คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : เมา
ผมพาร่างกายอ่อนเปลี้ยมาถึงหอพักแบบงง ๆ เบลอ ๆ ด้วยความง่วงเต็มแก่ เหลือบไปดูเวลา 4 โมงเย็นแล้วเรอะ ผมเลยตัดสินใจอาบน้ำหลังจากผ่านการดองเค็มมาเป็นเวลา 48 ชม. (เมื่อเช้าแค่ล้างหน้าแปรงฟันไปเรียนครับ) เมื่อชำระล้างร่างกายเรียบร้อย ผมจึงตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนปล่อยวางทางโลกไปเฝ้าพระพุทธองค์ทันที
.
.
.
.
บรรยากาศมืดสลัวลอยวนเวียนอยู่รอบตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ความเงียบเริ่มครอบคลุมไปทั่วอณูบริเวณ ภายในห้อง ๆ หนึ่งมีเพียงเสียงลมหายใจกับอกที่ยังกระเพื่อมเป็นจังหวะที่พอทำให้รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องคนหนึ่ง ตาปรือขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
เงาตะคุ่มตรงปลายเตียงนิ่งไหวไม่ขยับ ลักษณะเหมือนคนนั่งหลังค่อม เงามืดเสียจนไม่รู้ว่าเป็นคนรึเป็นอะไร ผมที่เพิ่งตื่นขึ้นมามองภาพลางตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ สายตายังปรับได้ไม่ดีในความมืดนัก รู้แต่ไอ้เงาตรงหน้าค่อย ๆ หันมาหาผมอย่างเชื่องช้า และจากสัญชาตญานดิบ
‘พลั่ก!!’ เต็มตีน ไม่ว่าไอ้เงาปริศนาจะเป็นผี ขโมย รึคน ปลอดภัยไว้ก่อน ’โดนตรีนกรูซะ’ (คล้าย ๆ เซฟทีคัท)
“โอ้ย!! เตะกรูหาพ่อเมิงเหรอว๊ะ” น้ำเสียงชวนประสาทแดกที่คุ้นเคย
ผมที่ตอนนี้ตื่นเต็มที่แล้ว “อ้าว จะรู้มั้ยว่าเป็นเมิง กรูก็เบลอ ๆ เลยนึกว่าผู้ไม่ประสงค์ดี ถ้าเกิดเตะเมิงแล้วพ่อมาหา ขอกรูอีกสักทีเด๊ะ เผื่อแม่มาด้วย ฮ่า ๆ”
“กรูจะกลายเป็นผู้ไม่ประสงค์ดีก็ตอนนี้ล่ะว๊ะ ไอ้สาด” ไอ้กิงเสตามามองผมในความมืด ก่อนที่มันจะลุกขึ้นลูบก้นตัวเองป้อย ๆ แล้วเดินไปเปิดไฟ
‘พรึ่บ’ แสงไฟสว่างจ้าทั่วห้อง ไอ้กิงกลับมานั่งที่ปลายเตียงอีกครั้ง แล้วบรรยากาศก็เงียบลง ความอึดอัดใจอยู่ ๆ ก็แทรกเข้ามา เมื่อทุกอย่างมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น ไม่มีใครเริ่มบทสนทนา จนกระทั่ง...
“เอ่อ เมื่อตอนบ่าย” ไอ้กิงเปิดปากพูด สีหน้านิ่ง ๆ
“เมิงไม่โกรธกรูใช่ป่ะ?” แทนที่จะถามว่าโกรธกรูมั้ย เอาตัวเองเป็นแกนกลางโลกเลยนะเมิง
“...” ผมเงียบแทนคำตอบ
“ไม่โกรธเหรอ?”
“หึ๊ ไม่โกรธ” ผมตอบเสียงเรียบพร้อมส่ายหัวนิดหน่อย
“ไม่เคืองเหรอ?”
“ไม่”
“เฮ้ย โกรธหน่อยน่า ปกติมีตบนะ”
“...” ส่ายหัวอีกเล็กน้อย
“เป็นอะไร กินอะไรเข้าไป”
“ฮอลล์ตะไคร้มั้ง สาด เลิกเล่นมุขได้แล้ว” ผมมองมันก่อนยิ้มที่อมไว้จะหลุดออกมา “ฮ่า ๆๆ” พวกผมหลุดขำกันทั้งคู่ ไอ้กิงใช้สายตาที่อ่อนโยนมองผมต่างกับเมื่อตอนบ่าย แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ…
“เอ่อ แล้วคุยกันเคลียร์รึยังว๊ะ” ผมเรียบ ๆ เคียง ๆ ถามมันดู
มันไม่ตอบแต่ชี้ไปที่แก้มด้านซ้ายที่เป็นรอยปื้นแดง “นี่ไง เคลียร์ป่ะ” ยักคิ้วข้างเดียว ทำหน้าภูมิใจแบบกวนตรีนเหมือนได้รอยเกียรติยศ อยากได้อีกข้างมั้ยเมิง
“น่าสงสารว่ะ” ผมเสียงเศร้า เอามือไปลูบแก้มมันแบบหาเศษหาเลยหน่อย ๆ
“เหรอ อืม” ไอ้กิงยิ้มบาง ๆ หน้าตาเคลิบเคลิ้ม
“สงสารน้องเค้า ไม่น่าใช้มือเลย น่าจะตีนมากกว่า คงเจ็บมือแย่มาเจอหนังหนา ๆ อย่างเมิง”
“เวร เอาแบบกรูมั่งมั้ย” พูดเสร็จก็เอามือหนามาหยิกแก้มทั้งสองข้างของผม แล้วขยับไปมา หัวผมสั่นคลอนเล็กน้อยตามแรงขาหน้าของมัน
ภาพชายหนุ่ม 2 คน หยอกล้อกันบนเตียงนอนชวนให้สยิวกิ้ว
“เฮ้ย! พอ ๆ เลิกเล่นได้แล้ว” ผมปรามมัน มือที่เล็กกว่าของผมจับข้อมือมันไว้เพื่อหยุดระบบสั่นที่แก้มและหัวผม
ไอ้กิงหยุดการกระทำ มือจากที่หยิกแกล้งกลายเป็นประทับไว้บนใบหน้าเบา ๆ อุณหภูมิจากมือมันไหลอาบแก้มผม ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ห่างกันน้อยเกินไป ระยะทางที่ผมกั้นไว้เริ่มเบาบางลง
“เร”
“หืม” สองสายตาประสานกัน
อวัยวะทุกอย่างยังอยู่ที่เดิมมือมันยังอยู่บนใบหน้าผม มือผมยังจับอยู่ที่ข้อมือมัน ยกเว้นใบหน้ามันที่เลื่อนเข้ามาเรื่อย ๆ จนหน้าผากเราสองคนสัมผัสกัน “หน้าแดงแต่ตัวไม่ร้อน ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
ทันทีที่ผมรู้ตัว ‘โป๊ก!!’ โขกไปสุดพลัง เจ็บเจียนตายทั้งคู่
“ทำเอี้ยไรเมิงอีกเนี่ยะ ทั้งถีบทั้งโขกกรู ตกมันเรอะว๊ะ” ไอ้กิงตัดพ้อ มือกุมหน้าผากน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บ
“เหอ ๆ กรูฝันถึงมวยปล้ำ อยากลองเล่นดูมั่ง ท่าแรกเอาหัวไปโขกเทนบาร์กเกอร์(มุมเสาสนามมวยปล้ำ)” ผมมั่วไปเรื่อย เกือบไปแล้ว เกือบโขกจูบแล้วกรู
“เออ กี่โมงแล้วเนี่ยะ กรูนอนไม่รู้สึกตัวเลย” เนียนไปอย่างมั่ว ๆ
“มีนาฬิกาก็มองดูเวลาเองสิว๊ะ” ท่าจะงอน
“เฮ้ย 5 ทุ่มแล้ว” ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่านอนไปนานอยู่ “พวกไอป๋องอ่ะ” ลืมไปด้วยว่านัดกิน ขี้ ฉี่ อ้วกกันไว้
“เออ กรูก็มาตามเมิงไปกินนี่แหละ เห็นหลับอยู่กรูก็ไม่อยากปลุก ถ้ารู้ว่าจะโดนทำร้ายร่างกาย กรูน่าจะเอาหมอนปิดหน้าให้ขาดอากาศตายห่าไปซะ” มันแค้นฝังลึกคับ
“โอ๋ ๆ ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บ เพี้ยง นี่ไงหายแล้ว” มือเล็กลูบหน้าผากเบา ๆ ก่อนเป่ากระหม่อมไปอีก 1 ที แล้วระบายยิ้มไว้เต็มหน้า
ไอ้กิงก็ทำหน้างอน ๆ แก้มป่องอมลมไว้เต็มปาก “เอี้ย กรูไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ไม่ต้องมาเพี้ยง ไปได้แล้วไป” แต่ผมเห็นมันแอบยิ้ม วุ้ยน่ารักจริงคนอะไร
.
.
.
.
ร้าน ’รูสะบาย’ ร้านเหล้าเจ้าประจำแถวมหาวิทยาลัยที่พวกผมชอบไปนั่งสังสรรค์กัน ร้านอยู่ในซอยเล็กลึกเข้าไปจากซอยใหญ่ที่ต้องเข้าจากถนนใหญ่หน้ามหาวิทยาลัยอีกทีจึงเป็นที่มาของชื่อ ‘รู’ ร้านเป็นลักษณะของบ้านไม้เก่า 2 ชั้น ตกแต่งแบบสบาย ๆ ด้วยเฟอร์นิเจอร์โต๊ะและก้าอี้เรียนสมัยประถมทาเป็นสีขาวกับสีฟ้าตั้งกระจายไปทั่วบริเวณ โดยมีต้นไม้ใหญ่เป็นไฮไลท์แขวนโคมไฟประดับดีไซด์เก๋สีอุ่นตา บรรยากาศของร้านสลัวไปด้วยแสงสีส้มจากทั้งโคมไฟและเทียนหอมที่ตั้งประดับโต๊ะ มีดนตรีสดคลอเบา ๆ ไปตลอดทั้งค่ำคืน
“เฮ้ย! นั่นไอ้กิงกับไอ้เรมานู่นแล้ว” เสียงทักทายจากไอ้ป๋องที่หน้าเริ่มออกสี
โต๊ะที่พวกเพื่อนผมเลือกนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างจากวงดนตรีไม่มาก โต๊ะตั้งยาวหลายตัวต่อกันเพื่อรองรับจำนวนคนสัก 15 คนเห็นจะได้ คนในร้านคืนนี้ก็ครึกครื้นกันพอสมควร
“กรูนึกว่าเมิงหลับกันไปแล้ว กลัวแมร่งจะตื่นมาแล้วกลายเป็นสัปดาห์หน้าไม่รู้ตัว ฮ่า ๆๆ”
“หลับเอี้ยไรเมิงล่ะ กรูไปรับไอเร เจือกฝันว่าเล่นมวยปล้ำ ตื่นมาทั้งถีบทั้งโขกกรู จะตายเอา” มันยังไม่เลิกแค้น
“จริงเหรอว๊ะ อ้าวไอ้เร ถ้างี้เมิงฝันเปียกขึ้นมา เมิงจะไปลงกับใครว๊ะ”
“ฮิ้วววววว ฮ่า ๆ” ฮาแตกไม่เกรงใจเพื่อนกันไปทั้งโต๊ะ
“ไอ้ป๋อง หุบตูดไปเลยนะเมิง ไม่งั้นกรูเอารองเท้ายัดปากเมิงแน่ สาด” ผมมองไปทั่วโต๊ะก่อนจะพูดต่อ “มาอะไรกันเยอะแยะว๊ะ ฉลองวันศุกร์แห่งชาติรึไง แล้วใจคอจะให้กรูยืนแดกเรอะ เขยิบไปให้กรูนั่งบ้างดิว๊ะ แมร่ง” เงียบกันไปทั้งโต๊ะ ไม่รู้ฤทธิ์พ่อซะแล้ว มาแซวตอนเพิ่งตื่น
“ครับพี่ครับ เชิญนั่งครับพี่” โจนายกสโมฯไซส์เฮฟวี่เวทบอกผม ก่อนจะขยับตัวไปแล้วสั่งเก้าอี้เพิ่มอีก 2 ตัว ”ไอ้ป๋อง เมิงก็แซวไอ้เรมัน เห็นมั้ยปล่อยหมามาหมดปากแล้วมั้งเนี่ยะ” โจหันไปว่าไอป๋องทีนึง
“เออ ๆ กรูผิดเอาเบียร์ยัดปากมันไปทีดิ๊ จะได้เงียบหน่อย”
แล้วบรรยากาศแห่งการสังสรรค์ก็กลับคืนมา หลาย ๆ คนแลกเปลี่ยนบทสนทนา สัตว์เลี้ยง และอวัยวะทั้งเบื้องต่ำเบื้องสูงจากปากกันอย่างเมามันส์
“ไอ้กิง เมิงเลิกกับน้องเจนแล้วเรอะ” โจถามขึ้นมา
ไอ้กิงไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้ารับเบา ๆ แล้วกระดกเบียร์เพิ่มแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดเข้าไปอีก
“โห ร้ายว่ะ งามขนาดนั้นเมิงยังทิ้งลงอีกเนาะ”
“ป่าว กรูไม่ได้ทิ้ง” ปฏิเสธน้ำเสียงเรียบ
“ไม่ได้ทิ้งอะไร กรูเห็นกี่รายต่อกี่ราย เมิงแมร่งสอยดาวร่วงหมด” ป๋องเสนอขึ้นมาบ้าง “อ่อ ยกเว้นไอ้กานต์ กรณีนั้นพวกเมิงตัดสินใจตรงกัน ก่อนจะมีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้น ฮ่า ๆๆ”
“เอี้ยไรป๋อง กรูได้ยินนะโว้ย” เสียงกานต์ดังมาจากหัวโต๊ะอีกด้านนึง “จะแดกก็แดกไป อย่ามาพาดพิงกรู ไม่งั้นกรูนี่แหละจะฆาตกรรมเมิง” น้ำเสียงเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“โทดครับเจ๊” ไอ้ป๋องประชดกลับไป แล้วพูดต่อด้วยเสียงเบา ๆ “แมร่งดุอิ๋บอ๋าย”
“ฮ่า ๆ สมน้ำหน้าเมิงไอป๋อง กวนตรีนไม่ดูเวล่ำเวลา” ผมแซวมันไปบ้าง เริ่มออกอาการมึน ๆ
“ไอเร” ไอ้กิงเอื้อมมือมาจับที่ขาผมเบา ๆ
“อะไร” ผมตอบกลับไปแบบใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ปริมาณเบียร์หลอดบนโต๊ะก็เพิ่มขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป สติของทุกคนก็เริ่มโดนบ่อนทำลายลงไปทีละน้อย บรรยากาศสลัวพร้อมเพลงบรรเลงประกอบคลอ
‘ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป’
นักร้องขับขานบทเพลงเบา ๆ แต่...
‘ฉึก!!’ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงใจผม ไอ้กิงยังวางมือไว้บนหน้าขาผมขณะที่หันไปคุยกับคนอื่นแล้ว
‘ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว
มันยากเหลือเกินจะเก็บซ่อนความรักเอาไว้ และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
โปรดบอกความในใจให้ฉันรู้ทีนะเธอ’
อีกบทเพลงนึง วงดนตรียังเล่นต่อไปด้วยความไพเราะ แต่...
‘ฉึก!! ฉึก!!’ เหมือนมีอะไรมาแทงอีกแล้ว หน้าขาเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาเรื่อยจากตำแหน่งที่มือหนามาสัมผัส ร้อนจนถึงใบหน้า
‘ฉันทำพลาดไปแล้ว ฉันมันพลาดไปแล้ว รักเกินเพื่อนไปแล้ว
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ช่วยเพื่อนหน่อยได้ไหม
ช่วยอย่าโกรธได้ไหม อยากให้เป็นเหมือนที่เคย’
และอีกหนึ่งเพลง ใครขอฟร่ะเนี่ยะ
‘ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!’ โอ้ย! จุก อะไรไม่รู้แทงเต็มใจเลย มือยังอยู่ที่เดิม หน้ายังร้อนเหมือนเดิม ทำอะไรไม่ได้ เบียร์ตรงหน้าเต็มแก้ว ซัดโฮกแมร่งเลย
“เฮ้ย! ไอ้เร ตายอดตายอยากมาจากไหนว๊ะ เดี๋ยวก็เมาไม่รู้เรื่องหรอก” ไอ้กิงหันหน้ามาเตือนผม
“เมิงเองก็แดกน้อยกว่ากรูซะที่ไหนเล่า”
“เออ ถ้าเมาเหมือนหมากรูจะทิ้งไว้นี่แหละ”
“ถ้าทิ้งกรู เมิงตาย” ผมแอบแฝงความหมายไว้หน่อย ๆ เผื่อสมองควายอย่างมันจะสะดุดบ้าง
“ไอ้กิงทิ้งแมร่งเลย กรูอยากเห็นเมิงตาย” ไอ้ป๋องหน้าแดง เสียงอ้อแอ้พอประมาณ
“เมิงตายก่อนกรูแน่ ไอ้ป๋อง”
“อาไรว้า วันนี้มีแต่คนจะฆ่ากรู จีนช่วยกรูด้วย” ยังไม่ลืมใช่มั้ยครับว่ายังมีจีนเป็นเพื่อนร่วมห้องผมอยู่
“ถ้า ผี เลิก กร่าง เมื่อ หร่าย จะ ช่วย น้า” จีนว่าเสียงเนิบและยานกว่าเดิม พร้อมจิบสปายเรดต่อไป
“ฮ่า ๆ สมน้ำหน้าเมิง ไม่มีใครช่วย” ผมได้สมน้ำหน้าไอ้ป๋องอีกแล้ว แต่ทำไมร้านมันเริ่มหมุน ๆ แล้วหว่า
เวลาล่วงเลยไปจนร้านปิด พวกผมที่มาแบบคนเริ่มทยอยกลับอย่างหมา เมามายมากบ้างน้อยบ้าง ตามแต่สติสัมปชัญญะและคอว่าใครทนกว่ากัน
“เดินไหวมั้ยเนี่ยะเมิง” ไอ้กิงประคองผมเดินเข้าหอ(หอพักนะครับไม่ใช่หออย่างอื่น) ผมรู้สึกตัวเบา ๆ สมองลอย ๆ
“หวาย ๆ ปล่อยกรู กรูเดินเองด้าย เอิ๊ก”
“คออ่อน แล้วยังจะแดกเยอะอีก ตื่นมาแฮ้งค์กรูจะฮาให้”
“คราย ครายคออ่อน ด่ากรูเหรอเมิง สาด” เอามือข้างที่ยังว่าง(อีกข้างมันประคองอยู่)ผลักหัวมันไป แต่ทำไมไม่มีแรง…
‘ตุบ’ ไอ้กิงโยนผมลงบนที่นอนทันทีที่ถึงห้อง ผมนอนทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนที่นอน มือไม้ป่ายไปทั่ว สีหน้าเคลิ้มแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
“เมาไม่รู้เรื่องเลยนะเมิง” ไอ้กิงนั่งลงไปบนเตียงมองผมที่หมดสภาพ ผิวขาวขึ้นสีแดงจัด นัยน์ตาเยิ้มหวาน ปากเผยอไล่ไอลมร้อนจากตัว
มือหนาเอื้อมมาไล่ปอยเส้นผมออกจากใบหน้า ก่อนที่จะเปลี่ยนจากเกลี่ยปอยผมมาเป็นจับพยุงตัวผมขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงไว้
“เอ้า! กินน้ำก่อน ตื่นมาจะได้ไม่แฮ้งค์” มันลุกไปหยิบน้ำรินใส่แก้วใสมาให้ดื่ม ผมรับมาดื่มอึกใหญ่อย่างว่าง่าย
“เมา ๆ ก็ดีนะเมิงเนี่ยะ น่าเอ็นดูดี ฮ่า ๆ”
“ว่าครายเป็นหมาว้า” ผมเอื้อมมือไปจับหัวมันเขย่าเท่าที่มีแรง
“โอ้ย ๆ พอ พอเลยเมิง ยังไม่ได้บอกว่าเหมือนหมาเลย อย่าร้อนตัวสิว๊ะ” มันเอามือแกร่งมาจับข้อมือผมไว้ สถานการณ์ดูคุ้น ๆ
ตาคมจ้องมองมา ใบหน้าเรียวได้รูปที่ขึ้นสีนิด ๆ ลมหายใจร้อนรดอุ่นตรงใบหน้าผม ผมจะฉวยโอกาสสักนิดแล้วบอกว่ากรูเมา กรูไม่รู้เรื่อง คงไม่เป็นไรหรอกนะ
“เร” เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อในระยะประชิด รอบนี้ไม่มีสตั้นท์ ไม่ใช้สลิง ไม่มีตัวแสดงแทน ข้อมือแกร่งรวบมือข้างนึงของเพื่อนตัวเล็กเข้าไปจนอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง มือหนาอีกข้างสัมผัสช้อนท้ายทอยขึ้นมารับรสจูบร้อนแรงของตน ปากเล็กเผยอรับด้วยไม่รู้ตัว ลิ้นร้อนแทรกรสฝาดของเบียร์ตวัดรับรสจูบจากริมฝีปากฉ่ำหวานของเร
“อะ...อื้อ“ เสียงหวานลอดผ่านลำคอ ตอบสนองลิ้นร้อนทุกการกระทำ
‘ทำไมรู้สึกเหมือนถูกจูบอยู่หว่า นี่ตรูลักจูบเพื่อนแล้วเหรอเนี่ยะ เหอ ๆ แต่ไม่เป็นไร เพลินดี’ และในทันทีที่เปลือกตาเปิดมาเห็นใบหน้าเพื่อนของตนที่ไร้ซึ่งระยะห่างระหว่างกัน สัมผัสร้อนยังคนวนเวียนอยู่ที่ริมฝีปาก
‘พลั่ก!!’ ผมผลักไอ้กิงไปสุดตัว ตกใจสุดขีด สร่างเมาในบัดดล ‘ต้องเป็นกรูจูบมัน ทำไมมันจูบกรูฟร่ะ’
“ไอ้กิง ทำเอี้ยไรว๊ะ?” ทันทีที่สติที่พร่าเลือนของผมกลับคืนมา รับรู้ได้ถึงหน้าที่ร้อนจัดและหัวใจที่เต้นแรงโดยไม่ได้มาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ‘เวรแล้วไงเรา เผลอไปตอนไหนว๊ะเนี่ยะ’
ไอ้กิงไม่ตอบผม ได้แต่มองมาด้วยสายตามุ่งมั่นที่แฝงความนัยอะไรบางอย่าง มันเป็นมนุษย์เพศผู้คนสุดท้ายของโลกที่ผมคิดว่ามันจะกลายเป็นเกย์ แต่ตะกี้มันจูบโผ้มมมม ใช้ลิ้นด้วย จูบเก่งด้วย โอ้ว! ม่ายยย
“นอนกับกรู ได้มั้ยเร?” ประโยคคำถามเดียวที่ออกจากมัน
“หา??” ผมเหวอรับประทาน บอกทีสิครับ ว่ามันเมาหรือผมเมา
-----------------------------------------------------------------------------
TBC.
ความคิดเห็น