คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่1 ตอนที่6
(นายุนหมื่น ับ นายสิสถิ มาพบผู้อำนวยารที่ห้อธุราร) รูนหนึ่ประาศออมา หลัาผมับไอ้สิไ้ยินผมับไอ้สิเลยเินไปที่ห้อธุรารทันทีหลัาผมับไอ้สิมาถึ็พบลับะอาารย์แล้ว็ผู้อำนายารนั่อยู่
“เอาละนายุนหมื่น ับ นายสิสถิ ผอ ไ้ยินมาาะอาารย์ว่าพวเธอสัลายันใ้ไหม” ผู้อำนายารถามออมา้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“ไม่้อถามหรอรับท่านผอเ็สอนนี้สัริแน่นอน”อาารย์ท่านหนึ่พูออมา
“เียบ ผมะถามพวเ้าเอ” ผู้อำนายาระหวาใส่อาารย์นนั้นหลัานั้นผู้อำนายาร็หันมาทาพวผมแล้วถามอีรั้
“ลพวเธอสัลายันริหรือป่าว”ผอถามออมาอีรั้
“ริรับผอ”พวผมอบลับไปานั้นรูนเิม็พูึ้นอีรั้
“ไล่พวมันออาโรเรียนเราเลยรับผอ” หลัารูนนี้พูเสร็ผอ็หันมามอรูนที่พูสัพั็บอให้ทุนออไป หลัาทุนออไปผอ็พูลับพวผม
“นายุนหมื่น ับ นายสิสถิ รูถามไ้ไหมว่าทำไมพวเธอถึสัลายัน” ผอ นั้นถามออมา้วยน้ำเสียอ่อนโยนแ่มีใบหน้าริั
“พวผมำเป็น้อสัรับผอ” ไอ้สิเป็นนพูออมา
“ทำไมละรูไม่เ้าใเลย พอะบอรูไ้ไหม”ผอถามออมาอีรั้
“เรื่อนี้ถ้าบอไปไม่ีรับผอ อให้ผอเ้าใ้วย”ไอ้สิพูออมา
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พวเธอสัลายให่มาไหมละผออูหน่อยไ้ไหม” หลัาผอถามพวผม พวผม็อบลแล้วไอ้สิ็ถอเสื้อออส่วนผม็เอาแนเสื้อึ้น
“็ไม่ให่มา นาแ่นี้ไม่เป็นไรโอเพวเธอมีวามำเป็นที่้อสัันรูไม่เอาเรื่อละันเพราะร่าาย็เป็นอพวเธอแ่รูบอไว้่อนห้ามพวเธอสัเพื่มเ็านว่าะบออาโรเรียนนี้” ผอพูออมา้วยสีหน้าริั
“รับผอ”ไอ้สิพูออมานเียว
“ผอรับผมอพูอะไรับพอผอสัเรื่อไ้ไหมรับ”ผมถามผอออไป
“เรื่ออะไรละ” ผอถามออมา
“ือผม้อารที่ะ็อปเรียนสั6เือนนะรับ”ผมบอุประส์ออไป
“ทำไมละพอะบอผอไ้ไหม”ผอถามออมา
“เออริไอ้ทัศมึะ็อปไปทำไมวะบอูหน่อย”สิ็ถามผมมาเหมือนัน
“ือผมะ็อปออไปสัพัเพราะนรู้ัอผมเ้าป่วยนะรับแล้วาิอเ้า็อยู่เมือนอเลยมาูแลไม่ไ้เลยให้ผมไปูแลให้นว่าเ้าะลับมานะรับ”ผมพูออไป
“ันหรอเรื่อนี้มัน็ัสินใยานะแ่ีวิเป็นอเธอนิันเียวผอมานะ”ผอพูบ็ลุออไปทันที
“ไอ้ทัศมึไม่ไ้ออไปเพราะไปูแลาิแน่มึออไปทำไมวะ”ไอสิถามออมา
“เออเียวุบอแ่มึ็วร็อปไว้เื่อูลับไปเียวูบอ” ผมัสินใะบอมันแล้วเพราะผมะไ้เรียมัวไ้
“เออูะเื่อมึแ่ถ้าเป็นเรื่อไม่เป็นเรื่อมึเอีแน่” ไอ้สิพูออมา หลัานั้นผอ็นำระาษออมาไอ้สิ็บอว่ามัน็ะ็อปเหมือนันแ่เหุผมมันือี้เีย
หลัานั้นพวผม็เียนใบ็อปเรียนเสร็พวผม็อัวลับบ้านทันทีผอ็ไม่ไ้ว่าอะไร านั้นพวผม็ึ้นห้อไปเ็บอเรียมลับบ้าน
“ทัศ สิ เป็นยัไบ้าผอว่ายัไบ้า” เป็นหัวหน้าห้อที่ถามออมา
“็ไม่มีอะไรแ่หัะแนนับให้พัารเรียนแ่นั้น” ผมอบลับไป
“แล้วพวเธอสัทำไมพอะบอพวเราไ้ไหม” เพื่อนในห้อถามออมา
“ไม่ละมันเป็นเรื่อส่วนัวโทษที” ไอ้สิพูออมา
“ะอะไรอีละ็อยาะเท่มั้เลยไปสัมา” เพื่อนนหนึ่ทีู่ท่าทาร่าๆพูออมา
“็แ่พวอยาโว์ไปสัลายมาิว่าสัแล้วะเท่ึ้นสินะ” มันพูออมาอรั้
“็ันพอใยั” ไอ้สิพูออมา้วยสีหน้าวนๆ
“ทำเป็นเ่ เียวมึเอู มึรู้ไหมูเป็นไร”มันพูออมาแล้วลุมาหาไอ้สิทันที
“นามึไม่รู้แล้วูะรู้หรอ” ไอ้สิอบลับไป
“ม...มึ ูือหัวหน้าหน่วยอแ๊มัำมึเยไ้ยินไหม” มันพูออมาผม็ใแล้วหันไปถามไอ้สิมัน
“มันเป็นหัวหน้าหน่วยอแ๊ริหรอวะไอ้สิ” ผมถามออไป ไอ้สิ็อบลับมาว่าไม่หน้าะใ้เพราะอบประุมราว่อนไม่เห็น
“ลัวหรอหึสายไปแล้ว” มันพูออมาอีรั้
“หัวหน้าหน่วยแ๊มัรำูรู้ันะแ่ไม่รู้ัมึวะ” ไอ้สิพูออมา
“ม มึ เล่นแม่เลย” มันพูบอลูน้อมัน านั้นผมับไอ้สิ็วิ่ออาห้อ พวมัน็ามออมา
“มึหนีไม่รอหรอไอ้เวร” มันะโนออมา
“ไอ้ทัศไหวไหม” ไอ้สิถามผมออมา
“ไหวอยู่มั่นะ” ผมอบลับไป หลัาวิ่ออมาพวผม็อยู่ที่สนามฟุอลหลัโรเรียน
“มึหนีไม่รอหรอไอ้สิไอ้ทัศวันนีู้ะทำให้มึลานออไปาโรเรียนเลย” มันพูออมา
“เออ รีบๆเ้ามาำลัเบื่อ” ไอ้สิพูออมา ส่วนผม็เรียมพร้อมสู้
“เออ มึสอนเรียมัวาย ลุย” หลัามันสั่ลูน้ออมัน็วิ่เ้ามาหาพวผมลูน้ออมันมีห้าน ไปทาไอ้สิสามน มาทาผมสอน
ผมเห็นลูน้ออมันหมัมาทาผม็ยแนมาันหมัอมันแ่ผม็โนอีนหนึ่เะเ้าที่าอย่าแร หลัานั้นพวมันทั้สอ็มาที่ผมหลัาผมเริ่มับัหวะไ้ผม็เริ่มอบโ้
ผมเะไปที่าอมันนหนึ่แล้วไปที่อีนหนึ่หลัามันทั้สอเสียหลัผม็เ้าไปเะที่ปลายาอมันนหนึ่นสลบ อีนหนึ่็ลุึ้นมาเรียม่อยับผมอีรั้
มันวิ่เ้ามาแล้วปล่อยหมัวาออมาผมยแนมาันไว้ไ้ทันแ่มัน็เะเ้าที่ท้ออผม ผมุไปสัพั มัน็่อยเ้ามาอีรั้แ่รั้นี้ผมไม่ยอมโน่อยแน่
ผมเลยระโไป้าน้าแล้วทำารหมุนัวแล้วเะไปที่บริเวใ้หูนมันสลบไป
หลัานั้นผม็มอไปทาไอ้สิ สิ่ที่ผมเห็นือไอ้สิยืนมอร่าที่สลบอยู่ านั้นไอ้สิ็พูออมา
“ไอ้ทัศหัวหน้ามันูอ”
ความคิดเห็น