คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 : สโมสร
“นอนกับกรู ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร? ได้มั้ยเร?” เสียงดังก้องสะท้อนไปมาในหัวผม แอลกอฮอล์ในเส้นเลือดยังส่งผลต่อร่างกายอยู่ นี่ผมฟังผิดรึเปล่า
“นอน? หมายถึงค้างที่ห้องใช่มั้ยเมิง” แกล้งโง่ถามไป ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด แม้ความร้อนจัดบนใบหน้าไม่ทุเลาลงเลย ตะกี้ก็จูบไปทีแล้ว ต่อไปจะเป็นอะไรนี่
“...” มันส่ายหัวนิดหน่อย “เปล่า กรูหมายถึงเซ็กซ์” ชัดถ้อยชัดคำเลยนะเมิง ก้อนสะอึกติดคอผม ถึงแม้ผมจะชอบมัน แต่ผมไม่เคยคิดถึงขั้นนี้มาก่อนและไม่มีวันคิดด้วย เพราะแค่คิดว่าจะเกินเพื่อนมันก็ไม่มีทางแล้ว
“เมิงเมารึป่าวเนี้ยะ แอลกอฮอล์ลงไข่รึไงว๊ะ ฮ่า ๆ” ผมพยายามเบี่ยงประเด็นเอาฮาเข้าแลก ผมไม่อยากจะคิดว่าทำไมมันถึงถามมาแบบนี้ เพื่อ...?
สีหน้ากิงเรียบเฉยแววตาสะท้อนเป็นรูปตัวผม รูปของเพื่อนที่กำลังหวั่นไหว ไอกิงขยับตัวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ผมก็ถอยกรูดจนหลังติดหัวเตียง ทำไมสถานที่มันเป็นใจอย่างงี้ฟร่ะ มือหนามันเอื้อมมาจับใบหน้าร้อนฉ่าของผม(ระวังมือไหม้นะเมิง) ผมนิ่งอึ้งและแข็งไปทั้งตัว ผมสับสน ผมอยากตาย ผมตกลงดีอ๊ะป่าว เอ้ย! ไม่ใช่
“นะ ได้มั้ย?” ผมเข้าใจสาว ๆ ที่แพ้ทางมันแล้วครับ แววตาเจ้าชู้ที่มองลึกไปยังคนเบื้องหน้า ไม่ว่าใครก็หลบสายตาเว้าวอนนี้ไม่ได้แน่ สีหน้าคมแลดูตั้งใจและต้องการ มือหนาไล้แก้มผมช้า ๆ ก่อนเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้ามาเกี่ยวไว้ที่ข้างใบหู
“เมิงอย่ามาล้อเล่นได้มั้ย กรูเป็นผู้ชายนะโว้ย แล้วกรูก็เป็นเพื่อนเมิง เป็นบ้าอะไรเนี่ยะ” ผมสวดยาว(ประโยคนี้ผมบอกตัวเองด้วย) น้ำเสียงผมเริ่มสั่น เพราะผมรู้ว่าตอนไหนที่มันเอาจริงหรือตอนไหนที่มันล้อเล่น และตอนนี้มันเอาจริง!
“...” มีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ ปากไม่พูดแต่มือก็ไม่หยุด เมิงนี่มันมันปากเงียบมือขยับจริงนะ มือหนาอีกข้างล้วงสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวหลวมแล้วลูบอย่างเบามือตามแนวกระดูกสันหลัง ใบหน้าคมเข้าซุกตรงซอกคอที่อุ่นจนร้อนของผม ริมฝีปากชื้นเริ่มประทับรอยบนผิวนุ่ม ผมกำมือแน่นตัวแข็งเกร็ง หัวเริ่มปวดจี๊ด ความไม่เข้าใจเริ่มถาโถมเข้าสู่ตัวผม มันเกิดอะไรขึ้น ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน แล้วผมก็...
“อุ๊บ....อ๊อก ไม่ไหวแล้วเมิง กรูจะอ้วก” กระเพาะอาหารบิดเขม็งเกลียว ของเก่าในช่องท้องผมคงอยากจะออกมาลัลล้าข้างนอก มันตกใจเล็กน้อยแล้วหยุดการกระทำ
“เฮ้ย! เป็นไรว๊ะ รีบเข้าห้องน้ำเร็ว” มันผละจากตัวผม แล้วรีบพยุงผมที่ป้อแป้จากหลาย ๆ อย่างเข้าห้องน้ำแทน จากเล้าโลมจึงกลายเป็นลูบอ้วกโดยไม่ตั้งใจ
“เป็นไงล่ะ กรูเตือนแล้วอย่าแดกเยอะ ไม่เชื่อกรู อ้วกแตกเลย” น้ำเสียงเจือความสมน้ำหน้ามาหน่อย ๆ ‘ตะกี้หมาตัวไหนมันขอร้องขอนอนกะกรูฟร่ะ’ ผมได้แต่คิด เพราะตอนนี้ปากผมเป็นช่องทางเดินอาหารขาออกอยู่
“เพราะใครล่ะ ไอ้เอี้ยเอ้ย” ผมบ่นอุบอิบทันทีที่มหกรรมลูบอ้วกจบลง
“ฮ้าว...เหม็นตัวเองว่ะ กรูจะอาบน้ำ เมิงจะอาบก่อนมั้ย” มันหาวหน่อย ๆ ก่อนหันมาถาม
“ตามสบาย เมิงอาบก่อนเหอะ” มันพยักหน้ารับก่อนเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ผมอารมณ์ค้างด้วยความงงและสับสนทางเพศ(สัมพันธ์) โว้ย!! ตะกี้มันไรกันว๊ะ คนไรแมร่งจะเปลี่ยนโหมดได้เร็วขนาด ตกลงเมิงบ้าหรือเมิงเมาหา? เมิง หา? ผมตั้งคำถามกับตัวเอง ทุกสัมผัสทุกร่องรอยและรสจูบยังอยู่กับตัวผม หัวใจผมยังไม่สามารถเต้นในระดับปกติได้ ขณะที่ไอ้เอี้ยกิงอาบน้ำเสร็จก็หลับทันที ไอ้เวรเอ้ย ทิ้งให้อยากแล้วจากไป แต่ผมก็ดีใจที่มันไม่เกิดอะไรขึ้นถึงผมจะยังไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไร แต่ที่แน่ ๆ มันเกิดจากความอยากไม่ใช่จากความรู้สึก...
.
.
.
.
.
“เร เร เร“ เสียงแว่ว ๆ เหมือนใครเรียก “ไอ้เร ไอ้เร ไอ้เอี้ยเร อีนังเร!” เสียงจริตมารยาดังขึ้นจนทำให้ผมตื่นจากภวังค์
“หา เอ่อ อืม อะไรว๊ะ”
“ประชุมสโมฯอยู่นะหล่อน หัดมีสติซะบ้าง สมองเขามีให้ตรองไม่ได้มีไว้คั่นหูอย่างเดียวนะย๊ะ” เสียงของ ‘แพน’ กะเทยผังเมืองผู้เป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์ของสโมสรนักศึกษา
ภายในห้องสโมสรนักศึกษาขนาดพอประมาณจุคนร่วม ๆ 50 คนเห็นจะได้ จากเหตุการณ์คืนนั้นก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ผมไม่สามารถครองสติอยู่ได้เลย ในขณะที่ไอ้ตัวต้นเหตุยังมีความสุขกับชีวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เป็นไรว๊ะ เหม่อจังเมิง” มันไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำอะไรกับผมไว้ ‘เหม่อเพราะเมิงแหละ สาด’
“...” ผมเงียบแทนคำตอบ หน้ามันผมก็ไม่อยากมอง กลัวโดดกัดแล้วลากไปกระทำชำเรา ไม่ใช่หรอกครับเพราะผมยังไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหาก จึงไม่สามารถมองหน้ามันได้อย่างสนิทใจ
“อีเร หล่อนเป็นสต๊าฟกลุ่มนะยะ รู้เรื่องกับเขามั้ยเนี่ยะ” แพนหันมาถามผม
“หา เหรอ เมื่อไหร่” ผมตอบไปแบบงง ๆ เพราะผมไม่ได้ฟังอะไรเลย
วันนี้เป็นวันที่สโมสรนศ.นัดประชุมเรื่องรับน้องกันครับ นศ.ปี 4 จึงมากันครบทุกภาควิชา ถึงบอกว่าครบอย่างเก่งที่สุดก็ไม่เกิน 80 คนในชั้นปีผม ตอนปี 1 ในห้องก็มีนศ.ประมาณ 30 คน พอยิ่งขึ้นปีสูงก็แล้วแต่เวรแต่กรรมกัน ในที่สุดพอถึงปี 4 นศ.ในห้องก็เหลือไม่ถึง 20 คนต่อห้อง ทั้งชั้นปีเลยมีเด็กอยู่เพียงหยิบมือ
“อีนังนี่ วัน ๆ หล่อนเอาแต่น้ำหน้างาม ๆ มานั่งเสนอให้ฉันอิจฉาเล่นเหรอยะ” แพนยังด่าผมต่อไป
“โธ่! อีแผนเมิงก็บอกรายละเอียดมันไปสิว๊ะ มัวแต่ยืนด่ามันอยู่ได้” ไอป๋องช่วยชีวิตผมไว้ แต่เหมือนกันไปเหยียบอะไรเข้าแล้ว
“ว้าย!! ไอ้ป๋อง ไอ้หน้ากระซู่หุ่นกูปรีเมิงบังอาจ ชื่อนั้นฉันไม่ใช้แล้วนะยะ” แพนขึ้นเสียงสูงด้วยความเคือง
“อีแผน อีกะเทยภูธร พอเข้าเมืองกรุงก็เปลี่ยนชื่อเป็นแพน เมิงทำเป็นลืมกำพืดตัวเองเรอะ” แพนเป็นกะเทยที่ระบุเพศไม่ได้ครับ อืม อ่านถูกแล้วละครับ กะเทยที่ไหนจะไม่โกนหนวด ไว้ขนหน้าอก และบึกล่ำเท่ามันเป็นไม่มี มีแต่ความกระแดะ แรด และบ้าผู้ชายออกจากตัวมันเท่านั้นที่บ่งบอกว่ามันไม่ใช่ชายแท้
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เสียงเฮฮาของเพื่อน ๆ ในห้องสโมสรฯดังไปทั่วกับบทสนทนาจิกกัดของไอ้ป๋องและไอ้แพน ไม่เว้นแม้แต่
“หึหึหึ” ไอ้กิงนั่งขำอยู่ข้าง ๆ ผม นั่งกอดอกเอนหลังสบายพิงเก้าอี้ มันในชุดเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตาปลดกระดุมบนเผยกล้ามเนื้อสวย วงหน้าคมทอดมองเพื่อนที่กำลังเถียงกันอยู่ ช่วงขายาวพาดนั่งในท่าไขว่ห้าง ริมฝีปากนั่น ดวงตาเรียวนั่น อ้อมแขนนั่น แผงอกแกร่งนั่น...
“เฮือก!” จู่ ๆ ผมก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เฮ้ย! เรเป็นไรว๊ะ หน้าซีด ๆ ชอบกล” โจทักผมมา
ผมรู้แล้วทำไมอึดอัด ก่อนตอบไป “ป่าว กรูลืมหายใจ”
“เวร เดี๋ยวนี้เมิงถึงขั้นลืมหายใจแล้วเรอะ เป็นไรมากป่ะเนี่ยะ” ไอ้กิงหันมาถามผมสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน นี่เมิงไม่รู้จริง ๆ เรอะ
“...” ผมยังคงไม่ตอบ
“ปัง!!” เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น เพื่อหยุดทุกการกระทำที่นอกเรื่อง ก่อนที่เสียงเหี้ยมและห้าวจะดังขึ้นมา
“พวกเมิงจะประชุมกันดี ๆ ได้มั้ยว๊ะ อีก 2 อาทิตย์สโมฯเราจะเอาคนทั้งคณะไปเสี่ยงกับอนาคตทางการศึกษาอยู่แล้ว เมิงยังเล่นกันอยู่ได้” กานต์ส่งสายตามองไปรอบห้อง บรรยากาศชวนโดนด่า แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้...
“ไอ้โจเมิงนายกหัดมีความรับผิดชอบซะบ้างดิว๊ะ นี่หายไปเป็นอาทิตย์กว่าจะเริ่มงานกัน ไอ้แพนเมิงหยุดเถียงปัญญาอ่อนแล้วไปฮั้วเรื่องรับน้องกับอาจารย์ได้แล้ว อย่าลืมสกัดดาวรุ่งอาจารย์อย่าให้มาขัดขวางได้ ไอ้เรเมิงไปตามพี่ปี 5 แจ้งวันสถานที่ อ่อ เก็บเงินมาด้วย พี่ปี 5 ยังจ่ายไม่ครบ ส่วนไอ้กิงเมิงไปบรี๊ฟน้องกะกรู ปี 1 แมร่งเปรี้ยว ปี 3 มันเอาไม่ลง มันขอช่วยมา” กานต์หยุดหายใจนิดนึง “ส่วนพวกเมิงที่เหลือทั้งหมดไปทำตามหน้าที่ที่ตกลงกันไว้ ใครยังไม่จ่ายเงิน จ่ายด้วย ไม่งั้นกรูจะให้ควักเครื่องในขายเอาเงินเข้าสโมฯ”
กานต์จ่ายงานเสร็จสรรพ พวกผมที่เหลือได้แต่ทึ่ง ๆ กับความเป็นหญิงแกร่งของมัน จบวาระการประชุม ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง ผมรับตารางเรียนของปี 5 มา จุดหมายของผมอยู่ที่ตึก Studio
“เฮ้ย! ไอ้เรกรูไปด้วย” เสียงไอ้ป๋องเรียกผม มันมาแปลกปกติก็ไม่ได้กระตือรือล้นจะทำอะไรนักหนา
หลังจากจบการกระจายข่าวเรียบร้อย ผมก็มานั่งชิล เอ้าท์อยู่ที่ซุ้มเป๊ปซี่ข้างตึก Studio สั่งเป๊ปซี่ใส่ถุงมาดื่มแก้กระหายถุงนึง ไอ้ป๋องบอกไม่เอาน้ำ บุหรี่ตัวเดียวพอสดชื่นเหมือนกัน ขอให้มะเร็งปอดตายอย่างสงบนะเมิง ผมผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ไอ้กิง
“ดีว่ะ อีก 2 อาทิตย์ได้ไปเที่ยวทะเลแล้ว เซ็งมาตั้งนาน” ผมเปรยขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
“ไอเร” ไอป๋องเรียกผมเสียงเรียบ
“หืม ไรเมิงว๊ะ สุขุมนุ่มลึกเชียว” ผมแปลกใจตัวมันนิดหน่อย ก่อนดูดเป๊ปซี่ต่อ
“ไอ้กิงนอนกับเมิงรึยังว๊ะ?”
“พรวดดด!!” เป๊ปซี่พุ่งเต็มหน้าไอ้ป๋องอย่างไม่ตั้งใจ
ไอ้ป๋องยังคงรักษามาดนิ่ง ก่อนจะจับแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้า “กรูบอกกรูไม่กินน้ำ ไม่ต้องเอาให้กรู”
ผมทั้งนิ่งและอึ้ง นี่ผมยังเจอเรื่องตกใจไม่พออีกเหรอ แล้วไอ้ป๋องรู้ได้ไง โว้ย! ไรกันเนี่ยะ
“...” ผมยังพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้า รับรู้ถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมา
“เสร็จมันไปแล้วอ่ะดิ”
“ไอ้เอี้ย ยังโว้ย กรูยังรักนวลสงวนตรูดอยู่” ผมเผลอขึ้นเสียงดัง ‘อุ๊บ!’ แทบปิดปากไม่ทัน
“แสดงว่ามันบอกเมิงไปแล้ว” ไอ้ป๋องนิ่งไปนิดหน่อย “เฮ้อ! เวรเอ้ย ไอ้เอี้ยกิงมันเอาจริงเหรอว๊ะเนี่ยะ”
“เมิง...” ผมได้แต่พูดอะไรไม่ออกด้วยความตกใจ
“เออ เมิงไม่ต้องอึ้งขนาดนั้น ไอ้กิงมันเคยคุยกะกรู มันบอกกรูอยากลองกอดเมิงดู กรูก็คิดว่ามันล้อเล่น ต่อให้เมิงหน้าหวานขนาดไหน เมิงก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี เจือกเอาจริงซะนี่ ไอ้สุดโต่งเอ้ย” ป๋องพูดยาว ก่อนหันหน้ามามองผมที่แทบช็อคไปแล้ว “แล้วเมิงอ่ะ?”
“หา เมิงจะบ้าเรอะ เมิงก็รู้กรูกับมันเป็นเพื่อนกัน มันเคยตายอดตายอยากที่ไหน กรูไม่...” ผมจนปัญญาที่จะปฏิเสธอะไรออกไป
ป๋องเอื้อมมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ “พอเหอะเมิง กรูรู้ว่าเมิงชอบมัน”
“หา...เมิง ไม่ กรู เปล่า” ความพยายามของผมดูเหมือนมันจะไร้ค่า นี่ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
“ไอ้โง่กิง มันไม่รู้หรอก เมิงไม่ต้องห่วง แล้วกรูก็รู้เรื่องนี้แค่คนเดียวด้วย”
“เมิงไม่รังเกียจกรูเหรอ” ผมถามออกไปอย่างจนใจ งานนี้คงต้องปล่อยเลยตามเลยสินะ
“เอี้ยเอ้ย เมิงใช้ง่ามสมองส่วนไหนคิดว๊ะ เมิงแค่ชอบไอ้กิง เมิงไม่ได้ฆ่าใครตายสักหน่อย กรูจะรังเกียจเมิงไปหาจวยอะไร” ป๋องพูดท่าทางจริงจัง หน้าตามันตอนนี้ดูตลกมาก เพราะคนบ้าบออย่างมันน้อยครั้งนักที่จะทำหน้าซีเรียสกับอะไรสักอย่าง
แต่มันก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาก ความอึดอัดใจตลอดหลายปี และความทรมานตลอด 3 วันของผม ละลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ ขอบตาผมร้อนผ่าวด้วยหลากหลายความรู้สึก
“กรูขอแค่อย่างเดียว เมิงอย่าตกลงไปกับมัน”
“หา?? อะไรนะ”
“เมิงอย่ายอมนอนกับมัน มันอยากนอนกับเมิงก็แค่อยากลอง อยากสนุก เหมือนมันเล่นวินนิ่ง” ไอป๋องเปรียบเทียบจนผมเห็นภาพเลย ‘ไอ้กิง เมิงจะวินนิ่งกะกรูเหรอ สาด’ จากอารมณ์โศก ผมเริ่มจะเข้าใจการกระทำของมันมากขึ้น
“แล้วมันไม่ประหลาดไปเหรอว๊ะ ที่มันอยากจะลองนอนกับผู้ชาย เมิงก็รู้มันเคยขาดผู้หญิงที่ไหน” เมื่อทุกอย่างเปิดเผย ผมก็เปิดใจที่จะพูดมากขึ้น
“มันไม่ได้อยากนอนกับผู้ชาย อย่างมันแค่กระดิกตีนนิดเดียว ถ้าอยากนอนกับผู้ชายจริงก็มีให้มันเลือกเป็นตับเลย (นอกจากขวัญใจสาว ๆ แล้ว เพศเดียวกันก็นิยมชมชอบมัน แต่ไม่มีใครกล้าแสดงออกเพราะกลัวตายก่อนถึงตัว) ที่มันอยากลองน่ะ มันอยากกับเมิง”
“ห๊ะ!?” ผมมีแต่งงกับงง จะให้เข้าใจว่าอะไรดีที่แค่อยากลองกับผม แต่ผมก็เข้าใจสิ่งที่ไอ้ป๋องกำลังบอกผม วิ่นนิ่งเกมส์นี้ถ้าผมเล่นก็จะมีแต่เสียกับเสีย
-----------------------------------------------------------------------
ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว แต่ก็ยังยืนยันว่าว่างไม่ได้ตั้งใจ 555(ขำกลบเกลื่อน)
ก่อนอื่นต้องขอโทษมาก ๆ ค่ะ ทั้งที่สัญญาว่าจะอัพให้ในวันอาทิตย์ สุดท้ายก็เลทจนได้ - -*
ส่วนตอนนี้ไม่มี NC ก็อย่าเพิ่งไล่ฆ่าว่างนะคะ ง่ายไปพ่อกิงเราจะได้ใจ 555
ขณะนี้ฮาเลือดสาดนำโด่งมาเลยค่ะ ตามด้วยทั้งสองอย่าง ซึ้งเลือดสาด และสุดท้ายซึ้งเลือดออก อืม...รอดูค่ะ เพราะว่างยังนึกไม่ออก อ้าว!
****ติชมได้ตามสะดวกค่า****
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์ มาแอด มาโหวตกัน ^^
เพื่อนคนไหนสนใจจะคุยกับว่าง แอดเมลได้เลยนะคะ มาตั้งสมาคม Y กัน ฮ่า ๆ ว่างจะออนดึกถึงดึกมาก ดีใจที่ได้รู้จักค่า ^_^
ปล.ขอตอบเม้นท์ข้างนอกนะคะ
ความคิดเห็น