คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Chapter 22 : ฉลอง
คิดมาก เยี่ยวเหลือง
เป็นคำจำกัดความของผมในตอนนี้ครับ หลังจากผ่านช่วงหมกมุ่นหมักหมมและหมกเม็ดคล้าย ๆ กับคดีของอดีตนายกรัฐมนตรี พอตั้งหลักได้ผมก็ต้องพบกับการงานต่าง ๆ ที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวของเดือนแรกในเทอม 2 เวลาย่างเข้าสู่ช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเดือนพฤศจิกายนอย่างรวดเร็ว ลมหนาวพัดแผ่วมาพร้อมกับความขี้เกียจสัดสัด เอ้ย สุดสุด แต่ทางมหาวิทยาลัยไม่ได้ปล่อยให้นักศึกษาฝังตัวเป็นดักแด้ตามหอพักอย่างแน่นอน
ด้วยบรรยากาศคึกคักของสัปดาห์กีฬาประจำปี ปลุกเร้าให้นักศึกษาจากทุกคณะในมหาวิทยาลัยมีความเร่าร้อนกระตือรือร้นไปกับกิจกรรมนี้ ไม่เว้นแม้แต่คณะผมเองที่ขึ้นชื่อลือชาว่าขี้เกียจกับกิจกรรมนอกคณะมากแค่ไหน ก็ทำให้ทุกคนเข้าร่วมได้แบบไม่ต้องบีบบังคับอะไรมากนัก
“ปรี๊ด” ทันทีที่นกหวีดเป่าเริ่มการแข่งขันดังขึ้น เสียงในโรงยิมพลันโห่ร้องพร้อมกัน
“เย้!! ตุงตาข่าย” เมื่อลูกบอลกลมสีขาวแหวกอากาศเข้าไปปะทะกับตาข่ายผืนกว้างข้างหน้า เสียงดีใจเปี่ยมล้นตะโกนดังมายังผมที่นั่งข้างสนามทันที เอี้ยน้องต๊อดกระดี๊กระด๊าในชุดนักกีฬาเต็มสูบกระโดดโลดเต้นอยู่หลังเส้นขาว มันกำมือสองข้างชูเหนือหัวเหมือนกับทำแต้มสำคัญให้กับเกมส์นัดชี้ชะตา “ลูกชู้ตทองคำลูกนี้แด่อ้ายเรของต๊อด อ้ายบ่ต้องห่วง ต๊อดจะทำแฮทริคคว้าแชมป์เพื่อคณะเน้อ” เอี้ยต๊อดสำคัญตัวเองต่อไป แต่
“ตาข่ายพ่อเมิงสิ นี่มันวอลเล่ย์นะโว้ยไม่ใช่ฟุตบอล เมิงเสิร์ฟลูกไม่ผ่านเน๊ตถึงได้แต้ม ไสตูดออกจากสนามเลย ควายยย ต๊อดดด” ผมผุดยืนตะเบ็งเสียงดังด่าเน้นคำสุดท้ายด้วยเสียงลากยาวอย่างสุดทน ก่อนที่ทั้งสนามเท่าที่ได้ยินและได้เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่จะส่งเสียงฮาครืนออกมา
ไอ้ต๊อดทำหน้างง ๆ เมา ๆ เบลอ ๆ เดินออกจากสนามแบบลอย ๆ ตั้งแต่เริ่มแข่งยังไม่ทันถึง 5 นาทีแรกด้วยซ้ำ
“โห อ้ายเรอ่ะ รีบเปลี่ยนตัวต๊อดออกมาทำพรือ ต๊อดยังบ่ได้โชว์ลูกโหม่งกลางอากาศซูเปอร์ดั้งค์เลยนิ” มันเถียงแบบผสมชนิดกีฬาเข้าแถทันที ในน้ำเสียงฟังเลื่อนลอยยานคางกว่าปกติ ผมพิจารณาใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีเกินเหตุของมัน เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ้ายเรน้า ให้ต๊อดเล่นอีกรอบน้า จะตีตื้นด้วยความเร็วสิบวินาทีต่อร้อยเมตรต้วยเน้อ” ยัง มันยังไม่รู้ตัวว่าท่าทีมันทำผมปวดแก่นกะโหลกแต่วัน ผมเงยหน้ามองมันด้วยรอยยิ้มกว้าง เอี้ยน้องต๊อดยิ้มกว้างกว่าตอบกลับ “พั่นนั้น ต๊อดไปชูป้ายเปลี่ยนตัวเลยนะอ้าย”
“เปลี่ยนเมิงดิต๊อด ออกไปยืนสังเคราะห์แสงหาสารอาหารเข้าหัวนอกโรงยิมโน่นเลยไป แมร่งเมาใบไม้แห้งจนสมองฝ่อเท่าหัวไม้ขีดแล้วเมิง เอี้ยต๊อด” ผมขึ้นเสียงอย่างเหลือทนอีกรอบ ชี้นิ้วไปยังลานกว้างนอกโรงยิม เอี้ยน้องต๊อดเผยอปากค้างสะดุ้งตกใจ ก่อนจะเดินห่อไหล่หลังโก่งปากบู่ไปให้แสงแดดส่องอย่างที่ผมบอกจริง ๆ มันไม่ยืนเปล่ามีการแบมือออกสองข้างเงยหน้าขึ้นเหมือนรับพลังอะไรสักอย่าง คนที่ผ่านไปผ่านมาแอบเหลือบมองเอี้ยน้องต๊อดด้วยความสงสัย ผมถอนหายใจส่ายหัวเบา ๆ ‘มันบ้า’
“ฮ่า ๆๆ มันเป็นไรมากป่าวว๊ะเร” เพื่อนร่วมทีมผมหัวเราะสนุก
“เป็นไรล่ะเมิง เมาเนื้อไง รู้ทั้งรู้ยังเสือกไปดูดอีกให้แมร่งหายเมาก่อน กรูจะจับไปเลิกที่ถ้ำกระบอกซะชิบ” ผมบ่นพร้อมกลับมานั่งที่ข้างสนาม ใช่แล้วครับในตอนนี้พวกผมกำลังแข่งวอลเล่ย์บอลชายรอบแรกกันอยู่ กีฬาชนิดนี้อยู่ในความรับผิดชอบของผมเอง แผนการเล่นก็มีไม่มากเอามันส์เข้าว่าอย่างเดียว คณะผมไม่หวังถ้วยแต่หวังสนุกครับ เพราะด้วยสรีระบวกความพร้อมแล้วคงสู้ใครเขาไม่ได้
“เร ใกล้จะถึงตาเมิงแล้ว”
“อื้ม” ผมพยักหน้ารับยืนขึ้นยืดเส้นยืดสาย อบอุ่นร่างกายเบา ๆ เตรียมเข้าสนามแบบไม่ต้องเปลี่ยนตัว ด้วยสีเสื้อที่ไม่เหมือนใครในทีม การแข่งขันครั้งนี้ผมพัฒนาตัวเองมาเป็นผู้เล่นในตำแหน่ง ‘ลิโบโล่(ตัวรับอิสระ)’ แหม อัพเลเวลเห็น ๆ
.
.
“ฝากไว้ก่อนนะเมิงถาปัด หวังว่าคงได้เจอรอบตัดเชือกนะเว้ย”
“เออ เมิงก็อย่ามัวแต่อัพยาจนแข่งไม่ไหวละกัน ฮ่า ๆ” ไม่ต้องแปลกใจไปครับ พวกผมแข่งกับคณะศิลปกรรมที่ถือว่าเป็นคณะสนิทสนมกลมเกลียวกัน ในแง่ไหนคงไม่ต้องอธิบายนะครับ การพูดจาหยอกล้อ เมื่อแข่งจบจึงเป็นเรื่องธรรมดา รอบนี้คณะผมชนะไปคงเพราะอย่างน้อยทางกายภาพยังพอดูดีกว่าคู่แข่งนิดนึง
กลางโรงยิมเป็นสนามบาสที่กำลังเคลียร์ความเรียบร้อยสำหรับคู่ต่อไป ไม่ใช่ใครคณะผมอีกแล้ว ทัพนักกีฬาเดินมาแล้วครับ ทำไมรัศมีมันเปล่งประกายผิดเพื่อนแบบนี้ ผมชี้ ๆ ใช้ ๆ รุ่นน้องร่วมทีมให้เก็บวัสดุอุปกรณ์เตรียมออกจากคอร์ทวอลเล่ย์ขึ้นไปสมทบกับชาวคณะบนอัฒจันทร์
“เฮ้ย! ไม่ทักทายกันหน่อยหรือว๊ะ” วงแขนเข้าล็อคคอทันทีที่ผมเดินผ่าน ดีนะที่มันยังไม่แข่ง มิเช่นนั้นอาจมีแถมกลิ่นพิศวงมาด้วย
“เออ สวัสดีครับ” ผมเค้นเสียงเข้มหันไปจ้องหน้ามันแล้วเผยอยิ้มกวนออกมา “แล้วไง จะให้กรูทักอะไรอีก ให้ชวนไปถกประเด็นข้าวแพง น้ำมันขึ้น โลกร้อนนู่นเลยมั้ย” เอาแฟ้มนักกีฬาตีที่อกมันเบา ๆ หมายให้มันเบี่ยงตัวออก
“ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอกน่า เพื่อนเมิงจะลงแข่งทั้งที พูดแค่นี้เองหรือว๊ะ” ไอ้กิงตอบสนองด้วยหน้ายียวนแล้วกระชับโอบรอบคอให้แน่นขึ้น
“ปกติก่อนแข่งนี่ เมิงเคยขอให้เพื่อนพูดอะไรด้วยหรือ จู่ ๆ เกิดป๊อดขึ้นมารึไงว๊ะ” เลิ่กคิ้วถามด้วยความสงสัย
“เฮ้ย” ผมเผลอร้อง เนื่องจากไอ้กิงไม่ตอบแล้วยังเปลี่ยนจากโอบคอมาเป็นเอามือทั้งสองข้างมากุมท้ายทอยของผม แถมนิ้วหัวแม่โป้งมันยังมาเขี่ยเล่นสร้างความซาบซ่านบริเวณติ่งหูอีก อุตส่าห์ทำเป็นลืมอุตส่าห์นิ่งสงบสยบเสียวไส้ ไอ้กิงทำผมมีอาการเดิม ๆ อีกครั้ง มันจ้องลึกไปในแววตาผม
“กำลังใจ”
“หา”
“ไม่หาแล้ว จะเอาจากเมิง ขอหน่อยดิแค่นี้อย่างกไปหน่อยน่า”
ผมกอดกระชับแฟ้มในมือแน่นกับลำตัว อุณหภูมิเหมือนจะร้อน ๆ รุม ๆ พ่อคุณผีน้ำตาลเข้าอีกแล้วครับ วาบหวิวไม่สนใจเทศกาลกิงฟีเว่อร์ที่เกิดขึ้นรอบตัว
“ว่าไงจะให้กรูดี ๆ หรือจะให้กรูหาเอาเอง” มันยิ้มเจ้าเล่ห์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ป้าด ลีลาเหนือชั้นจริงเพื่อนกรู
“กรู กรู” ผมได้แต่อ้ำอึ้งคิดตอบโต้ไม่ทัน ก็แบบว่าไม่ใช่ไม่ชอบมันแบบนี้นี่ครับ เลยได้แต่ยิ้มอาย ๆ พอดูไร้เดียงสาให้มันไป ไอ้กิงยิ้มกว้างเหมือนจะชอบใจ แหม กรูก็รู้นะว่าเมิงชอบแบบไหน มาถึงขนาดนี้ผมก็พอเป็นงานบ้างน่า และท่ามกลางบรรยากาศของโรคเบาหวานที่ผมกับมันช่วยกันสร้างขึ้นมา
“สังเคราะห์แสงเสร็จแล้วอ้าย” เสียงยานคานเน้นอักขระทุกพยางค์ดังขึ้นใกล้ตัว ผมกับไอ้กิงผงะตัวหันไปมองต้นเสียง เอี้ยน้องต๊อดยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเราสองคนในระยะประชิดสุด ๆ ถ้ามันแทรกช่วงแขนพี่รหัสมันเข้ามาได้มันคงทำแล้ว สายตาเมาเยิ้มลอยก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นเรียวหรี่เขม่นจ้องสลับไปมา รอยยิ้มกวนส้นเผยอออก
“ต๊อดได้คลอโรฟิลด์เต็มตัวเลยอ้าย ไปจากตรงนี้กันเต๊อะ เหมือนจะยังมลพิษต๊อดขี้คร้านเอาคาร์บอนไดออกไซด์จากไผบางตัวไปสร้างอ๊อกซิเจน คิกคิก” มันคงเมาจนจินตนาการตัวเองเป็นต้นไม้ไปเรียบร้อยแล้ว เอี้ยน้องต๊อดไม่พูดเปล่า ใช้จังหวะที่พวกผมเผลอจากวิชางานเกษตรของมันลากผมออกจากไอ้กิง ผมได้แต่ขำเตรียมเดินขึ้นบันไดไปนั่งบนอัฒจันทร์ หันไปมองไอ้กิงที่ยังอึ้ง ๆ ไม่ทันมุขเอี้ยต๊อด สักพักมันก็หลุดหัวเราะออกมาเอามือไปกุมหน้าผากส่ายหัวแบบเสียเชิง
“กิง เล่นให้ครบหกสิบนาทีนะเมิง อย่าให้ชาวบ้านเขารู้ว่าเมิงอ่อนท่าดีทีเหลวนะเว้ย” ให้มันหน่อยครับกำลังใจสไตล์กรู
ไอ้กิงมองตอบยิ้มกรุ้มกริ่มเลิ่กคิ้วขึ้นข้างเดียว “เออ เมิงก็รู้ดีนี่ นกกระจอกกรูกินน้ำเสมอ หกสิบนาทีกรูจะทำเกมส์แบบไหนก็ได้ท่าไหนก็ได้เหลือเฟือว่ะ ฮ่า ๆ” มันหัวเราะสะใจแล้วหันไปวอร์มร่างกายทันที
ผมได้แต่ประมวลผลคำพูดมันไรว๊ะ ใช้เวลาไม่นานก็เข้าใจ “เอี้ยกิง” ตะโกนด่าทันทีแม้มันจะทำเป็นหูทวนลมก็ตาม
“ไรอ่ะอ้าย อั้ยกิงเล่นไพ่นกกระจอกด้วยเหรอนิ” ไอ้ต๊อดถามด้วยความสงสัยเมื่อนั่งลงบนขั้นอัฒจันทร์แล้ว ”อ้ายเรเหนื่อยมากเลยเหรอ หน้าแดงจ๊าดหนัก” อีกหนึ่งคำถาม
“ช่างแมร่งเถอะ สาดกิง ไอ้มนุษย์ใต้ร่มผ้า ไอ้เรท ฉ ไอ้ น 18 เวรเอ้ย” ผมก้มหน้าก้มตาสบถด่ามันเพียงลำพัง
.
.
.
คงคิดว่าผมใจเย็นล่ะสิ ยอมรับครับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะไปเร่งเร้าจากมัน ที่ดูเหมือนยังไม่พร้อมและสับสน ผมไม่พอใจนักแต่ก็พอเพียง เหมือนไม่อิ่มแต่ได้สารอาหารครบถ้วนประมาณนั้น หลาย ๆ อย่างทำให้ผมคงสัมพันธภาพแบบนี้ไว้ อย่างน้อยที่สุดผมก็อบอุ่นใจครับว่ายังมีมันอยู่ข้าง ๆ เสมอไม่หวั่นแม้วันมามาก ฮ่า ๆ อย่า อย่าเพิ่งเครียดครับ ผมยังไม่เครียดเลย มาเฮฮากับงานกีฬากันดีกว่า
“เฮ้ย เรตอนเช้าเมิงแข่งชนะป่ะว๊ะ” เสียงทักจากไอ้ป๋องเรียกให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะหันไปพบกับความประหลาดใจ
“จะไปสมัครนายกอบต.กันเรอะพวกเมิง แต่งตัวเป็นข้าราชการท้องถิ่นเชียว” ไอ้ป๋องควงคู่มากับกานต์ในชุดนักศึกษาโคตรเรียบร้อย ผมยาวของทั้งคู่ถูกรวบมัดไว้จนเรียบแปล้ กานต์ถึงขั้นกลัดกระดุมบนสุดของเสื้อนักศึกษา โดยที่ใบหน้าบูดยับอารมณ์เสียผิดกับเสื้อผ้าที่รีดเสียคมขึ้นจีบ
“นายกเอี้ยไรล่ะเมิง เอี้ยป๋องดิปัญญาอ่อน ให้กรูเปลี่ยนชุดอยู่นั่นแหละ นู่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องมาจบที่ชุดนักศึกษา แค่ไปขอกรณีศึกษาที่ชมรมรถอนุรักษ์แค่เนี้ยะ คิดถูกมั้ยไม่รู้ที่ให้มันทำเรื่องเดียวกับกรู” กานต์บ่นยาวอย่างเซ็งอารมณ์
“อ้าว ๆ งกไปได้ครับเจ๊ โปรเจคเรื่องเดียวกันทางเดียวกันประหยัดพลังงานเห็น ๆ แล้วนี่กรูหวังดีหรอกเว้ย เมิงจำไม่ได้หรือ อาจารย์เคยเตือนเรื่องมารยาทนอกมหาลัยขนาดไหนว่าอย่าทำให้คณะเสียชื่อ ไอ้ยีนส์ขาด ๆ โชว์ขาอ่อนของเมิง ไหนจะเสื้อยืดตัวจิ๊ดเดียว พุงเพิงปลิ้นหมด ไม่ใช่เพื่อนไม่เตือนหรอกเฟ้ย” ไอ้ป๋องทำหน้าจริงจังสวดกลับ
“หึหึ แค่หวงนี่หว่า” แอบขำความเนียนเทพของมัน ตั้งแต่แถทำโปรเจคหัวข้อเดียวกันได้ ไอ้ป๋องมันขยันขึ้นผิดผีผิดคนเลยครับ
“ขำไรวะเร ตะกี้กรูได้ยินแว่ว ๆ”
“เปล๊า แค่เห็นด้วยกับกานต์ว่ะ ชุดไปรเวทก็ได้จะอะไรนักหนา กรูไปขอข้อมูลยังชุดธรรมดา ๆ เลย” ลอยหน้ากวนแบบรู้ทัน ขอแซวมันสักหน่อยครับ หมั่นไส้
“เออ ๆ ใช่มั้ยเมิง เอี้ยป๋องแมร่งเรื่องมาก คนอื่นเขาไม่ได้หน้าตาเป็นภัยสังคมเหมือนมันนี่ ถึงต้องระวังตัวว่าจะโดนมองเป็นโจรไปซะ” กานต์รีบพยักหน้าสนับสนุน
“ฮ่า ๆๆ กานต์เมิงพูดได้ดีว่ะ ไม่ต้องไปยอมมัน ไม่อย่างนั้นรอบหน้าไอ้ป๋องพาเมิงไปเช่าชุดไทยตอนพรีเซ้นท์โปรเจคแน่”
ไอ้ป๋องถึงกับเส้นยึดเลยครับ เหล่มองผมทีมองกานต์ทีไม่มีใครเข้าข้างมัน
“เออ ใช่ กรูมันไม่หล่อ ไม่เท่ สวรรค์ไม่ได้สาปส่งมาเกิดเหมือนไอ้กิงนี่วะ ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวก็หล่อชิบหายวายป่วง เนอะเรเนอะ~” ลากเสียงยาวเชียวเมิง มองท่าทางส่อเจตนาแซวของมันถึงกับคิดในใจ ‘งานเข้าแล้วไงกรู’
“ไม่ใส่อะไรก็ดูดีนะ”
“เฮ้ย!!” ผมกับไอ้ป๋องประสานเสียงพร้อมกันแล้วหันไปมองกานต์ที่ตีสีหน้าเรียบเฉย
“อ้าว ตกใจอะไรกันพวกเมิง” กานต์เหลือบดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ “ไอ้ป๋องจะได้เวลาแล้ว ไปเหอะ”
“เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้เมิงว่าไงนะ เมิงไปเห็นมันแก้ผ้าตอนไหนไอ้กานต์ เป็นสาวเป็นนางเมิงนี่” แววขุ่นเครียดออกจากไอ้ป๋อง
“จะบ้าเหรอ คิดอะไรกันอยู่พวกเมิง ไป ๆ เลิกสงสัยได้แล้ว ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกน่า” กานต์ยันตัวยืนขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายใบย่อมพาดบ่า “จะไปกันมั้ยคะเอี้ยป๋อง นั่งอยู่นั่นแหละ” รอยยิ้มเหยียดมีเลศนัยโบกมือลาผมแล้วลากไอ้ป๋องที่ยังคงมีคำถามอยู่ออกจากโรงยิมไป ถ้าไม่ติดว่ารู้จักนิสัยกานต์ดีพอผมคงต้องตีความหมายในแง่ติดเรทสุดกู่แน่ เข้าใจแกล้งคนนะเมิง ไอ้ป๋องคงได้เซ้าซี้ถามมันทั้งวันแน่
ผมหันกลับไปมองไอ้กิงที่กำลังแข่งบาสอยู่ในสนาม มันวาดลวดลายปานนักบาสอาชีพNBAมาเอง คณะผมถนัดกีฬาชนิดนี้อย่างไม่น่าเชื่อ เป็นเพียงไม่กี่ชนิดกีฬาที่พอมีหวังไปสัมผัสเหรียญกับเขาบ้าง เกมส์การเล่นเป็นไปอย่างสนุกสนานชวนให้ติดตามดู กระทั่งสาว ๆ ก็มาชมกันหนาตา การเข้าทำคะแนนแต่ละครั้งเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้ไม่ยากเย็น
เสียงเอี๊ยดอ๊าดของพื้นรองเท้าที่เสียดสีกับสนามไม้ปาร์เก้ ช่วยทวีความตื่นเต้นช่วงท้ายของการแข่งขัน เป็นเกมส์โต้กลับของทีมตรงข้ามที่กำลังเร่งพาลูกบาสเข้าไปทำแต้ม คณะผมรีบร่นไปตั้งเกมส์รับ ไอ้กิงก้าวสไลด์ออกจากแนวเส้นสามคะแนน ใช้จังหวะเผลอของคู่ต่อสู้ที่กำลังจะผ่านบอล ขโมยมาเลี้ยงเองอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่าแทบจะฉกออกจากมือเขาเลยแต่ไม่โดนตัวแม้แต่นิดเดียว ท่ามกลางความอึ้ง ไอ้กิงวิ่งเลี้ยงบอลจากกลางสนามเข้าชู้ตเช็ดแป้นไปอย่างงดงาม ตามด้วยเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลา
คณะผมโห่ร้องกึกก้องด้วยความดีใจเหมือนชนะเลิศ ทั้งที่นี่เพิ่งจะนัดแรกแท้ ๆ สงสัยพวกมันกลัวจะไม่มีโอกาสดีใจอีก สายตาของเหล่าผองเพื่อนและแฟนคลับที่พุ่งตรงไปที่ไอ้กิงจอมขโมยซีนท้ายเกมส์ที่กำลังล้อมวงแสดงความยินดีอยู่กับเพื่อนร่วมทีม ไอ้กิงจ้องตรงขึ้นมาบริเวณอัฒจันทร์ที่คณะผมนั่งอยู่ ยกหลังมือตัวเองขึ้นมาแถว ๆ ปาก คล้ายว่ามันทำท่าจูบหลังนิ้วชี้กับนิ้วกลาง แล้วความสงสัยก็หมดไปเมื่อมันชูมือที่กำในท่ายิงปืนขึ้นมาเล็งในระยะหวังผล ปากขยับเบาผมอ่านได้ว่า ‘ปัง’ กระสุนล่องหนส่งมาพร้อมกับขยิบสายตาเจ้าชู้และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“กรี๊ดดดดดด” สาว ๆ ส่งเสียงเหมือนถูกใจแม่ยก คาดว่าถ้ามีการโหวตไอ้กิงคงคว้าแชมป์ไปด้วยลีลานี้เป็นแน่ พร้อมด้วยข้อความsms ‘พี่กิง A1 หล่อที่สุดเลยค่ะ จะเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ ค่ะ จุ๊บจุ๊บ’
ส่วนตัวผมเหมือนโดนแรงอัดอากาศปะทะแรงเข้ากับตัว ไม่ต้องเดาให้มากความว่ามันยิงใคร เมื่อสายตาคมนั้นมันจ้องผมไม่ได้หยุด หลาย ๆ คนเริ่มสงสัยและมองหาว่าเป็นใคร ไม่ใช่ว่าไอ้กิงจะป็อปปูล่าห์มากอะไรขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแค่ว่ามันทำท่าแสนจะบ้านบ้านนี้กลางสนามเท่านั้นเอง ผมเลยต้องคว้าเอี้ยน้องต๊อดที่นั่งเมายาอยู่ข้าง ๆ เอาหัวฟู ๆ ของมันมาทำเป็นหาเห็บหาเหาเบี่ยงความสนใจ เหลือบเห็นไอ้กิงเหมือนหัวเราะชอบใจ ‘จำไว้นะเมิง’
แต่มันก็ไม่ให้ผมต้องจำนานนัก เมื่อจับมือจบการแข่งขันเสร็จมันจัดการตัวเองขึ้นมาหาผมทันที
“ได้รึยัง” ไอ้กิงถามคำถามชวนงง แต่ใบหน้ากับกล้ามเนื้อที่ชุ่มเหงื่อนั้นกลับชวนมอง
“ได้อะไรของเมิงวะ แล้วเมื่อกี้เมิงทำเอี้ยอะไรของเมิง อย่าคิดว่ากรูไม่รู้นะเว้ย อายน่ะสะกดเป็นมั้ย” ด่ากลบเกลื่อนความหื่นจากตัวเอง เมื่อผมไม่สามารถหยุดสายตาแทะโลมของตัวเองไปบนร่างกายของเพื่อนนักกีฬาข้างหน้าได้
“หึหึ เมื่อกี้ไง ลูกสุดท้ายน่ะกรูชู้ตให้เมิงเลยนะเว้ย ตอบแทนไงวะ”
“ตอบแทนอะไรของเมิง”
ไอ้กิงอมยิ้มส่งสายตาหวานมาให้ “กำลังใจของเมิงไง”
“หา อ่า เอ่อ เป็น อยู่ คือ อิส แอม อาร์” ผมตะกุกตะกักต่อคำไม่ถูกในทันทีก้มหน้าก้มตาหนีมัน พูดเบา ๆ แก้เก้อ “ลูกเดียวน้อยไปป่าวว๊ะ”
“เมิงว่าอะไรนะ”
“เปล่า ๆ เก็บของกลับคณะเหอะ เดี๋ยวกรูต้องไปเช็คอุปกรณ์อีก เมิงก็ต้องกลับคณะไม่ใช่หรือ” ผมรีบลุกขึ้นคว้าแฟ้มกับกระเป๋าเป้เตรียมออกจากโรงยิมตามคนอื่นไป
“งั้นกรูกลับพร้อมเมิงเลย” ไอ้กิงตามมาพร้อมกับคว้าโอบรอบไหล่ผมไปด้วย
“อ้าว แล้วเมิงไม่ได้เอารถมาด้วยรึไง”
“เปล่ากรูจอดไว้ที่คณะ แลมอยู่ที่เมิงใช่มั้ย เดี๋ยวกรูขับเองเมิงซ้อนกรูไปละกัน”
ผมพยักหน้ารับ ควานหากุญแจรถในเป้แล้วยื่นให้ไอ้กิงไป มันยื่นมาเอากุญแจรถพร้อมกระชับมือผมไปด้วย ผมเงยมองหน้ามันด้วยความแปลกใจ มันโน้มหน้ามาใกล้ “แข่งรอบหน้าให้ทุกแต้มทุกลูกเลยละกันว่ะ” พูดจบมันก็ยิ้มเสียจนผมแทบละล้าย ละลาย ละลายหายไปหมดเลย
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกว่ะ เอาตัวให้รอดถึงตอนจบเกมส์ก่อนละกันเหอะเมิง แล้วที่สำคัญนะเว้ยกำลังใจกรูมีราคามากกว่านั้นว่ะ แค่แต้มไม่พอหรอก แน่จริงเมิงเอาให้ถึงนัดชิง ทำได้ป่ะล่ะ กล้าป่าว” ปากกล้าสู้ อย่าให้รู้ว่าเราแพ้ทาง
ไอ้กิงเลิ่กคิ้วออกอาการงงเล็กน้อย สักพักรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎขึ้น “ถ้ากรูทำได้แล้วเมิงจะให้อะไร”
“ห๊ะ เอาอะไรเมิง มีหวังผลด้วยหรือวะ สปอร์ตแมนเอี้ย ๆ เลย” เหมือนจะมีลางร้าย
“เอ้า แดกยังหวังอิ่ม นอนยังหวังหลับ เรียนยังหวังผล แล้วกรูลงแข่งทั้งทีเนี่ยะให้กรูหวังอะไรบ้างไม่ได้หรือไง แรงกระตุ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ เอง ใจหน่อยดิ”
ผมมองหน้ากวนประสาทของมันสุดจะตอบโต้ “แล้วเมิงอยากได้อะไร ไม่ต้องมาอ้อมค้อม กรูรู้ทันนะเว้ย”
“ฮ่า ๆ งั้นกรูจะเอาอะไรดีวะ” ไอ้กิงหยุดตัวเองทำท่าเหมือนใช้ความคิด แต่มันไม่น่าไว้ใจสักนิดเลยครับ สักพักนึงมันก็มากระซิบข้างหูผม “อยู่ฉลองกับกรูนะ” เมื่อจบคำขอมันก็หันมาถามด้วยสายตาเว้าวอน “เมิงให้ได้รึเปล่า”
“เออ ให้เมิงเข้าถึงรอบชิงได้จริง ๆ เหอะว่ะ ปิดซอยตั้งโต๊ะจีนเดี๋ยวกรูประเคนให้เมิงแน่” ตอนนี้เลือดในตัวมันสูบฉีดจนเหมือนผมแข่งกีฬาทุกประเภทด้วยตัวคนเดียว กอดกระชับแฟ้มในมือเหมือนหาที่ระบาย ไอ้กิงขำขันชอบใจอยู่ข้าง ๆ ผมแอบอมยิ้มความขี้อ้อนของมัน อดไม่ได้ต้องทำร้ายร่างกายมันไปบ้างด้วยความหมั่นไส้ เราสองคนเดินออกจากโรงยิมไปแบบหนุงหนิงกุ๊งกิ๊งไฉไล เอ เหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง
“อ้ายเรอยู่ไสก๊ะ” เสียงเพรียกจากมนุษย์หัวฟูกลางโรงยิม
.
.
.
.
“เอ้า ชนแก้ว เย้ วู้วว” ทันทีที่พูดจบเสียงกระทบของแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มสีอำพันก็ก้องสะท้อนไปทั่วร้านรูสะบาย บรรยากาศครึกครื้นสนุกสนานฉลองให้กับงานกีฬาที่เพิ่งจบลง เพื่อนพ้องน้องพี่มากมายนั่งกันเต็มร้านกระจายกันทั้งโต๊ะเล็กโต๊ะใหญ่ สุดท้ายคณะผมเลยตัดสินใจเหมาร้านเพื่อไม่เป็นการรบกวนแขกคนอื่น ความเฮฮามากมายล้นปรี่จนผมอดสงสัยไม่ได้
“พวกเมิงฉลองอะไรกันวะกรูถามจริง ตกรอบแรกเกือบทุกประเภท กองเชียร์ก็โดนตัดสิทธิ์เพราะเสือกเอาสี่คูณร้อยไปให้น้องแดกบนสแตนด์จนกรรมการจับได้ หรีดแมร่งก็สะเออะดูดบุหรี่ก่อนลงไปเต้นในสนามพอตอนสุดท้ายดันตะโกนขอต่อต้านยาเสพติด จะมีคนเชื่อเมิงมั้ยวะ เต้นร้องเป็นคนเมายาขนาดนั้น” นี่แหละครับสรุปผลงานกีฬาคณะผม
“อ้าว ๆ เรปากมากไปได้เมิง อย่างน้อยก็ได้รางวัลสร้างสีสันยอดเยี่ยมนะเว้ย” ไอ้โจแถมาตั้งแต่หัวโต๊ะเลย
“หมาก ล้อม เรา ก็ แข่ง ได้ เหรียญ ทอง แดง น้า เร” จีนตัดพ้ออยู่ตรงข้าม
“กล้าพูดนะเมิงน่ะ ไม่ใช่เมิงเรอะ ที่บอกให้เอามะนาวฝานบังหน้าใส่ไปในแก้วให้น้องแดกด้วย เขาจะได้จับไม่ได้ แต่อีแผนกระแดะโง่น้ำใจงามตักไปให้กรรมการแดกด้วย ชิบหายกันหมด” ไอ้ป๋องด่าอยู่อีกมุมนึงซึ่งมีกานต์อยู่คู่กันด้วย พร้อมสมุดสเก็ตซ์ที่คล้ายว่าพวกมันมาคิดแบบร่างกันในร้านเหล้า เนียนขั้นเทพจริงเพื่อนผม แต่ดีที่ว่าแพนไปนั่งแทะโลมน้องหรีดผู้ชายอีกโต๊ะนึงเลยไม่ต้องส่งเสียงมาเถียงกับไอ้ป๋อง
“อ้าวเหรอวะ กรูก็ปากหมาไปงั้นแหละ ช่างแมร่งเถอะฉลองต่อได้” ผมยิ้มแก้อายยกแก้วซดเหล้าไปอีกที หลาย ๆ คนหัวเราะแล้วดื่มต่อไป
“ลืมอะไรไปรึเปล่าว่าบาสชายเข้ารอบชิง” เสียงทุ้มเรียบดังอยู่ข้างตัว ผมหันไปมองไอ้กิงที่ยิ้มแฝงความนัย ”หืม ลืมรึยัง” สายตานั่นยอกย้อนจนผมเหงื่อซึม
“เออ กรูไม่ลืมหรอกน่า นี่ไงวะ ปิดร้านฉลองให้เลยนะเนี่ยะ เชียสเพื่อนเชียส” ยกแก้วใสแสดงความยินดีจากใจจริง “เอ้า นิ่งอีก ฉลองชัยโว้ยพ่อยอดนักกีฬา เมิงจะไม่รับน้ำใจหน่อยเหรอวะ” ยิ้มหน้าเป็นให้มันไป
ไอ้กิงดูจะอึ้ง ๆ “เอางี้เลยเรอะ ขี้โกงว่ะ” มันส่ายหัวเบา ๆ ยกแก้วขึ้นชนแบบเสียมิได้
“เอางี้แหละว่ะ คนยิ่งเยอะยิ่งสนุก ฉลองสองคนจะมันส์ได้ไง” ผมยิ้มกว้างดีใจมากที่นาน ๆ จะชิ่งหนีสถานการณ์ล่อแหลมไปได้ ไอ้กิงดูไม่อยากติดใจนักสังเกตได้จากสีหน้าที่ดูผ่อนคลาย สายตาเราจับจ้องกันพร้อมกับแก้วเหล้าที่กำลังสัมผัสริมฝีปากเพื่อทำการดื่มฉลอง เหมือนรสฝาดขมของเหล้าจะหวานขึ้นนิดหน่อย
“อ้ายเรทิ้งต๊อด อ้ายเรทิ้งต๊อด” ได้ยินอะไรแว่ว ๆ “อ้ายยย เร ทิ้ง ต๊อดดดด” เพิ่มดีกรียานคางจนผมต้องหันไปให้ความสนใจ เอี้ยน้องต๊อดใช้สักวิธีเสนอหน้ามานั่งข้างผมที่โต๊ะสโมสรคณะ
“ทิ้งห่าอะไรเล่า วันนั้นพอกรูนึกออกกรูก็รีบกลับไปรับเมิงแล้วไงวะ ใครมันจะนึกว่าเมิงจะเมาขนาดไม่รู้ว่าคนเขากลับกันหมดแล้ว เสือกนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว เมิงควรพิจารณาตัวเองได้แล้วว่าทำไมไม่มีใครพาเมิงไปด้วย” ย้อนกลับไปวันที่แข่งกีฬาวันแรกครับ มันยังงอนผมจนถึงวันนี้
“บ่ฮู้แหละ อ้ายทิ้งต๊อด อ้ายฮู้บ่ว่าต๊อดเหงาขนาด” เอี้ยต๊อดหน้าง้ำงอ
“เหงาหรือเมา เมิงเอาให้แน่”
“ฮ่า ๆ กรูว่าอย่างหลัง ใช่มั้ยครับน้องต๊อด” ไอ้กิงขำอย่างมีส่วนร่วม เอี้ยน้องต๊อดเหลือบมองแสยะปากเหมือนไม่แคร์ แต่ก็ต้องให้ความสนใจทันทีเมื่อไอ้กิงโอบแขนรอบเอวผมแถมยังกระชับตัวให้เข้าไปใกล้อีก ไอ้กิงคล้ายมันจะหยอกเย้ากวนเอี้ยน้องต๊อด ผมเริ่มสังหรณ์กลาย ๆ ว่าไอ้สายรหัสคู่นี้จะหาเรื่องกันอีก พยายามดันตัวเองแกะมือไอ้กิงออกจากเอว ขี้เกียจปวดประสาทครับ แต่เพียงไม่นานก็มีคนมาช่วยผม
“เพื่อนต๊อดครับกลับโต๊ะครับ เดี๋ยวจะต้องไปร้องเพลงด้วยครับ กรุณาครับเพื่อนต๊อด” คิมมานิ่ง ๆ และไปอย่างนิ่ง ๆ คว้าคอเสื้อไอ้ต๊อดไปด้วย ผมล่ะนับถือมันเป็นได้ทั้งเพื่อน เพื่อนร่วมวง ไม่รู้มันจะปวดหัวบ้างมั้ย
เสียงคุยโทรศัพท์อยู่ข้างตัว ไอ้กิงสนทนากับใครสักคนที่ปลายสาย แล้วก็พบคำตอบเมื่อมันหันหน้าไปทางด้านหน้าของร้านรูสะบาย มันโบกมือเรียกเพื่อนF4 เอกยืนยิ้มแย้มอยู่หน้าร้านปิดเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กลงกระเป๋ากางเกง ภาพชายหนุ่มตี๋หล่อสะอาดเสื้อผ้าหน้าผมเต็มสิบ ออร่าความไฮโซแผ่ออกมาจนรู้สึกได้ สาว ๆ คณะผมดูจะอึ้งกิมกี่กันไปหลายคน นาน ๆ มันจะได้เจอผู้ชายที่ดูดีมีสกุลน่ะครับ น่าสงสาร เอกเดินมาดมั่นเข้ามาในร้าน ยิ้มพราวมีไมตรีให้กับคนที่หันมอง
“อ้าวเอก เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนาน” ไอ้ป๋องทักทายแจ่มใส เหมือนเพื่อนห้องผมหลาย ๆ คนจะรู้จักกันก่อนแล้ว สัมผัสได้จากการพูดคุยที่ไม่เคอะเขินเท่าไหร่
“สวัสดีครับเร เก้าอี้ตัวนั้นมีใครนั่งมั้ยครับ” เอกยิ้มทักส่งสายตาไปยังเก้าอี้ตัวที่เอี้ยน้องต๊อดเคยนั่ง
“อ๋อ ว่างครับ แต่เอกนั่งเก้าอี้ผมดีกว่าจะได้นั่งคุยกับกิงด้วย เดี๋ยวผมนั่งตัวนี้เอง” ผมลุกขึ้นพร้อมเลื่อนแก้วไปด้วย
“ไม่เป็นไรครับ เรนั่งที่เดิมก็ได้”
“เอาน่า ผมนั่งตรงไหนก็เหมือนกัน เอกนั่งใกล้ ๆ เพื่อนดีกว่า อุตส่าห์มาตั้งไกลจะได้คุยกันไง” ผมรีบฉวยโอกาสเปลี่ยนตำแหน่งที่นั่ง เอกพยักหน้าในเชิงขอบคุณแล้วนั่งลง
“ว่าไงโก ตามตัวคุณยากมากเลย”
“ก็ติดหลาย ๆ อย่างน่ะ คุณเป็นไงบ้าง ใกล้จะเรียนจบแล้วนี่” ไอ้กิงยิ้มรับเริ่มคุยกับเอกอย่างออกรส มาดนี้ไม่ได้เห็นนานทีเดียว ด้วยตำแหน่งนั่งที่ติดกันผมเลยเงี่ยหูฟังเต็มที่ แอบเสือกว่าไอ้กิงจะไปเที่ยวอีกรึเปล่า
“เอ้อ เร เกือบลืมผมมีของมาฝากด้วย” จู่ ๆ เอกก็หันมาคุยกับผม
“หา ผมไม่ได้แอบฟังนะ เอ้ย ไม่ใช่ ของฝากอะไรครับ” อารามตกใจ
เอกหยิบของที่ถือติดมือตั้งแต่ตอนเข้าร้านให้ผม พบว่าเป็นกล่องเหล้านอกมอลต์ผสม ด้วยรอยปั้มนูนสีทองอร่ามสัญลักษณ์ลุงจอห์นนี่เดินหน้าจำได้ว่ามันแพงโคตร ผมรับมาอย่างอึ้ง ๆ
“เอ่อ จะดีหรือครับ ไอ้นี่มันหลายตังค์เลย เนื่องในโอกาสอะไรครับเนี่ยะ”
“ได้ยินจากโกว่าวันนี้มีฉลองกัน ผมเลยเอามาฝาก ไม่ต้องสนเรื่องราคาหรอกครับ สนรสชาดมันดีกว่า”
ผมถือกล่องสีน้ำเงินสวยบุผ้าซาตินในมืออย่างครุ่นคิด ของฉลองงั้นหรือ ไม่รอช้ารีบยืนขึ้นสรรเสริญเอกให้กับเพื่อนร่วมโต๊ะ “พวกเราบูชาเอกกันหน่อยเร็ว เจ๋งกว่าได้ถ้วยอีก” หลายคนหันมองตื่นตาตื่นใจชูสองมือขึ้นลงเป็นท่าเคารพ เรื่องอื่นเราอาจเกรงบ้าง แต่เรื่องอบายมุขเป็นข้อยกเว้นน้อมรับด้วยความเต็มใจ
“ฮ่า ๆ ขอบคุณมากเลยนะเอก ผมคนเดียวกลัวว่าคำขอบคุณจะไม่พอน่ะ”
เอกดูท่าจะทึ่งกับท่าทางคนบ้าลัทธิของชาวคณะ ก่อนจะยิ้มเก้อออกมา “แบบนี้ก็แปลกตาดีครับ แต่กลัวว่าขวดเดียวจะน้อยไปรึเปล่า”
“ไม่ต้อง ๆ ขวดเดียวก็พอแล้วครับ อันที่จริงไม่ต้องเอาอะไรมาก็ได้ มาแค่ตัวก็ถือเป็นพระคุณแก่สาว ๆ คณะผมแล้ว หึหึ” ผมขำเมื่อแอบเห็นว่ามันรังสีสนใจสื่อมาเป็นระยะ ของแปลกมีค่าต้องมอง
“เรดูสนุกดีนะ รู้สึกว่าวันนั้นเรไม่ค่อยคุยอะไรเท่าไหร่ หลังจากนั้นก็ไม่มาเที่ยวกับพวกผมอีกเลย ไม่พอใจอะไรผมรึเปล่า”
“ไม่ใช่ ๆ เปล่าเลย บอกตามตรงผมแค่ไม่ชินน่ะ ชอบบรรยากาศสบาย ๆ แบบนี้มากกว่า” ผมยิ้มพยักหน้าจริงใจ
“อย่างนั้นผมก็โล่งอกไปที งั้นไว้รอบหน้าเปลี่ยนเป็นร้านบรรยากาศสบาย ๆ แบบที่เรชอบละกัน” เอกสีหน้าผ่อนคลายเหมือนโล่งใจ ผมยิ้มรับจิบเหล้างง ๆ ผู้ชายสุภาพมารยาทดีเขาเป็นกันแบบนี้นี่เอง
บรรยากาศสังสรรค์ดำเนินไปเรื่อย ๆ วงเอี้ยน้องต๊อดขึ้นโชว์แล้วครับ วันนี้มันเล่นเพลงแบบฟังง่ายสบายหูเคล้าไปกับอากาศเย็นที่ลอยอยู่รอบตัว เอกคุยกับไอ้กิงและเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างสนุกสนาน สังเกตเห็นไอ้กิงซื้ดบุหรี่แบบนอนสต๊อปมวนต่อมวน แค่ดูผมก็กลัวว่าจะเป็นมะเร็งแทนมันแล้ว ลุงจอห์นเริ่มแสดงตัวต่อสายตาผู้คน พี่เต้เจ้าของร้านจัดการเปิดจุกก๊อกให้ แก้วเปล่าถูกเตรียมไว้สำหรับลิ้มรสสุราชั้นเลิศ ทุกคนหันมาให้ความสนใจลืมเพื่อนสนิททั้งร้อยกับโสมส่องแสงที่อยู่ร่วมทุกงานเลี้ยงไปสิ้น
เอกรินเหล้าช้า ๆ ใส่แก้วเปล่าแล้วยื่นให้ผม “รู้มั้ยครับว่ามีวิธีเพิ่มรสชาดให้กับเหล้าแก้วนี้ด้วย”
“แค่นี้ยังดีไม่พออีกรึครับ กลิ่นอย่างเดียวก็ทำเอาเคลิ้มแล้วนะเนี่ยะ” บอกตามจริงเมื่อเพื่อนหลาย ๆ คนของผมเหมือนสติหลุดไปแล้ว
เอกยิ้มหวาน “อมน้ำแข็งไว้แล้วรอให้ละลาย พอให้มีความเย็นในปากแล้วค่อยดื่มเหล้าตามเข้าไป รับรองรสชาดครับ” พูดจบเอกก็หยิบน้ำแข็งก้อนขนาดพอดีมาไว้ตรงหน้า ผมพยักหน้ายื่นมือจะไปรับ แต่เอกไม่มีทีท่าจะให้กลับยื่นก้อนน้ำแข็งสีใสมาชิดกับริมฝีปากผม เลยจำใจรับก้อนน้ำแข็งมาอมไว้จากมือนั่น พอละลายหมดก็ดื่มเหล้าตามที่แนะนำมา
“อื้ม แจ่มมากเอก” ชูหัวแม่โป้งให้สองมือเลย
รอยยิ้มเจ้าชู้ปรากฎขึ้นเหมือนพึงพอใจ “เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกแล้ว อีกสักแก้วมั้ยครับ” เอกเตรียมสำรับสำหรับชอตต่อไปทันที
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวรอบนี้ผมบริการตัวเองได้ ขอบคุณมาก” ผมรีบปฏิเสธ ดูท่าทางแล้วเอกเป็นคนที่เทคแคร์เอาใจคนอื่นเก่งมิใช่เล่น แถมสายตานั่นเจ้าชู้ไม่หยอกด้วย ขนาดผมยังรู้สึกได้
จากแก้วแรกไปแก้วที่สองแก้วที่สามและแก้วต่อ ๆ ไป เอกชวนผมคุยอย่างต่อเนื่อง พอได้ทำความรู้จักกันจริง ๆ จัง ๆ เขาเป็นคนอัธยาศัยดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลยครับ ดูไม่เก๊กและท่ามากเหมือนใครบางคน ผมเองก็คุยถูกคอจนลืมไปว่าย้ายที่นั่งเพื่อให้เพื่อน F4 เขาได้สังสรรค์กัน
“ก็ตอนแรกน่ะ ผมไปเสนออาจารย์ว่าขอทำพิพิธภัณฑ์เพศศึกษาแห่งประเทศไทย ผมเซิร์ทข้อมูลเบื้องต้นมาอย่างดีเลยนะ ว่าจะแยกเป็นประเภทตามรสนิยม กะว่าจะให้มีมินิเธียเตอร์ให้ดูสารคดีกึ่งเรียลลิตี้วิธีผสมพันธุ์ของมนุษย์ด้วย ทั้งแบบหวังผลสืบพันธุ์และไม่หวังผลสืบพันธุ์” หัวข้อสนทนาเข้าสู่เรื่องโปรเจคของตัวเอง
“แล้วอาจารย์ว่าไง” เอกตั้งใจฟังผมเล่าอย่างสนุก
“ไปตายซะ อาจารย์บอกผมมาเท่านี้”
“ฮ่า ๆๆ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ข้อมูลตั้งมากมายไม่ช่วยอะไรเลยหรือ”
“ไม่เลยสักนิดเอก แกบอกผมว่าไอ้ที่ผมทำมันก้ำกึ่งเอนเอียงไปทางเซ็กซ์ชอปซะ 70% ถ้าอยากทำจริง ๆ ให้เลิกเซิร์ทข้อมูลจาปเวปโป๊ แกว่ามางี้ ผมล่ะเซ็งแหล่งข้อมูลอื่นก็ไม่รู้จะหามาจากไหน”
“หึหึ ไม่มั้ง ผมว่าเรไม่ได้ตั้งใจทำจริง ๆ หรอก แค่อยากกวนอาจารย์ใช่มั้ยล่ะ”
ผมนิ่งไปแป๊ปนึงยกกำปั้นไปชกเข้าแขนคู่สนทนาเบา ๆ “รู้ทันอีก ใช่แล้วผมไม่คิดจะทำหรอก แค่คิดว่าจะออกแบบอาคารยังไงให้สื่อถึงเซ็กซ์มิวเซี่ยม นั่นก็แย่แล้ว อันที่จริงก็สนใจอยู่หรอกแต่ผมไม่หลุดพ้นขนาดคิดว่าจะออกแบบมาได้แบบไม่ติดเรทนี่สิ”
“ฮ่า ๆ เป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ยะ”
“อ้าว ๆ แล้วคิดว่าผมเป็นคนแบบไหนกัน” ผมยิ้มถามออกไปเล่น ๆ
เอกนิ่งไปครู่นึง สีหน้าครุ่นคิด “อารมณ์ดี ยิ้มแย้มดี สดใสดี ถ้าได้อยู่ใกล้ ๆ คงจะรู้สึกดี แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้” เอกหันมาสบตาผม รอยยิ้มแววตาหวานจนผมขนลุก “ที่สำคัญปากดีด้วย”
“ห๊ะ” ไอ้ตอนแรกเหมือนชมอยู่หรอก “นี่หลอกด่ากันรึเปล่าครับเพื่อน”
“ฮ่า ๆ ล้อเล่น ๆ แต่ผมคิดอย่างที่บอกจริง ๆ นะ”
จะเป็นไรไหมครับ ถ้าผมจะบอกว่าผมเริ่มรู้สึกพิกลกับเอกแบบไม่ทราบสาเหตุ ไอ้คุณกิงก็ซัดเหล้ายัดบุหรี่เข้าปากไม่ยั้งไม่คิดจะชวนเพื่อนมันไปคุยบ้าง ปล่อยผมรับแขกบ้านแขกเมืองอยู่คนเดียว
“เอ้อ ทำไมวันนี้เอกอุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกล แล้วกายกับเปาไม่มาด้วยกันหรือครับ”
“อ๋อ ผมอยากมาเอง เลยไม่ได้ชวนสองคนนั้นมาด้วย” เอกเว้นระยะสบสายตาเจ้าชู้ “อันที่จริงผมอยากมาเจอเรน่ะ” พูดจบเอกก็จิบเหล้าสบาย ๆ ทิ้งให้ผมอึ้ง ๆ ทึ่ง ๆ คิดต่อไม่ถูก F4เขาเป็นกันอย่างนี้ทั้งกลุ่มเลยรึเปล่าหว่า
“เดี๋ยวกรูมานะ” ไอ้กิงยืนเต็มความสูง ใบหน้าดูเหม็นเบื่อท่าทางเซ็ง เดินออกไปนอกร้าน ผมมองตามมันไปด้วยความงง จู่ ๆ มันก็เหมือนอารมณ์เสีย
“เอ่อ ผมไปดูมันหน่อยนะเอก” ถือโอกาสชิ่งด้วย
รถยนต์สีดำมันเงาวาบจอดอยู่ในซอยตันเล็ก ๆ ข้างร้านรูสะบาย มีเพียงแสงไฟจากร้านเท่านั้นที่พอส่องสว่างได้ ทำให้บริเวณนี้มืดพอตัว ไอ้กิงเลือกเปิดประตูด้านข้างคนขับฝั่งที่หันเข้ากำแพง มันเอนเบาะนั่งดูดบุหรี่อยู่ พอผมเห็นก็อดไม่ได้ เตะเข้าขามันที่ห้อยออกมานอกรถ
“เฮ้ย” มันเพียงร้องออกมาแล้วหันหน้ามาเคือง ๆ ก่อนกลับไปตั้งหน้าตั้งตาดูดบุหรี่ต่อไม่สนใจ
“อยากมะเร็งแดกตายมากนักใช่มั้ยเมิง” ผมชักบุหรี่ออกจากปากทิ้งลงพื้นแล้วขยี้ให้แหลกคาตามัน
ไอ้กิงตอบสนองเพียงมองหน้าผม หยิบอีกมวนจากเก๊ะหน้ารถ มะเร็งอัดแท่งเมิงเป็นของมิติที่สี่รึไงวะหยิบจับจากไหนก็เจอ ผมเอื้อมมือหยุดมันไว้ ถือวิสาสะนั่งเบียดไปข้างตัวมันนั่นแหละครับ มันขืนตัวอยู่สักพักก็ยอมขยับเข้าไป ผมนั่งหันหลังหย่อนขามานอกรถ เบียด ๆ เสียด ๆ กันบนเบาะรถร้อนรุ่มเร้าใจดี ดูท่ามันคงยังไม่อยากคายอะไรออกจากปากได้แต่ตีหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่
“ใส่มาด้วยหรือวะ” ผมอมยิ้มเอี้ยวตัวไปหามัน มันทำหน้ามีคำถาม “นี่ไง” จับไปตรงเสื้อที่มันสวมมา
หน้าบูดตูดเริ่มคลายลง “ใส่ดิ เมิงบอกเองนี่ลิมิเตดอิดิชั่นตัวเดียวในโลก กรูเองก็ชอบอยู่แล้วด้วย”
ผมยิ้มกว้างมาก ผ่านมาไม่นานมากนักกับวันเกิดของมัน มีดื่มกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามประสา ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงฉลองหรอกครับหาเรื่องเมามากกว่า ผมอยากหาของขวัญให้มัน คิดไปคิดมาก็ลงตัวที่เสื้อยืดสีขาวล้วนเนื้อดีทรงสวยติดแบรนด์เนมนิดนึงจะได้ใส่ได้นาน ๆ จากนั้นก็ออกแบบกราฟฟิกลายสกรีนเล็ก ๆ ให้เก๋เท่แปลกตา ตัดขั้นตอนจ้างร้านทำบล็อก แต่ผมเอามาสกรีน,ซัก,ตาก,รีดเองเสร็จสรรพ พรมกลิ่นอโรมาเพิ่มคุณไสยอีกเล็กน้อย พับใส่ถุงโชคดีมอบเป็นของขวัญวันเกิด ยังจำหน้าดีใจของมันได้ครับ ยิ่งเห็นมันใส่ด้วยความพอใจ ยิ่งทำให้ผมปลื้มเป็นเท่าตัว เสื้อยืดทำมือด้วยความรัก ว้าว อ้วก
“หึหึ” ผมขำกับความคิดของตัวเอง
“หัวเราะอะไรวะ”
เสมองหน้าไอ้กิงคล้ายอารมณ์มันจะดีขึ้นนิดนึง ผมเบี่ยงตัวไปทางมันยกปลายนิ้วลากไล้ไปตามลายสกรีนสีแดงบนอกข้างซ้ายรู้สึกเหมือนมันสะดุ้งเกร็งตัวรับสัมผัส “เมิงรู้มั้ยว่าลายนี่มันมีความหมายด้วย”
“หืม ไม่ใช่ตราลิงถือลูกท้อที่เมิงบอกรึไง”
“แล้วเมิงก็เสือกโง่เชื่อกรูหรือวะ” ผ่อนลมหายใจอธิบายต่อ “มันเป็นสัญลักษณ์หนึ่งในอารยธรรมเมโสโปเตเมียโบราณเต็มไปด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ”
“เดี๋ยว ๆ นี่เมิงล่อประวัติศาสตร์เลยหรือ ลึกซึ้งขนาดนั้นเชียว แล้วมันแปลว่าอะไรวะไอ้อารยธรรมเมโสโปเตเมียของเมิง หรือแปลว่าเมียกรู ฮ่า ๆ” น่าน พอหายบ้าพ่อคุณจัดให้เลย
“หึหึ” ก็ใกล้เคียง “มันแปลว่าโง่หลายตายซะ” ผมตอแหลเต็ม ๆ อันที่จริงมันมาจากตัวอักษรภาษาอังกฤษสองตัวว่า I’s ผสมความบรรเจิดเข้าไปจนอ่านไม่ออก ใช่แล้วครับ มันแปลตรงตัวว่า’ของของกรู’ แปะป้ายแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ ผมเริ่มกลัวตัวเองจะกลายเป็นครูพนอลองของเข้าไปทุกที ดีนะห้ามใจไม่ผสมเลือดลงไปในสีสกรีนทัน
“เฮ้ย ถามจริง”
“เออ ถ้าเมิงโง่นักเมิงก็ไม่รู้หรอกว่ะว่ามันหมายความว่าอะไร หัดทำตัวฉลาด ๆ แล้วไปตีความเองละกันเว้ย” บอกไปแบบขำ ๆ เราปล่อยให้บรรยากาศสบาย ๆ ไหลผ่านตัวครู่นึง
“อารมณ์ดีแล้วเหรอ เมื่อกี้เมิงเป็นไรวะ” เงยหน้าไปสบตามัน
“เมิงจะยั่วกรูอีกนานไหม” ไอ้กิงบอกมานิ่ง ๆ
“อะไรนะ” ในขณะที่ผมกำลังงงกับคำถามคนละเรื่องเดียวกัน ไอ้กิงใช้สายตามองมาที่อกเสื้อของตัวเองที่นิ้วของผมยังคงลากวนอยู่แบบไม่รู้ตัว เมื่อสังเกตแล้วว่าตัวเองทำอะไรไป ผมรีบชักมือกลับ แต่เข้าทางมันทันใดใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นกับมือหนาที่คว้าจับมือผมไว้
“ตื้ด ตื้ด” เสียงข้อความจากมือถือผมช่วยเบรคสถานการณ์หวาดเสียว เปิดหน้าจอดูปรากฎเป็นภาพแก้วใสที่มีเมรัยสีทองอร่ามคลอเคล้ายั่วยวน พร้อมกับข้อความเชื้อเชิญเล็ก ๆ ‘อย่าปล่อยให้มันเหงาซิครับ’ ถึงกับอมยิ้มกับลีลาเหลือร้ายของเอก ผมผละตัวเองออกจากเบาะเตรียมยืนขึ้นข้างตัวรถ
“ไปได้แล้วเมิง อย่าปล่อยให้เพื่อนรอนาน เออ แต่จะว่าไปเอกเพื่อนเมิงแปลก ๆ ว่ะ ถ้ากรูเป็นผู้หญิงกรูต้องคิดว่าเอกแอบม่อกรูแน่ ๆ เลยว่ะกิง เพื่อนเมิงสันดานเป็นอย่างงี้ทุกคนป่าววะ” ผมเอี้ยวตัวหันหน้าไปหามัน ไม่พบคำตอบแต่ท่อนแขนมันโอบรอบไหล่ผมกระชับจนแผ่นหลังตัวเองชนกับอกกว้างของไอ้กิง “เฮ้ย เมิงเล่นอะไรเนี่ยะ”
“หงุดหงิดโว้ย” เสียงบ่นไม่พอใจมาพร้อมกับคางคนพูดที่เกยอยู่บนหัวไหล่ผม หน้าเราสองคนอยู่ในระยะประชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกลิ่นบุหรี่ ผมเหวอไปเลยที่ต้องตกอยู่ในอ้อมกอดมันเบียดกันบนเบาะรถอีกครั้ง
“อ้าว เป็นห่าอะไรอีกเมิง เขากินกันสนุก ๆ เพื่อนเมิงก็อุตส่าห์มาหาตั้งไกล เรื่องมากจังวะ”
“เอกมันไม่ได้มาหากรู” เหลียวมองสีหน้านั้นดูขัดเคืองพิกล “หงุดหงิดชิบหาย แมร่ง”
“ถ้าอย่างงั้นเอกมาหาใครวะ มาหากรูเหรอ ฮ่า ๆ”
“เออ” มันตอบห้วน ๆ ประมวลภาพรวมปฏิกิริยามันแล้ว สงสัยเสน่ห์ยาแฝดที่เล่นไว้กับของขวัญชิ้นนี้จะได้ผลชงัด ผมยิ้มออกมาแก้มร้อน ๆ ปลาบปลื้มพิกล นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมสามารถทนคบกับมันแบบระบุประเภทไม่ได้ ความรู้สึกเพียว ๆ ไม่ผสมอะไรนี่สัมผัสได้จริง
“หึหึ กรูมันคนมีเสน่ห์น่ะนะ เมิงต้องเข้าใจ ใครก็อยากคบหาเป็นเรื่องธรรมดา” ปากดีไปงั้นแหย่มันเล่น
ไอ้กิงไม่ตอบแต่ตีสีหน้ายุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิม อดดีใจไม่ได้เอาหัวตัวเองไปสะกิดหัวมันไม่แรงมาก พิงตัวสบายไปในอ้อมอกนั่น ผมนิยมแสดงความเอ็นดูแบบฮาร์ดคอร์ครับ
“ไปฉลองกันที่ไหนดี เอาเป็นข้าวมันไก่ ติ่มซำ ผัดไท ส้มตำ หรือขนมจีนดีวะ”
“ไรวะ”
“ฉลองไง เมิงอุตส่าห์แข่งได้ตั้งที่สองมาทั้งที เดี๋ยวกรูจัดงานฉลองรอบพิเศษให้ บอกไว้แล้วกรูก็ต้องทำสิวะ” ตั้งใจไว้จริง ๆ ครับ
มันเริ่มยิ้มออกมา “เอาจริงเรอะ ไหนว่าเหมารวมไง”
“อย่าเรื่องมากน่า จะเอาแบบไหนสไตล์ไหนว่ามาแต่เอาให้อยู่ในงบประมาณนะเว้ย”
“อืม ให้อยู่ในงบใช่มั้ย กรูจะคิดแบบโคตรประหยัดให้เมิงเลยรับรองเมิงไม่เสียตังค์สักบาท หึหึ” สายตากรุ้มกริ่มที่คลอเคลียอยู่ใกล้ตัว ทำเอาอดวิตกกับความคิดที่ต้องแผลง ๆ ของมันไม่ได้
“ถ้าเมิงหายบ้าแล้ว งั้นไปกันสักที” ผมรีบผละตัวเองออกจากไอ้กิง ยืนรออยู่ข้างประตูรถ “ให้ไวดิ ชักช้ากรูไม่พาไปเลี้ยงจริงด้วย” ยิ้มกระเซ้าแหย่ไปอีกที ท่าทางเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นของมันชวนให้แกล้งดีครับ
ไอ้กิงเขม่นเคืองลุกออกมายืนข้างกัน ปิดล็อคประตูรถยอมเดินเข้าไปนั่งกินต่อในร้าน ผมแอบขำคนอะไรน่ารักจริง ๆ ส่วนเรื่องเอกเดี๋ยวผมค่อยคิดต่อเป็นการบ้าน บางทีเอกอาจอยากได้คนจ๊าบ ๆ อย่างผมเป็นเพื่อนก็ได้ใครจะรู้
“กิง จบโปรเจคค่อยไปฉลองละกันว่ะเลือกร้านได้เลย” ผมหันหลังกลับมาบอกมันที่เดินตามอยู่ไม่ห่างมาก ไอ้กิงใช้กระเป๋าสี่มิติควักบุหรี่มาดูดอีกแล้ว
มันเหลือบสายตามองสีหน้าเจ้าเล่ห์พ่นควันออกมาบาง ๆ “ไม่ต้องเลือกร้านหรอก เมิงเลือกห้องดีกว่าว่าอยากได้แบบไหน เออ เลี้ยงกรูแบบสองต่อสองนะ หึ”
“ไอ้เอี้ยเอ้ย อุตส่าห์สงบปากได้ตั้งนานนะเมิง” อย่าปล่อยให้ผู้ชายชื่อกิงเป็นต่อครับไม่งั้นมันจะแว้งกัดเอาได้ทุกเมื่อ ผมหมายเข้าไปทำร้ายร่างกายมันแก้อาย
“ฮ่า ๆ เมิงให้กรูเลือกเองนี่หว่า ใจหน่อยดิ” มันปัดป้องกำปั้นผม เกิดเป็นศึกมวยคาดเชือกเล็ก ๆ ยังคงเถียงกันอยู่ไปมา ถึงผมจะปากหมาด่ามันเป็นระยะ แต่ก็อุ่นใจอยู่ข้างใน ขอแค่อย่ามีอะไรมาเซอร์ไพรส์อีกเป็นพอ
“เฮ้ย ไอ้เร ระวัง” เสียงเรียกดังกับสีหน้าตระหนกของไอ้กิงทำผมแปลกใจ รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัวว่าต้องระวังอะไร แสงไฟสูงสาดเข้าหน้าจากรถมอเตอร์ไซค์ที่บิดรวดเร็วขับฉวัดเฉวียนประชันแข่งกันในซอยแคบหน้าร้านรูสะบาย
“โครม!!!” แรงปะทะหนักเข้าเต็มหน่วง ตัวผมคล้ายเคว้งลอย โลกหมุนคว้างเอนเอียงเหมือนน้ำในหูไม่เท่ากัน เหลือบเห็นเพื่อนพ้องน้องพี่ในร้านลุกขึ้นยืนกันด้วยความตกใจ ส่งเสียงอื้ออึงที่ผมฟังไม่ออก คาดไม่ถึงว่าจะเจอเด็กแว้นหักมุมเข้าให้ ใบหน้าซีดเผือกของไอ้กิงเป็นภาพจากสติที่กำลังพร่าเลือนของผมจำได้
‘พบกันที่ทางช้างเผือกนะเมิง’ ไม่รู้ว่ามันจะทันได้ยินประโยคนี้รึเปล่า
-----------------------------------------------------------
TBC.
สวัสดีทุก ๆ ท่านค่ะ (^_^”)
ก่อนจะพูดคุยอะไรมีคำสองคำมามอบให้ค่ะ ถึงไม่อยากได้แต่ก็ต้องจำใจรับนะคะ 55
คำแรกขอขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยค่ะ ที่ยังรอติดตามอ่านฟิคที่ดองยาวนานเช่นนี้ ยังคงมาถามไถ่ กดโหวต คอมเม้นท์ แอดเรื่อง แวะเวียนเข้ามาชมกันอยู่เสมอ หรือแม้กระทั่งเอาไปเผยแพร่ต่อให้ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
คำที่สอง ขอโทษ ทุกคนอีกเช่นกันค่ะที่ปล่อยให้รอ ให้เป็นห่วง ให้พะว้าพะวงใจ อยากบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ที่หายไปนาน ๆ นั้น ก็ไม่ได้ถูกจับไปหมกป่าที่ไหนค่า ติดงานบ้าง ติดดองบ้าง ติดตันบ้างตามประสา ยิ่งพูดเหมือนยิ่งแก้ตัวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แต่ขอน้อมรับทุกความพลาดที่ทำไป ขอโทษจริง ๆ ค่ะ
หมดแล้วค่าสองคำจากใจเลย กิงเรและผองเพื่อนเรื่องราวยังดำเนินหน้าต่อไปอย่างเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ ใครคนไหน น้องนุ่งคนไหนจะมามีบทบาทอีกอดใจรอติดตามกันต่อไปนะคะ ไม่ทิ้งเรื่องแน่นอนค่ะ ทักทายคุณ lionnoi จาก
เอาล่ะค่ะมารอบนี้คุยซะยาวเลย อัดอั้นมานาน สาส์นถึงไทยวายสตูฯทุกท่านนะคะ นี่มันวิบัติภัยแห่งโรคหมักดองรึไร ดองกันเป็นหมู่คณะทีเดียวเชียว ไอ้เราก็ไม่กล้าเรียกร้องให้ออกจากไห เพราะเราก็หมักอยู่ในไห งั้นเรามาลดปริมาณการดองกันเถอะค่าชาวแก้งค์ เพื่อแควน ๆ พี่น้องนักอ่านที่ยังติดตามเราอยู่ จุ๊บจุ๊บ
**มีเรื่องอยากรบกวนเพื่อน ๆ นิดนึงค่ะ หลังจากว่างได้สนทนาภาษาแชทกับเพื่อน ๆ ทำให้พอทราบว่า พ่อพระเอกของเรามีคนนิยมชมชอบตั้ง 3-5 คน โอ้! ก้อด ส่วนเรและเอี้ยน้องต๊อดป๊อปปูล่าห์ใช่ย่อยค่ะ รอบนี้เลยขอรบกวนเพื่อน ๆ ช่วยบอกหน่อยนะคะว่าชอบตัวละครตัวไหนพร้อมเหตุผลประกอบ 1 หน้า A4 555 ล้อเล่นค่า ถ้าว่าง ๆ ก็เม้นท์ทิ้งไว้หน่อยนะค้า เผื่อว่าบักกิงจะมีแควนขับเพิ่มขึ้นบ้าง
โอ้ ขึ้นไปมองดูวันนี้คุยยืดยาวจริง ๆ ด้วย เอาเป็นว่าเดี๋ยวพบกันใหม่นะคะ ขอให้สุขสมบูรณ์ทั้งเรียน สอบ การงานทุกคนค่า แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
***ติชมได้ตามสะดวกค่ะ***
พบคำผิด ข้อสงสัย ถามได้บอกได้นะคะ
ขอบคุณมาก ๆ ค่า ที่เข้ามาอ่าน เม้นท์ โหวต แอดกันนะคะ (^_^)V
ความคิดเห็น