คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 : รับน้อง
เวลา 2 สัปดาห์ในการเตรียมตัวไปรับน้องของพวกผม วุ่นวายกันพอปวดใจ หลังจากเรื่องในคืนนั้น ไอ้กิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ผมก็ขออวยชัยให้มันลืม ๆ ไปซะ แค่เมาก็เลยเผลอไป ผมหวังไว้อย่างนั้น แต่จะว่าไปก็เสียดายเหมือนกันแฮะ
.
.
.
รถบัสสีสันสดใสเพ้นท์ลวดลายการ์ตูนสวยแปลกตา ไม่ว่าจะเป็นแฮรี่ พอตเตอร์ขี่ไม้กวาดทางมะพร้าว เซเลอร์มูนปะทะดราก้อนบอล ยูกิเล่นไพ่ป๊อกแทนเกมส์การ์ด พระอภัยมณีและสามก๊กที่มาดำเนินอยู่บนบริบทของรถคันเดียวกัน รถบัสจอดเรียงรายกันอยู่ 6 คัน เพื่อรองรับจำนวนนักศึกษาหนีเที่ยวร่วม 350 คน
ลานโล่งกว้างซึ่งปกติเป็นที่ไว้จัดตลาดนัดห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มากนัก ในยามเช้าตรู่ไร้ผู้คนเช่นนี้จึงเป็นที่ชุมนุมชั่วคราว รุ่นน้องปี 1 มาในชุดลำลองเรียบร้อยกางเกงขายาวรองเท้าผ้าใบ มาโดยไม่รู้ว่าไอ้โครงการแปะหน้า ‘ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อ Workshop ศึกษาชุมชนท้องถิ่น’ (ไอ้แพนมันคิดครับ ชื่อยาวจนจำกันไม่ถูก) อันที่จริงแล้วนั้นรุ่นน้องกำลังเข้าสู่ 3 วัน 2 คืนนรกแตก เปลี่ยนคนให้เป็นรุ่นน้อง หลักสูตรเร่งรัดขจัดยางอาย
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กใหม่ดูจะตื่นเต้นกันมาก ๆ กับการท่องเที่ยวครั้งแรกของคณะ ถ้าน้องจะสังเกตสักนิด รุ่นพี่ของน้อง ๆ แต่งตัวได้ on the beach. กันมาก เมื่อแยกเป็น 10 กลุ่มแจกป้ายชื่อและแนะนำตัวกันพองาม ปี 1 ก็ถูกสั่งให้นั่งลงเป็นแถว โดยมีรุ่นพี่นับร้อยรายรอบกับบรรดากลองทอมและอุปกรณ์ฉิ่งฉับทัวร์ตั้งท่ารออยู่ ทันใดนั้นเองเสียงเพลง ๆ หนึ่งก็ดังขึ้นอย่างเร่าร้อน
‘เสร็จละมึง คราวนี้เสร็จละมึง
อยู่บ้านดี ๆ ไม่ชอบ เศือกมารับน้อง
คราวนี้เสร็จละมึง’ *ซ้ำอีกหลาย ๆ รอบเพื่อความมันส์
“โว้ว!! วู้!! ฮ่า ๆๆ สมน้ำหน้าโว้ย!! โง่มากันได้ไงว๊ะ ฮ่าๆๆ” รุ่นพี่นับร้อยต่างให้ศีลให้พรน้องกันอย่างสะใจ เด็กปี 1 นั่งหน้าเอ๋อเหวอใบ้แดกกันไป จะกลับตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วน้องเอ๋ย ผมขำกับหน้าน้องที่นั่งปากหวออวดหินปูนบนไรฟัน ต่อจากนั้นบรรดาพี่สต๊าฟก็จัดการไล่น้องขึ้นรถบัสท่องนรก ซึ่งรวมทั้งตัวผมด้วย
“ไอ้เร” เสียงเรียกที่คุ้นเคย ตอนนี้หัวใจผมเริ่มเต้นเป็นปกติแล้วครับ ในเมื่อมันไม่พูดอะไร ผมก็แกล้งลืมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นท่าจะสบายใจกว่า
“...” โอ้! แม่เจ้า ไอ้กิงมาในชุดโคตรพ่อโคตรแม่ทะเลมาก เสื้อกล้ามสีขาวบางเข้ารูปอวดกล้ามเนื้อสวยตรงช่วงตัว กางเกงสามส่วนลายดอกสีสันสดใส หมวกไหมพรมสวมบนศีรษะได้รูปที่ปิดผมจนหมดเผยวงหน้าหล่อกระชากใจ คีบแตะอีกเล็กน้อยพอหวั่นไหวไปกับตาตุ่มกลมมน
“เมิงไม่พกเซิฟบอร์ดไปด้วยว๊ะ” มันอดไม่ได้ครับ
“เช็คกับกรมอุตฯแล้ว เขาบอกไม่มีคลื่น กรูเลยไม่เอาไป” น่าน เจือกเอาจริงอีกเมิง
“มีไร?”
“เมิงไปกับกรูหน่อยสิว๊ะ”
“ไปไหนของเมิงอ่ะ ก็ไปด้วยกันไม่ใช่เรอะ” ผมงงกับมัน จะชวนไปไหน รึว่า..?
“ไอกานต์ให้กรูเอารถไปด้วย กรูอยากไปกับรถบัส แมร่งก็ไม่ให้กรูไป ไม่ติดว่าเป็นสโมฯกรูทิ้งรถไว้นี่แหละ เซ็งชิบ” กรูเซ็งกว่า ถุย! นึกว่าชวนไปไหน
“ให้กรูนั่งรถไปกับเมิงเหรอ”
“เออ นะนะไปด้วยกันน้า” อย่าอ้อน กรูแพ้ทางขอร้อง
“ไม่ได้! แหกขี้ตาดูสิว๊ะว่าไอ้เรเป็นสต๊าฟจะไปกับเมิงได้ไง ไอ้ควาย” ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ สาวห้าวห้อยเหล็กไหลก็ตอบแทนผมเสียแล้ว
ไอ้กิงหันไปมองไอกานต์แบบเหยียดสีผิวเล็กน้อย “เยะเป็ด” จบบทสนทนา
“ไปเจอกันที่นู่นละกัน พวกเมิงก็นั่งรถไปด้วยกันดี ๆ ลงมาอย่าให้เหลือแต่ซากล่ะ” ผมภาวนาจากใจ
จุดหมายเราอยู่ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง ตีรถออกจากกรุงเทพฯสัก 3 ชม.เห็นจะได้ เหตุผลที่ไอ้กิงต้องลากมาส 3 ไปด้วยเพราะเพื่อกันเหตุฉุกเฉิน เช่น น้องเกิดม้ามแตก ไตวาย เส้นเลือดขอด ท่อปัสสาวะอักเสบ เอ้ย! เปล่าครับ เผื่อมีอุบัติเหตขึ้นมา จะได้มีรถยนต์ไว้ใช้สอยทันท่วงที พวกผมจะได้ไม่เป็นฆาตกรในบทรุ่นพี่
ทันทีที่ขึ้นรถบัสบรรดารุ่นพี่ทั้งหลายก็เตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมไม่ว่าจะเป็นปากกาเคมี สีน้ำ สีฝุ่น สีน้ำมัน สีสเปรย์หรือแม้กระทั่งสีทาบ้าน ทีตอนเรียนไม่เห็นมันจะได้เรื่องขนาดนี้ รุ่นน้องที่เริ่มปรับตัวได้ก็ต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมไป ‘ไหนว่าไปท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ไงว๊ะ ตรูสงสัยอยู่แล้วจดหมายขออนุญาตก็ไม่มี เงินก็ไม่ต้องออก ไม่น่าหลงมาเพราะฟรีเลยตรู’ นี่เป็นสิ่งที่ผมคิดตอนอยู่ปี 1 และคาดว่ารุ่นน้องร่วม ๆ 100 คนก็ต้องคิดแบบเดียวกันแน่
.
.
.
.
ลมทะเลพัดปะทะใบหน้า กลิ่นเค็มของเกลือ ผืนทรายนุ่มเท้า แดดสาดแรงจนแสบผิว บังกะโลสภาพผ่านศึกมาพอประมาณกระจายตัวแทรกตามดงมะพร้าว เป็นเวลาบ่ายกว่า ๆ แล้วตอนที่เรามาถึง
“โอ้ย! เมื่อยโว้ย” ผมลงมาบิดขี้เกียจหลังจากนั่งรถมานาน
คนค่อย ๆ ทยอยลงจากรถอย่างไม่เร็วนัก คนเหล่านั้นดูเหมือนสิ่งมีชีวิตคล้ายรุ่นน้อง เพราะต่อให้น้องมาสภาพดีแค่ไหน เสื้อราคาแพงเท่าไหร่กางเกงดีไซน์เท่ห์ขนาดไหน บรรดาพี่บังเกิดเกล้าก็ร่วมบรรเลงเพลงนานาสีลงไปตามเนื้อผ้าและเนื้อตัว ใบหน้าและทรงผมถูกเสกสรรค์ปั้นแต่งตามแต่ใจของพวกมัน แต่นี่เป็นระดับน่ารักสุด ๆ แล้วของรับน้องสยองขวัญครั้งนี้
“ไอ้เร เมิงเข้าบังกะโลเลยป่าว?” ไอ้กิงเดินมาหาผม มันมาถึงก่อนรถบัสสักพักนึง ผมสังเกตเห็นรุ่นน้องทำหน้าปลาบปลื้มเกรงกลัวปนขยะแขยงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตอนมันไปบรี๊ฟปี 1 กับไอ้กานต์ พวกมันไปทำอะไรเอาไว้
“ไม่ว่ะ กรูต้องอยู่คุมน้องตลอด กว่าจะได้เข้าก็ตอนจะนอนนู่น” มาถึงก็ชวนเข้าห้อง ไม่อายเขาเลยนะเมิง
“อ้าวเหรอ งั้นค่อยเจอกัน” เวร ไม่อาลัยอาวรณ์กันหน่อยว๊ะ
วันแรกของการรับน้อง ทางคณะมีกิจกรรมฝึกรด.ให้ทำพอหอมปากหอมคอ พวกผมในฐานะที่เป็นสโมฯต้องมีตัวแทนมาคอยคุมดูแลทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ไม่ให้ทำอะไรเกินเลยไปนัก โดยจับคู่กับรุ่นน้องปี 3 เพื่อเป็นการคายตะขาบฝึกวิชาให้น้องเป็นสโมฯในอนาคต วุ้ย! แลดูมีสาระพิกล แต่ทีเด็ดของทริปนี้อยู่ที่วันที่ 2 ทั้งวัน ผมเคยเจียนตายมาแล้ว
.
.
.
ซุ้มถูกแบ่งเป็น 10 ซุ้ม ชั้นปีละ 2 ซุ้ม ยกเว้นปี 5 พิเศษใส่ไข่เอาไปเลยภาคละซุ้ม วันที่ 2 นี้เริ่มกันแต่เช้า เพราะแบ่งเป็นกิจกรรมเป็น 2 ช่วง เช้ากับบ่าย ต้องเข้าซุ้มให้ครบทุกซุ้มก่อนบ่าย 2 โมง ผมมาในสภาพอิดโรยเนื่องจากผมต้องตามติดน้องทุกฝีก้าว มันไปไหนผมไปด้วย
“พี่เรคะ” เสียงใส ๆ ของน้องออยแลนสเคปปี 3 สิ่งมีชีวิต 150 ซม. ผมภูมิใจเล็กน้อยเมื่อเป็นสต๊าฟคู่กับน้องทำให้ผมดูสูงล่ำหล่อแมนขึ้นทันที
“ว่าไงครับ” ผมเก๊กเสียงเข้มตอบไป ดีใจนาน ๆ ได้พูด’ครับ’
“พี่เรคะ หนังหน้าพี่ใช้อะไรคะ หน้าใส้ใส”
ผมจุกอกเล็กน้อยกับคำถามน้อง “เอ่อ เปล่าครับ พี่ก็ล้างหน้ากับสบู่ธรรมดา”
“ตอแหลแล้วพี่ สบู่วิเศษอะไรจะใช้แล้วหน้าใสขนาดนี้ บอกมาเถอะนะคะ” น้องออยซักไซ้ทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปกับหนังหน้าผม
“อ่า พี่เปล่าจริง ๆ นะออย” นี่ผมจะหาผู้หญิงธรรมดาไม่ได้เลยใช่ม้าย น้องออยก็ยังคงถามอยู่ขณะมานั่งปลีกวิเวกใต้ร่มต้นสน ปล่อยให้น้องปี 1 ผจญเวรกรรม เกมส์อุบาทว์จังไรเท่าที่พี่มันจะคิดได้ขึ้นมา
แล้วซุ้มสุดท้ายก็มาถึง เป็นซุ้มของห้องผมกับห้องไอ้กานต์ ซุ้มปี 4 นั่นเอง ปี 1 ตอนนี้อยู่ในสภาพบักโกรกที่สุดเท่าที่นึกออก เผิน ๆ เหมือนน้องไปขายแรงงานแถวชายแดนเขมรมา
“น้องครับ เข้าแถวกันเลย ให้ไว ๆ” ไอ้ป๋องส่งเสียงเรียกน้องเข้าซุ้ม
ผมก็ไม่รู้ว่าซุ้มห้องผมเล่นไรกัน อิจฉามันได้แกล้งน้อง ส่วนผมต้องตามติดเป็นปลาเทศบาล เหลือบไปมองตรงชายหาด พวกมันตั้งท่ารออยู่แล้ว รวมทั้งไอ้กิง โอ้! ว้าว ไอ้กิงปล่อยฟีโรโมนสุด ๆ เปลือยท่อนบนโชว์โครงสร้าง ผิวที่ตากแดดจนเป็นสีแทนมีหยดน้ำเกาะพร่างพราว สวมกางเกงเล่นน้ำเนื้อผ้าบางเบา เห็นแล้วน่า...
“...” ผมรู้สึกหน้ามืดหน่อย ๆ
“พี่เรเป็นอะไรรึเปล่าคะ นั่งพักก่อนมั้ย” น้องออยถามเป็นห่วงเป็นใย
“อืม พักหน่อยก็ดี” ผมรับคำหาที่นั่งรอพวกมันทรมานน้องต่อไป
“ไอ้เร เมิงไปเล่นด้วยกันมั้ยว๊ะ” ไอ้ป๋องชักชวนผม
“ไม่อ่ะ กรูตื่นแต่เช้า เดินตลอดเหนื่อยว่ะ ขอพักหน่อย”
“เออ ตามใจเมิง” ไอ้ป๋องพูดเสร็จก็เตรียมเล่นเกมส์วิบัติ
ผมนั่งดูพวกมันเล่นน้องกัน ถึงกับอุทานในใจ ‘เล่นเอี้ยไรกันว๊ะนั่น’ เป็นเกมส์คล้ายดอร์จบอลของญี่ปุ่น แต่เปลี่ยนจากบอลเป็นรองเท้าแตะเน่า ๆ คนเล่นกระจายตัวกันเต็มพื้นที่ชายหาดทั้งฝ่ายรุกฝ่ายรับ โดยฝ่ายรับพวกไอ้กิงเล่นก่อนจะเป็นฝ่ายปารองเท้า ตัวปาต้องอยู่กับที่ในวงที่เป็นที่ทำแต้ม ฝ่ายรุกต้องเข้าไปทำแต้มในวงให้ได้ ฝ่ายรับก็ต้องปารองเท้าให้โดนฝ่ายรุก เพื่อตัดตัวเล่นทิ้ง(ใครโดนปารองเท้าใส่ต้องออก) ดูเป็นเกมส์ไร้สาระ แต่ต้องใช้แรงกับสมองมากทีเดียว น้องที่ผ่านมาแล้ว 9 ซุ้ม มีหรือจะสู้รุ่นพี่กวนส้นตรีนที่ไวปานวอกหาตัวจับยาก
‘ป้าบ!!’ เสียงดังสนั่นของรองเท้าแตะประทับเข้าตรงหลังน้องทีละคน ๆ ดูท่าพวกมันจะสะใจกันมาก ไอ้กิงเป็นตัวหลอกล่อครับ คอยโยนรองเท้าให้ไอ้ป๋องเก็บน้องทีละคน
แล้วเกมส์แรกก็จบโดยฝ่ายรุ่นพี่ชนะไป ผมเห็นรุ่นน้องทำหน้ากระเหี้ยนกระหือรือมากเพราะรอบนี้น้องเป็นฝ่ายรับ เป็นฝ่ายปารองเท้าแก้แค้นรุ่นพี่ น้องไม่เล็งหลังครับ น้องเล็งหัว ป้าบ! ป้าบแรกจีนซวยไป เพราะมัวแต่สับขาหลอกตัวเองอยู่ ป้าบ! ป้าบที่สอง ไอ้โจนายกสโมฯโดนเต็มพุงเนื่องด้วยอ้วนพลิ้ว(ไม่พอ) น้อง ๆ ทำหน้าสาแก่ใจกันมาก เพราะนี่เป็นเกมส์แรกและเกมส์สุดท้ายที่ได้ตอบโต้กับรุ่นพี่ ที่ผ่านมาเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียว เพียงแปปเดียวเกมส์ก็ต้องจบลงโดยน้องเป็นฝ่ายแพ้ แต่น้องก็ดูมีความสุขกันดี โดนลงโทษให้เสียจริตกันพอประมาณ
เมื่อกิจกรรมรอบเช้าจบลง ก็แยกย้ายกันไปกินข้าวเพิ่มพลังให้กับรอบบ่ายที่ยังรออยู่
“เฮ้ย! เล่นเอี้ยไรกันพวกเมิง” เสียงโวยวายลั่นของไอ้กิง ตอนนี้เหลือแต่พวกผมที่ยังเล่นน้ำทะเลกันอยู่ ผมก็ถือโอกาสอู้อยู่กับเพื่อนสักหน่อย
ภาพชายฉกรรจ์ประมาณ 5 – 6 คน นำทีมโดยไอ้ป๋อง ทั้งลากทั้งแบกไอ้กิงลงทะเล มันก็เปียกอยู่แล้วนี่หว่า จะพาไปทำไม
“เฮ้ย ๆๆ ไอ้กิงพวกกรูขอดูเทพมังกรสอยดาวเมิงหน่อยสิ ฮ่า ๆๆ” ผมรู้แล้วครับ พวกไอ้ป๋องยื้อยุดฉุดกระชากกางเกงขาสั้นไอ้กิงอย่างตั้งใจสุด ๆ แต่ไอ้กิงก็ไม่ยอมใช้แรงวัวแรงควายสะบัดหลุดมาได้
“เอ้า! อยากดูนักใช่มั้ยพวกเมิง” สิ้นคำปุ๊ป ไอ้กิงกระชากกางเกงโชว์ทันที
“..............................” เงียบไปทั้งหาด
‘กิง เมิงลูกผู้ชายตัวจริง’ ผมคิดในใจ ก้มหน้าต่ำด้วยความอายและริษยา ทำไมพ่อแม่ให้เมิงขนาดนั้น
“วู้! เจ๋งว่ะ สาด” พวกไอ้ป๋องยังหน้าด้านชมมันอยู่ได้
“เหวอออออ” ผมร้องเสียงหลง ตัวผมลอยขาไม่ติดพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“ต่อไปตาไอ้เรโว้ย ฮ่า ๆ” ไอ้กิงใช้แรงควายของมันแบกผมขึ้นพาดบ่า วิ่งจ้ำอ้าวลงทะเลทันที ผมเห็นชะตาตัวเองลาง ๆ
“ปล่อยกรู ไอ้เอี้ย เมิงจะดูอะไรว๊ะ ของเหมือน ๆ กัน” ผมดิ้นสุดฤทธ์ เรื่องอะไรจะยอมให้หนอนชาเขียวออกมาทักทายกันเล่า
“ไม่รู้โว้ย ของอย่างนี้ต้องพิสูจน์”
“ตูม!!” ตัวผมถูกซัดลงน้ำพร้อมเสื้อยืดที่ถูกมันถอดติดมือไปแล้ว
“ว้าว! ขาวเชียวเมิง หัวนมชมพู หน้าท้องแบนราบ วงแขนเกลี้ยงเกลา” ไอ้ป๋องแซวไม่หยุดปาก เดินเข้ามาปองร้ายที่กางเกงผม
“หยุดเลยไอ้พวกเอี้ย เมิงไม่เลิกกรูแช่งบุพการีเมิงจริง ๆ ด้วย กรูไม่เอาน้า” ผมถอยลึกลงทะเลไปเรื่อย ๆ ตรูไม่อยากชีเปลือยตรงนี้นะเฟ้ย
“ไอ้เปรต พวกเมิงจะขึ้นกันมั้ย ไอ้พวกสันดาน ข้าวหมดอดแดกไม่มีเพิ่มให้นะโว้ย” เสียงตะโกนของไอ้กานต์ช่วยชีวิตลูกชายผมไว้ไม่ให้ออกมาดูโลก พวกไอ้ป๋องจึงทยอยขึ้นฝั่งขี้เกียจฟังไอ้กานต์เทศนาธรรม
“มองไรว๊ะเมิง?” ผมถามไอ้กิงที่ยืนนิ่งมาพักหนึ่ง “เอาเสื้อให้กรูได้แล้วกรูจะขึ้น”
“...” ไอ้กิงยื่นเสื้อให้ผม ไม่พูดอะไร
ผมยันตัวเตรียมจะเดิมเข้าฝั่ง แต่... “โอ้ย” ผมซี้ดที่ข้อเท้านิดหน่อย
“เป็นไรว๊ะ?” ไอ้กิงรีบเข้ามาพยุงตัวผมที่เสียหลัก วงแขนแกร่งโอบกระชับรอบตัวผมปราศจากเสื้อผ้ากั้น ผิวเนื้อสัมผัสกันพอวาบหวิว แดดทะเลมันแรง ผมเลยหน้าแดงขึ้นมากระทันหัน
“เจ็บตรีนอ่ะดิ หมาตัวไหนมันเขวี้ยงกรูลงน้ำล่ะ” แอบงอนพองาม
“ไหนอ่ะ กรูไม่เห็นหมาสักตัว มีแต่ไอ้โคตรหล่อยืนอยู่” มันทำหน้าจริงจัง
“ไอ้...” ผมด่าไม่ออก มันโอบกระชับผมแน่นขึ้น กลางทะเลมีแต่ 2 เรา ภาพอดีตหวนคืนจี๊ดขึ้นหัว หน้าผมกับหน้ามันห่างกันแค่คืบ “ไปได้แล้ว กรูหิวข้าว” ผมก้มหน้าก้มตาเปลี่ยนเรื่องในบัดดล
ไอ้กิงพยุงผมไปนั่งหลบลมร้อนใต้ต้นสน อันที่จริงผมก็ไม่ได้เจ็บมากขนาดเดินเองไม่ได้หรอก แต่ เอาน่านาน ๆ ที ขอแทะโลมหน่อย
“เมิงรอนี่แหละ เดี๋ยวกรูใช้ให้น้องไปเอาข้าวมาให้” มันเดินไปสักพักนึง ก่อนกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล
ไอ้กิงจับข้อเท้าผม สัมผัสเบา ๆ แล้วพลิกข้อเท้าดู “เมิงเจ็บตรงไหน”
“เจ็บที่ใจ”
“หา?”
“อ่อ เปล่า ๆ ตรงข้อเท้าน่ะแหละ แต่ไม่ปวดมาก ไม่เป็นไรหรอก” ผมเผลอตัวหลุดปากไปหน่อย
“นิดหน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวเมิงต้องเป็นสต๊าฟอีก กินข้าวเสร็จ เมิงกินยาแก้ปวดเลย เดี๋ยวกรูนวดข้อเท้าให้” มันพูดเสร็จก็หยิบก็หยิบเคาท์เตอร์เพนมานวดคลายกล้ามเนื้อให้ เห็นมันแบบนี้ มันเป็นนักกีฬานะครับเล่นหลายอย่างด้วย มันเลยพอทำอะไรพวกนี้ได้
ผมนั่งมองมันจากมุมสูง หัวทุยสวยเชียว
“เมิงเป็นสต๊าฟไหวป่ะ ให้กรูเป็นแทนมั้ย” พูดจบก็เงยหน้ามามองผม อ่า! ไฟฟ้าช้อต
“ไม่เป็นไร แค่นี้เองเมิง กรูได้อยู่ ขืนให้เมิงไปคุมแทน กรูกลัวน้องจะตายห่าเอา” ไอ้กิงเคยเป็นอดีตพี่ว้ากมือวางอันดับ 1 ครับ
“ไหวแน่นะ ไม่ไหวก็บอก ฝืนไปไม่คุ้ม” มันถามน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“อืม ไหว ๆ ไม่ไหวแล้วจะบอก กินข้าวกันได้แล้ว” น้องยกข้าวมาพอดี ผมเลยได้ทีเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่งั้นนอกจากเจ็บข้อเท้าอาจเพิ่มเป็นลมแดดขึ้นมาอีก
กิจกรรมรอบบ่ายเริ่มต้นอย่างคึกคัก หลังจากทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องกินข้าวเพิ่มพลังกันอย่างเต็มที่ รอบบ่ายมีสาระสำคัญคือ เราแบ่งรุ่นน้องเป็น 4 กลุ่มเพื่อมาออกรบกับรุ่นพี่ 4 ชั้นปี น้องต้องเอาชนะทั้งกายและใจพี่ให้ได้ เพื่อที่จะรับสิ่งที่เป็นตัวแทนรุ่นไปครอง ปี 2 ชิงสีรุ่น ปี 3 ชิงธงรุ่น ปี 4 ชิงสัญลักษณ์รุ่น และปี 5 ชิงชื่อรุ่น
ฝั่งรุ่นน้องก็เชียร์เพื่อนขาดใจ ฝั่งรุ่นพี่ก็เล่นแมร่งมันทุกอย่าง กลโกงกดดันสารพัด แต่ที่ทำไปก็เพราะต้องการให้น้องสามัคคีร่วมแรงร่วมใจกัน จะมีคนเชื่อมั้ยเนี่ยะ กว่าน้องจะชิงความเป็นรุ่นครบจากพี่ 4 ชั้นปี ก็เกือบเย็นมากแล้ว
หลังจากแยกย้ายกันไปเพื่อไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว มีงานเลี้ยงรออยู่ในตอนค่ำ น้องดูสดชื่นขึ้นมาก 2 วันผ่านมาความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าคงจะหายไปกับอาหารมื้อใหญ่ แต่...
รุ่นน้องทั้งหมดถูกเรียกให้มานั่งเป็นแถวรวมกันอย่างเป็นระเบียบ บรรยากาศตึงเครียด ทั้งที่ความสนุกกำลังจะมาถึง แต่ทำไม น้องคงได้แต่งงในใจ เพียงไม่นานรุ่นพี่ปี 5 กราดด่าเทเสียสาดเสียใส่หน้าน้อง ด่าว่าน้องเปรี้ยว ปีนเกลียว ไม่ให้ความร่วมมือ กวนส้นตรีน น้องคงอึ้งและไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจทำที่สุดแล้ว ‘ให้ตรูทำอะไร ตรูก็ทำ ให้ตรูแสดงความหน้าด้านแค่ไหน ตรูก็ยอม’ น้องเริ่มน้ำตาซึม เมื่อโดนรุ่นพี่ไล่ให้ไปเก็บกระเป๋ากลับกรุงเทพฯทันที เดี๋ยวที่เหลือพวกกรู ๆ สนุกกันเอง พวกเมิงไม่ใช่น้องกรู
แต่ก่อนกลับบรรดารุ่นพี่ตัวดีทั้งหลายขอเล่นแรง ๆ อีกสักที น้องถูกผ้าผูกปิดตา ให้คลานคลำทางในความมืด ทั้งเสียงด่า เสียงเตะตีทำร้ายน้องที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน น้ำตาไหลซึมผ่านผ้าผูกตา ทันทีที่ไปสถานที่ที่น้องต้องโดนเล่นงาน
“เอ้า! แหกตาดูซะพวกเมิงทำอะไรไว้กับพวกกรูมั่ง” รุ่นพี่สั่งให้น้องเปิดผ้าเปิดตาออก พลันก็เกิดสิ่งหนึ่งขึ้น
‘โอ้..ละน้องเอย พี่จะขอชื่นเชย จะมิเลยแรมไกล จะรักเจ้าดั่งดวงใจ มิคลายหน่ายหนา
ล้า ลัล ลา ลัล ลา ล้า ลา ลัล ลา ลัล ลา
พี่จะรับขวัญเจ้า เข้ามาเอาเป็นขวัญจิต จะรักดั่งชีวิต ใจคิดกรุณา
ล้า ลัล ลา ลัล ลา ล้า ลา ลัล ลา ลัล ลา
ขอให้จงหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา ล้า ลัล ลา ลัล ลา ล้า ลา ลัล ลา ลัล ลา
จะเอาด้ายยาวขาวบริสุทธิ์ พันมัดผูกไว้ ไม่ให้หน่ายหนี ล้า ลัล ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลัล ลา’
เสียงเพลงไพเราะอ่อนหวาน โอบล้อมบรรยากาศอบอุ่นไปด้วยแสงเทียนละมุนนับร้อยเล่ม รายรอบรุ่นน้องที่อยู่ในวงกว้าง วงแห่งความอบอุ่น วงแห่งรุ่นพี่รุ่นน้อง น้ำตาน้องไหลรินไปกับการบายศรีสู่ขวัญรับเป็นรุ่นน้องอย่างเต็มตัว ด้ายสีขาวถูกผูกโอบล้อมข้อมือรุ่นน้องทีละคน ๆ
.
.
“เฮ้อ! จะได้แดกเหล้าสักที” ไอ้ป๋องเปรยทันทีที่พิธีบายศรีสู่ขวัญจบลง
“โห เมิง เขากำลังซึ้ง ๆ กัน เจือกอยากแดกเหล้าขึ้นมา จะทำตัวดี ๆ สักชั่วโมงได้มั้ยเนี่ยะ” ผมด่าไอ้ป๋องตัวทำลายบรรยากาศ
“เมิงว่าแต่กรู ไอเร” สิ้นเสียงไอ้ป๋อง เสียงดังกระหึ่มจากลำโพงคู่ใหญ่ก็ดังขึ้น
‘เหนื่อยทั้งปี เซ็งและทนเต็มที ถ้าให้ดีคืนนี้ต้องมีเมา(มีเมา)
อยากจะดื่มน้ำกันละในวันเบา ๆ ให้ลืมความเหงาอันตรธาน
ไปผับไหนดี ที่มีดนตรี และก็มีไฟแสงสีเป็นพยาน
ถ้าเราจะดื่มกันทั้งที ใช่ว่าดื่มกันทั้งปี ถ้าให้ดีคืนนี้ต้องมีฮา Everybody~~’
เพลงของโจอี้บอยดังสะกดเปลี่ยนบรรยากาศในฉับพลัน จังหวะตึ้บ ๆ ชวนให้ลุกขึ้นโยก และไม่รอช้าบรรดาทั้งพี่และน้องที่ผ่านการดินเนอร์มื้อใหญ่มาแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นปาร์ตี้เหล้ายาทันที แสงโสมโซดาจากลังกระดาษถูกแจกจ่ายอย่างทั่วถึง แสงไฟเธคสาดไปทั่ว (ไม่รู้พวกแมร่งก็พวกผมสโมฯน่ะแหละครับ ไปสรรหามาจากไหน)
ผมบรรจงชงบาง ๆ โซดามากหน่อยน้ำเปล่าอีกนิดนึง หาที่บรรยากาศดี ๆ ปลีกวิเวก เพราะถ้าขืนสังสรรค์กับพวกเพื่อนผม อาจจะช็อคตายได้ พวกพี่แมร่งกระดกเพียวน้ำตาม แป๊ป ๆ กลมเดียวหมด ผมยังไม่อยากตับแข็งตายก่อนวัยอันควร เลยเลี่ยงมาคิดอะไรคนเดียวดีกว่า
ลมทะเลพัดผ่านหน้า บรรยากาศเย็นชื้นของชายหาดในยามค่ำคืน ดาวกระจ่างใสเต็มฟ้า ผมเลือกนั่งตรงเก้าอี้ชายหาด ห่างจากลานโล่งกว้างของรีสอร์ทที่เป็นที่สังสรรค์ไม่มาก เท้าที่ปวดคลายขึ้นมากแล้ว ผืนทรายเย็นจนผมอดเขี่ยเล่นไม่ได้
“มานั่งทำไรคนเดียวว๊ะ ไม่ไปกินกับพวกไอ้ป๋องมัน”
“กรูไม่อยากตายก่อน แล้วเมิงอ่ะ มาทำไม” คนเขาอุตส่าห์ชิ่งหนี กลัวสับสน
“เบื่อ ๆ ขี้เกียจดวลกับพวกแมร่ง” มันยักไหล่ส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนมานั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างผม
มือหนาเอื้อมมือมาสัมผัสข้อเท้าผม “หายเจ็บรึยัง”
“หายแล้ว กรูบอกแล้ว กรูปวดนิดหน่อย”
“อย่าแดกเยอะละเมิง เหล้าน่ะ เมิงยิ่งแฮ้งค์ง่าย ๆ อยู่ด้วย” พูดเสร็จมันก็หยิบขวดน้ำที่พกมาด้วยให้ผมขวดนึง กินปน ๆ ไปกับเหล้าจะได้ไม่เมาเร็ว มันมักจะเอาใจใส่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างที่คนอื่นนึกไม่ถึง แต่สิ่งนี้ก็ทำให้ผมแอบดีใจเสมอ
ผมจิบไปแบบช้า ๆ รู้สึกแขยงแอลกอฮอล์นิดหน่อย ไม่ใช่เพราะไอ้น้ำเปลี่ยนนิสัยนี่เรอะ คราวที่แล้วจึงเกิดเหตุการณ์ชวนตัวตัววินนิ่งขึ้นมา
“เร” เสียงทุ้มต่ำเรียกผม
“มีอะไร”
“จะทำกันเมื่อไหร่”
ผมงง “ทำอะไร โปรเจคน่ะเหรอ จารย์เรินให้ส่งหลังมิดเทอมนี่”
ไอ้กิงนิ่งไปพักนึง ก่อนหยิบ LM mentol มาจุดสูบ ปล่อยเชื้อมะเร็งร้ายทางอากาศ แล้วหันหน้ามามองผมท่าทางจริงจัง “เซ็กซ์”
“อุ๊บ! แค่ก ๆ” ผมสำลักแสงโสมผสมโซดาทันที ทั้งที่คิดว่ามันลืม มันงง มันเมา นี่มันจะนัดกันเลยเรอะ
“เมิง เมิงมันบ้า ไอ้เอี้ยกิง เมิง เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ยะ” ผมพูดรัวเร็ว ขอบตาแดงก่ำเนื่องจากสำลักสุรา คราวที่แล้วไร้สติพอแถไปได้ แต่รอบนี้ แก้วแรกยังลดไปไม่ถึงครึ่ง ไม่ต้องห่วงใบหน้าผมครับ อุทัยทิพย์ติดต่อเป็นพรีเซ็นเตอร์แล้ว
“กรูไม่ได้บ้า ตกลงเมิงจะว่างเมื่อไหร่” ไอ้เอี้ย นี่แหละเมิงบ้าจริง ๆ
ผมตอบอะไรออกไปไม่ได้เลย ใจสั่นรัว แค่ควบคุมน้ำเสียงให้เรียบก็จะแย่แล้ว “ถ้าเมิงอยากจะทำนัก เมิงไปทำกับคนอื่น กรูผู้ชายนะโว้ย” ถึงกรูจะแอบแต๊ะอั๋งเมิงบ่อย ๆ ก็เหอะ
“ไม่ เมิงเพื่อนกรู ก็ลองดูหน่อยสิว๊ะ”
“พ่อเมิงตาย” ไม่ได้มีเจตนาจะแช่งครอบครัวมันแต่อย่างใด
“ยังอยู่ ตอนนี้อยู่ยุโรปมั้ง” ยังหน้านิ่งตอบ
ถึงผมจะรู้ว่ามันสุดโต่ง ตรรกะของมันใช้กับคนอื่นไม่ได้ ถึงจะได้ยินมาจากไอ้ป๋องแล้ว แต่พอมาเจอเข้าจัง ๆ ผมก็สุดที่จะเข้าใจความคิดมันได้
“ป๊อดเหรอว๊ะ” ไอ้กิงชักสีหน้าท้าทาย ยักคิ้วข้างเดียวกวนส้นตรีน
ผมเป็นคนที่มีภูมิต้านทานต่อคำท้าทายต่ำ “ใครป๊อดว๊ะ ของอย่างงี้เจอกันตัว ๆ ดีกว่า”
ไอ้กิงยิ้มเจ้าเล่ห์ “เออ แล้วเจอกัน”
อ่า...นี่ผมพูดอะไรออกไป
-----------------------------------------------------------------------------
TBC.
ยาวมากมายค่ะตอนนี้ แต่งฉลองผลเอนท์ค่ะ ใครเอนท์ติดก็ดีใจด้วยนะคะ ส่วนใครไม่ติดไม่ต้องเสียใจยังมีอะไรดี ๆ รอเราอยู่อีกเยอะ (แลดูเป็นผู้เป็นคน)
จะเปิดเทอมกันแล้วก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ แวะมาอ่านกันบ้าง บางทีตอนเพื่อน ๆ ว่างอ่าน ว่างก็อาจจะว่างอัพพร้อมกัน ฮ่า ๆๆ
****ติชมได้ตามสะดวกค่ะ****
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์ มาโหวต มาแอดกัน ^^
หนึ่งเม้นท์ของท่านเป็นกำลังใจให้เราค่า
ตอบเม้นท์ที่ Rep.169 ค่ะ
ความคิดเห็น