รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #5 : อารมณ์พุ่งพล่าน

“ภูเคยได้ยินเพื่อนที่เล่นเกมส์เคยเล่าให้ฟังน่ะครับแต่ไม่ยักรู้ว่ามันมีจริง เจ๋งไปเลยนะครับ” ภูธนะลืมเรื่องภูวิสุตไปชั่วคราว เขาเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่อารมณ์พุ่งพล่านง่าย เรียกว่าโตแต่ตัวมากกว่า

“ว่าแต่มันใช้ทำอะไรได้บ้างล่ะคะแม่ เอ๊ะดูสิผู้ชายคนนั้นหาพวกเราใหญ่เลย เขาเป็นใครกันคะแม่ หน้าคุ้นๆ”

ภูระดาดูละครบ่อย เรื่องที่แม่ของเธอเล่นเธอจะตามเก็บคลิปตลอด ภูวิสุตเล่นบทพระเอกเธอเลยคุ้นหน้าก็ไม่แปลก อีกอย่างวันนี้เขาสวมแว่นตากันแดดเพื่อหลบนักข่าวเธอเลยจำไม่ค่อยได้

“คือว่า..” รัญละดาไม่คิดปิดลูก แต่แค่ว่าที่เขาเล่นละครกับเธอเท่านั้น

ส่วนเรื่องเชิงลึกนั้นไม่มีทางจะหลุดจากปากเธอแน่

“แม่เราออกไปกันได้หรือเปล่าครับ แบบว่าย้ายที่น่ะ” ภูธนะคึกขึ้นมาเลยชวนสาวๆ เดินไปในมิติ ภาพด้านนอกมิติพวกเธอก็ยังเห็นกันอยู่แต่คนข้างนอกมองไม่เห็นพวกเธอ

“ดีเลย พวกเราไปขึ้นรถกันเลยดีกว่า ว่าแต่ออกไปทำยังไงล่ะแม่” ภูระดาเห็นว่าสะดวกดีเลยอยากเข้าไปในรถเสียเลย อย่างนี้อยากขโมยรถใครคงง่ายแน่ ไม่ต้องเปิดประตูก็เข้าได้แล้ว

“แม่ก็ไม่เคยนะ คือตอนเข้ามาแม่ต้องหลับตาแล้วคิดถึงมันน่ะ”

“อย่างนั้นแม่ลองทำเหมือนกันดูนะครับ พวกเราเกาะแขนแม่ไว้นะดา” ภูธนะแนะนำ พอรัญละดาหลับตา ทั้งสามคนก็ออกจากมิติแล้วมานั่งในรถสีเขียวคันเก่งกันหมดแล้ว

“ว้าวสุดยอด ชานมหนูยังไม่หกเลย เจ๋งเป้ง” ภูละดาตื่นเต้นสุดๆ อย่างนี้มันน่าใช้เอาไปทำเรื่องไร้สาระสนุกๆ อย่างการแอบชิมขนมร้านดังที่คิวยาวมากๆ 

“ลืมเรื่องนี้แล้วกลับไปเรียนต่อเถอะนะลูก เดี๋ยวแม่ไปส่งที่หน้าโรงเรียนแล้วค่อยไปหาที่จอดตรงอื่นดีกว่า” พอจัดการเรื่องเสร็จรัญละดาก็อดคิดไม่ได้ว่าภูวิสุตจะตกใจไหมที่หาพวกเธอไม่พบ แต่พอคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปอธิบายอะไรก็เลยปัดผ่านไปซะ

วันรุ่งขึ้นเธอมีแคสต์งานถ่ายโฆษณาอีกชิ้นแต่โทรไปยกเลิก

“อ้าวทำไมละคะน้องรัญ น้องรัญเหมาะกับงานนี้มาก ลูกค้าขอแนวสาวมั่นใจงามจากภายใน พี่ว่านี่แหล่ะน้องรัญเลยหล่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่ไหว แต่รัญขอพักใจสักพักนะคะ ฝากขอโทษผู้กำกับด้วยค่ะ” รัญละดารู้สึกแปลกๆ อยากทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่การแสดงแล้ว เธอไม่อยากเจอภูวิสุตอีก

“แล้วแม่จะทำอะไรล่ะ” ภูละดานั่งเท้าคางถามขณะหยิบเวเฟอร์รสตรอเบอรี่เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ภูธนะลงไปเล่นบาสที่สนามใต้คอนโดกับเพื่อนห้องอื่น

“แม่ก็ไม่รู้ จะขายของมั้ยล่ะ” 

“ก็ดีนะแม่ ขายขนมสิ แม่ทำอร่อย”

“จริงเหรอ แม่ทำอร่อยจริงๆ นะ อย่าหลอกกันล่ะ”

“ไม่นะแม่ ปลาในบ่อที่โรงเรียนมารุมกันจมเลยหล่ะ ตอนที่เอ่อ ทำหล่นน่ะแม่ แหะแหะ” 

“สรุปว่าไม่อร่อย เอาเถอะแต่ว่าทำขนมก็ไม่เลว ไม่ยุ่งยากเกินไป แต่แม่ไม่มีอุปกรณ์เลย เตาอบขนมก็ไม่มี ต้องลงทุนหรือเปล่านะ”

คำว่าลงทุนไม่ค่อยถูกโรคกับรัญละดานัก เงินเก็บเธอมีแค่ไม่กี่หมื่น สำหรับลูกๆ ยามฉุกเฉินเท่านั้นและเธอจะไม่ยอมเอามาใช้ทดลองกับเรื่องแบบนี้แน่

“ถ้าขายไม่ใช้งบน้อยจะมีอะไรบ้างล่ะ ช่วยแม่คิดหน่อย”

“อืมทำไมแม่ไม่ใช้มิติล่ะ ยังไม่ได้ลองสำรวจเลยนะ”

รัญละดาคิดขึ้นมาได้ ในมิตินอกจากเข้าไปดูๆ ครั้งนึงแล้วก็ใช้หลบภัยเมื่อวานเท่านั้นเอง นอกจากนั้นเธอยังไม่ได้ลองค้นหาดูเลยว่ามันใช้ทำอะไรได้บ้าง หากคุณแม่บนสรรค์ไปแบลคเมล์เทวดาองค์ไหนให้ช่วยเธอแล้วเธอไม่ใช้มันให้ดีล่ะก็ คุณแม่บนสวรรค์คงโกรธมาเข้าฝันแน่ๆ

“อืมงั้นเราเข้าไปดูกันมั้ย ลูกทำการบ้านเสร็จหรือยัง”

“เสร็จหมดแต่เมื่อคืนแล้วแม่ ไปเราไปกัน อ้อเดี๋ยวขอหนูหยิบมือถือก่อน”

“จะเอาไปทำไม ห้ามถ่ายรูปนะ ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด”

“รู้แล้วน่าแม่จ๋า หนูตามซีรีส์ใหม่ของจองฮุนอยู่น่ะ กลัวพลาด”

สองแม่ลูกเข้ามิติไปขณะที่ภูธนะกำลังเหงื่อแตกเต็มตัว เขาสนุกมากที่ได้เล่นกีฬา เหมือนในตัวเขามีไมเคิลจอร์แดนแฝงร่างอยู่เลย

“ชู๊ต…ลง ยี่สิบต่อสิบห้านะ ไอ้วัง ฮ่าฮ่า” 

“เออเอ็งเก่ง ไอ้ภูมึงแม่งโคตรแม่นเลยว่ะ กูยอมใจ”

“รัยวะแค่นี้ทำบ่น ตามแค่ห้าแต้มระดับมืออาชีพเขาไม่ยอมกันนะเว่ย มึงเคยดูไหมเอ็นบีเอเหลือแค่ห้านาทีแม่งตามกันทันเลยนะ ห้าแต้มเนี่ย”