[Inazuma eleven Go] รักวุ่นวายของเจ้าโฮ่งเหมียว

ลำดับตอนที่ #2 : Into

                  *Into*

"ชินโด~~~~" เสียงใสเอ่ยเรียกสัตว์เลี้ยงของตนพร้อมโบกชุดกระโปรงบานฟรุ้งฟริ้งสีฟ้าของแมวไปมา นัยน์ตาคู่งามกวาดมองทั่วบ้านเพื่อหาแมวน้อยที่น่ารักของตน

"เฮ้อ...." เจ้าแมวขนสีเข้มถอนหายใจหน่ายๆพร้อมกระโดดลงจากชั้นวางของมาหลบอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าแทน 

มันมองออกไปนอกหน้าต่าง มองก้อนปุยนุ่นขาวบริสุทธิ์ด้วยแววตาเลื่อนลอยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโดนทักโดยเพื่อนข้างบ้าน

"คุณเหมียวชินโดอรุณสวัสดิ์ครับ วุ่นวายแต่เช้าเลยนะ" สุนัขขนปุยร่างใหญ่เอ่ยทักพร้อมสะบัดขนที่ปรกหน้าเบาๆ เป็นกิจวัตประจำวันของทั้งสองเพราะมันคือเวลาแลกเปลี่ยนเรื่องราวของเจ้านายไงล่ะ (ง่ายๆก็ประมาณนินทานั้นแหละ) "วันนี้เป็นชุดอะไรล่ะครับเนี้ย ฮ่ะๆ"

"ไม่ขำมินามิซาว่า" ชินโดเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะมองดูว่าเจ้านายไม่ทันสังเกตตนแล้วจึงค่อยๆเดินผ่านประตูเล็กไปเพื่อไปหาคู่สนทนา

อากาศยามเช้ากำลังเย็นสบายและไม่ร้อนมากทำให้สุนัขร่างใหญ่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ พวงหางฟูกระดิกไปมาอย่างขี้เล่นตะหลบตะแลง(?) 

"แล้วมีข่าวอะไรบ้างล่ะวันนี้" ขึ้นชื่อว่าเป็นแมวบ้านแล้ว ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน หรือถ้าได้ออกก็เดินเล่นอยู่แค่บริเวณบ้านเท่านั้น ดังนั้นการหาข่าวสารต่างๆจึงตกเป็นหน้าที่ของหมาบ้านนั้นเอง

"ทั่วๆไปแหละเหมียวซัง พวกจิ๊บซัง(คุณนก)กับพวกปุยซัง(คุณกระต่าย)ทะเลอะกันเรื่องอาหารนิดหน่อย"

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานพอควร มินามิซาว่าจึงขอลากลับไปหาเจ้านายเหมือนเคย แมวน้อยขนน้ำตาลเปลือกไม้เงางามบิดขี้เกียจน้อยๆก่อนจะเดินลอดเข้าประตูเล็กเข้ามาในบ้าน

หมับ!

"เหมี๊ยว!?" ชินโดร้องลั่นเมื่อผูเป็นนายจับตัวมันได้พร้อมดิ้นสุดชีวิต ทำให้เล็บเล็กๆแต่คมกริบเฉียดมือคิริโนะจนเลือดซึมนิดๆ

"โอ๊ย!" คิริโนะปล่อยมืออัตโนมัติพร้อมลูบหลังมือเบาๆ "ก็ได้ๆ วันนี้ไม่จับแต่งตัวก็ได้เจ้าขี้โมโห" คิริโนะเอ่ยอย่างขัดใจพร้อมกับอุ้มแมวน้อยขึ้นมาแนบอก

มันสงบลงแล้ว...

มนุษย์คนนี้เป็นอะไรมากกว่าเจ้านาย...เขาคือ'ผู้มีพระคุณ'ที่เคยช่วยดึงเขาออกมาจากซากไม้ที่ทับร่างแน่นิ่งของมันไว้ ถ้าช้ากว่านี้มันคงได้ไปโลกหน้าจริงๆแน่... แม้มันจะสร้างความลำบากใจให้มนุษย์คนนี้ไว้มาก ตั้งแต่ค่าทำแผล ค่าอาหารและการคัดค้านของพ่อและแม่ แม้มันไม่เคยตอบแทนบุญคุณเลย แต่ก็รู้ว่าคนคนนี้รักมันมาก.. 

มันใช้จมูกถูไถกับหลังมือที่มีเลือดซึมเบาๆเชิงขอโทษ สิ่งที่ได้กลับมาคือ'ฝ่ามือ'ที่ลูบมันอย่างเบามือและอ่อนโยน ชินโดเงยหน้ามองเล็กน้อยมองรอยยิ้มใสซื่อของผู้มีพระคุณ ... 'ไม่โกรธผมเหรอ?'

"ขี้ประจบจริงนะ เอาเถอะ ! อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอิบูกิล่ะนะ"

"อิบูกิ...?"

"หือ? " คิริโนะเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะร้องอ๋อราวกับเข้าใจสิ่งที่มันพูด "อิบูกิเป็นหมาของพ่อน่ะ นิสัยดุร้ายแต่เด็กเลย  รู้ตัวอีกทีพ่อก็เอามันไปทิ้งแล้วล่ะ และก็ห้ามเลี้ยงสัตว์อีกเลยจนมามีนายเนี่ยแหละ.."

มิน่าล่ะ ทำไมถึงได้กลิ่นสาบสุนัขจางๆในบ้าน

"แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่รักมันน่ะ ถ้าฝึกหน่อยนิสัยคงเหมือนนายแหละ.."

"....สุนัขที่เจ้านายเคยมอบความรักให้...งั้นเหรอ?" มันเอียงคอน้อยๆพร้อมนึกภาพสุนัขตัวนั้นในจินตนาการอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโดนอุ้มไปอาบน้ำ

*-*-*-*-*

ในที่สุดก็มีโอกาสได้มาต่อเสียที  เนื่องด้วยติดปัญหาอินเตอร์เน็ตทางบ้านเลยไม่มีโอกาสมาต่อนะคะ นี่อาศัยบารมีจากwi-fiโทรศัพน์ท่านพ่อ-----ก็จะมาแต่งต่อน่ะคะ แค่อาจจะนานกว่าชาวบ้านหน่อยอ่ะนะ