่มีเบื่อจริงๆเลยเว้ยยย"
เด็กหนู่มอีกคนพูดขึ้นด้วยท่าทางสนุกสนาน
“สมควรแล้วละ ยัยนั่นนะ ทั้งๆที่รู้ว่าไอ้หมาบ้านั่นมันบ้าแค่ใหน ยัยนั่นก็ยัง หาเรื่องใส่ตัวอีกโธ่วๆ”
เด็กหนุ่มในกลุ่มเหล่าเด็กหน้าห้องกล่าว
“ขอโทษ ท่ีมองหน้าฉันเดี๋ยวนี้…ยัย อ้ ว น อั ป ลั ก ษ ณ์!!!!”
เสียงเย็นชาของคนตรงหน้าพูดดังลั่นห้อง
คังกงจูก้มมองหนังสือที่เปื้อนน้ำลายของคนตรงหน้าอย่างใจเย็น ที่โต๊ะของคังกงจูนั้นเต็มไปด้วยรอยขีดเขียนมากมาย ซึ่งมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเธอ ทุกคำด่าเป็นคำๆเดียวกัน ยัยอ้วนอัปลักษณ์ คังกงจูคิดในใจว่าเธอต้องอดทนกับมันด้วยเหรอ แล้วเธอทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษ ไอ้หมาบ้าตรงหน้าด้วยละ แต่ว่านะเธอทำอะไรไม่ได้หรอก ก็คนตรงหน้ามันคือ ไอ้บ้าอิมพยองฮวานี่นา
“ขะ ขอโทษ”
คังกงจูพูดพึมพำ และก้มหน้าด้วยความหวาดกลัว
“ห๊าาา แกพูดอะไรว่ะ ฉันไม่ได้ยิน ยัยอ้วนนี่”
อิมพยองฮวา พูดพร้อมกับตบไปที่หัวของคังกงจูแรงขึ้นและแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พะ พอทีเถอะ ขอร้องละ ฉันขอโทษ ฮึก ฮือ”
คังกงจูพูดทั้งน้ำตา
“555 เอาแล้วไง ไอ้หมาบ้าทำยัยอ้วนอัปลักษณ์ร้องไห้ว่ะ 555 ตลกชะมัด”
เสียงใครบางคนในกลุ่มเหล่านักเรียนพูดขึ้นตามมาด้วยเสียงของเหล่าเด็กนักเรียนที่มุงดู ซุบซิบกันอย่างสนุกปาก
“ไอ้หมาบ้าทำยัยอัปลักษณ์ ร้องไห้ละ ”
“เออๆ จริงด้วย ยัยอ้วนอัปลักษ์ ขี้แยนั่นร้องไห้ชะแล้วสิ”
“เสียดายจริงๆ ไม่เห็นสนุกเลย ยัยบ้านั่น มันร้องไห้ทำไมว่ะ ชิ หาว นอนต่อดีกว่า”
“เฮ้อ หน้ารำคานว่ะ นี่ก็ใกล้ถึงคาบเรียนถัดไปละอ่านหนังสือดีกว่า”
บ้างก็เบื่อที่จะดูต่อ บ้างก็เหมือนจะสงสาร คังกงจูแต่ก็ไม่ใช่ บางคนก็สนุกกับการเห็นคังกงจูร้องไห้
และเพราะไม่มีใครสนใจมอง จึงทำให้อิมพยองฮวา หยุดตีคังกงจู แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และนั่นแหละคือสิ่งที่ยัยอ้วนอัปลักษณ์ แห่งโรงเรียนมัธยมแครอน(ซีอาร์) ต้องเจอในทุกๆวัน
ความคิดเห็น