รักนาย my boyfriend. (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16 : ต่อเวลา(อันตราย)

บรรยากาศมืดสลัวรอบตัว  พร้อมไอเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่พัดผ่านพร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมประดับรถยนต์  รถสีดำคันหรูเคลื่อนตัวไปอย่างไม่เร่งรีบนักบนท้องถนนที่ค่อนข้างโล่งในเวลาดึกสงัด  แต่กลับเป็นเวลาที่ตื่นตัวที่สุดของเหล่านักเที่ยวกลางคืน  แสงไฟจากป้ายร้านอาคารในใจกลางเมืองสองข้างทางวิ่งผ่านตัวผมไปเป็นริ้วเส้นแสงสีสวย  ผมมองออกไปนอกกระจกรถเพื่อจะข่มอะไรบางอย่าง

ไอ้กิงนั่งอมยิ้มไปขับรถไป  เอานิ้วเคาะกับพวงมาลัยรถเป็นจังหวะให้เข้ากับเพลงที่เปิดจากเครื่องเสียงรถยนต์อย่างดี  ทำนองไพเราะกับเสียงหวานประสานของนักร้องสาวขับขานคลอไปกับการเดินทาง

‘มีฉันแล้วยังจะมองหาใครอีก   มีฉันแล้วเธอจะไปสนใครอีก 

รู้ว่าเธอแค่มอง ก็พอจะเข้าใจ บางทีก็คิดมากไป 

กลัวว่าฉันจะไม่ดีเหมือนใครๆ   กลัวว่ารักเราที่มีนั้นจางไป 

ถึงยังไงก็มีแต่เธอในหัวใจ   และฉันก็ไม่โกรธ แค่อารมณ์น้อยใจ’

“ตื้ดดดด” 

“อ้าว  เปลี่ยนคลื่นทำไมว๊ะ”  ไอ้กิงหันมาทางผมทันทีที่ผมกดปุ่มเปลี่ยนคลื่นวิทยุในรถยนต์

“กรูไม่ชอบฟัง” 

“เฮ้ย  คลื่นจี๊ด เรดิโอนี่เปิดเพลงดีแล้ว  จะเปลี่ยนทำไมว๊ะ”  มันถามผมขณะที่หันหน้ากลับไปมองถนนตามเดิมแล้ว  (ก็มันดันจี๊ดใจกรูไงว๊ะ)

“เบื่อ  ดีเจหน้าตาดีกว่ากรู  แล้วกรูจะฟังลูกทุ่งมหานครด้วย”  ผมหน้านิ่งก่อนจะกดหาคลื่นต่อไป

“ฮ่า ๆ เออ  ก็ฟังไปละกัน”  มันหัวเราะอารมณ์ดีแล้วปล่อยให้ผมทำตามใจชอบ

ผมรู้สึกขัด ๆ เคือง ๆ เหมือนหน้าจะป่อง ๆ ไม่อยากคุยกับมัน  ไม่อยากมองหน้ามัน  ผมเลยหันไปมองวิวนอกรถอีกรอบ  โอ้!  นั่นมันปลาทองหัววุ้นที่กินซากุระคลอโรฟิลจนสีสวย  ผมมองหน้าตัวเองในกระจกส่องข้างรถ  แก้มผมพองลมจนกลมหน้าขึ้นสีได้ใจ  ผมรีบเอามือขึ้นมาลูบแก้มตัวเองให้ตอบลง  ดีที่ว่าในรถมีแค่แสงไฟจากหน้าปัดเครื่องเสียงเท่านั้น  ทำให้ไม่สามารถมองอะไรได้ชัดเจนนัก

“สนุกมั้ย”  ไอ้กิงถามผมใบหน้าเปื้อนยิ้ม  (ผมมองเห็นจากกระจกประตูรถที่สะท้อนรูปมัน)

‘สนุกกับผีดิ’  ผมคิดในใจ  แต่  “ก็ดี  เหล้าลื่น  อาหารอร่อย  เพลงเพราะ  ร้านสวย”  ผมตอบแบบขอไปที

“เหรอ  อือ  ถ้าชอบเดี๋ยวพามาอีก”  ยังมีหน้ามาชวนอีก

ผมหันหน้ามาทางมันแล้วตอบปฏิเสธออกไป  “เฮ้ย!  ไม่ต้องแล้ว  กรูไม่ชิน”  จะให้กรูมานั่งดูเมิงถูกสาวหม้อหรือเมิงหม้อสาวอีกเนี่ยะอ่ะนะ

มันเหลือบมามองผมแปปเดียวแล้วหันไปสนใจกับการขับรถต่อ  “ไม่ชินอะไรว๊ะ  เห็นสนุกดีนี่หว่า”  ไอ้ควาย  เมิงเห็นกรูสนุกตอนไหนว๊ะ

“ไม่ชินกับเพื่อนเมิงไง  ผู้ดีชิปเป๋ง  กรูกลัวจะบั่นทอนปัญญาเพื่อนเมิงว่ะ”  ผมแก้ตัวไป

“ฮ่า ๆ เออ  ก็นะ”  มันหัวเราะชอบใจ  มันเป็นเอี้ยอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่ขับรถกลับ  ก็นั่งยิ้มบ้าบอสงสัยที่ไปดูดเนื้อกับไอ้ต๊อดมา  ฤทธิ์กัญชายังคงหลอนประสาทอยู่

“เพื่อนสมัยมัธยมเหรอว๊ะ”  ผมอดถามออกไปไม่ได้  นึกไม่ถึงว่ามันจะมีเพื่อนชาติตระกูลดี

“ไม่เชิงหรอกว่ะ  เขาเรียกว่าอะไรน้า  เดี๋ยวขอกรูนึกก่อน”  แล้วมันก็ทำท่าคิดจริง ๆ “เพื่อนเพื่อแสดงฐานะทางสังคมมั้ง  แต่ก็โอเค  คบกันก็ได้อยู่”  มันยักไหล่ตอบน้ำเสียงเรียบ  แววตาทอดไปยังถนนเบื้องหน้าต่อไป

“เออ  กรูก็ว่า  แมร่ง  แก้งค์เพื่อนเมิงยังกะคัดหน้าตาสอบสัมภาษณ์ฐานะเข้ากลุ่ม”  ผมบอกสิ่งที่คิดได้เมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนมันครั้งแรกออกไป  แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบ้านมันรวย

จบบทสนาผมก็นิ่ง ขัด เคือง พอง ลม อืด อีกรอบนึง  คงเป็นอาการอยากอะพอสโทรฟี่เอสมัน

“สาวชุดดำคนนั้นสวยชิบ  ไมเมิงไม่กลับไปกับเขาว๊ะ”  ผมพิงเบาะที่นั่งแรง ๆ แล้วหันไปมองหน้ามัน

ไอ้กิงเหลือบสายตามามองผมสีหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะชะลอรถชิดซ้ายขับช้าไว้  เพื่อที่จะหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มกวนตรีนใส่  “ไหนว่านอนไม่หลับถ้าไม่กลับพร้อมกรูไง”  น้ำเสียงหวานยอกย้อนกวนประสาท

ผมรู้สึกหน้าร้อนชาลืมไปว่าพูดอะไรกับมันไว้  กะจะกวนตรีนดันย้อนมาโดนตัวซะได้  “กรูก็พูดไปงั้น  ขี้เกียจนั่งแท็กซี่กลับเปลืองเงินโว้ย”  ผมแก้ตัวด้วยความรวดเร็ว

“ฮ่า ๆ เออ  กรูไม่เคยคิดให้เมิงกลับเองหรอกน่า  พรุ่งนี้เมิงก็จะกลับบ้านแล้ว”  มันตอบสบายใจก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มให้รถยนต์ทะยานเร็วขึ้นอีกนิด

“โธ่!  กรูเห็นเมิงเดินไปทางเขา”  ผมว่าหมั่นไส้มันพร้อมบ่นต่อในใจ  ‘ถ้ากรูไม่เรียกไว้เมิงก็ไปแล้ว’  รู้สึกหน้าตัวเองพองลมอีกรอบ

“กรูจะเอากระดาษที่เขาให้ไปคืน  ของ ๆ ใครก็ต้องคืนเจ้าของสิว๊ะ”  มันตอบน้ำเสียงเรียบ  แววตาและท่าทางเหมือนตั้งใจจะทำแบบนั้นจริง

“คืนที่ห้องเขาอ่ะดิ”  อาการอยากอะพอสโทรฟี่เอสมันยังคงอยู่

มันชะลอรถลงอีกรอบก่อนจะหันหน้ามามองผมด้วยสายตาคมมั่นผ่านความสลัวในตัวรถ  “มากับเมิงจะให้กรูไปกับใครว้า”  พูดจบมันก็อมยิ้มหันไปขับรถต่อ  ทิ้งให้ผมหน้าชาซ้ำอีก

“เมิงกับเพื่อนเมิงมาเที่ยวกันบ่อยเหรอ  เห็นเอกเล่าให้ฟังว่า  พวกเมิงเคยพนันกันด้วยว่าใครจะได้สาวมากกว่ากัน  ทำยังกับเป็นหนัง  หมั่นไส้ว่ะ”  ปลายน้ำเสียงผมขึ้นจมูกฉุนหน่อย ๆ ผมก็ยังเศือกได้  จะถามให้เคืองทำไมเนี่ยะตรู

“มันก็มีบ้าง  มาเที่ยวแบบนี้”

“เข้าทางเมิงเลยสิว๊ะ  มีสาวใส่พานถวายตัวไปให้ทุกคืน”  ผมอดประชดมันไปไม่ได้

“หึ”  ไอ้กิงขำในลำคอ  ปลายสายตามามองผม  “มันก็แค่เกมส์  ใครจะกลายเป็นเหยื่อใคร  แล้วกรูไม่ชอบความพ่ายแพ้  ก็แค่นั้น”  ไอ้กิงตอบเพียงสั้น ๆ น้ำเสียงไม่คิดอะไร 

“เออ  โคตรเท่ห์  แมร่ง  ไอ้เอี้ย  ไม่สงสารผู้หญิงเขาบ้างเหรอไง  ได้แล้วทิ้ง”  อุ๊บ! อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกจุกเหมือนอะไรมาแทงหลังก็ไม่รู้   ผมหันไปมองถนนที่ทอดยาวไปไกลด้านหน้า ‘ทุกอย่างสำหรับเมิงเป็นเกมส์ไปหมดเลยเรอะ’

“ฮ่า ๆ”  ไอ้กิงหัวเราะเสียงดัง  “นี่เมิงถามกรูจริง ๆ หรือเมิงกวนตรีนกรูเนี่ยะ”  มันเหลือบมาทางผมคิ้วขมวดสงสัยนิดหน่อย

“กวนตรีนเอี้ยไรเมิงล่ะ  กรูไม่มีอารมณ์มากวนตรีนเมิงหรอก”  ผมฉุนตอบกลับไป

“เที่ยวกลางคืน  ใครมันจะไปจริงจังกับใครว๊ะ  เมิงเห็นหญิงที่สวย ๆ เหอะ  แมร่ง  ร้ายทั้งนั้น  บางทีพวกกรูก็กลายเป็นแค่แต้มของพวกเธอไปซะชิบ  คืนนี้นอนกับกรูพรุ่งนี้ก็ไปนอนกับเพื่อนอีกคนในกลุ่ม ไม่มีใครรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น”  มันอธิบายเรื่องแรมพิสวาทประสบการณ์ร้อนหนึ่งคืนเสียยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ  “ทำอย่างกับไม่เคย”  มันหันมาถามผมริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ

“ก็เออสิว๊ะ  ใครมันจะรากราคะเท่าเมิง  ครั้งแรกกรูก็กับเมิงนี่แหละโว้ย”  ผมหันหน้าไปตอบด้วยอารมณ์เคือง  ถึงจะรู้ว่านี่เป็นวิถีชีวิตปกติของนักเที่ยวกลางคืนก็เถอะ

“เอี๊ยด!!”  เสียงล้อเบียดกับพื้นถนนดังไปทั่วบริเวณที่มืดเข้ม  แรงกระชากของรถที่เบรคกะทันหันเข้าข้างทางทำซะผมหัวเกือบทิ่ม  ดีที่ว่ามันช้าชิดซ้ายไว้  รถที่ตามหลังจึงไม่ต้องตามด่าบุพการีให้นอนสะดุ้งที่บ้าน

“อะไรของเมิงว๊ะ  อยู่ดี ๆ ก็เบรครถ  จิงโจ้กระโดดตัดหน้ารึไง  สาด”  ผมด่าไม่ยั้งยังตกใจกับแรงดึงกะทันหันเมื่อสักครู่  หันสายตาโกรธเคืองไปทางมัน  พลันสิ่งที่ผมเห็นจากใบหน้ามันคือความ  ‘อึ้ง’

            แสงไฟสีส้มสาดจากโคมไฟสูงติดถนน  ปรากฎให้เห็นใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยความฉงน  คิ้วหนาขมวดปม แววตามองไปข้างหน้าเหมือนเพ่งพิจารณา  ริมฝีปากหยักเผยอออกจากกันเพียงเล็กน้อย  ปลายนิ้วเรียวหนาลูบคางคมสันของตนเองไว้  เพียงครู่นึงมันจึงหันหน้ามาทางผม  ตะกี้ผมพูดอะไรผิดเหรอ

“เมื่อกี้เมิงว่าไงนะ”  มันถามผมด้วยสีหน้าน้ำเสียงจริงจัง

“หาว่าอะไรว๊ะ  ก็กรูบอกว่ากรูไม่เคยไง  ครั้งแรกกรูก็กับ...”  ตายห่า  ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยะ  ตัวผมอาบไฟสีส้มที่สาดบาง ๆ ที่เข้ามาในตัวรถผสมสีแดงจากใบหน้าร้อนของตัวเอง  ตอนนี้หน้าผมคงสีช้ำเลือดช้ำหนองน่าดู  ผมหันหน้าไปมองถนนกว้างข้างหน้าทันที 

“กับกรู”  น้ำเสียงมันนิ่ง  อึ้ง ทึ่ง  ผมไม่อยากมองหน้ามันกระดากเกินไป  “จริงเหรอว๊ะ”  ฟังดูแล้วเหมือนมันจะสงสัยมากจริง ๆ

ผมรู้สึกหิดขึ้นไปทั่วตัว  มือไม้ไม่รู้จะไว้ตรงไหน  ได้แต่เกาแก้เก้อพร้อมมองหาจิงโจ้ที่กระโดดตัดหน้ารถตะกี้

“...”

“เฮ้ย  เมิงมั่วป่าว  เมิงก็เคยมีแฟนนี่”  มันจะสงสัยอะไรนักหนาว๊ะ

ผมสุดจะทนหันหน้าไปด่ามัน  “ไอ้เอี้ย  กรูจะโกหกเมิงทำด๋อยอะไรว๊ะ  แล้วเมิงก็อย่าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานด้วย  ถึงกรูจะเคยมีแฟน  แต่บ้านกรูมันต่างจังหวัดนะโว้ย  ป๊อปปี้เลิฟน่ะรู้จักมั้ย  แค่จับมือกันก็รู้ไปสามบ้านแปดบ้านแล้ว  ขืนกรูทำแบบเมิง  กรูไม่ต้องโดนจับแต่งงานตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 เหรอว๊ะ”  ผมพูดจบแล้วรู้สึกเหมือนภายในรถมันร้อนขึ้นยังไงก็ไม่รู้ทั้งที่แอร์เย็นฉ่ำ

“เรื่องจริงเหรอว๊ะเนี่ยะ”  สายตาฉงนเพ่งมองผมพร้อมใบหน้าคม  ทำให้ผมรู้สึกร้อนอายหนักขึ้นไปอีก

“ไม่ใช่ว่าจะมีแต่กรูคนเดียวสักหน่อย  ไอ้ป๋องก็ต้องยังไม่เคยแน่”  ขอพาดพิงหน่อยนะเมิง  เห็นเมิงยังไม่เคยมีแฟนมาเป็นพวกเดียวกะกรูหน่อยเห๊อะ

“ฮ่า ๆ”  ไอ้กิงขำบ้าบออีกแล้ว  “ไอ้ป๋องเนี่ยะอ่ะนะ  มันบอกเมิงเหรอ” 

“เปล่า”  ผมก้มหน้าต่ำอุบอิบตอบไป  “ทำไม  มันเคยเรอะ”  ถึงพวกเพื่อนผมจะคุยกันเรื่องพรรค์นี้บ่อย ๆ ในวงเหล้าก็เหอะ  ผมก็นึกว่าที่มันเล่าเรื่องประสบการณ์ร้อยแปดเป็นแค่เรื่องโจ๊กในวงสนทนา

“ถามว่าใครไม่เคยมั่งดีกว่าว่ะ”  ไอ้กิงบอกน้ำเสียงยียวนอยู่ในตัว   โอ้ย!  ไอ้พวกเวรทำไมพวกเมิงไม่เคยผ่านวัยใสใสมารึไงว๊ะ  แบบยิงหนังสติ๊ก  ปีนต้นไม้  ตกปลา  นัดไปเตะตะกร้อตอนเรียนเสร็จเนี่ยะ  สมัยม.ปลายกรูยังทำแบบนั้นอยู่เลย

ท่ามกลางบรรยากาศนิ่งเงียบที่เว้นว่างจากการสนทนาไปสักพัก

“ว้าว”  เสียงร้องเหมือนคนถูกหวยดังขึ้น  “สุดยอด  โชคดีชะมัดยาดเลย”  ไอ้กิงน้ำเสียงพึงพอใจสุด ๆ

“โชคดีเอี้ยไรว๊ะ”  ผมหันไปถามมันพร้อมกับพยายามระงับความร้อนในตัวไปด้วย

‘ตุบ’  ไอ้กิงนั่งเอาศีรษะพิงกับช่วงแขนแกร่งทั้งสองข้างที่พาดไว้กับพวงมาลัยรถ  หันใบหน้ามาทางผมพร้อมรอยยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะเคยเห็นมันแสยะริมฝีปากมา  นัยน์ตาเรียวมองด้วยความสุขใจ

“โชคดีที่ได้เป็นครั้งแรกของเมิงไง  โคตรดีใจเลยว่ะ”  มันบอกด้วยน้ำเสียงสดใส  ไอ้หน้าด้าน

“ดีใจบ้าอะไรว๊ะ  ได้ครั้งแรกของผู้ชายนี่เมิงภูมิใจมากนักรึไง  ทำยังกะถูกหวย  ไอ้ประสาทเอ้ย”  เหมือนมีใครเอาไฟมาสุมไว้ที่ผมความร้อนแล่นอาบตัวเองยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ที่ผ่านมา  ผมพยายามทำตัวให้ชินกับความประสาทแดกของมันแต่เหมือนมันจะยากเหลือเกิน

“หึหึ”  เมิงยังจะขำอีก  “ไม่เกี่ยวว่าได้ครั้งแรกของใคร  แต่กรูได้เป็นคนแรกของเมิงต่างหาก”  มันพูดด้วยเสียงจริงใจแบบไม่อายผีสางเทวดา

‘เฮือก’  ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนามาสัมผัสที่แก้มผมเพียงบางเบา  แววตาหวานร้ายส่งมาให้ผม

“แล้วเมิงดีใจมั้ยที่กรูเป็นคนแรกของเมิง”  น้ำเสียงแผ่วร้อนพร้อมรอยยิ้มกว้างมากับประโยคคำถาม

ผมพยายามจะเบียดตัวเองกับประตูรถให้เป็นเนื้อเดียวกันเพื่อหนีจากมัน  หิดเหมือนจะขึ้นที่คอผมเลยเอามือมาเกาแก้คัน  ร้อนจนต้องเอื้อมมืออีกข้างไปปรับความเย็นของแอร์เพิ่มขึ้น

“ดีใจบ้านเมิงสิ  มาเสียตัวให้เมิงเนี่ยะ  ไม่รู้เป็นกรรมเวรแต่ชาติปางไหนของกรู”  ผมคิดว่าน้ำเสียงก่นด่าที่ออกไปคงพอจะปิดบังอาการเหล่านี้ได้บ้าง

ไอ้กิงยิ้มกว้างเห็นฟันครบ 32 ซี่  ก่อนจะหันมาเหยียบคันเร่งจับพวงมาลัยพร้อมจะออกตัวรถอีกครั้งหนึ่ง  รถยนต์วิ่งเรียบลื่นไปตามทางบนท้องถนนแล้วยูเทิร์นกลับตัวรถ  เร่งความเร็วให้มากยิ่งขึ้นจนเกือบจะหมดไมล์บนถนนยามราตรีดึกสงัดที่มีเพียงรถที่ชอบความไวไม่กี่คันเท่านั้นที่ร่วมขับเคลื่อนไปบนถนนเดียวกัน

“ไอ้กิงเมิงจะไปไหนว๊ะ  ไม่ใช่ทางกลับหอนี่”  ผมทักออกไปหลังจากสังเกตได้ว่ามันมาอีกเส้นทางหนึ่ง

“ไปคอนโดกรู  อยู่ใกล้แค่นี่เอง”  มันตอบนิ่ง ๆ  ‘โห   รวยเนาะ  สาด  บ้านก็มียังจะสร้างคอนโดอีก’  ผมด่าพร้อมความอิจฉาในใจ 

“แล้วเมิงจะไปทำไมว๊ะ  ขับไปอีกไม่ถึงครึ่งชม.ก็ถึงหอแล้ว  กรูต้องเตรียมตัว  พรุ่งนี้จะกลับบ้านแล้ว”  เวลาในตอนนี้ดึกมากแล้วครับ

“กรูทนให้ถึงหอไม่ไหวหรอกว่ะ”  พูดจบมันก็ปรายสายตามามองผม  ยกยิ้มมุมริมฝีปากข้างเดียว

ผมเข้าใจความหมายนั้นในทันที  “ไอ้กิง  ไม่เอาโว้ย  กรูไม่ไป  กรูจะกลับหอ”  อีกแล้วมันมาอีกแล้ว  ผมไม่อยากเล่นวินนิ่งตอนนี้น้า

“แล้วแต่เมิง  ถ้าไม่ใช่ที่คอนโดก็ที่รถ  เดี๋ยวกรูหาที่จอดได้”  มันยื่นข้อเสนอที่เหมือนผมจะไร้ทางเลือกออกมา

“ไม่เอาที่ไหนทั้งนั้นแหละโว้ย  จะที่ไหนกรูก็ไม่เอา  ยิ่งที่รถกรูยิ่งไม่เอาใหญ่”  ผมปฏิเสธพัลวัน  ความร้อนตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายแข่งกันเพิ่มอุณหภูมิให้สูงขึ้น

ไอ้กิงใช้มือข้างนึงควบคุมพวงมาลัยรถไว้  มืออีกข้างยกปลายนิ้วขึ้นมาไล้ปลายคางตนเอง  มีการเล่นลิ้นในกระพุ้งแก้มของมันก่อนจะลอบออกมาเลียริมฝีปากเพียงเล็กน้อย  หน้ามันตอนนี้ดูเจ้าชู้ลามกได้ใจ

“งั้นก็ที่คอนโด”  มันเหลือบสายตาส่งยิ้มวาบหวามให้  ก่อนจะหักเลี้ยวรถเข้าอาคารสวยสูงขนาดใหญ่ใจกลางเมืองตรงหน้า

อ้ากกก  ตอนนี้ผมอยากจะเป็นจาพนม  เปิดประตูรถออกด้วยความไวแล้วพุ่งตัวกลิ้งตลบสักสามสี่รอบ  ไปทำภารกิจ  ช้างกรูอยู่ไหน  หนีให้พ้นจากสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นอีกไม่นานนี้

.

.

.

.

.

.

            ห้องชุดขนาดพอดีที่ตกแต่งอย่างสวยเท่ห์มีสไตล์ตามลักษณะเจ้าของห้อง   อยู่ชั้นบนที่สูงมากของคอนโดแห่งนี้  ส่วนกลางเป็นห้องรับแขกกึ่งนั่งเล่นขนาดกว้างประกอบด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงน้อยชิ้น  โซฟาชุดใหญ่ดีไซน์เรียบเท่ห์สีเทาเข้มตั้งเด่นอยู่กลางห้อง  อีกฝั่งนึงเป็นชั้นไม้เตี้ยสีน้ำตาลดำมีทีวีพลาสม่าจอกว้างตั้งอยู่กับเครื่องเสียงชุดนึง   ผนังประตูกระจกเต็มบานอยู่ริมนอกสุดของห้องที่สามารถเปิดออกไปยังระเบียงรับลมยามค่ำคืนของกรุงเทพได้   วิวแสงสีสวยจากอาคารและยวดยานยามราตรีภายนอก  สามารถมองเห็นจากห้องนี้ได้อย่างชัดเจน    

“โอ้โห!  ห้องสวยดีว่ะ”  ผมตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้มาคอนโดมันครั้งแรก  ส่วนมากมันใช้ชีวิตอยู่กับผมมากกว่าผมใช้ชีวิตอยู่กับมัน

ไอ้กิงยิ้มรับเรียบ  เดินไปนั่งที่โซฟาใหญ่ตัวนุ่มกดรีโมทเปิดแอร์สร้างบรรยากาศเย็นไหวรอบตัว  ไฟสลัวสีอุ่นกระจายจากโคมดาวน์ไลท์ภายในห้อง  ผมเดินไปดูส่วนต่าง ๆ ของห้องชุดด้วยความสนุก  ห้องมันเรียบมากถึงมากที่สุด  มีเพียงเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ตัว  กับของตกแต่งอีกเล็กน้อย  แต่ที่เด่นสุด ๆ คงจะเป็นตู้ปลาทะเลขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับประตูกระจกกว้างตรงระเบียง  ตู้ปลาซ่อนไฟสีฟ้าสวยส่องประกายระยับกับผืนน้ำ  ผมมองดูด้วยความสนใจ 

“ไอ้กิง  ทำไมตู้ปลาเมิงไม่มีปลาสักตัวเลยว๊ะ  มีแต่ปะการังกับดอกไม้ทะเล”  ผมอดแปลกใจไม่ได้

“ปลามันจะสวยที่สุด  ก็ต่อเมื่อมันได้ว่ายในที่ของมัน  กรูเลยไม่เอามาใส่ไว้”  เสียงตอบรับใกล้ตัว

“โห  แนวนะเมิง  แล้วจะเศือกซื้อตู้ปลามาตั้งไว้ทำไมว๊ะ”  ผมอดหมั่นไส้แขวะมันไปไม่ได้  สายตายังคงจ้องมองไปในตู้ปลาใส  ดูดอกไม้ทะเลสีสวยที่พลิ้วไหวตามแรงวนของน้ำด้วยความเพลิดเพลิน

“กรูชอบน้ำน่ะ  เห็นแล้วรู้สึกดี” 

“เหรอ  อืม  ถ้างั้นเดี๋ยวกรูพาไปเที่ยวเกาะ  ดำน้ำตื้นดูปลากันมั้ย”  ผมชวนไปด้วยความสนุก  พวกผมมักจะคิดหาโปรแกรมเที่ยวกันเสมอ  ได้เที่ยวทะเลหลังจากเหนื่อยมานานก็คงจะดีไม่น้อย 

‘เฮือก’  ผมมีอันต้องสะดุ้งสุดแรงอีกครั้ง  มือหนาล้วงสอดไล้มาในเสื้อยืดแถมกระทิงแดง  มืออีกข้างค้ำตู้กระจกใสเอาไว้  คมหน้าแกร่งเข้าซุกแรงตรงซอกคอร้อนจากทางด้านหลัง  ลมหายใจรวยรินอยู่ใกล้ใบหูจนขนลุกซู่

“กิง”  ผมผงะตัวแรง  ตกใจไปกับสัมผัสที่ได้รับ  มัวแต่เพลินไปกับการดูห้องชวนคุย  จนลืมจุดประสงค์หลักไปว่ามาทำอะไร

“อือ  มีกลิ่นบุหรี่ด้วย”  เสียงแผ่วร้อนข้างหู  ริมฝีปากชื้นไซร้ไปทั่ว  มือหนาเริ่มล้วงไล้ไปตามแผ่นอกเล็ก  มือข้างที่ค้ำกระจกเปลี่ยนมาเริ่มปลดตะขอเข็มขัดของผม  ความร้อนแล่นอาบจากแผงอกแกร่งของมันที่ผมสัมผัสได้จากแผ่นหลังของผมเอง  ไอ้กิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้หายใจ  มือหนาไล้จากหน้าอกลากนิ้วเรียวขึ้นเรื่อยตามแนวลำคอเพื่อเชยคางให้หันไปรับรสจูบร้อน

“ดะ...เดี๋ยว”  ผมยกมือขึ้นหยุดใบหน้ามันที่กำลังจะอ้อมมาข้างหน้าไว้ก่อน

“หืม”  มันส่งสายตาเป็นเชิงคำถาม  โน้มตัวเอาคางมาเกยบนบ่า  มือทั้งสองข้างเปลี่ยนมากอดรวบเอวผมไว้

“ขออาบน้ำก่อนได้มั้ย  กรูเหม็นตัวเองว่ะ”  ผมเอี้ยวศีรษะหันไปเผชิญสายตามันด้วยหัวใจที่เต้นรัวเร็ว

มันทำหน้าครุ่นคิดแปปนึงแล้วคลายอ้อมกอดลง  “อืม” 

ผมอมยิ้มรับ  ก่อนจะปลีกตัวจากมัน

‘แกร๊ก’  ผมปิดประตูห้องน้ำอย่างไม่เร่งรีบ   ห้องน้ำสวยเท่ห์ด้วยโทนสีดำที่ตัดกับชุดสุขภัณฑ์สีขาวสะอาด  เป็นห้องน้ำที่กว้างใช้ได้เลย  มีอ่างอาบน้ำให้แช่ผ่อนคลาย  ผมชื่นชมกับการตกแต่งเพียงไม่นาน  พอตั้งสติได้  พลัน   

“เฮ้อออ  เกือบตายแล้วตรู”  ผมถอนหายใจยาว  ก่อนจะสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด  มองภาพตัวเองที่สะท้อนในกระจกเงาบานใหญ่    ช่างเหมือนเซลล์กระทิงแดงที่ผ่านการออกพื้นที่ขายให้ครบตามยอดแถวจังหวัดตะเข็บชายแดน   ‘ไอ้กิงมันหื่นขึ้นได้ไงว๊ะ’  ผมได้แต่สงสัยในสมรรถภาพทางเพศของมัน  ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมABCXYZกับมัน  แต่ก็ทนทำใจให้ชินไม่ได้สักที 

ไม่ทันที่จะได้คิดเรื่อยเปื่อย มุขเดิม ๆ ถูกประดิษฐ์ขึ้นในหัวผม ทั้งหาทางเอาตัวรอด  แผนหลักแผนรองต่าง ๆ นานา  อาบให้นานเข้าไว้ได้หลับตายกันไปข้างนึง  คิดไปคิดมาผมก็อาบน้ำเสร็จเสียแล้ว

“กิง  มีชุดนอนให้กรูเปลี่ยนมั้ย”  ผมกระชับชุดคลุมอาบน้ำให้แน่นขึ้น  เมื่อผิวตัวที่ผ่านการชำระมาสัมผัสกับอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้สึกหนาววาบจนต้องสะดุ้ง  (ชุดที่ผมใส่มามันเหม็นบุหรี่เกินทน)

ภายในห้องรับแขกมีเพียงความว่างเปล่า  โซฟาชุดใหญ่ไร้คนนั่ง  ผมมองหาไอ้กิง  แอบดีใจคิดว่ามันอาจง่วงจนไปนอนในห้องแล้ว  ผมเริ่มออกเดินไปทางห้องนอนเพียงห้องเดียวที่อยู่ติดกับห้องน้ำ

“เฮ้ยยยย”  ผมตกใจร้องเสียงหลง  ทันทีที่ถูกอุ้มกระชับเอวจากด้านหลังจนตัวลอย  ตัวผมถูกจับมานั่งบนโซฟายาวตัวใหญ่กลางห้องรับแขกด้วยความรวดเร็ว

“เล่นเอี้ยไรว๊ะกิง”  ผมเคืองกับการเห็นผมเป็นหมาน้อยสักตัว  นึกจะจับก็จับ  นึกจะแบกก็แบก  นึกจะอุ้มก็อุ้ม

ไม่มีคำตอบจากปากมัน  มีเพียงสายตาคมร้อนที่ทอดมา  สองมือแกร่งค้ำยันพนักโซฟา  ตัวผมอยู่ในอ้อมแขนของมัน  ร่างสูงสมส่วนอยู่ห่างจากร่างผมแค่ลมหายใจ  ริมฝีปากหยักยกยิ้มพร้อมแววตา  ก่อนจะซุกใบหน้าคมสันมาที่ลำคอเรียว  ความชื้นจากริมฝีปากประทับที่ผิวเนื้อจนผมตัวเกร็งห่อไหล่

“กิง”  เสียงแผ่วออกจากปากผม  มือที่พยายามจะผลักหรือดึงตัวคนตรงหน้าก็ไม่รู้

“หืม  หอมจัง”  คมหน้าซุกแรงมากยิ่งขึ้น  รับรู้ถึงลมหายใจร้อนที่สูดเอากลิ่นกายของเพื่อนตนเข้าไป  มือหนาไล้จากเรียวขาลูบอย่างเบามือแทรกเนื้อผ้านุ่มของชุดคลุมไปตามต้นขาด้านใน

“หอมอะไรเล่า  ก็เดทตอลฆ่าเชื้อโรคที่เมิงใช้น่ะแหละ”  ผมพูดจบก็ผลักมันออกไป ยกหลังมือขึ้นมาบังใบหน้าโดยไม่รู้ตัว  ความอายวิ่งไปทั่วร่าง

“เหรอ”  มันตอบเพียงสั้น ๆ ใบหน้าอมยิ้มสนุก  ไอ้กิงยันตัวเองขึ้นใช้เข่าข้างนึงค้ำน้ำหนักไว้บนโซฟา เท้าอีกข้างยืนบนพื้นห้อง  สองมือหนามันรวบชายเสื้อยืดสีขาวถอดออกผ่านทางศีรษะ เผยกล้ามเนื้อได้รูปตรงช่วงตัว แล้วดึงเสื้อให้พ้นจากช่วงแขนยาวแกร่งทิ้งไว้บนพื้นห้องอย่างว่องไว  ก่อนจะเปลี่ยนมาปลดตะขอเข็มขัดตัวเองออก  ผมมองกิริยาของมันจนแทบลืมหายใจ  รู้สึกเหมือนจะตายให้ได้เลยต้องเบือนหน้าหนี  ‘คนบ้าอะไรว๊ะถอดเสื้อยังเร้าใจเลย’  ผมแอบหื่น

“กิง  กรูขอชุดนอนหน่อย  หนาวว่ะ”  ผมบอกมันทั้งที่เบือนหน้าออกจากมันอยู่  ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็คงไม่ได้ชุดนอนมาใส่แน่ ๆ  มุขเอาตัวรอดสารพัดที่ยังจะหยิบมาใช้  แม้ไม่มีผลก็ตาม

‘ควับ’  สองมือหนามันจับหน้าผมให้ไปเผชิญแววตาร้อนของมัน  อาภรณ์เราสองคนน้อยลงเรื่อย ๆ ผมกระชับชุดคลุมอาบน้ำให้แน่นขึ้น

“เดี๋ยวกรูทำให้ร้อนเองนะ”  มันพูดด้วยน้ำเสียงยอกย้อนกวนประสาท  ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์

“...”  ไม่มีคำตอบออกจากปากผม  มีเพียงหลังมือที่ป้องใบหน้าตัวเองไว้  ร้อนเองโดยไม่ต้องให้มันช่วย

สัมผัสเป็นไปอย่างเนิบนาบอ้อยอิ่งค่อย ๆ ไต่ระดับความรุ่มร้อน  แรงเร้าจากมือหนาและริมฝีปากชื้นของไอ้กิงทำสติผมแทบหลุดลอย  ‘กรูอยากเป็นครั้งแรกของทุกอย่างของเมิง‘  มันบอกผมไว้  ก่อนบทรักที่แสนน่าอายจะบรรเลง  แน่นอนผมไม่เคยห้ามมันได้หรือเพราะผมไม่คิดจะห้ามมันอยู่แล้วก็ไม่รู้ 

ผมปล่อยให้ไอ้กิงทำตามต้องการ ทุกท่วงทำนองและจังหวะสอดประสานเลื่อนไหลไปตามแต่อารมณ์จะนำพา  เราสบสายตา  เราจูบกันแทนคำพูดใด ๆ  สองมือผมโอบรัดรอบศีรษะมันที่ซุกไซร้มาตรงซอกคอผม  จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน    เมื่อเราทั้งคู่ถูกเติมเต็มความปรารถนา  ผมนั่งไร้เรี่ยวแรงปล่อยร่างกายตัวเองบนตักมัน

“เร  ไหวมั้ย”  น้ำเสียงแหบต่ำกระซิบถามข้างหู  อ้อมแขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบาง  มือหนาอีกข้างค่อย ๆ ลูบศีรษะอย่างเบามือ  นิ้วยาวแทรกผ่านเรือนผมที่ชื้นจากหยาดเหงื่อ  ลำตัวแกร่งกลายเป็นที่พักฟื้นชั่วคราว

ผมทำอะไรอยู่  ผมเพิ่งทำอะไรไป  ความเหนื่อยอ่อนเข้าถาโถมจนไม่อยากจะคิดอะไร  รู้แต่ว่าความอบอุ่นอ่อนโยนจนแทบบ้าเล่นงานผมอยู่  ขอเวลาได้ซบไปบนร่างข้างหน้านี้อีกสักนิด  เปลือกตาผมเริ่มปิดลง

“เฮ้  จะหลับแล้วเหรอ”  เสียงเรียกเพิ่มความดังขึ้นมาอีกไม่มาก  มือลูบไล้เรียกแผ่วเบา  ผมที่งัวเงียจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อสักครู่ขี้เกียจจะตอบคำถามมันสักเท่าไหร่

“อือ  ง่วงไม่ไหวแล้ว  เหนื่อยด้วย”  แต่ก็บอกไปตามความเป็นจริง  ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปบนตัวมัน  หมดแรงจะลุกไปไหน

“อะไรกันว้า  เร็วไปรึเปล่า”  เสียงยียวนกวนประสาทไม่ต่างจากตัวลอยวนอยู่ข้างหูผม

ผมยันตัวเองเท่าที่แรงยังเหลืออยู่  นึกอยากได้กระทิงแดงมากินเพื่อมาเถียงกับมันอีกสักยก  สองมือผมค้ำบ่ากว้างมันไว้  “เมิงกินแรงกรูนี่หว่า  เหนื่อยนะโว้ย  อยู่ข้างบนน่ะ”  ผมบ่นไปโดยไม่ทันสังเกตเนื้อหา

รอยยิ้มกว้างปรากฎบนหน้ามันอีกแล้ว ผมว่ามันยังหลอนประสาทกับกัญชาอยู่แน่ ๆ ยิ้มมีความสุขอะไรได้ขนาดนั้น  “รู้แล้วเหรอว่าเหนื่อย”  เสียงทุ้มเอ่ยบอก  “หืม”  ยักคิ้วข้างเดียวเป็นเชิงคำถาม  สองมือโอบกระชับรอบเอวผมให้แน่นเข้ามา

ผมรับรู้ได้ถึงความร้อนอายที่แล่นฉาบไปทั้งตัว  ทั้งที่เมื่อตะกี้ยังไม่รู้สึกอะไรเลย  “ไม่รู้โว้ย  ไม่รู้อะไรทั้งนั้น  รู้แต่กรูจะไปนอนแล้ว”  ผมมีอันต้องแพ้ทางมันเพราะความปากมากของผมเอง  พยายามออกแรงยันตัวเองออกจากมัน  บทสนทนาไม่น่าจะมาอยู่ในตำแหน่งที่นั่งประหลาดหวาดเสียวอีกแล้ว

‘ควับ’  แรงกดนุ่มนวลพาร่างผมนอนราบไปบนโซฟากว้าง  ไอ้กิงผลักตัวผมใช้แขนค้ำน้ำหนักตัวเองให้ร่างกายกำยำคร่อมร่างผมแทน  เปลี่ยนท่าแล้วสถานการณ์ไม่ได้ดีขึ้นเลย 

“ง่วงเนอะ  นอนเหอะ”  ผมยิ้มหน้าเป็น มือดันตัวหนาไว้พอประมาณ  รู้ทั้งรู้ว่าไอ้กิงเป็นพวกน้องพลับขอสอง  คืนนึงครั้งเดียวเคยพอที่ไหน

“อืม  งั้นรอบนี้กรูเหนื่อยเองนะ”  มันก็ยิ้มหน้าตายตอบ  นั่นไงผิดจากที่คิดซะที่ไหน  ผมไม่ยักรู้ว่าก่อนกลับบ้านยังจะมีวินนิ่งรอบต่อเวลา  แถมรอบนี้ยังผลัดกันทำเกมส์รุกเกมส์รับเสียด้วย   และที่สำคัญขอขอบคุณกระทิงแดงผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ

------------------------------------------------------------------

TBC.

ขอแก้ไขบทอัศจรรย์นะคะ  หายไปหลายหน้าเชียวค่ะ

สุดท้ายนี้เช่นเดิมค่ะ  ติชมได้ตามสะดวก พบคำผิดบอกได้นะคะ

ขอบคุณที่มาอ่าน มาเม้นท์ มาแอด มาโหวตกันค่ะ