รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #8 : คัดตัว

วันรุ่งขึ้นสองพี่น้องไปโรงเรียนที่รถติดเป็นที่หนึ่งเทียบถนนทุกสายในกทม.

“แม่ภูคัดตัวตอนบ่ายสามนะครับ” เขาจะเข้าชมรมวอลเล่ย์บอลของโรงเรียน สำหรับเด็กมัธยมสี่แล้วมันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตเรื่องหนึ่ง

“จ้ะแม่มาดูแน่ แต่ว่าพอส่งลูกแล้วจะรีบกลับไปเตรียมแปลกผักในมิติก่อนน่ะ”

“อย่าหักโหมมากนะคะแม่ ยังไงพี่ภูก็มีหนูเชียร์อยู่แล้วทั้งคน” ภูระดาตัวติดกับพี่ชาย ยังไงก็ต้องไปดูที่โรงยิมของโรงเรียนอยู่แล้ว โรงยิมของโรงเรียนเอกชนคริสเตียนแห่งนี้อยู่ที่ชั้นสาม มุมกำแพงด้านหนึ่งของโรงเรียน เนื้อที่ในโรงเรียนกว้างพอใช้สำหรับทำเลที่ตั้งแพงหูฉี่อย่างสีลม

ชั้นล่างของโรงยิมเป็นโรงอาหาร ชั้นสองเป็นชมรมดนตรี มีทั้งไทยและสากล ภูระดาชอบดนตรีสากลอยู่แล้ว ตอนเย็นเธอเลยมาเที่ยวเล่นเกะกะแกร่วไปมาที่ชั้นสองบ่อยๆ

“แล้วภูล่ะ ชมรมดนตรีจะคัดตัววันไหนเหรอ พี่จะได้จัดตารางมาเชียร์”

“เอ่อ ภูยังไม่ได้กรอกใบสมัครเลยอ่ะพี่ภู”

“เอาเหล่าถึงแล้ว พวกเราเดินเข้าโรงเรียนดีๆ นะ แม่กลับบ้านแล้วถ้าพักระหว่างคาบอยากโทรหาแม่ก็โทรได้เลยนะ แม่จะเอามือถือไว้ใกล้ๆ ตอนเข้ามิติน่ะ” รัญละดามีประสบการณ์แล้ว เวลาก่อนจะเข้ามิติจะต้องเอาของสำคัญไว้ใกล้ตัวและเอนหลังที่โซฟาใกล้ๆ ประตูห้องด้วย เผื่อมีใครมาเคาะจะได้ได้ยิน

“ครับแม่”

“ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงพวกเรานะคะ”

“ภูดูน้องด้วยนะลูก แม่ไปหล่ะ” รัญละดาขับรถต่อไปอย่างอาลัย ไม่มีวันไหนที่เธอส่งลูกอย่างไม่เป็นห่วง หากไม่เป็นเพราะว่ามีรถไล่หลังมาอย่างดุเดือดเธอคงจอดส่งลูกจนกว่าจะเดินลับตาเข้าประตูไปนั่นแหล่ะ

ในโรงเรียนภูธนะยังคาดคั้นน้องต่อก่อนจะแยกกันขึ้นตึก สองคนเรียนมอสี่เหมือนกันแต่คนละห้อง 

“ตกลงว่าไง แม่ไม่อยู่ด้วยแล้ว มีอะไรกันแน่บอกพี่มา” ภูธนะเป็นแฝดพี่เพียงหนึ่งนาทีแต่วางตัวหวงน้องสาวอย่างยิ่ง

“ก็ ภูไม่รู้ว่าจะสมัครอะไรดีนี่พี่ภู เปียโนก็อยากลง ไวโอลินก็อยากเล่นแต่พวกรุ่นพี่บอกว่าเขาคัดพวกมืออาชีพที่มีพอร์ตมาจากที่อื่นเท่านั้นนะพี่” ภูระดาเล่าแบบอ่อนกำลังใจ ภูธนะฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

“มีที่ไหน นี่มันชมรมนักเรียนนะ มั่วรึเปล่า ใครบอกหาไหนบอกซิ”

ภูระดาฟังรุ่นพี่นิสัยไม่ดีที่ชอบกีดกันเด็กใหม่ออกไปเพราะมีเด็กของตัวเองเสนออยู่แล้ว ภูระดาเป็นประเภทโลกสวย คิดว่ารุ่นพี่พูดคงจริงเลยท้อ

“เดี๋ยวเที่ยงพี่แวะไปถามให้ เราไม่ต้องคิดมากเลย เดี๋ยวพี่เอาใบสมัครมาให้กรอกด้วยกันละกัน รอพี่คัดตัวเสร็จก่อน”

“เอางั้นเหรอพี่ แล้วพวกรุ่นพี่ในชมรมไม่เกลียดภูเอาเหรอ”

“โกรธแล้วทำไม รุ่นพี่เป็นคนตัดสินหรือเปล่าล่ะ ครูต่างหากเป็นคนเลือก ไปไปเข้าห้องซะไม่ต้องคิดมาก” พอแยกกันเข้าห้องสองคนก็ตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ ถ้ามีเรื่องไหนที่รับประกันได้ว่าทั้งคู่จะทำได้ดีเสมอก็มีเรื่องตั้งใจเรียนนี่หล่ะ

รัญละดากลับคอนโดโดยแวะซื้อของที่มินิมาร์ทไต้ถุนคอนโดนิดหน่อย

“ต้องซื้อเมล็ดพันธุ์พืชมั้ยนะ แต่ว่าน่าจะเสกมาได้นะ” เธอไม่แน่ใจเพราะยังไม่เคยปลูกผักในมิติมาก่อน แต่ที่จำได้คราวก่อนแค่คิดที่ดินก็มาเอง อย่างนี้ของอย่างอื่นก็น่าจะคิดขึ้นเองได้มั้ง

สรุปว่าเธอซื้อแค่น้ำเปล่าขวดใหญ่กับไข่ไก่หนึ่งแพ็คแล้วก็กระดาษทิชชู่แบบม้วนมาสองม้วน ตอนกลางวันมีกับข้าวในทัพเพอแวร์ใส่ตู้เย็นไว้ เอาออกมาเวฟกินได้ อะไรประหยัดได้เธอก็ประหยัด เก็บเงินไว้ใช้เรื่องลูกจะดีที่สุด

กว่าจะขึ้นลิฟต์และเข้ามาในห้องได้ก็ทำเอาเหนื่อย การขับขี่รถบนถนนในเมืองนั้นเครียดและใช้แรงมากกว่าต่างจังหวัดมาก

พอทิ้งตัวที่โซฟาก็รีบเข้ามิติเลย

“เอ๊ะดินพวกนี้” รัญละดาตกใจ คราวก่อนที่ออกจากมิตินั้นมีเพียงผืนดินดำผืนหนึ่งกับบ่อน้ำ แต่คราวนี้ดูว่าดินพวกนี้จะดูชุ่มชื่นขึ้นมากจนสีเปลี่ยนเป็นดำเข้ม ดูสุขภาพดี

“หรือว่าเป็นเพราะบ่อน้ำหรือเปล่านะ”

เธอเดาว่าน้ำในบ่อคงส่งความชุ่มชื่นขึ้นมาในอากาศ ดินย่อมสัมผัสอากาศได้เลยชุ่มชื้นขึ้น

“อย่างนี้เอาน้ำมารดคงจะดีแน่” คิดแล้วก็หลับตาคิดถึงกระบวยตักน้ำแบบมีด้ามจับยาวๆ ที่ทำจากไม้

“ปิ๊ง”