คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ สุดแหล^^
เพอร์เฟ็กต์ ผมไม่คิดว่าจะมีใครชื่อแปลกไปกว่าผมอีกแล้ว และยังเป็นชื่อที่เข้ากับนิสัยของผมผู้สุดแสนจะหล่อ มีเสน่ห์และมากความสามารถ [(_ _///) : กบดาน] พูดไปแล้วเดี๋ยวจะหาว่าผมโม้ ผมอะนะ ทำได้เกือบทุกอย่างตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน ยันเรือรบ แต่ที่ทำเป็นอยู่ก็มีอย่างเดียว คือเรื่องพูดนี่แหละ ที่ผมมั่นใจว่าผมไม่มีทางแพ้ใคร.. ในห้องไม่มีใครมีความสามารถมากอย่างผมอีกแล้ว ทุกๆ วันผมก็เลยต้องเหนื่อย ช่วยคนนั้นคนนี้เยอะแยะไปหมด..
“เฮ้ย ไอเพอร์ มึงมาตอกไข่ทำไข่เจียวเลย”
“แล้วไมมึงไม่ทำเองว่ะ”
“ก็แล้วมึงเห็นไหมว่ากูกำลังยุ่ง หุงข้าวอยู่เนี่ย อย่าให้เสียนะโว้ย มันเหลืออยู่ลูกเดียวแล้ว ไม่งั้นก็อดแดกกันทั้งคู่”
“เออๆ กูเก่ง”....
โพละ
“ชิบหาย....”
“ไอ้สัด กูพูดยังไม่ทันขาดคำ มึงตอกไข่ลงพื้นทำห่าไรว่ะ แล้วกูก็จะเอาแต่ไข่ กูไม่เอาเปลือก เล่นล่อมาเป็นชิ้นเลยนะมึง ไอ้เชี่ย..”
“กูผิดพลาดนิดเดียวเอง...” (_ _*)
พูดแล้วจะหาว่าคุย นอกจากผมจะเป็นผู้ที่มากด้วยความสามารถแล้ว ผมยังมีใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลากว่าพวกดาราซะอีก แต่ที่ผมไม่ได้ถูกรับเลือกให้ไปอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ ก็เพราะแมวมองมันตาเล็ก มองไม่เห็นความเจิดจรัสของผม ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมไม่อยากพูด เดี๋ยวพวกพระเอกคละช่องทั้งหลายจะหาว่าผมเกย์ทับ ผมเนื้อหอมมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ทั้งตัวสูง ผอมอย่างสมส่วน ไม่เก้งก้าง กล้ามเนื้อมีบ้างพองาม ทรงผมสุดไฮโซอย่างกับดาราเกาหลี ผิวขาวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี นอกจากนี้หน้าตายังไฉไลเสียยิ่งกว่ากอล์ฟ-ไมค์ซะอีก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่เพอร์ขา....”
“พี่เพอร์สุดหล่อ ช่วยไปขอเบอร์พี่เทคแคร์เพื่อนพี่ที่หล่อๆให้หน่อยสิค่ะ พวกหนูขอยังไงพี่เค้าก็ไม่ให้อ่ะค่ะ น้าๆๆ พี่เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของเขานี่ ช่วยพวกหนูหน่อยน้า..”
“ใช่ค่ะๆ พี่เป็นความหวังของพวกเราเลยนะค่ะ เป็นคนที่พวกหนูหมายปองมอบงานนี้ให้เป็นพิเศษเลย”
“ถ้าพี่ขอได้นะค่ะ หนูจะให้พี่ไปทำศัลยกรรมที่คลินิกของพ่อหนูฟรีเลยนะค้า” นี่คือเหตุการณ์ปกติที่รร.เก่าของผม
พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ว่าคนอย่างผมจะมีเพื่อนสนิทที่หน้าตาสุดห่วยแตก มันชื่อเทคแคร์ครับ ผมรู้จักกับมันมาตั้งแต่เด็ก ตอนม.ปลายนี่แหละที่พวกผมสอบติดรร.ชื่อดัง ซึ่งค่อนข้างห่างจากบ้านผมไกลโขอยู่ ความจริงผมกะจะมาพักอยู่ที่หอพักคนเดียว แต่ไอเทคมันสมเพชผม ก็เลยมาเช่าอยู่เป็นเพื่อนด้วย ผมเคยบอกมันหลายครั้งแล้วว่าให้รีบๆไปทำศัลยกรรมซะ มันจะได้ดูดีกว่านี้ ไม่งั้น มันต้องขึ้นคานแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่มีผู้หญิงคนไหนเอามันหรอก เชื่อผมสิ
“นี่เธอดูสิ คนนั้นอ่ะ หล่อจังเลย กรี๊ดด”
“ใช่ๆ สูงก็สูง ขาวก็ขาว หน้าตาดีกว่าดาราบางคนซะอีกแหนะ”
“อยากรู้จักจังเลยว่าเขาชื่ออะไร ที่สำคัญนะ อยากได้เบอร์โทรด้วยอ้ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดด หล่อลากไส้จริง จริ๊งงงง”
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของม.ปลาย เสียงดังซุบซิบกันไปตลอดทางที่ผมเดินผ่าน ก็ช่วยไม่ได้ที่คนมันเสน่ห์แรง จนเกินห้ามใจไหว แต่ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตผม ผมก็จะรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจ
“เพอร์ มึงรู้สึกเหมือนกูไหมว่ะ ว่าผู้หญิงที่รร.นี้ หน้ากลัวว่ะ”
“หืม ไอเทค มึงจะกลัวทำไม เขาไม่ข่มขืนมึงหรอก แต่ถ้ากู ก็ไม่แน่นะ.............มึงทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไงว่ะ”
“ก็กูจะอ้วกไอที่มึงแหลมาอะดิ แต่มันไม่มีอะไรจะออก เพราะเมื่อเช้าที่มึงตอกไข่ได้เยี่ยมยอดสมกับที่โม้ไว้ เลยไม่มีอะไรจะใส่กระเพาะกูเลยเนี่ยะ”
“มึงจะประจานกูทำหอยหลอดเร้อ เดี๋ยวก็หากินเอาที่รร.มันเนี่ยะแหละ” ผมไม่อยากจะคุยกับมันสักเท่าไหร่เลย มันทำให้ผมเสียอารมณ์ทุกทีแหละนา ผมกับมันเลิกคุยกัน มันก็เริ่มเดินเร็วขึ้น หรือว่ามันจะงอนผม...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ชื่ออะไรอ่ะค้า” มีสาวๆ กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหา ด้วยความพิศวาสอย่างแรงกล้า
“ชื่อเพอร์......” ใช่ อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ ผมยังไม่ทันพูดชื่อจบ สาวๆเหล่านั้นก็วิ่งผ่านผมไปเหมือนผ่านอากาศธาตุเช่นนั้น ...ได้อย่างไรล่ะ ทำไมไม่มีใครสนใจผม และแล้วผมก็เห็นเป้าหมายของสาวๆเหล่านั้น กำลังเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นวิ่งในที่สุด นี่เป็นเรื่องปกติฮะ มันเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ ผมไม่เข้าใจ ผู้หญิงที่นี่รู้สึกจะตาเล็กกันทุกคน ไม่ไหวๆ ขืนเอาผู้หญิงพวกนี้มาเป็นแม่พันธุ์ ลูกผมคงเกิดมาตาบอดแน่ๆ.......
แต่ที่ผมยังสงสัยไม่หายก็คงจะเป็นไอ้เทค หมอนั่นนอกจากจะวิ่งหนีเอาร่างกายรอดจากการรุมทึ้งไป แต่ทิ้งให้ผมต้องช้ำใจอยู่กับผู้หญิงมีตาไร้แววที่ขอร้องให้ผมบอกประวัติส่วนตัวของไอ้เทคซะละเอียดยิบ แล้วคนอย่างผมก็เป็นพวกถือสัตย์เป็นใหญ่ซะด้วย จะให้ผมโกหกผู้หญิงเหล่านี้คงเป็นไปไม่ได้
“พี่เค้าชื่อโย่งจริงหรอค่ะ”
“จริงสิ พี่ไม่โกหกหรอก” สงสัยกลุ่มนี้จะเป็นเด็กนักเรียนหญิงม.ต้น
“แล้วพี่รู้เบอร์โทรศัพท์เค้ารึเปล่าอ่ะค่ะ”
“รู้สิ ก็ 082-965xxxx เรื่องในเรื่องนอกของมัน พี่รู้หมด” จะไปยากอะไรก็บอกเบอร์ตัวเอง
“งั้นๆ ปกติพี่เค้าชอบกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าค่ะ” ตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกผู้หญิง แต่ละคนส่งสายตาอยากรู้มาหาผมกันมากมาย แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันน่ารำคาญอะไร ยังคิดว่าน่ารักด้วยซ้ำ
“ก็ไอศกรีมสตรอเบอร์รี่..” ขอเอาคืนโทษฐานที่มึงทิ้งกูไว้แล้วกัน ”ช็อกโกแลต ของหวานอ่ะคับ แล้วก็ราเมงด้วยฮะ” ที่ผมตอบไปทั้งหมดอ่ะ ของชอบผมหมดเลย 555+ ผมรู้ พรุ่งนี้ผมคงไม่ต้องเอาเงินค่าขนมมา เพราะยังไงซะ ไอเทคมันก็ไม่เจี๊ยะของพวกนี้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ แล้วผลพลอยได้ก็ต้องตกมาอยู่ที่ผม ผมยิ้มอย่างผู้มีชัย แล้วหลังจากนั้น ผมก็ตอบคำถามของสาวๆไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาเข้าห้องเรียน ผมถึงได้ขอตัวไปที่ห้องเรียนของตัวเอง
วันแรกของการเริ่มชีวิตนักเรียนม.ปลาย มันช่างให้ความรู้สึกดีแบบแปลกๆ เหมือนกันแฮะ ^^
--------------------
แก้ไขล่าสุด 10/09/08
ความคิดเห็น