คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
โทมะเินเ้าไปหามิโอะอย่า้าๆ สายาอเาเ็มไป้วยวามีใและวามหวัที่ฟื้นืนึ้นมา เาหันไปมอฮานะที่ยืนอยู่้าๆ เรื่อมือืนีพ ึ่อนนี้หยุทำานและส่เสียแผ่วเบาเป็นารปิัว
"มิโอะ นี่ันเอ โทมะ" เาพูเบาๆ "เธอไม่ำันไ้เลยหรือ?"
มิโอะ้อมอเาอยู่สัพั่อนะส่ายหน้าเบาๆ "ันำอะไรไม่ไ้เลย ทุอย่ามันมืมน..."
ฮานะเ้ามาใล้และวามือบนไหล่อโทมะ "มันอาะเป็นผล้าเียาระบวนารืนีพ วามทรำอเธออาะลับมาเมื่อเวลาผ่านไป"
โทมะพยัหน้า แม้ในใะรู้สึเศร้า แ่เา็พยายามเ้าใและยอมรับ "เรา้อรีบออาที่นี่่อนที่ะมีศัรูมามาว่านี้"
ทันในั้น เสียเือนภัย็ัึ้นอีรั้ แสไฟสีแระพริบทั่วห้อทสอบ ฮานะรีบหันไปที่ประู "พวมันมาถึแล้ว เรา้อออไปเี๋ยวนี้!"
โทมะว้ามือมิโอะและวิ่ออาห้อทลอามฮานะ ทั้สามนพยายามหลบหลีารโมีและหลบ่อนัวามมุมมือานทัพ ระหว่าทา พวเาพบเอับทหารอเาำที่ลาระเวนอยู่ แ่้วยวามสามารถอฮานะในารเาะระบบและเปิทาให้ พวเาึสามารถเลี่ยารปะทะไ้ในหลายรั้
เมื่อพวเาไปถึทาออ ฮานะหยุหายใหอบอยู่รู่หนึ่ "นี่ือโอาสสุท้ายที่เราะออไปไ้ เรา้อไปที่ท่าเรือและหาทาหนีออาเาะนี้"
โทมะพยัหน้า "เราไม่มีทาเลืออื่นแล้ว ไปันเถอะ"
ทั้สามนวิ่ไปยัท่าเรืออย่ารวเร็ว มิโอะที่ยัสับสนแ่็พยายามามไปอย่าสุำลั เมื่อพวเามาถึท่าเรือ ็พบว่ามีเรือเล็ๆ ที่ยัสภาพีและพร้อมใ้าน
"นี่ไ เรือที่เรา้อาร!" ฮานะะโน
โทมะและมิโอะ่วยันเรียมเรือ ะที่ฮานะูแลระบบนำร่อและรวสอบเส้นทาที่ะพาพวเาออาเาะไ้อย่าปลอภัย
เมื่อทุอย่าพร้อม พวเา็ออเินทาาเาะโฮิ ้วยเรือเล็ๆ ที่พาพวเาผ่านลื่นทะเลที่ะนอไปยัที่ปลอภัย โทมะนั่้าๆ มิโอะและับมือเธอแน่น "เราออมาาที่นั่นไ้แล้ว แ่เรายั้อหาวิธีืนวามทรำให้เธอ มิโอะ"
ฮานะหันมามอทัู้่และยิ้มเบาๆ "เราไ้เริ่ม้นใหม่แล้ว วามหวัยัมีอยู่เสมอ และันะ่วยพวเธอนถึที่สุ"
ท้อฟ้าเริ่มสว่าึ้นเมื่อเรืออพวเาแล่นผ่านไปในทะเลอันว้าให่ ท้อฟ้าสีรามเ้มเริ่มส่อแสแรอวันใหม่ เมื่อเรือเล็ ๆ อโทมะ, ฮานะ และมิโอะแล่นออาเาะโฮิ ทิ้อีอันแสนทรมานและวามทรำที่เลวร้ายไว้เบื้อหลั แม้ว่ามิโอะะฟื้นืนีพึ้นมา แ่เธอลับสูเสียวามทรำทั้หมที่เยมี นั่นทำให้โทมะรู้สึหนัใและเ็มไป้วยวามัวล
"เราะไปที่ไหนัน่อี?" มิโอะถาม้วยวามสสัยในสายา เธอพยายามทำวามเ้าใับสถานาร์ที่เธอเผิอยู่
"เราะไปหาสถานที่ที่ปลอภัย่อน แล้ว่อยิแผน่อไป" โทมะอบพร้อมับบีบมือเธอเบาๆ
"ไม่้อัวลนะ ันะอยู่้าๆ เธอเสมอ"
ฮานะหันมามอทัู้่้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "ันไ้รวสอบเส้นทาแล้ว มีเาะเล็ ๆ ไม่ไลาที่นี่ ึ่น่าะปลอภัยพอที่เราะหยุพัและิแผน่อไป"
เมื่อเรือแล่นถึเาะ พวเาพบว่ามันเป็นเาะร้าที่มีเพียป่าทึบและายหาเียบสบ ทั้สามนัสินใั้แมป์ที่นั่นและเริ่มสำรวพื้นที่เพื่อหาทรัพยารที่ำเป็นสำหรับารเอาีวิรอ
ระหว่าที่อยู่บนเาะ โทมะพยายามที่ะฟื้นฟูวามทรำอมิโอะ เาเริ่ม้น้วยารเล่าเรื่อราวในอีอพวเา หวัว่าเรื่อราวเหล่านั้นะ่วยระุ้นวามทรำอเธอ
"มิโอะ ำไ้ไหมว่าเราพบันรั้แรที่โรเรียนประถม? เราเป็นเพื่อนันมาั้แ่อนนั้น" โทมะพูพร้อมับยิ้มหวาน "เราเยเล่น้วยันในสวนสาธาระหลัเลิเรียน และเธอมัะนะในเมับปูเสมอ"
มิโอะฟั้วยวามสนใ แ่เธอส่ายหัวเบา ๆ "ันอยาะำไ้ แ่มันเหมือนับว่ามีม่านหมอปลุมอยู่ในหัว ันมอไม่เห็นอะไรเลย"
ฮานะที่นั่ฟัอยู่ใล้ ๆ เสนอแนวิ "บาทีารฟื้นฟูวามทรำอาะ้อใ้เวลานาน แ่เราวรพยายามหาวิธีอื่น ๆ เ่น ารใ้เทโนโลยีหรือารบำบัทาิวิทยาเพื่อ่วยมิโอะ"
วันหนึ่ะที่โทมะและมิโอะำลัเ็บหาผลไม้ในป่า ฮานะ็มาพร้อมับ่าวี "ันพบ้อมูลที่อา่วยเราไ้ มีหมอวิทยาศาสร์ื่อัที่อาศัยอยู่ในเมือใล้ ๆ เามีวามเี่ยวาในารบำบัวามทรำและารทลอทาสมอ"
โทมะื่นเ้น "ถ้าอย่านั้น เรา้อไปหาเา เาอาะ่วยมิโอะไ้"
หลัาเรียมัวอย่ารวเร็ว ทั้สามน็ออเินทาไปยัเมือที่ฮานะพูถึ ารเินทารั้นี้เ็มไป้วยวามหวัและวามัวล พวเาไม่รู้ว่าะพบับอะไรระหว่าทา แ่สิ่ที่สำัที่สุือารืนวามทรำให้มิโอะ
เมื่อมาถึเมือ พวเาพบว่ามันเป็นเมือเล็ ๆ ที่เียบสบแ่มีบรรยาาศที่เป็นมิร ทั้สามนถามทานไปถึลินิอหมอวิทยาศาสร์ื่อันั้น
ที่ลินิ พวเาไ้พบับหมอวิทยาศาสร์ื่อ ร. เรียวุเะ ายสูวัยที่มีใบหน้าใีและมีวามรู้ลึึ้เี่ยวับวิทยาศาสร์ทาสมอ
"ันไ้ยินเรื่อราวอพวเธอแล้ว" ร. เรียวุเะล่าวหลัาฟัเรื่อราวทั้หม "ารืนีพและารสูเสียวามทรำเป็นเรื่อที่ับ้อน แ่ันะทำทุวิถีทาเพื่อ่วยมิโอะ"
ร. เรียวุเะเริ่มารรวสอบและวิเราะห์สมออมิโอะอย่าละเอีย เาใ้เรื่อมือและเทโนโลยีที่ทันสมัยเพื่อ้นหาสาเหุอารสูเสียวามทรำ และพยายามหาวิธีที่ะฟื้นฟูมัน
หลัาารรวสอบหลายวัน ร. เรียวุเะพบว่าวามทรำอมิโอะไม่ไ้ถูลบไป แ่มันถูัเ็บอยู่ในส่วนลึอสมอ ึ่เป็นผลมาาระบวนารืนีพที่ับ้อน
"ารฟื้นฟูวามทรำะ้อใ้วิธีารที่ับ้อนและละเอียอ่อน" ร. เรียวุเะล่าว "มันอาะ้อใ้ารบำบัทาิวิทยาและารใ้เทโนโลยีในารระุ้นสมอ"
โทมะและฮานะเ็มไป้วยวามหวั "เราะทำทุวิถีทาเพื่อ่วยมิโอะ" โทมะล่าวอย่ามั่นใ
ร. เรียวุเะึไ้อธิบายว่า "ารระุ้นวามทรำนั้น้อใ้วามทรำอทั้สอฝ่ายที่มีร่วมัน"
"้อทำยัไหรอรับ" โทมะถาม้วยวามสสัย
"้อเื่อมสมอทั้สอนเ้าหาันึ่อาะเป็นอันราย่อีวิอโทมะไ้" ร. เรียวุเะอธิบาย
โทมะนิ่เียบไปั่วะ เมื่อไ้ยินถึวามเสี่ยที่อาะเิึ้น ฮานะมอหน้าเา้วยวามัวล "โทมะ ุ้อิให้ีนะ"
"ันิีแล้ว" โทมะอบอย่าแน่วแน่ "มิโอะือนสำัอัน ันยอมทำทุอย่าเพื่อให้เธอฟื้นวามทรำลับมา"
ร. เรียวุเะยิ้มเล็น้อย ่อนที่ะอธิบายั้นอน่อไป "ารเื่อมสมอะ้อทำในสภาพแวล้อมที่วบุมไ้อย่าเร่รั ในห้อทลออเรา เราะใ้เทโนโลยีารสแนสมอที่ล้ำสมัย เพื่อให้วามทรำอุถ่ายทอไปยัมิโอะ"
"แล้วถ้ามันไม่ไ้ผลล่ะรับ?" โทมะถาม้วยเสียที่หนัแน่น
"เราะทำทุวิถีทาเพื่อวามปลอภัยอุ" ร. เรียวุเะล่าว "แุ่้อเ้าใว่ามีวามเสี่ยอยู่เสมอ อย่าไร็าม ถ้าุยััสินใที่ะทำ เราะเริ่มารเรียมัวทันที"
โทมะหันไปหาฮานะ "ุโอเไหม ฮานะ?"
ฮานะมอาเาอย่ามั่นใ "ถ้าุัสินใแบบนั้น ันะสนับสนุนุทุอย่า"
ร. เรียวุเะพยัหน้า "ีมา ั้นเราะเริ่มารเรียมารทันที รุาามันมา"
หลัานั้น โทมะและฮานะไ้เ้าสู่ห้อทลอที่เ็มไป้วยอุปร์ไฮเท ร. เรียวุเะและทีมานอเาไ้ทำารเรียมัวโทมะและมิโอะเพื่อเริ่มารเื่อมสมอ
"อนนี้เราะทำารเื่อมสมออุสอนเ้า้วยัน โทมะ ุพร้อมหรือยั?" ร. เรียวุเะถาม
"พร้อมรับ" โทมะอบโยไม่ลัเล
ร. เรียวุเะยิ้มให้โทมะ "ั้นเรามาเริ่มันเลย"
ทีมานเริ่มเปิเรื่อมือและรวสอบสัา่า ๆ ารเื่อมสมอเริ่ม้นึ้น ภาพวามทรำอโทมะเริ่มถูส่ผ่านไปยัมิโอะ แ่ทันในั้น...
เสียสัาเือนภัยัึ้น ระบบเริ่มทำานผิปิ ร. เรียวุเะและทีมานพยายามหาสาเหุและแ้ไ
"โทมะ! ุ้ออทนนะ!" ฮานะร้อเรียะที่โทมะูทรมาน
ทันในั้น สมออโทมะและมิโอะลับมามีารเื่อม่อันอย่าสมบูร์ ภาพวามทรำอโทมะเริ่มถูส่ผ่านไปยัมิโอะอย่าัเน
ฮานะรีบวิ่เ้าไปหาโทมะที่ล้มลับพื้น เธอุมมือเาแน่น "โทมะ! โทมะ! ไ้ยินันไหม?" น้ำาอเธอไหลออมาไม่หยุ
ร. เรียวุเะและทีมานรีบเ้ามารวสอบสัาีวิอโทมะ "ีพรอเาอ่อนล ้อรีบนำัวไปที่ห้อุเินทันที!"
มิโอะที่ฟื้นึ้นมา็รู้สึใ "โทมะ... เิอะไรึ้นับเา?"
ฮานะหันไปหามิโอะ น้ำาไหลอาบแ้ม "มิโอะ เาเสี่ยีวิเพื่อใหุ้ไ้วามทรำลับมา"
"ร. เรียวุเะ ทำยัไีะ?" มิโอะถาม้วยน้ำเสียที่สั่นเรือ
"เราะทำทุอย่าเพื่อ่วยเา" ร. เรียวุเะอบ่อนะหันไปสั่ารทีมาน "เรียมอุปร์ุเินและส่โทมะไปที่ห้อผ่าัเี๋ยวนี้!"
ความคิดเห็น