คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 :: นักรบ / นากร
บทที่ 1 :: นักรบ / นากร
เสียงฝีเท้าดังก้องทางเดินแคบๆ แสงจากเสาไฟฟ้าที่หลอดติดๆ ดับๆ ยังพอส่องให้มองเห็นทางได้บ้างแต่ก็ไม่มากนัก ชายหนุ่มตัวสูงเป่าปากอย่างเบื่อหน่าย เป็นเพราะเมื่อตอนกลางวันเขาตกเที่ยวรถทัวร์ทำให้ต้องหารถเที่ยวใหม่อย่างเร่งด่วนแต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าประตูหอพักมันปิดตามเวลาสี่ทุ่มตรงไปเรียบร้อยแล้ว แถมไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนยังไงพี่ยามหน้าประตูก็ไม่ยอมให้เข้าเสียด้วย
“ฉันนึกอะไรดีๆ ออกละ..”
จากที่เซ็งอยู่นานชายหนุ่มตัวสูงก็พึมพำกับตัวเอง เขาเบนสายตาไปที่กำแพงสูงที่กำลังเดินลัดเลาะมาตลอดทางอย่างหมายมั่น
เป้หนักๆ ถูกโยนเต็มแรงไปหล่นตุ้บอยู่อีกด้านของกำแพงอย่างง่ายดายโดยที่เจ้าของกำลังใช้ความพยายามในการปีนขึ้นไปด้านบนขอบกำแพงอย่างทุลักทุเล
“สร้างสูงไปไหนเนี่ย ? เฮ้อ...”
ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อเขาตะเกียดตะกายขึ้นมานั่งหายใจหอบอยู่บนขอบกำแพงที่ปีนขึ้นมาได้เสียทีหลังจากสูญพลังงานไปมากโข
เขามองด้านล่างอย่างแหยงๆ เพราะความสูงของกำแพงที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าเตี้ยๆ ด้านล่างมันไม่ได้สามัคคีกันเลย
“คิดผิดคิดถูกวะเนี่ยกรู?”
ไม่นานนักเสียงแปลกๆ ก็ดังมาจากข้างๆ กำแพงสูงที่ชายหนุ่มนั่งอยู่เมื่อครู่
ตุ้บ…! อั้ก...! ฟรึ่บ..! ตามมาด้วยเสียง
อ๊อก…~!
เขารีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง โดยที่อีกมือยังคงกุมก้นอย่างเจ็บระบมหลังจากที่พลาดตกลงมาจากกำแพงสูงโดยไม่ตั้งใจเพราะเสียงของพี่ยามเจ้าเก่าที่เดินตรวจตราด้านนอก
ชายหนุ่มยันตัวเองกลิ้งหลุนๆ ไปที่กระเป๋าอย่างรีบร้อน เขารู้อย่างเดียวว่าต้องรีบไปจากตรงนี้ก่อนที่จะมีใครมาเจอเข้าเสียก่อน แต่ด้วยร่างกายที่สูงโปร่งของเขาทำให้การกระทำแบบนั้นดูเก้งก้างและสร้างความลำบากลำบนไม่น้อย
บันไดหอพักอยู่ไม่ไกลสำหรับเขาอีกต่อไป ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะวิ่งปรู๊ดเข้าไปอย่างสมใจ
ด้านในเป็นพื้นหินอ่อนขัดเงาสีเทาอ่อน บันไดเป็นหินอ่อนสีเดียวกัน กำแพงสีขาวนวลของตึกและการตกแต่งด้วยไม้ทำให้ชายหนุ่มยืนอึ้งไปเล็กน้อย แต่แทนที่จะเสียเวลาชื่นชมกับความเรียบง่ายแต่ให้ความรู้สึกสวยของหอพักอยู่ตรงนี้ เขาควรจะขึ้นไปห้องพักก่อนที่จะถูกจับได้ว่าแอบเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตแถมยังเป็นยามวิกาลอีกด้วย
เขาเลี่ยงที่จะใช้ลิฟท์เพื่อเลี่ยงความเสี่ยงต่อการถูกจับได้ ปากก็พึมพำเลขห้องที่เขาดูมาตลอดทางที่อยู่บนรถเพราะไม่มีอะไรจะทำ
ชายหนุ่มพาตัวเองมาจนถึงชั้น 5 เขากวาดตามองเลขบนบานประตูไม้สีน้ำตาลเข้มที่เรียงรายสองข้างด้วยความเร็วแสง ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าหมายเลขห้องที่เขาต้องการ
“509 สุดทางเดินเลยนะ” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ
เขายกมือเตรียมเคาะแต่กลับชะงักไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่คันโยกเพื่อลองเปิดประตู รอยยิ้มน้อยๆ ผุดออกมาบนใบหน้าเมื่อมันไม่ได้ล็อคและเปิดได้อย่างง่ายดาย ภายในห้องสีขาวมืดสนิทแต่แสงจากระเบียงทางเดินทำให้เห็นว่าเตียงติดริมนอกมีเจ้าของอยู่ก่อนแล้ว แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ในห้องเลย
R --------------------------- Roommate ----------------------------- R
แสงแดดที่ลอดเข้ามาแยงตาทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดนิดๆ เขาเอามือลากผ้าห่มที่ร่นลงไปจากอกขึ้นมาคลุมหัวเพื่อกั้นแสง แต่กลับมีเสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ทำให้เขารู้สึกได้ทันทีว่าห้องว่างเมื่อคืนนี้มีเจ้าของห้องอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย
“เธอชื่ออะไรอ่ะ? เรารู้นะว่าเธอน่ะตื่นแล้ว”
เสียงที่ไม่คุ้นหูเอ่ยถาม แต่ไม่ใช่แค่ไม่คุ้นเท่านั้น เสียงที่ถามยังแปลกๆ ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดผ้าที่คลุมหน้าออกอย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นคนที่ถาม ตาที่หรี่ลงเพราะแสงจ้ากลับเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิง!
“อะไรของเธอ? ไม่รู้มาก่อนเหรอว่ามีรูมเมท” เธอย่นจมูก
ไอ้รู้น่ะรู้! แต่เขาไม่คิดว่าจะมีรูมเมทเป็นผู้หญิงต่างหาก! มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลเข้าให้แล้วงานนี้
“ฉันชื่อดอกหญ้า เธอน่ะชื่ออะไร?” เธอแนะนำตัวเองแล้วถามซ้ำ
“นะ..ไนท์” เขาตอบเสียงแหบแห้ง ด้วยใบหน้าที่ซ่อนความกังวลแทบไม่มิด
“อืม.. เธอนอนไปเถอะ เสียงแหบๆ ลุกมากินน้ำสักแก้วแล้วค่อยนอนต่อนะ”
ผู้หญิงที่ชื่อดอกหญ้าเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วเทน้ำใส่แก้วพลางพูด เธอวางแก้วน้ำที่โต๊ะเล็กหัวเตียงให้เขาก่อนจะเดินออกไป
ชายหนุ่มเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเธอไปแล้ว เขาตลบผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะพุ่งพรวดไปล็อกประตูและกลอนเพื่อความปลอดภัยของชีวิตทันที
“นี่มันอะไรวะเนี่ย!” ชายหนุ่มทึ้งหัวตัวเองจนยุ่ง ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งคุ้ยกระเป๋าเป้อย่างปวดหัวตุ้บ
กระดาษที่จดรายละเอียดหอพักที่แสนจะยับยู่ยี่กลับเข้ามาอยู่ในมือของเขาอีกครั้งหลังจากที่เมื่อคืนเขายัดมั่วซั่วเข้ากระเป๋าไปก่อนที่จะนอนหลับอย่างสบายใจ แต่พอตื่นมากลับไม่มีความสุขใจแม้แต่นิด
“ก็ถูกนี่หว่า? มันผิดตรงไหนเนี่ย?”
ชายหนุ่มมองกระดาษนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสุดท้ายเขาก็ต้องไปหาความกระจ่าง แต่ยังไม่วายระแวง
ไนท์สวมชุดวอร์มสีเทาตัวโคร่งพร้อมกับเอาหมวกฮู้ดคลุมศีรษะเอาไว้แถมยังก้มหน้าก้มตาจ้ำ แต่ด้วยความสูงถึง 183 ซม. ของเขาทำให้ไม่ว่าจะทำตัวให้เป็นปกติยังไงมันก็ยังดูเด่นอยู่ดี
ชายหนุ่มออกมายืนมองป้ายหน้าตึกเทียบกับกระดาษในมืออยู่นานก็ไม่เห็นความแตกต่าง แต่เมื่อเขาจะเดินไปถามใครซักคน สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นที่รอยพับของกระดาษที่เขาไม่เคยได้ใส่ใจ... มันคือเลข 1 อย่างไม่ต้องสงสัย!
“หอพักพฤกษชาติ น..นะ..หนึ่ง!”
เขากลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อจำได้ลางๆ ว่าหอพักพฤกษชาติ 1 มันคือหอพักหญิง!
“เวรเอ๊ย~!” ชายหนุ่มสบถแล้วบ่นอย่างหงุดหงิด
“แล้วใครเขาคิดให้ตั้งชื่อเดียวกัน แต่มีเลขกับไม่มีเลขวะเนี่ย!?”
ใช่แล้ว...หอพักชายชื่อหอพักพฤกษชาติ แต่หอพักหญิงคือ...หอพักพฤกษชาติ 1 และที่เขาตะกายกำแพงเข้ามาแถมยังนอนอย่างสบายใจทั้งคืนก็คือ...ที่นี่!
แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้หนักใจเรื่องอะไรไปมากกว่านั้น เขารู้ดีว่าชีวิตเขาไม่ใช่ละคร ฉะนั้นการที่เขาจะกลับไปอยู่ถูกที่ถูกทางมันไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของเขาแน่ๆ แต่ทว่า....
“นี่เธอ...” เสียงๆ หนึ่งดังขึ้น และเขาก็รู้ทีหลังนี่แหละว่าเสียงนี้เป็นเสียงแห่งหายนะของเขาโดยเฉพาะ
“ฮะ..” เขาตอบกลับโดยสัญชาตญาณ
“เป็นทอมหรือไงจ๊ะ...? เธอพักอยู่ห้องไหนล่ะ?
“เอ่อ... 509 คะ.. ค่ะ” เขากลืนคำว่าครับไว้ในคอ แล้วฝืนเค้นคำลงท้าย
“509 เหรอ? ระวังหน่อยล่ะ”
คำพูดทักทายธรรมดาของผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์คนหนึ่งในมหาวิทยาลัยทำให้เขาโล่งอกหากเธอไม่หันกลับมาอีกครั้ง...
“เธอชื่ออะไรจ๊ะ?”
ชายหนุ่มมีอาการตะลึงอึ้งเมื่ออยู่ดีๆ ถูกถามชื่อ ทั้งที่เพิ่งจะคิดไปแหมบๆ ว่าชีวิตของเขาไม่ใช่ละครที่อะไรมันจะน้ำเน่าขนาดที่เคยเห็นผ่านตามา แต่นี่มันมากเกินไปแล้ว...
“นักระ...” เขาชะงักคำ ก่อนจะเปลี่ยนชื่อตัวเองเสียใหม่ พร้อมกับปรับเสียงให้เล็กลง
“นะ... นากร ค่ะ”
พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง...จากนายนักรบ เป็นนางสาวนากร ..โธ่! ไอ้ไนท์นะ..ไอ้ไนท์!
R --------------------------- Roommate ----------------------------- R
ความคิดเห็น