เริ่มใช้ชีวิตใหม่

วันที่เราเรียนซัมเมอร์ในห้องโครงการเรียนร่วม สองจิตสองใจไว้ว่า ถ้ามีวันไหนคุณปู่เสียชีวิตไปแล้ว ตอนที่เราไปงานศพปู่น้ำตาคลอ พอมาอีกวันที่ลงเรือทำพิธีเสร็จเอากระดูกปู่ไปที่ท้ายเรือเราเสียน้ำตาไหลไม่เหลือหยดสุดท้าย ผ่านมาอีก เราเจอผู้หญิงคนนี้พึ่งเข้ามาเรียนตอน ม.2 ตอนนั้นเราอยู่ ม.4 กำลังจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปเล่นกับเพื่อนแต่ว่า เราเห็นเธอออกมาจากของเธอก่อนหน้านั้นผู้หญิงคนนี้เขามี ไลน์เราและเฟซบุ๊คเรา คุยกับเราว่า เธอรักเรา เธอชอบเรา ขอเราเป็นแฟนพออยู่ก็ยังจ๊ะขอเราแต่งงานอีกด้วย วันนั้น ยังจะขอเราคืนดีอีกด้วย เราจับได้ว่าเป็นเด็กพิเศษที่พูดไม่รู้เรื่อง
เรามีความฝันไว้ว่า อยากเป็น นักทำงานเป็นนักเขียนมีชื่อเสียงและชื่อดังออกไปรอบโลก ทำงานหนัก ทำงานเหนื่อยแค่ไหนจะไม่ท้อ ทำงานต่อไปอย่างเรื่อยๆ สู้หรือไม่สู้ ท้อหรือไม่ท้อ ทำงานเพื่อสุดความสามารถ ทำงานเก็บเงินเลี้ยงดูครอบครัวที่เรารักมากที่สุด
วันแรกครั้งแรก เราอยู่คนเดียวมาตลอดทั้ง 6 ปี นั่งนิ่งเงียบมาตลอด ไม่พูดไม่จากับใครเลย รู้จักคุณค่าของชีวิตเราดี รู้จักคุณค่าของงานที่เราทำอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่คนที่จุกจิกจู้จี้ขี้รำคาญสักหน่อยเลย ไม่ใช่เด็กพิเศษที่พูดไม่รู้เรื่องเลย กินข้าวคนเดียว ทำงานคนเดียว นอนคนเดียว ( ตอนที่เราเรียนกลองกับครูอยู่แล้วผู้หญิงคนนี้เค้าโทรมาหาเรา หาว่าแม่เธอตีเธอ ขอให้เราช่วย ที่ไหนได้ ขอเธอคนนั้นจะได้มีความสุข ) ใช่แล้ว เราเหงา อยากมีเพื่อนเล่นด้วย แต่ว่าทำไม ไม่มีความสุขมีแต่ทุกข์ใจมาตลอดทั้ง 2 ปี ทำให้เราเสียความรู้สึกหมดทุกอย่าง หมดแล้ว หมดกำลังใจทุกอย่างเราหมดแล้วไม่มีแล้ว หมดกำลังใจไปหมดแล้ว (ต้องการอะไรจากเราอีก) พอได้แล้วเราไม่ได้รักเค้าแล้ว ได้ยินบ้างไหม เรารักนาลูกศิษย์ร.ร.เกษมพิทยา พอได้แล้วเราหมดกำลังใจ หมดแล้วไม่มีเหลือแล้ว ไม่มีเหลือแล้ว หมดกำลังใจแทบไม่มีเหลือแล้ว ไม่เหลือกำลังใจต่อไปไม่ได้