รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #9 : สวรรค์เซอร์วิส

รัญละดากำลังอึ้งทึ่งกับความรวดเร็วทันใจของระบบมิติ กระบวยตักน้ำพร้อมด้ามจับที่ทำจากไม้ทะมัดทะแแมงกระชับมือดีมากเหมือนกับสร้างมาเพื่อเธอใช้คนเดียวเลย

“โอ้วว้าว แจ๋วจริงๆ ขอบคุณสวรรค์เซอร์วิสนะคะ”

“ปิ๊ง ผู้ใช้สุภาพมีมารยาท เพิ่มไอเท็มดักฟังให้อีกหนึ่งไอเท็มค่ะ”

“...” รัญละดา หานี่มันอะไร สวรรค์เซอร์วิสมีโหมดบ้ายอกับเขาด้วยเหรอ รัญละดาดีใจที่ได้ไอเทมใหม่ๆ เพิ่มมาถึงจะยังใช้ไม่เป็นก็เถอะ

“เอาหล่ะตอนนี้ต้องลองรดน้ำดินพวกนี้ดูก่อนว่าเป็นยังไง” มีหลายอย่างที่รัญละดาอยากรู้และต้องลองดูเท่านั้นเอง

การตักน้ำจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ทำได้ง่ายมากและไม่เหนื่อยสักนิดเดียว เธอสังเกตว่าในมิติแห่งนี้อากาศบริสุทธิ์เหมือนอยู่กลางป่าหนาแน่น เดินเหินหรือใช้แรงก็ไม่เหนื่อยสักนัด ไม่ทันไรแปลงดินสิบกว่าแปลงก็ถูกเธอรดน้ำจนหมด

“พรึ่บบ”

ดินดิบกลับกลายเป็นสีดำสนิทดูสุขภาพดียิ่ง พอเธอก้มลงจับดูและหยิบขึ้นมาถูไปมาในมือก็สัมผัสได้ถึงความร่วนซุยของมัน

“โอ้โห ร่วนดีมากแถมยังมีกลิ่นหอมอีก ถ้ากินได้คงกินไปแล้ว อย่างนี้ต้องปลูกอะไรได้ผลดีแน่ๆ เลย”

รัญละดาเป็นเด็กบ้านนอกมาก่อนเลยคุ้นเคยกับการเกษตรดีพอตัว ตอนเด็กๆ เคยช่วยแม่กับยายรดน้ำพรวนดินแปลงผักอยู่บ่อยๆ แม่กับยายคงอยากให้เธอหันหน้าเข้าหาธรรมชาติ สร้างตัวจากสิ่งที่เชื่อถือได้มากกว่าเป็นนักแสดงกระมัง

คิดไปคิดมาน้ำตาของรัญละดาก็ซึมอีกแล้ว

ที่โรงเรียนตอนพักเที่ยงภูธนะที่มีนิสัยเด็ดเดีย่วเหมือนพ่อก็บุกมาขอใบสมัครที่ชมรมดนตรีสากลให้น้อง

“ขอให้ใคร ตัวเธอเองจะสมัครหรือเปล่า” รุ่นพี่จอมเฮี้ยบพร้อมโบวร์รักสีแดงผูกเป็นจุกสองข้างน่าหมั่นไสกอดอกถามเขา

“มีกฏหรือเปล่าครับว่าห้ามให้ญาติขอใบสมัครให้ผู้สมัครน่ะครับ ถ้าไม่มีก็ขอผมชุดนึงนะครับพี่สาวคนสวย” ภูธนะมีลูกล่อลูกชนมากกว่าน้องสาวหลายขุม บางทีเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาช่างมีนิสัยต่างจากแม่และน้องมากเหมือนกัน

คนถูกถามหลุดอมยิ้มนิดหน่อยด้วยความภูมิใจที่ถูกชมว่าสวย

มนุษย์โลกเพศหญิงช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเข้าใจยากยิ่งสำหรับภูธนะจริงๆ รู้อยู่ว่าคนชมเขาไม่ได้จริงใจแต่ยังอดชอบฟังไม่ได้อีกแน่ะ พอได้ใบสมัครมาเขาก็หุบยิ้มแล้วสะบัดตูดแน่นๆ พร้อมแผ่นหลังเท่ห์ๆ เดินหนีไป ทิ้งให้รุ่นพี่รสนิยมแย่ให้มองตามเขาแบบอาลัยอาวรณ์

“เอ้านี่กรอกเร็ว เดี๋ยวไม่ทันออดเข้าเรียน” ภูละดานั่งที่โต๊ะไม้ในห้อง หลังตรงสายตามองดูกระดาษแผ่นขนาดครึ่งเอสี่ที่ตัดเองพร้อมข้อความหกถึงเจ็ดข้อตามระเบียบ

“เลือกอะไรดีล่ะพี่ภู แล้วรุ่นพี่เขายอมเหรอ อย่าบอกว่าไปบังคับเขามานะ”

“ไม่อยู่แล้ว เลือกที่เราชอบสิ ชอบไวโอลินไม่ใช่เหรอ แต่พี่เลือกแทนเธอไม่ได้นะ”

ใจของภูธนะอยู่ที่โรงยิมแล้วตอนนี้ เรียนอีกไม่กี่คาบเขาต้องไปคัดตัวแล้ว ถึงจะมั่นใจในฝีมือที่ซ้อมอยู่ทุกเย็นหลังเลิกเรียนแต่ยังไงเสียในโรงเรียนก็ต้องมีคนเก่งมากเหมือนกัน แล้วยังพวกรุ่นพี่กับครูฝึกอีก ไม่รู้ว่าการคัดเลือกจะเป็นยังไง จะมีเรื่องเส้นสายหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ไวโอลินก็ไวโอลิน จริงๆ ภูก็ชอบไวโอลินมากกว่า จริงด้วยเดี๋ยวภูเอาไปยื่นเอง พี่ภูไปเรียนเถอะ” พี่ชายมองน้องสาวนิ่งเหมือนรู้ทัน

“กรอกเสร็จหรือยัง อย่าลืมเซ็นต์ชื่อด้วยนะ” เขาไม่ยอมหลงกลน้องสาวง่ายๆ ต้องเอาลายเซ็นต์น้องไปยื่นให้เสร็จถึงจะสบายใจ

เขาไม่ชอบให้มีเรื่องในใจตอนทำเรื่องสำคัญเลยไปจัดการยื่นต่ออาจารย์ผู้ดูแลชมรมด้วยตัวเองที่ห้องพักครูเสียเลย

“ภูละดา เอ๊ะเธอไม่ได้สมัครเองเหรอพ่อหนุ่ม” เพราะความป๊อบปูล่าของเขาจึงเป็นที่ต้อนรับทุกที่ที่มีผู้หญิง

แม้แต่ห้องพักครูที่อัดแน่นไปด้วยเหล่าสาวสูงวัยผู้ขี้เล่นแห่งนี้ด้วย

“ยื่นให้น้องสาวครับ แต่ว่าน้องผมกรอกและเซ็นต์ทุกอย่างครบตามกฎแล้วนะครับครู เธอจะไปคัดตัวตรงเวลาแน่นอนครับ” ภูธนะเห็นเป็นโอกาสจะประชาสัมพันธ์น้องสาวต่อหน้าครูคนคัดเลือกแล้ว

“แหมแหม ว่าแต่น้องเธอหน้าตาดีเหมือนเธอหรือเปล่า” ครูวิมลยิ้มให้ ภูธนะเลยส่งยิ้มหวานให้ด้วยความเข้าล็อค

“น่ารักแถมยังมีพรสวรรค์เลน่ไวโอลินเก่งมากนะครับครู ผมขอตัวก่อนนะครับ”