คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันนี้
เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับบุคคล สถานที่ องค์กรที่ปรากฎขึ้นในเนื้อเรื่อง
โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน
ขอบคุณค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ
---------------------------------------------------------------------------
จะมีสักครั้งกี่มั๊ยที่คนเราจะได้พบกับความรัก ไม่ว่าจะเป็นความรักครั้งแรก รักแท้ หรือความรักที่รักกันไม่ได้...
"สวัสดี ฉันชื่อ ฮัน ลีอิน เรียกว่าลีอินก็แล้วกัน เป็นผู้จัดการของพวกเธอเราจะร่วมงานกันตั้งแต่วันนี้ ขอความร่วมมือจากทุกคนด้วย"
ผมยังจำได้นี่เป็นประโยคแรกที่ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป...
"ชางมิน ตื่นได้แล้ว ได้เวลาแล้วนะ" เสียงพี่ใหญ่ของวงปลุกผมขึ้นมาจากความง่วงซึม ตาปรือกระพริบไล่ความเพลียจากร่างกายออกไป
"ปัง ปัง ปัง!!" เสียงเคาะประตูก่อนจะไล่ระดับเป็นเสียงทุบอย่างแรง
"คร้าบๆๆ ได้ยินแล้วพี่ ใจคอจะเปลี่ยนบานประตูให้ผมรึไง?"
"อ้าวตื่นแล้วก็ไม่บอก เห็นเงียบไปนาน พี่นึกว่าเราไม่ยอมลุกน่ะสิ วันนี้มีงานสำคัญด้วยนา"
"ทราบแล้วครับ อาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวผมออกไปกินข้าว"
กิจวัตรประจำวันของพวกผมดงบังชินกิก็ยังเหมือนเดิม ตื่นมา อาบน้ำ กินข้าว ซ้อม ทำงาน นอนเป็นวัฏจักรวนเวียนกันไป แต่มันก็ไม่เคยทำให้พวกผมเบื่อเพราะพวกผมได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักและทำให้คนที่ชื่นชอบเรามีความสุข
"วันนี้มีอะไรกินบ้างครับ" ประโยคแรกที่ผมทักทายกับพวกพี่ ๆ ในวงที่มากันพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหาร
"เห! มาถึงก็ถามหาของกินเลยเรอะ" ตามด้วยรอยยิ้มกวน ๆ ของพี่ยูชอน
"เอาน่า มานั่งสิมีของโปรดเราทั้งนั้นแหละ วันนี้เป็นวันพิเศษของพวกเราทั้งทีนี่นา" เสียงพี่แจจุงเชื้อเชิญให้ผมนั่งลง ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
"ทำไมวันนี้ตื่นสายล่ะ ชางมิน" พี่จุนซูถามผม พร้อมส่งยิ้มมาให้
"น่านสิปลุกตั้งนาน นึกว่าวันนี้จะไม่ยอมไปทำงานแล้วซะอีก"พี่ยุนโฮแขวะให้อีกหนึ่งรอบ
"กินข้าวกันดีกว่าพี่ ๆ" ผมตัดบทอย่างสวยงาม
วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรของพวกเรานะเหรอครับ แน่นอนไม่ใช่วันเกิดไม่ใช่วันแซยิดไม่ใช่วันตรุษจีนตรุษไทยตรุษเกาหลีอะไรทั้งนั้น แต่วันนี้เป็นวันที่วงของเราก้าวมาอีกจุดหนึ่งจุดที่เราใช้ความพยายามความอดทนความบากบั่นพิสูจน์ถึงตัวตนของเรา วันนี้เป็นวันประกาศผลรางวัลครับแม้จะไม่ได้อะไรกลับมาก็ตาม แต่แค่มีชื่อของพวกเราเข้าไปเราก็ดีใจกันมากแล้วครับว่าสิ่งที่เราเคยตั้งใจกันเอาไว้มันเป็นจริงขึ้นมาได้
"เอี้ยวอ๊ดอะอาอั๊บอี่โองอ่ะอี่" (เดี๋ยวรถจะมารับกี่โมงอ่ะพี่)
"เฮ้ย ๆ นายจะเคี้ยวก่อนฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ไม่มีใครแย่งนายสวาปามหรอก"<<ยูชอน
"ประมาณ 11 โมงน่ะ เดี๋ยวเราต้องเข้าบริษัทไปแต่งตัวก่อนที่จะไปถึงงาน" พี่ยุนโฮตอบ
"อืมอีกสักพักน่ะสิ ชางมินเอาน้ำก่อนมั๊ย กลัวนายจะติดคอตายก่อนไปถึงงาน"
"แฮ่ ไม่เป็นไร ข้าวคำน้ำคำเดี๋ยวอิ่มเร็วครับพี่แจจุง"
"ชางมินอย่ากินเยอะสิ หลังงานประกาศผลบริษัทมีเลี้ยงด้วยนา เก็บท้องไว้เอาให้อิ่มตอนนั้นดีกว่า" พี่จุนซูคิดเหนือกว่าอีกขั้นถึงของฟรีหลังงาน
"อ้าว!! ฉันนึกว่านายจะเตือนน้องไม่ต้องกินเยอะ ๆ เวลาแต่งตัวจะได้ไม่ต้องมีไขมันส่วนเกินออกมาทักทาย"
"ยูชอนเราไม่ได้ไปประกวดนางงาม ใส่สูทนะไม่ใช่ราตรีสั้นยังไงวันนี้ต้องกินให้คุ้ม บริษัทใช้งานเรายังกะแรงงานพม่า เอาคืนได้ก็ต้องเอาคืนล่ะ เหอ ๆ" สายตาของจุนซูล่องลอยไปถึงปาร์ตี้เรียบร้อยแล้ว
"ชางมินนายไปปล่อยเชื้ออะไรให้จุนซูรึเปล่าเนี่ยะ วันนี้เห็นแก่กินชอบกล"
"เปล่านะพี่ยุนโฮ ผมก็อยู่ของผม พี่ยูชอนน่ะแหละช่วงนี้ไม่ค่อยให้อาหารรึเปล่า"
"อ้าว ๆ อยู่ ๆ อย่าโบ้ยกันสิ แจจุงก็ให้ครบทุกมื้อนี่นา"
"ไอ้บ้าชางมิน ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะโว้ยต้องให้อาหงให้อาหารกัน"
"555 ถึงว่าช่วงนี้ฉันเริ่มเห็นจุนซูมีครีบมีหางยังไงชอบกล"
"ยุนโฮ!! อย่าถือว่าตัวเองเป็นหมีแล้วกินปลาเป็นอาหารนะเฟ้ย" จุนซูพองลมใส่อย่างเหลืออด
"ปัง!!" เสียงแจจุงเอามือตบโต๊ะ เรียกร้องความสนใจจากทุกคนก่อนจะใช้สายตาเหี้ยม ๆ ปรายมองผู้ที่อยู่ร่วมโต๊ะอาหารทีละคน "ถ้าพวกนายยังไม่เลิกเถียงกัน แล้วไม่กินให้หมดก่อนรถจะมารับ พรุ่งนี้ทำกับข้าวกินเองก็แล้วกัน"
ทุก ๆ คนจึงตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่รับผิดชอบข้าวเช้าของตนอย่างมีสมาธิที่สุด ด้วยสีหน้าโศกสลด ท่ามกลางบรรยากาศมาคุนั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
"เอ่อ! ยุนโฮแล้วงานคืนนี้เอาถุงไปใส่อาหารกลับมาได้มั๊ย"
"แจจุง!!" ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน พร้อมกับสีหน้าเป็น ๆ ของแจจุงและหน้าเหวอของเพื่อนร่วมวง
"ล้อเล่นน่า เห็นพวกนายเถียงกันแล้วฉันอยากจะมีส่วนร่วมบ้าง" แล้วรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ บทสนทนาสนุกสนานครื้นเครงก็มีเฉกเช่นกับทุก ๆ วันของพวกเค้าดงบังชินกิ
------------------------------------------------------------------------------
สูทตัวสวยสีเข้มเข้ารูปถูกสวมทับโดยเด็กหนุ่มรูปร่างดีสูงโปร่ง พร้อมสรรพด้วยผมที่ผ่านการเซ็ทแต่งและใบหน้าที่เมคอัพบาง ๆ อย่างเหมาะสม ส่งผลให้วันนี้พวกเค้าทั้ง 5 คนดูดีในวันสำคัญเช่นนี้
"แกร๊ก!" เสียงเปิดประตูห้องแต่งตัว พร้อมด้วยผู้มาใหม่อีก 1 คน
หญิงสาวในชุดลำลองเสื้อยืดสีดำกางเกงแสล็คทรงตรงสีเข้มถูกสวมทับอีกทีด้วยโค้ทตัวยาวสีครีม ผมถูกรวบเรียบร้อยเป็นห้างม้าอยู่ข้างหลัง ใบหน้าปราศจากการตบแต่งต่างจากหญิงสาวในวัยเดียวกัน แต่แววตากลับแฝงไว้ด้วยความมาดมั่นรับกับใบหน้า ภาพที่ดูคุ้นตาสำหรับพวกเค้าทั้ง 5 คน ผู้จัดการของพวกเค้า ฮัน ลีอิน
"โอ้โห!! วันนี้หล่อกันทุกคนเลยแฮะ ไม่กะโปโลกันแล้ว ไม่น่าเชื่อเขาถึงว่าวงการมายาเปลี่ยนคนได้" เธอกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มอุ่น ๆ
"เกินไปครับลีอินเราก็หล่อของเราอย่างนี้ทุกวันอยู่แล้ว" ยูชอนว่า
"ยูชอนฉันว่านายพูดผิดไปนะ เราหล่อของเราตั้งแต่เกิดต่างหาก 555" ตามด้วยเสียงหัวเราะของยุนโฮ ความหลงตัวเองไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ
"จ้า ๆ ก็หล่อกันทุกคนน่ะแหละ เอ้านี่ฉันเอาข้าวกล่องมาให้งานเริ่มตอนเย็น พวกเธอกินรองท้องไว้ก่อนแล้วกันนะ"
"ครับ"เสียงตอบรับของทุก ๆ คน จริง ๆ แล้วก็ยังไม่หิวเท่าไหร่หรอก กินมาตั้งแต่ตอนสายกว่าจะแต่งตัวเสร็จก็บ่ายแก่ ๆ งานเริ่มตอนเย็น ประกาศผลเสร็จ อืมคำนวณดูแล้วรองท้องไว้ก่อนดีกว่า
"ลีอิน..."
"หืม" พลันหันหน้าไปทางชางมินที่นั่งมองอยู่แล้วด้วยสายตาคมรับกับวงหน้าเรียวได้รูป ราวกลับมีคำถามอะไรบางอย่าง
"มีอะไรเหรอชางมิน หรือข้าวไม่พอ" เสร็จสิ้นประโยคคำถาม บรรยากาศในห้องกลับเงียบลงราวกลับกำลังตั้งใจฟังอะไรบางอย่าง ทั้ง 4 คนหันมามองผู้ถามและผู้ถูกถาม
"เอ่อ คืนนี้หลังจากประกาศผลไปงานเลี้ยงด้วยกันนะครับ"
"อ๋อ โธ่! มันก็แน่อยู่แล้วคืนนี้บริษัทเป็นเจ้าภาพทั้งทีฉันไม่พลาดหรอกน่า" สายตาชางมินหลุบต่ำลงและมองย้อนเข้าไปในแววตาของลีอินอีกรอบ
"อืม ฉันรู้แล้วชางมิน" ลีอินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะใช้มือสัมผัสที่แขนของชางมินเบา ๆ ชางมินยิ้มรับรู้ก่อนจะกลับไปทานข้าวกล่องต่อ ทิ้งให้อีก 4 คนตั้งหัวข้อกระทู้กันยกใหญ่ แค่ชวนกันไปงานเลี้ยงทำไมทำท่าอย่างกับหนังรักโรแมนติคซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศ แต่อันที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรหรอกว่าน้องเล็กของวงหลงรักผู้จัดการของตัวเองที่อายุมากกว่าถึง 7 ปี
TO BE CON.
ความคิดเห็น