มักน้อย modestly :/

จำได้ว่าเมื่อครั้งลืมตาดูโลก  จำความได้ เริ่มเรียนรู้ รู้จักคิด รู้จักผิด  รู้จักความหวัง  สีสันมากมายของชีวิตสิ่งต่างๆที่รอให้เรียนรู้มากมายไม่รู้จบ  ความสุข  ความเศร้า  เร้าใจหวั่นไหว  ความตื่นเต้นในเเต่ละช่วงวัยที่เขารอจะได้สัมผัส... เขาไฝ่ฝันถึงมันว่าเมื่อได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจะรู้สึกเป็นเช่นไร  เขาคงรู้สึกมีความสุข รู้สึกตื่นเต้นมากเเน่ๆ ตอนนั้นยังเด็กเกินเข้าใจนั่งเฝ้าฝันหามันเช้าจะหลดเย็น  ค่อยๆเติบโตอย่างสมบูรณ์เเบบทีละนิดตามคำสั่ง  เพื่อให้ได้รู้ว่าความฝันนั้นไม่มีทางเป็นจริง  

 ...

เเม้กระนั้นเขากับไม่มีโอกาสค่อยๆเรียนรู้เติมโตไปทีละก้าวอย่างคนผู้อื่น   เมื่อเเรกเกิดเหมือนมีเเพ็คเก็ตรูบเเบบชีวิตสมบูรณ์เเบบตามค่านิยมของผู้คนมาบงการเขาไว้ให้อยู่ในกรอบ  ทำตัวเสมือนเป็นเส้นตรงสู่จุดหมายไม่มีทางให้เลี้ยวเขวไปใหน โค๊ดบอกสถานะหลังชื่อติดเเท็ก สมบูรณ์เเบบ+100    เกินค่าคนอื่นวัด  เเต่ในด้านความรู้สึกกับ-100  เล่เหลี่ยม-100  อย่างที่ว่าเขาทำตัวเป็นเส้นตรง ตรงสู่จุดมุ่งหมายพุ่งใส่มันเเบบไม่ยั้งไม่ว่าปัญหาใด  ในเรื่องของเล่ห์เหลี่ยมเเพรวพราวนั้นอย่าหวังว่าเขาจะมี   เรียกได้ว่าโดนบงการจนคล้ายจะตายด้าน  ไม่ต้องถามหาคนลงมือ   พ่อ เเม่ ที่รักเขายิ่งกว่าอะไรนั้นไง  มันติดตั้งอยู่บนตัวเขา  ไม่สนว่าเขาเห็นด้วยหรือไม่... 

'จันจ๊ะ ..' 

'ทั้งหมดที่เเม่ทำไปก็เพื่อหนูนะจัน เด็กดีของเเม่ ' 

'ไม่โกรธเเม่ใช่ไหม หนูเก่งที่สุดเลย ' 

' ทำตามที่พ่อบอกนะ เชื่อเเม่ ' 

' รักลูกนะ  ทำตรงนี้ให้ได้นะลูก เเม่รู้ว่าลูกทำได้ ' 

....

' พ่อหวังดีกับลูกนะ ลูกไม่เห็นหรอ คนพวกนั้นที่คอยประจบเอาใจเรา '

' ดูพวกคนไม่มีจะกินพวกนั้นสิ  ถ้ามัวเเต่เกเรเถรไถรก็จะเป็นเเบบนั้น ' 

' ฮ่าฮ่าฮ่า  ดูสิลูกนี่เงินทั้งนั้น ชีวิตนี่เราก็สุขสบายเเล้ว ' 

' ลูกรักฟังพ่อ ' 

'  พ่อทำเพื่อลูกนะ  ...' 

 เขาจะไปทำอะไรได้ตอนนั้นยังเด็กเกินกว่าจะเเก้หวังเพียงเอาความดีเข้าเเลก เหล่าท่านๆนั้นอาจเห็นใจ 

10 ปี 

20 ปี  

เขารอ รอเล่า

30 ปี 

"........." นานเกินไปหรือเปล่า 

31 

33

35 ปี 

 จนกระทั่งเข้าสู่วัยหนุ่มจนอายุใกล้เข้าจะสามสิบขึ้น  หมดสิ่งที่อยากจะเรียนรู้อย่างง่ายดาย เรียกได้ว่ารู้มามากพอควรจนเลี่ยน  ความเห็นใจที่หวังไว้ก็ไม่เคยได้รับ สถานภาพชีวิตสมบูรณ์เเบบนี้เป็นอยู่มานานไม่มีทางให้ถอยกลับ   ความปราถนาอันเเรงกล้าเเรกเเละความปราถนาเดียวในชีวิตของผมก็ไม่เคยเป็นจริงเลยสักครั้ง...ความกตัญญูมันค้ำคอ เขายังคงไม่ยอมเเผ้  นานมาเเล้วนึกย้อนไปโทษตัวเอง  หรือตอนนั้นเขาควรจะเรียนรู้ความพ่ายเเผ้เเรกในชีวิตบ้างกันนะ  มาถึงตอนนี้จะได้ไม่รู้สึกเจ็บหนักเพราะหวังมากเเละผิดหวังอย่างที่เป็นเช่นทุกวันนี้ 

  อย่าว่าเเต่จะได้เดินเฉียดเข้าไปในส่วนหนึ่งของความปรารถนาเลย   ผมไม่เเม้เเต่จะเคยได้เฉียดเข้าไป    จะว่ามันยากหรือ.. 

สมุดเล็มเล็กกทัดรัดยับเยินสภาพของมันคล้ายออกมาจากหลืบไหนสักหลืบภายในบ้าน มีเศษดินติดบ้างปะปรายมันอาจจะเคยอยู่ใต้ดิน บ้างก็มีอยากไย่หรือคงเป็นบนหลังคา ไม่เเน่ใจนักเพราะเขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเอาไปเก็บซ้อนไว้ที่ใดบ้าง 

ในนั้นมันมีลายมือหนึ่ง เขียนตัวหนังสือด้วยลายหวัดโย้ไปมาบ้างอย่างคนไม่ถนัด  ถ่ายทอดความรู้สึกเต็มไปด้วยอารมณ์รู้สึกสมเพสให้ตัวเองอยู่เป็นนัย  ในวัยเด็ก5ขวบปี ใจความเพ้อพกกล่าวไว้ ว่า 

...เพียงให้ความปราถนาเล็กๆนี้ เป็นจริง เเม้ในยามหลับฝันก็ยังคงหวัง ความคิดง่ายๆหวังเพียงได้เรียนรู้เหมือนอย่างเด็กชายธรรมดาผู้หนึ่ง  ได้รู้จักคิดอย่างเด็กเอาเเต่ใจ.. 

หวังเพียงได้กับไปเป็นเด็กโง่ๆคนหนึ่ง ให้คนผู้อื่นเอ็นดู เพราะตะหนักได้ว่าการฉลาดมากไม่ใช่เรื่องที่ดี..

หวังเพียงได้นั่งนิ่งบนหาดทราย มองน้ำสีครามฟ้าสะท้อนภาพพระอาทิตย์ยามตกดิน  

' กลิ่นทะเลตอนนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินเป็นเเบบไหน  ถ้าได้ไปจริงๆตอนนั้นจะมีความรู้สึกสุขล้นอยู่เต็มอกอย่างที่คนมีอิสระเขาพูดไหม   ' 

' สำผัสระหว่างนิ้วเท้ากับหาดทรายจะให้ความรู้สึกอย่างไรหรือในขณะที่เดินเท้าป่าวมีเปลือกหอยบาดจะมีความรู้สึกตื่นเต้นหรือไม่   ' 

หลายคำถามของเขาตอนเป็นเด็ก  

' นกน้อยที่บินไปมาอย่างอิสระรู้สึกเช่นไร  กลับมาหาเขาเเละสอนเขาบินบ้างไม่ได้หรือ   '

มีอีกมากมายที่ตอนนั้นเขียนไปอย่างไม่เข้าใจ ทำไมคนนั้นต้องทำอย่างนี้ทำไมคนนี้อย่างนั้น  ทำทำไม ได้อะไร เพื่ออะไร ตอนนั้นมีคำถามเต็มหัว พอเริ่มเติบโตมองโลกได้กว้างขึ้นคำถามในหัวทุกอย่างก็หายไป เเละไม่เคยจะสงสัยอะไรเกี่ยวกับความคิดซับซ้อนของมนุษย์อีกเลย 

ย่อสั้นๆสุดท้าย เเต่ตอกย้ำลึกถึงสถานภาพปัจจุบันของเขา 

หวังเพียง.....ได้รับอิสระ 

ไม่ว่าจะได้รับมาอย่างไร หรือเพียงขอให้ไครเป็นความกล้าเเรกของเขาหยิบมีดมาให้เขา  ไม่ต้องงดงามสวยหรูอะไร ขอให้เเหลมคมมากเป็นพอ พอถึงเวลานึงเขาคงจะตัดบ่วงเชือกความหวังความรักมากมายที่พันรอบคอเขาให้หลุดได้อย่างกล้าหาญ เเละ เขาจะไม่ลืมพระคุณของคนๆนั้น  จริงๆ 

เเต่..

ชายหนุ่มมองไปที่ตัวเลขปฏิทินเวลาวันที่ ที่เลื่อนขยับปัดตัวเลข พรึบๆ อยู่ทุกวินาที 

' 35 ปี ' 

' ไม่มีสักคน .. '  เขาลำพึงลำพันปิดสมุดฉับ 

พอเถอะ 

ใครจะไปอยากร่ายยาวรายการความหวังความคิดมากมายให้ผู้อื่นรู้ถึงความรู้สึกขื่นขมระทมในใจกัน  ทั้งๆที่ถ้าคนอื่นมาถามต่อหน้าว่า  ยังคงมีความปราถนาต้องการอะไรอีกหรือไม่  ไอ้เราก็คงฉีกยิ้มหน้าชื่นตาบาน ยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจต่อสื่อมวลชน ว่าไอ้ความปรารถนาบ้าบออะไรนั้นเขาไม่เคยหวังมันหรอก ดูสิ พี่น้อง ปู่ย่า ตายาย พ่อเเม่ ครอบครัวของเขา ออกจะสมบูรณ์เเบบดี  เขาไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น 

รถหรูหรือ เขามี  บ้านหรูเขามี เกาะส่วนตัวเขามี!  มีหมดทุกอย่าง เขาจะไปอยากได้อะไร 

ตอนนั้นในหน้าหลังที่หลบซ่อนของชื่อตนเองก็สว่างวาบ  ค่าตัวเลขตัวไหนสักค่าเลื่อนระดับ 

เเท็กหลังชื่อคือเเท็ก 

เสเเสร้ง ( '+1000')

ติ๊ง 

('+ 1001' )

เเหม่ดีใจจังครับ 

ตอนนั้นรู้สึกปลื้มปริ่มในอก  คิดว่าตนเองควรได้รับรางวัลนักเเสดงนำชายยอดเยี่ยม35ปีซ้อนมานะ 

เเต่กระนั้นโลกโหดร้ายใบนี้กับไม่ได้ให้เวลาเขาได้ขบคิดให้มากมายนัก  เรื่องราวห่าเหวยังมีให้ต้องจัดการมากมายประเดประดังเข้ามา  ตอนนั้นถึงกับคิด ถ้าโลกใบนี้รับสมัคร หาอาสาสมัครเป็นหนูทดลองลงเดินสำรวจดวงอาทิตย์นะ  เขาจะไปเป็นคนเเรก  จะตายเเล้วยังต้องตายอย่างภาคภูมิเขาคิด เเต่ความคิดนี้กับไม่เป็นจริงหุ่นยนต์บริษัทเขากลับได้รับหน้าที่นี้เเทน  โอเคร ล้มเลิก.. 

เขาไม่คิดไร้สาระอีก 

จนกระทั่งมาถึงวันสุดท้ายของชีวิต ตายตอนไหนยังไม่รู้ ทำงานงกๆ เฉื่อยๆไปเรื่อยดื่มกินเที่ยวตามฉบับคุณชายเพลบอยใช้ชีวิตสวยหรู  ตอนนั้นเขากลับไม่นึกเสียดายชีวิตนี้เลยเเม้เเต่น้อย 

.   .

.   .

เมื่อเห็นข้อความย่อหน้าบนกระดาษขาวเเผ่นหนึ่งที่ส่งมา เนื้อหาใจความว่าเพียงทำภารกิจบรรลุเป้าหมายให้สำเร็จลุล่วงเท่านั้น ความปรารถนานั้นจักเป็นจริง ดวงตาที่เคยหม่นเเสงไร้ชีวิตพราวระยับอย่างมีความหวัง  เขาไม่คิดลังเล เขาไม่เคยลังเล 

เซ็น!

ไม่เซ็นก็โง่เเล้ว 

อ่านเพียงนั้นเขาหาได้สนใจใจความในกระดาษข้อต่อไปไม่  หวังเพียงชีวิตที่ไม่เหมือนชีวิตนี้ได้ทำเพียงความปราถนาของตนให้เป็นจริง  ความรอบคอบที่ถูกอบรมสั่งสอนมาทั้งชีวิตตัดมันทิ้งไปคิดเพียงว่าไม่มีอะไรให้เสียไปมากกว่านี้ เเลกด้วยอะไรเขาก็ยอม  ยกปากกาเซ็นยอมรับลงนาม   จันทกร   ลายมือตวัดเส้นเขียนมั่นคงอย่างไม่สั่นครอนอย่างคนถูกอบรมสั่งสอนดี  สื่อถึงอารมณ์เจ้าตัวคนเขียนว่าตัดสินใจเเน่วเเน่เเค่ไหน ประทับตราหยดเลือดอย่างว่องไว เเม้ในใจจะพิลึกกับการต้องเอาเลือดตัวเองมาหยดประทับบนกระดาษก็ตามมีอย่างที่ไหนโลกเขาจะเคยทำ หยดเลือดเล็กๆเเบบนี้เห็นเเล้วชวนหัว   

 ด้วยตนกลัวว่าหากช้าเสียเวลาคิดไปมากกว่านี้บางสิ่งเเปลกประหลาดตรงหน้าจะหายไป  กลายเป็นว่าตนเองตื่นขึ้นมาในสถานที่เดิมๆ เหลือไว้เพียงฝันลมๆเเล้งๆเลือนลางของเขาเเล้วพบว่ามันเป็นเพียงเรื่องเพ้อพกคิดไปเองเท่านั้น 

ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงใจสลาย..

ให้เขาตายไปเถอะ   ให้เขาตายเถอะ เขาคิดหลายรอบ หลับตาปี๋ อย่าได้มาฝันบ้าบออะไรเช่นนี้อีกเลย....

.....

______________

ป.ล เนื้อหาในนิยายไม่อ้างอิงความสมเหตุสมผลอะไรเลย เเต่งตามจินตนาการล้วน ๆ เป็นนิยายอ่านสบายๆเเบบไม่ต้องใช้สมองคิดอะไรให้มาก 

รอติดตามต่อไปค่าาาา   ด้วยรักเเละขอบคุณ ..