รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #2 : ภูวิสุต

บทของลิลณีที่รัญละดาเล่นนั้นค่อนข้างบาดใจใครหลายคน บางคนนินทาว่าก๋ากั่นและรับไม่ได้กับสังคมไทย แต่สำหรับเธอแล้วเธอขอแค่มีเงินไปจ่ายค่าเทอมโรงเรียนเอกชนราคาแพงลิบลิ่วของลูกๆ กับเงินผ่อนคอนโดและรถมือสองคันนี้ก็พอ ทุกอย่างไม่ได้ซับซ้อนมากขนาดนั้นสำหรับแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอ

“บังเอิญเหรอ ผมว่า..อุ้บส์” ลิลณีแหวกคลื่นน้ำเข้าประชิดถึงตัวทะนงตัวละครตามบททายาทธุรกิจหมื่นล้านอย่างบู่มบ่ามและอุกอาจที่สุด เธอผ่านด่านผู้ช่วยของเขาที่ยืนรอบริการอยู่ที่ริมสระมาได้ด้วยวาทะศิลป์อย่างเดียว คนระดับผู้ช่วยของทะนงย่อมไม่รับเงินใต้โต๊ะอยู่แล้ว

อีกอย่างเธอไม่ใช่คนแปลกหน้าเสียหน่อย หลายงานสังคงที่ลิลณีติดตามทะนงไปและสร้างความสนิทสนมกับคนรอบตัวของทะนงไว้พอสมควร อย่างน้อยพวกเขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นภัยทางร่างกายกับเจ้านายตัวเองแน่ๆ แต่ดูท่าแล้วพวกเขาคงคิดผิด

“เธอ” ภูวิสุตผลักรัญละดาด้วยแรงกล้ามแขนที่บึกบึนเป็นรูปสวย

รัญละดาที่ถูกผลักจริงแอบตกใจไปครู่หนึ่งจนผู้กำกับเกือบสั่งคัต

“นี่เกลียดกันขนาดนี้เลยเหรอ” รัญละดากระซิบที่ข้างหูของภูวิสุตขณะที่ฉวยโอกาสเข้ากอดและแนบริมฝีปากตัวเองเข้าที่หูของเขา ที่ใต้น้ำเธอก็ใช้ท่อนร่างกอดรัดท่อนล่างของเขาที่เป็นกางเกงว่ายน้ำแบบรัดเปรี๊ยะเอาไว้

คำกระซิบย่อมไม่ได้ยินเข้าไมค์ที่จ่ออยู่กลางอากาศเหนือหัวหรอก แต่เข้าหูภูวิสุดแน่ๆ เธอยิ่งแกล้งให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีกตอนที่เริ่มประกบปากจูบตามบทอย่างดูดดื่ม

“ก็ลิลคิดถึง” รัญละดาพูดตามบทพร้อมส่งสายตากระเง้ากระงอดไปให้ได้อย่างสมบทบาทมาก ผู้กำกับดีดนิ้วเปาะเพราะนี่คืออารมณ์ที่เขาอยากได้

คนดูบางคนเกลียดมากบางคนกลับชอบมากด้วย เป็นอารมณ์ที่แปลกมากสำหรับมนุษย์ เหมือนตัวร้ายที่เล่นได้ร้ายสุดๆ จนคนขยะแขยงแต่กลับได้รับรางวัลการแสดงยอดเยี่ยมเพราะหากตัดตัวละคะนี้ออกไปละครหรือหนังจะตกต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด ใครๆ ก็อยากได้บทพระเอกนางเอกที่โดดเด่น แต่รัญละดาสนแค่เงินตัวเดียว

ระหว่างรสจูบอันดูดดื่มกำลังผสมปนเปในปากของภูวิสุตอยู่นั้นเอง ความรู้สึกบางอย่างกลับตีขึ้นมาที่อกของเขา เป็นความรู้สึกที่เคยได้รับเมื่อนานมาแล้ว เขาลืมมันไปได้อย่างไรกัน หากแต่ตอนนี้พอมันกลับมาเขากลับคิดถึงและสาปแช่งตัวเองที่ลืมไป จังหวะการจูบที่ไม่ธรรมดานี้กลับดูเป็นปกติอย่างมากสำหรับคนรอบๆ ทั้งกองถ่าย มีแค่ภูวิสุตคนเดียวที่รู้ถึงความผิดปกตินี้

รัญละดาใช้ลิ้นดุนไปที่ฟันหน้าด้านบนของเขาขณะจูบกันเหมือนจะช่วยเขานับฟันแต่ละซี่ยังไงยังงั้น มีแค่คนเดียวในชีวิตของเขาที่ทำแบบนี้เวลาจูบกัน

“เธอ”

“ทำไมคะ ชอบเหรอ” การกระซิบกระซาบในจังหวะจูบนั้นฟังไม่ได้ศัพท์ แต่คนพูดกับคนที่ลิ้นกำลังพันกันอยู่นี้กลับได้ยินชัดเหมือนนกขับขานเสียงเจื้อยแจ้วที่ฟังไม่อออกแต่ไพเราะยิ่งนัก

“คัท ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ คุณรันเชิญพักด้านในก่อนครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย” 

“กูก็ไม่สบายเป็นนะเว้ย ไอ้เพื่อนชั่ว” ภูวิสุดรีบปีนขึ้นบันไดมายืนที่ริมสระขณะที่หยิบผ้าเช็ดตัวส่วนตัวจากผู้ช่วยมาเช็ดหน้าและโดยเฉพาะตามร่องฟันตัวเอง 

ในหัวของเขากำลังมีภาพอดีตไหลเป็นคลื่นถาโถมเข้ามา

“รันคนนั้น” 

“อะไรวะ มึงพึมพำอะไร พูดอะไรให้กูฟังรู้เรื่องบ้างสิ ไปพักเลยไป ยังมีอีกฉากที่เตียงผ้าใบด้วย” ในระหว่างที่ภูวิสุตกำลังงุนงง รัญละดาก็เข้าไปพักในห้องส่วนตัวที่จัดไว้ให้บนดาดฟ้าตึก 

“ไม่น่าเผลอเลย” เธอติตัวเอง ตอนจูบเมื่อกี้เผลอปล่อยใจไปหน่อย ความรู้สึกคุ้นเคยเก่าๆ มันตีขึ้นเลยเผลอจูบเขาเหมือนตอนยังเป็นวัยรุ่น เขาคงกำลังสงสัยแน่ๆ แต่ไม่นานคงลืมได้ตอนกลับไปที่คฤหาสน์หรูของตระกูล

เรื่องมันผ่านมานานมากจริงๆ ตอนนี้ทุกคนโตเป็นผู้ใหญ่และมีภาระหน้าที่

“ดื่มน้ำแดงก่อนนะฮะคุณรัน”

“ขอบคุณมากค่ะน้องซี” น้องซีที่ว่าเป็นเด็กเสริฟต์น้ำในกอง​ ผมสั้นเป็นเด็กมัธยมมอปลายชายแต่ว่าสะโพกผายตามเพศแม่ 

น้องซีมีหน้าที่ทำให้นักแสดงผ่อนคลายโดยการจัดหาของที่อีกฝ่ายต้องการมาให้

“อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ยฮะคุณรัน อย่างพวกขนมกรอบแกรบ ที่ชั้นล่างมีขายนะฮะ” 

“ไม่เป็นไรค่ะน้องซี พี่กินอะไรก็ได้ เอ่อถ้ามีผลไม้หวานๆ ก็ดีนะคะ” 

“ได้เลยฮะ เดี๋ยวซีไปซื้อแบบเป็นแพคที่เซเว่นข้างล่างให้ฮะ” พรสวรรค์ของคนอย่างน้องซีก็คือมีความจำเป็นเลิศ จดจำความชอบของนักแสดงแต่ละคนได้แม่นมาก