ส่งแบบทดสอบตระกูลฮิโทคิ

เนื้อเรื่อง

        ท่ามกลางแดดร้อนแรงที่ส่องมาถึงพื้นดิน   ทรายเนียนละเอียดที่ถูกความร้อนสาดส่องมากๆ ทำให้เม็ดทรายแต่ละเม็ดเหมือนกับถุกความร้อนอาบทั่ว บางครั้งอาจจะทำให้มือพองไปก็ได้นะ

        ฝูงอูฐหลายตัวที่เดินย่ำลงบนทะเลทราบอันร้อนระอุ และเหล่ากลุ่มคนขี่และจูงต่างปาดเหงื่อที่ไหลออกมาจากผิวหนังของตน บางคนเสื้อผ้าถึงขั้นเปียกชุ่มเลยทีเดียว

        "เฮ้~!!!นี่ถึงโอเอซิสยังเนี่ย"เสียงของบุรุษเพศดังขึ้น  ใบหน้าของเขา ชุ่มไปด้วยเหงื่อ


        ท้องฟ้าสีครามดูไม่เหมาะกับอากาศร้อนนัก  ชายหนุ่มคิด  มือหยาบกร้านควานหาขวดน้ำดื่มในกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่


            เสียงฝีเท้าของอูฐเดินย่ำลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง  ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนี้จะไม่รู้สึกเหนื่อยลงเลยซักนิด

         "เฮ่อ~!!อากาศร้อนก็ร้อนจะตายอยู่แล้ว  ทะเลทรายเนี่ยมันร้องถึงใจจริงๆเลยวะ!! "

                เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้น  น้ำเสียงห้าวของเธอไม่เหมาะกับรุปร่างที่ดูแลบอบบางเลยซักิด เจ้าตัวขี่อูฐตัวใหญ่อีกตัวอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม

              เพราะคู่หนุ่มสาวสองคอยากจะสำรวจทะเลทรายที่เพิ่งถูกค้นพบอีกแห่ง จริงจรลีมาที่นี้ แต่ต้องหอบกินเพราะอากาศที่ร้อนจัดเหมือนดังกระทะทองแดงในนรกก็มิปาน      

               ชายหนุ่มแหงนมองท้องฟ้าที่ครามที่ดูท่าว่าไม่มีฝนจะตกซักหยด พวกอูฐต่างย่ำเท้าอย่างไม่หยุดหย่อน   บางครั้งอาจจะมีพายุทะเลทรายมาบางครั้ง

            

                 ผ่านไปหลายชั่วโมง ดูเหมือนสภาพอากาสจะไม่เอื้ออำนวยมากนักสำหรับคนและอูฐ   เพราะตรงหน้าปรากฎพายุทะเลทรายจนาดย่อม ความเร็วของมันไม่มากนัก แต่ทำให้การเดินทางของพวกเขาหยุดเหมือนกัน

                   
                   "เอาไงดี!!พายุทะเลทรายแน่ะ"

                   "เดินฝ่ามันไป"

                 คนและอูฐทำตามอย่างว่าง่าย พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ที่สิ้นสุด  หยาดเหงื่อไหลย้อยลงตามผิวหนัง และใบหน้า และซึมผ่านเสื้อผ้าทำให้พวกเขารู้สึกชื้นๆ

                     พายุทะเลทรายขนาดย่อมผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้คนต่างแกะผ้าคลุมหัวที่คุลมเพื่อป้องกันเม็ดทรายเมื่อกี๊ออก     

                    "พวกคุณจะเอายังไงต่อ?"เสียงของชาวแขกอาหรับพูดซักถาม

                      ชายหนุ่มนักสำรวจครุ่นคิดอย่างกังวล  มือใหญ่จับคางตัวเองอย่างใช้ความคิด


                                                              ใช่สินะ.......จะทำอย่างไรดีเนี่ย?


                     "เดินทางต่อไปเถอะ จอร์น"เสียงของหญิงสาวคู่หูเอ่ยนัยๆออกมาเป็นเชิงบอก จอร์นใช้เวลาคิดซักครู่ ก่อนจะตอบหญิงสาวไป

                      "แต่เจนนี่...น้ำกับเสบียงเริ่มใกล้หมดเต็มทีแล้วนา......"

                      "อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้จักเตรียมสิ"ว่าจบ หญิงสาวกระโดดจากหลังอูฐ และเปิดกระเป๋าที่ใส่น้ำและเสบียงอยู่เต็ม ชายหนุ่มเบิกตากว้าง และผิวปากอย่างโล่งอก

                       
                                   การเดินทางของพวกเขาและเธอยังคงกำเนินต่อไปเรื่อยๆ แม้จะมีอุปสรคคมากมายขวางการเดินทางของพวกเขาหลายครั้งนัก และพวกเขาก็ไม่ย้อท้อที่จะเดินหน้าสำรวจต่อไป


                                       
   
                                  แล้วคุณล่ะ?..........จะย่อท้อกับอุปสรคคที่เกิดขึ้นหากมันเกิดขึ้นในเวลาที่คุณเดินทาง ตอบชั้นหน่อยสิ?

  
                                                                        อืม.......คุณไม่ย่อท้ออย่างงั้นหรอกเหรอ.........


                                                         ดีมาก! งั้นจงสู้ต่อไปล่ะ? อย่าย่อท้อกับอุปสรคค....................