รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #7 : ทำงานพิเศษ

“แม่ หมายความว่ายังไงครับ ภูไม่เข้าใจ” ภูธนะไม่ใช่เด็กไร้สำนึก เขาไม่ต้องการให้แม่ต้องทำงานหนักกว่าเก่า

“แม่รับงานละครยังไม่หนักพออีกเหรอ ให้ภูไปทำงานพิเศษเถอะฮะ เรียนพิเศษภูไม่ต้องเรียนก็ได้”

ลูกฝาแฝดของเธอนั้นหัวดีทั้งคู่ เป็นเพราะเธอเองที่ไม่ไว้วางใจ อยากให้ลูกๆ ได้เรียนพิเศษเพิ่มเข้าไปอีก เรื่องหาเงินนั้นเธอจัดการเองได้

“ไม่ใช่นะลูก คือแม่เบื่องานละครแล้วอยากหาเงินทางอื่นที่สบายใจกว่านี้น่ะ” เธอไม่ได้บอกเรื่องภูวิสุตกับลูก

ภูวิสุตคือเหตุผลที่เธออยากทิ้งงานแสดงที่ตัวเองรัก ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วรัญละดาอยากเป็นนางแบบอยากเป็นนางเอกละครกับเล่นหนังมาก พอโตขึ้นมาเธอก็ไปแคสงานและได้บทตัวประกอบง่ายๆ เป็นเพราะว่ารูปร่างและหน้าตาของเธอนั้นค่อนข้างดีเลยมีงานทำในวงการมาเรื่อยๆ

จนสามปีหลังนี้ที่เธอตัดสินใจไปทำศัลยกรรมเปลี่ยนแปลงใบหน้า เรียกว่าหากคนที่ไม่ได้พบหน้ากันมาเป็นสิบปี มาพบกันอีกครั้งคงจำไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้กำกับทั้งหลายก็ยังเสียดายหุ่นเซ็กส์ซี่และฝีมือการแสดงของเธออยู่ดี

บทตัวประกอบแบบนางร้ายนั้นเหมาะกับเธอมาตลอด

รัญละดาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจหลักตรรกะยากๆ พวกนี้หรอก ตัวจริงเธอนั้นแสนจะเรียบร้อยและเรียบง่าย แต่พอไปแคสต์หน้ากล้องทีไรกลับได้แต่บทนางร้าย หรือว่าเธอร้ายจากภายใน ตัวเองยังไม่ค้นพบตัวตนอย่างนั้นเหรอ

“แม่แม่ อย่าเพิ่งเอ่อนะครับ ภูกับน้องเป็นห่วง”

รัญละดาเรียกสติกลับมาที่แปลกผักตรงหน้า

“แม่จะเลิกทำพวกนั้นแล้วภูมิ แต่จะมาปลูกผักขายในมิตินี่ ภูมิช่วยแม่นะ” รัญละดารู้สึกเป็นครั้งแรกว่าชีวิตเริ่มมีจุดหมายและความมั่นคง เธอไม่ได้หนีเขาอย่างแน่นอน แต่นี่คือสิ่งที่เธอรัก การอยู่กับธรรมชาติ เหมือนที่บ้านชลบุรี

ภูธนะกับภูระดามองหน้ากันอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ 

“ครับแม่”

“ค่ะแม่ ขอให้แม่อย่าหักโหมเกินไปพวกเราก็จะช่วยค่ะแม่” สามคนกอดกันกลมอย่างอบอุ่น รัญละดาบอกตัวเองว่าเมื่อสิบห้าปีก่อนเธอไม่ได้โชคร้าย แต่ว่าเธอโชคดีต่างหาก สวรรค์มอบลูกสองคนนี้มาให้เธอ

ฝั่งภูวิสุตกำลังจ้องมองหน้าจอมือถือไอโฟนรุ่นโปรแมกซ์ราคาหลายหมื่นแถมสั่งทำพิเศษจากอเมริกาในแบบลิมิเต็ดอีดิชั่นอีกด้วย เพิ่มเงินเข้าไปอีกห้าหมื่นบาทเพราะฝังทองคำขาวลงที่หน้ากากของตัวเครื่อง ยามต้องแสงแดดจะส่องประกายเลอค่ามากๆ เป็นเพราะเขาชอบความสมบูรณ์แบบ

“อะไรวะ ทำไมบล็อคกู” เขาแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่ผนังห้องคอนโดชั้นสามสิบแปดทันที ก็พอดีที่มีสายเข้ามาก่อน 

พอเห็นว่าชื่อที่แสดงอยู่เหนือไอคอนสีเขียวสีแดงให้กดเลือกระหว่างชีวิตกับความตาย ชื่อนั้นเขาคุ้นตามาเป็นสิบปีแล้ว

“เออว่าไง ขอให้สำคัญเถอะไม่งั้นล่ะก็”

“อะไรวะไอ้ภู เอ็งอารมณ์เสียแต่เช้าเลยเหรอ” ภูวิสุตก้มหน้ามองดูเสื้อคลุมชุดนอนที่ยังไม่ได้เปลี่ยน จังหวะเดียวกันก็ลุกขึ้นแล้วเดินฝ่าประตูกระจกแบบพาโนรามาที่มองเห็นทิวทัศน์กรุงเทพได้รอบทิศ

“เอ็งจำน้องละดาได้ป่าววะ”

“ละดาไหน เด็กของมึงจากอเมริกาหรือไง อ้อนักเรียนไทยที่เอ็งไปจีบที่อเมริกาล่ะสิ”

“เมกาพ่อมึงสิ ที่ชลบุรีเว้ย” ความคิดของภูวิสุตกำลังตีกลับ ภาพความหลังกำลังค่อยๆ ฟื้นฟูตัวเองในหัวเขาอย่างบังคับไม่ได้

ตอนที่ภูวดลเตี่ยของภูวิสุตรู้ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนและหลงหัวปักหัวปำเป็นเด็กบ้านนอกในโรงเรียนต่างอำเภอแล้ว ทันใดแผนการไปเรียนต่ออเมริกาก็ได้ถูกคิดขึ้น คุณหญิงสดใดที่รักและหวงลูกชายยิ่งกว่าไข่มังกรหยกก็ไม่ยอมอย่างหัวเด็ดตีนขาด ภูวิสุตนั้นดื้อแพ่งไปเรียนการแสดงทั้งๆ ที่ไม่ชอบในตอนนั้น

ไม่นึกว่าในที่สุดเขาก็ขัดพ่อแม่ไม่ได้เพราะว่ามรดกธุรกิจหลายหมื่นลานนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ธุรกิจโทรคมนาคมต้องมีความรู้ทางการบริหารและทางโทรคมนาคมด้วย อีกยังมีด้านการเงินที่เขาจำเป็นต้องเรียนปริญญาโทเพิ่มอีกตามที่เตี่ยวางโปรแกรมเอาไว้ให้

ถึงจะมีน้องชายกับน้องสาวรอนั่งเก้าอี้ประธานต่อหากเขาสละมรดกก็ตาม แต่มนุษย์เราพอถึงเวลาเข้าได้เข้าเข็มก็มักเลือกเอาตัวรอดกันทุกคน