คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ภายใ้ท้อฟ้าที่ว้าให่ มันเป็นเหมือนับผืนผ้าใบที่ทอยาวไม่รู้ับ ินแนที่ไม่มีอบเ และไร้ึ่อบเ ‘มนุษยาิ’ เยเฝ้าฝันถึมัน มนุษยาิล้วน้อารวบุมวามฝันอน ฝันันที่โบยบินอย่าอิสระ พวเาสร้าผลานทาวิศวรรมที่น่าอัศรรย์ และเรียมันว่า ‘เรื่อบิน’ และเมื่อใที่มันบินึ้น
มนุษย์เินิน็ะลายเป็นนที่เยวาฝันเอาไว้
เมื่อุ้าวเ้าสู่ลำัวเรื่อบินโลหะที่เพรียวบา วามรู้สึถึวามาหวั็ะอบอวลอยู่บนอาาศรอบัว ผสมผสานวามื่นเ้น นั่ลบนที่นั่ ุะรู้สึถึแรสั่นสะเทือนเบาๆ แม้ว่าที่นั่ะนุ่มนวลเหมือนนน ทำให้รู้สึถึมันลอเวลา เพราะเรื่อยน์ที่ำรามอย่ามีีวิีวา เหมือนับบทเพลที่ั้อไปทั่วห้อโยสาร
โลภายนอะ่อยๆ หเล็ลเมื่อเรื่อบินแล่นไปามรันเวย์ เรื่อบินพุ่ไป้าหน้า ท้าแรโน้มถ่วอาวเราะห์ และเมื่อมันบินเร็วเท่าไร ร่าายอุ็ะถูเ้าับที่นั่อันอ่อนโยน และทันในั้น ุเอ็ะลอยอยู่ในอาาศ
เ็สาวในเรื่อแบบนัเรียนรัื่อัในประเทศที่มีื่อว่าแอสเทรลอร์ วาอเธอปิสนิท เ็สาวูเหมือนะร้อไห้้วยหวาลัว ไม่แม้แ่ะล้าที่ะลืมามอไปรอบัว ้าเธอเป็นมาราผู้ให้ำเนิผู้่อยอยู่เีย้าเธอเสมอไม่ว่าเธอะพบเอปัหาเ่นไร เมื่อเวลาผ่านไปเธอ็เริ่มที่ะิน ้วยเสียปลอบอผู้เป็นแม่อเธอึ่อยู่นั่เีย้า ในที่สุเ็สาวึไ้รวบรวมวามล้าหา วาสีฟ้าเหมือนิ้นานศิลปะอท้อฟ้าในฤูร้อน มันสบและนิ่ แ่ลับมีีวิีวา้วยแสระยิบระยับอวอาทิย์ สะท้อนโลรอบัว สะท้อนถึอารม์ที่เปลี่ยนแปลลอเวลาอท้อฟ้า เมื่อวาสีฟ้าวนั้นเ็มไป้วยวามสุ วามสใสอมันะเหมือนับวามอบอุ่น เป็นเหมือนัวแทนวอาทิย์ แ่ใน่วเวลาอารรุ่นิ มันมืลเหมือนมีเมาวบบัแสที่ระยิบระยับ
ับ้อผ่านหน้า่า้าๆที่นั่ ะเผยให้เห็นภาพพาโนรามาอภูมิประเทศที่เปลี่ยนแปลลอเวลา ทั้ทิวทัศน์อเมือ ผู้นอันเล็้อยที่อยู่เบื้อล่าและแม่น้ำที่ไหลเป็นสายเหมือนริบบิ้นที่ส่อแสระยิบระยับผ่านพรมผืนินแห่พระแม่ธรี และท้อฟ้าอันสว่าสใสที่อยู่เบื้อบน เวลาูเหมือนะเปลี่ยนไปามระับวามสูอเรื่อบิน ไม่้า็ะสามารถปรับัวให้เ้าับวามแปลใหม่นี้ไ้ มอไปรอบรอบัวเธอ บาทีอาเห็นผู้โยสารมอยู่ับหน้าหนัสือ บาน็หันหน้ามอออไปนอหน้า่าโยรุ่นิบาสิ่ เ็สาวหันลับไปทาหน้า่า้าที่นั่ อัวเอโลภายนอลับมีบรรยาาศที่เหมือนวามฝัน เมลอยเหมือนสายไหม้วยสีมพู
แ่ท้อฟ้านั้นไม่ไ้เป็นเพียาภาพวาพื้นหลัที่มีไว้ประับอย่าสวยามอย่าเียว ท้อฟ้านั้นเป็นเสมือนับภาพสะท้อนอประสบาร์อมนุษย์เ่นัน มันเ็บวามฝัน แรบันาลใ และวามิที่ลึที่สุอพวเราทุนเอาไว้ มันทำหน้าที่เป็นระสะท้อนอารม์อเรา
หาุแหนหน้ามอึ้นไปและปล่อยใให้ล่อลอยไปับวามเวิ้ว้าอันว้าให่อท้อฟ้า ปล่อยให้สีสันและอารม์รอบำุ ท้อฟ้า อาาัรแห่วามเป็นไปไ้ไม่รู้บ
มันะเือนเราถึวามามและวามยิ่ให่ที่อยู่รอบัวเรา เื้อเิให้เราเยหน้าึ้นมอและฝัน
เมื่อโบลรั้สุท้าย เรื่อบิน็แะพื้นสนามบิน เรื่อยน์อันให่เียบลและแรสั่นสะเทือนที่เยุ้นเยเลือนหายไป เมื่อเรื่อบินแล่นหยุอที่เ ารเินทาผ่านท้อฟ้ามาถึุสิ้นสุ แ่วามทรำอารเินทาทาอาาศนี้ะยัรารึอยู่ในหัวใและวามิลอไป มันเป็น้อพิสูน์ถึวามมหัศรรย์อวามเลียวลาอมนุษย์และวามเป็นไปไ้อันไร้ที่สิ้นสุ ที่รอผู้ล้าออไปสำรว อย่าไร็าม ในโลที่เ็มไป้วยภัยพิบัิและวามัแย้ ารแบ่แยและวามบาหมา ธรรมาิอมนุษย์นั้นล้วนแแยเสมอ
ในบริบทอารเมือ สัมและารปรอ สรามเป็นารสำรวุสมบัิโยธรรมาิอมนุษย์อย่าพวเรา มันับ้อน สรามเป็นทั้สิ่ศีลธรรมแ่็เป็นารทำลายล้าเ่นเียวัน ึ่มันะปราอยู่แถวหน้าในารบันทึ่วเวลาแห่วามัแย้เสมอ มันเป็นภาพสะท้อนอแ่มุม่า ๆ อิใอมนุษย์เรา ึ่หล่อหลอมมาาประวัิศาสร์ สัม ารเมือ และารเลือเส้นีวิอแ่ละน
เรื่อราวที่ถูบันทึที่เียนถึวามพยายามอบุลผู้มีวามสสัยและวามฝันที่ถูุประาย้วยวาวระยิบระยับบนทะเลที่ื่ออวาศ ส่อผ่านวามมือผู้บุเบิเป็นเหมือนับเทียนไในห้อมื เป็นัไฟวน้อย ที่ไุ้ประายินนาาร และวามหวัใหม่
ไม่ใ่เพียเพื่อใรบาน ไม่ใ่เพียแ่ใรนเียว
้วยเรื่อราวเี่ยวับวามมหัศรรย์อัรวาลและีศัยภาพ วามพยายาม วามมุ่มั่น และวามทะเยอทะยานที่มีร่วมันอมนุษย์ เหมือนับวามฝันและวิสัยทัศน์อนรุ่นใหม่ ผู้ปรารถนาะแสวหาวามริ
บันทึอเหล่านัฝันในโลแห่วามัแย้ เป็นฝุ่นละออนาเล็ในทะเลแห่วาวอันว้าให่ไพศาล
เพื่อวาม้าวหน้าและเพื่อวามริที่ไม่อาะหลีเลี่ยไ้
“โลเป็นแหล่ำเนิอมนุษยาิ แ่มนุษย์ไม่สามารถอยู่ในแหล่ำเนิไ้ลอไป”
-Konstantin Tsiolkovsky, 1911
ความคิดเห็น