รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #6 : ตัวแทนโรงเรียน

ภูธนะมีความฝันจะได้เป็นตัวแทนโรงเรียนเพื่อไปแข่งกีฬาระดับชาติ เขาเก่งหลายประเภททีเดียว กรีฑาเอย วอลเล่ย์บอลเอยแถมยังบาสเกตบอลอีก แต่ว่าแม่เขาไม่ค่อยมีเงิน ทุกวันนี้ต้องเลี้ยงเขากับน้องแถมยังส่งให้เรียนพิเศษอีก แบบนี้เขาจะไปขอให้แม่ลงทุนเรื่องงานอดิเรกของเขาอีกได้ยังไง

“ถ้าหาเงินได้เองก็คงดี” พอประตูลิฟต์เปิดออก ภูธนะก็หลุดจากภวังค์ กดกริ่งไม่มีใครตอบ กดสองรอบก็ยังเงียบแต่ปรากฏว่าพอกำลังจะยกมือถือขึ้นส่งสติกเกอร์ไลน์เป็นรูปการ์ตูนตัวขาวหน้าแดงลมออกหูไปให้ในกรุ๊ปครอบครัวก็พอดีประตูเปิดออกก่อน

“ตกใจหมด นึกว่าไม่อยู่กัน”

“แม่ขอโทษลูก ภูหิวมั้ยแม่มีไก่ทอดอยู่บนโต๊ะนะ” รัญละดาทำหน้าตามีพิรุธ และภูธนะไม่เคยผิดพลาดเรื่องจับผิดแม่

“แม่ทำอะไรอยู่เหรอครับ แล้วน้องล่ะ”

“อ้อแม่ แม่กับน้องกำลังลองใช้มิติกันน่ะ”

“อีกแล้วเหรอแม่ ยังไม่รู้เลยว่าเข้าไปแล้วจะมีโทษอะไรหรือเปล่า แม่อย่าเข้าไปบ่อยๆ นะครับ” ภูธนะหัวดีมาก เขาคิดเรื่องต่างๆ ได้เหมือนผู้ใหญ่ มิติมีประโยชน์มากหลายอย่างจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่อยากเข้าไปลองอีก แต่ว่าโทษล่ะมีมั้ย มีมากหรือเปล่า ถึงตายได้มั้ยล่ะ คำถามพวกนี้เขาอยากกอดอกถามแม่คนเก่งตรงหน้าจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอก จริงด้วยแม่ทิ้งดาไว้ในมิติคนเดียว เดี๋ยวแม่มานะ ภูกินไก่ไปก่อนสิ” ว่าแล้วรัญละดาก็กลับเข้ามิติไป ทิ้งให้ภูธนะนั่งกินไก่ทอดสูตรที่ตัวเองคิดขึ้นแบบคิ้วขมวดไปคนเดียว

เขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดผู้หญิงเท่าไหร่

ปกติแม่จะห่วงเขากับน้องมากๆ ยิ่งกว่าไข่ในหิน กลัวจะหลงทางบ้างหล่ะ กลัวจะโดนพวกมิจฉาชีพหลอกให้ไปเปิดโรงแรมแล้วอ้างว่าโดนจับเรียกค่าไถ่บ้างหล่ะ แต่ทีอย่างนี้ตัวเองกลับไม่ระวัง ทำไมไม่คิดบ้างนะว่าลูกๆ ก็ห่วงแม่เป็นเหมือนกัน

ด้านในมิติ สองแม่ลูกกำลังค้นหาอยู่ว่าจะสามารถเรียกของอะไรออกมาได้หรือเปล่า

“แม่หนูว่าแม่ลองหลับตาคิดถึงของพวกมือถือ กระเป๋า รองเท้า พวกนี้ดูสิแม่ ถ้าเรียกออกมาได้จะได้เอาไปขายในเว็บส้มไงล่ะ มีหวังรวยเละแน่เลยจ้ะ” ภูระดาตื่นเต้นจนออกนอกหน้า ลืมไปว่าในนี้ไม่ใช่โลกจริง รัญละดามองลูกแล้วก็ไม่รู้จะรู้สึกแบบไหนก่อนดี

เธอสอนลูกมาตั้งแต่เด็กและยังทำให้ดูด้วยว่าไม่ควรหลงใหลไปกับสิ่งที่ได้มาง่ายๆ แบบทางลัด การกู้หนี้ยืมสินมาซื้อของที่อยากได้มากๆ ราคาแพงๆ อย่างที่พวกวัยรุ่นทำกันนั้นมีแต่จะทำให้ชีวิตตกต่ำลงเรื่อยๆ ตัวเธอเองนั้นอดทนประหยัดและทำงานหนักเพื่อหาสิ่งจำเป็นมาปะทังชีวิต

“เราคิดของพื้นๆ แบบที่ต่างจังหวัดมีดีกว่านะลูก ยังไงพวกเราก็เป็นคนชลบุรีนะ” รัญละดาเกิดและโตที่จังหวัดชลบุรีอยู่แล้ว เธอเลี้ยงลูกที่นั่นจนขึ้นระดับมัธยมถึงได้ย้ายเข้ากรุงเทพฯ อย่างนี้จะไม่ให้ห่วงลูกยังไงไหว

“อย่างพวกผืนดินไงล่ะลูก ที่นี่มีแต่ที่ว่างเปล่าสีขาว ดูแล้วใจไม่ดีเลย”

พอหลับตาแล้วก็คิดถึงแปลงผักที่ถูกขึ้นแปลงและพรวนไว้พร้อมให้หยอดเมล็ด ด้านข้างแปลงมีน้ำหล่อเลี้ยงไว้พร้อมสรรพ ที่ด้านข้างแปลงที่ดินมีบ่อน้ำใหญ่

“เอาแค่นี้ก่อน เอาหล่ะ” พอลืมตาขึ้น ที่ว่างสีขาวก็ปรากฏแปลงที่ดินหนึ่งแปลงอันอุดมสมบูรณ์เกิดขึ้น

“โอ้วแม่ นี่หนูฝันไปเหรอคะ” 

“แม่ แม่ ขอผมเข้าด้วยคนสิครับ” เสียงเรียกของภูธนะที่กำลังดื่มน้ำและใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากแดงๆ ของตัวเองหลังจากกินไก่เสร็จแล้ว เขาอดใจไม่ได้ แม่กับน้องกำลังเล่นสนุก จะให้เขาเข้าห้องเล่นเกมส์ได้เหรอ

“แปบนะลูก” พอรัญละดาออกมารับโดยแตะแขนภูธนะไว้และหลับตา สองคนก็เข้ามาในมิติแล้ว

“อ้าวมีที่ดินด้วยเหรอ เยี่ยมเลย” ภูธนะชอบธรรมชาติอยู่แล้ว เขาชอบเล่นกีฬาให้เหงื่อท่วมตัวโดยไม่ห่วงว่าจะเสียลุค

“ใช่พี่ภู แม่เรียกออกมาหล่ะ บอกว่าจะได้เหมือนที่บ้านชลบุรีไงล่ะ” บ้านไม้หลังเก่าที่ดูเหมือนกระท่อมมากกว่าที่ชลบุรีนั้น ตอนนี้ปล่อยทิ้งร้างไว้ไม่มีคนอยู่ พอแม่ของรัญละดาตายเธอก็มีแต่ความทรงจำอันเลวร้ายกับที่ชลบุรีและไม่อยากคิดถึงมันอีก พอดีลูกๆ เรียนจบชั้นประถมพอดีก็เลยได้ฤกษ์เริ่มต้นชีวิตใหม่

“ใช่ลูก อย่างนี้แม่ปลูกผักแล้วเอาออกมาขายทางโซเชียลก็ได้นะ ใช้บริการไรเดอร์คอยส่งเอาไงล่ะ” รัญละดาคิดแผนหาเงินออกแล้ว เธอลืมไปว่ายังไม่ได้บอกภูธนะว่าจะเลิกอาชีพด้านบันเทิงเสียที