คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : DAY 13 : Confession [L.kimmy]
Be My Valentine ‘DAY 13’
Pairing : Myungsoo x Sungyeol
Author : L.kimmy
______________________________
Confession
______________________________
12 ุมภาพันธ์
แสแยามเ้าสาส่อผ่านเ้ามาในห้อทำให้นที่นอนอยู่บนเีย้อื่นึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู
เวลา 06:30 น.แล้ว วันนี้็เหมือนทุวันที่ผม้อเ้าบริษัทเพื่อไป้อม ผมึรีบลุึ้นไปอาบน้ำ พอทำธุระส่วนัวเสร็ผม็้อับรถไปทำาน
แ่ทำไมวันนีู้แปลๆ แปลยัไั้นหรอรับ ็ูเหมือนอยอละมีเรื่ออะไรบาอย่าะุยับผมแ่อยอล็เหมือนไม่ล้าุยับผม
“อยอลนายมีอะไระุยับันรึเปล่า” ผมัสินใถามออไปแ่นรหน้าลับเินหนีผมเยเลย “เอ้า ไรวะ นุย้วยเินหนีเยเลย”
อนนี้็ 4 ทุ่มแล้วแ่ผม็ยัไม่หยุ้อมเลย ผมนี่แทบะายแล้ว “เอาล่ะทุนพอแ่นี้่อน พรุ่นี้เอัน” เฮ้อออออ ในที่สุ็หยุ้อมสัที นี่แทบะลานเ้าไปราบุพี่อยูเลยนะเนี่ย
“แอลันมีเรื่อะุยับนาย” พอผมะเินออาห้อ้อมอยอล็เินมาหาผม ที่ริผม็พอะรู้นะว่าอยอละุยอะไรับผม “อื้อ ั้นวันนี้ะไปส่ ุยันบนรถ เไหม” มัน็เป็นเรื่อปิน่ะที่ผม้อไปส่อยอลที่บ้านทุรั้หลั้อมเสร็
อนนี้ผมับอยอลนั่อยู่บนรถ แ่็ไม่มีอะไรออมาาปาอยอลสัำ
“ไหนนายบอว่ามีเรื่อะุยับันไ” ผม็เลยถามออไปแู่ท่าทาอยอละระอัระอ่วนไม่น้อย สสัยเาำลัรวบรวมวามล้าอยู่มั้ น่ารัั
“เอ่อ…..ือ…” นั่นไทำไมผมรู้สึแบบนี้นะ
“เอ่อัน…ือันอบนาย” ว่าแล้วไผมเาไม่ผิริๆ้วย นี่ผมะทำไีเนี่ย >///<
“…”
“ันอบนายมานานแล้วน่ะ เพราะะนั้นมันถึเวลาที่ันวระบอนายแล้ว”
“อยอล” ผมรู้มาลอว่าอยอลอบผมั้แ่เมื่อไหร่ แ่ผมไม่รู้ะทำยัไ ผมล่ะปวหัวไม่ใ่ว่าผมไม่อบเ้านะ แ่มันยัไม่ถึเวลา
“อยอล….ันอโทษนะ” ผมยัพูไม่บเลยอยอล็พูัำพูผม
“พอแล้วันรู้แล้ว ันไม่เยอยู่ในสายานายเลยสินะ น่าลเนาะว่าไหม” T.Tผมมอไปยันที่นั่้าๆผมอนนี้ วาเรียวมอเ้าำลัแ่ำ ปาบาถูเม้มนเป็นเส้นร นี่ผมพูอะไรออไปเนี่ย
“ถึบ้านแล้วอยอล”
“อบใ” อยอลรีบลารถแล้ว็วิ่เ้าบ้านไป ผมรู้ว่าเมื่อี๊อยอลร้อไห้ ผมไม่อยาทำแบบนี้หรอนะ แ่ถ้าไม่ทำแบบนี้แผนผม็ไม่สำเร็สิราฟฟฟ
13 ุมภาพันธ์
วันนี้อผม็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปาทุวัน แ่าร้อมวันนี้รู้สึว่าพี่อยูะไม่พอใเท่าไหร่เพราะอยอลเ้นผิัหวะลอ สสัยเป็นเพราะเรื่อเมื่อืนแน่เลย
“อยอลนายเป็นอะไร วันนี้นายูไม่่อยมีสมาธิับาร้อมเลยนะ” พี่อยูเินเ้าไปหาอยอลที่นั่อยู่อีมุมอห้อ
“ผมอโทษรับ”
เฮ้อ นี่ผมะร้อไห้แล้วนะ เห็นว่าที่แฟนเป็นแบบนี้ใระทนไ้ แ่ยัไ็้อทน่อน ใเย็นๆนะแอลนะ
“อยอลลับบ้านัน” ผมเินไปวนอยอลลับบ้าน้วยัน แู่เหมือนอยอลเลี่ยที่ะุยับผม
“ันให้พี่อูไปส่แล้ว” นั่นไ ล้าปิเสธผมั้นหรอ “ันไปล่ะ” พูบ อยอล็เินหนีผมไป
“แล้วะเอาไ ไหนออะ ูะไ้ไปั ไม่ั้นูะลับนะ ่วิบหาย” พี่อยูเินเ้ามาถามผม
“โหยยย พี่อะ อยู่่วยผม่อน ถ้าพี่ไม่่วย ั้นผมไปอให้อูฮยอน่วยีว่า” หึหึ ไหนูสิะิับผมมั้ย
“เออๆๆๆ ู่วยเอ ไหนอ”
นั่น! บิโ! นอะไรทั้หล่อทั้ลาเลย
“ทานี้เลยรับ พี่าย” ผมพูพร้อมยิ้มอย่าพอใ
01:01 น.
นาฬิาบ่บอเวลาว่า ี1แล้ว แ่ผมลับนอนไม่หลับ วันนี้แล้วสินะ “อ่า หัวใเ้นแระมั” ผมพึมพำับัวเอ พร้อมยล่อแหวนที่เรียมไว้ึ้นมาู “ันรันายนะอยอล านี้ไปมาเป็นอผมนะ”
อ๊าเินเป็นบ้าเลย ะรอมั้ยวะรับเนี่ย เฮ้ออ ผมพยายาม่มาหลับและภาวนาให้ถึอนเ้าเร็วๆ เ้าที่ะมีอยอล้าๆผม บ้าเอ้ย แ่ิใ็เ้นนะทะลุละ นอนเว้ยนอน
14 ุมภาพันธ์
เ้านี้ผมไปที่ห้อ้อมามปิ ส่วนที่ไม่ปิ็หัวใผมเนี่ยแหละ บ้าเอ้ยยย ถ้าะเ้นแรนานี้นะ
“ไอ้แอล ทำไมมึมา้าัวะ รีบมา่วยเลย ไอ้ยอลมันะมาแล้ว” พี่อยูที่ำลัเป่าลูโป่นหน้าำหน้าแหันมาุยับผม
“รับพี่” ผมอบรับพร้อมเอาลูโป่ที่พี่อยูเป่าไปิไว้ับเพาน่อริบบิ้นห้อยลมาผูรูปู่อผมับอยอลไว้ ผม พี่อยู พี่อู และอูฮยอน ่วยันทำนเสร็และไปหาที่่อนันเพื่อรออยอลเ้ามา
“มาแล้วรับผม เอ๊ะ ทำไมห้อมืั ยัไม่มีนมาอีหรอ อ อีอ” เสียอยอลพู้วยวามสสัย ผมไม่รอ้า เินเ้าไปหาอยอล “อยอลอ่า” พออยอลเห็นหน้าผมแล้ว็ใ เาเหมือนะเินหนีผม เสียใ้วยผมไม่ยอมให้เินหนีหรอรับ “อยอลฟััน่อนไ้ไหม”
“นายมีอะไรอีอะ ะสมน้ำหน้าันอีรึไ” อยอลพู้วยน้ำเสียเ้มแล้วพยายามสะบัแนผมออ แ่มันไม่ไ้ผลหรอรับ ผมนัุ่เ่าล่อหน้าอยอล “ทำบ้าอะไรเนี่ย ลุึ้นเี๋ยวนี้นะ”
“อยอลฟััน่อนนะ ั้แ่วันนั้นวันที่ันปิเสธนายไปันรู้สึเหมือนมีนเอามีมาแทใันเลย” ผมเริ่มพูวามในใอผมออมา
“นี่นายะพูอะไรเนี่ยแอล”
“อยอลันอบนายนะ ันไม่รู้หรอนะว่าวามรู้สึนี้มันเิึ้นั้แ่เมื่อไหร่ แ่ว่านะอยอล…” น้ำาอยอลไหลออมาทำให้ผมใ “อยอลร้อไห้ทำไม”
“ันไม่ไ้เป็นไร” อยอลพูบผม็ให้สัาับบุลที่่อนัวอยู่ให้เปิไฟ พอเปิไฟึทำให้อยอลเห็นสิ่ที่ผมับทุน่วยันทำ ทำให้นรหน้าผมยิ่ร้อไห้หนัึ้น “ทำไมล่ะแอลทำไมนายไม่เยบอัน ทำไมันไม่เยรู้เลย” อยอลถามผม้วยน้ำเสียเศร้าๆ
“อยอลรับ” ผมหยิบล่อแหวนที่อยู่ในระเป๋าาเออมาแล้วเปิล่อออ ทำให้เห็นแหวนสีเินที่สลัื่อัวย่อ MY ูเหมือนอยอละใ
“นั่นอะไรอ่ะแอล” อยอลถาม้วยวามสสัย
ผม็เลยหยิบแหวนึ้นมาแล้วับมืออยอลึ้นเพื่อะสวมแหวนให้ ผมสวมแหวนให้อยอลที่นิ้วนา้าวา
“อยอลเป็นแฟนันนะรับ” ผมรอฟัำอบานรหน้าอย่าื่นเ้นอยอละลไหมนะ
“แอล นายไม่ไ้โหันใ่มั้ย นายอบันริๆใ่ไหม”
แน่สิรับผมน่ะ
“อนนี้ไม่ไ้อบแล้ว แ่รัเลยรับ” ผมเินไปออยอล ผมถามเา้ำอีรั้เพราะนรหน้ายัไม่อบผม “อยอลรับ เป็นแฟนับแอลนะ”
อยอลที่อยู่ในอ้อมแนผม็ออบเบาๆ
“อื้อ ยอลรัแอลนะ” อื้อหือแทนัวเอว่ายอล ถ้าอยู่ห้อผมนะะับให้เ็โทษานทำัวน่ารั
“หิ้ววววว เป็นแฟนันสัทีนะพวมึอ่ะ” ทุนที่่อนอยู่็ออมาแล้วแวันให่เลยรับ
“แอลอย่าทิ้ยอลนะ” โห ำนี้ผมอยารีบอบมารับ
“แอละไม่มีวันทิ้ยอลไปไหนเ็า สัา่อหน้าทุนเลยรับ” ผมพูแล้ว็โน้มัวไปูบอยอล
“พวมึอ่ะพอเลย เรียมัวไป้อมไ้แล้ว” ผมมีวามสุไม่ทันะถึ20นาทีเลยวามทุ์็เ้ามาแล้ว
“นี่พี่ะปล่อยให้ผมมีวามสุสัวันไม่ไ้ใ่ไหม” หืออออ อิพี่นนี้นี่ริๆเลย มันน่าับถ่วน้ำริๆว่ะ
“พี่อยูสุหล่อราฟ อผมับอยอลไปเสัวันนะพี่ ไหนๆ็เป็นแฟนันแล้ว” เนี่ยผม็อ้อนแล้วไถ้าไม่ให้ผมไป็ลอูสิรับ
“เออๆ ะไปไหน็รีบไปเลยมึอ่ะ” หึ…นอย่าแอละอย่าอยาไ้อะไร้อไ้รับบอไว้่อน
“แล้วนี่ทำไมัน้อไปเับนาย้วยเนี่ย” อยอลทำหน้านิ่ๆแ่ผมแอบเห็นเาอมยิ้มนิๆ หึ….ิว่าผมไม่เห็นั้นหรอ
“น้อยอล๋า” ผมพูพร้อมับใ้นิ้วเยปลายามนอย่าแผ่วเบา “ไปเับพี่นะ”
“ะบ้าหรอ ทำไรเนี่ย” อยอลพูพร้อมปัมือแอลออ ้มหน้าุแ้มแแล้วพูเบาๆว่า “ไป็ไ้”
“เย้!!!!!!” แอลอุ้มอยอลัวปลิว้วยวามีใับารอบรับที่น่ารัออยอล
สวนสนุ
แอลเินับมืออยอลมาหยุที่หน้าทาเ้าสวนสนุ
“ที่นี่แหละรับ”
“ห๊ะ!!!! นี่พี่พาผมมาที่นี่เนี่ยนะ ผมไม่ใ่เ็แล้วนะ”
ผมมอไปรอบๆ็เอแ่เ็ๆับพ่อแม่เินูมือถือแนันเ้าไป “ใ่รับ” ผมพูไปพร้อมยิ้มแหยๆ “เ้าไป้าในันเถอะ”
ผมหันไปยิ้มให้อยอลอีรั้่อนที่ะูมือเาเ้าไป หลัาที่ผมพาอยอลเ้ามาไ้ไม่นานเ้าัวนที่เยบอผมว่าัวเอไม่ใ่เ็แล้วลับระาลาึผมไปรนู้นทีรนี้ที ูๆไป็น่ารัีนะ ผมิไม่ผิริๆที่พาเ็น้อยอยอลมาที่นี่
“โห!!! สายไหม” ผมหันไปมออยอลที่ำลัสนใอรหน้า “พี่รับ ยอลอยาินสายไหม”
อื้อหือ…..็อนี้ผมับรับ ับอนาถ
“น้า…ราฟฟฟ” อยอลพูพร้อมเอามือมาับายเสื้อผมแว่ไปมา ยอลลล อย่าทำแบบนี้!!!! ถ้าแอลายใระรับผิอบบบบ!!!!
“รับ ะเอาเยอะแ่ไหน แอล็่ายไหวอยู่แล้ว” อ้อนนานี้ใระไม่ใอ่อนล่ะราฟ
“แอลรับ เ้าอยาเล่นอันนั้นอ่ะ” อยอลี้ไปที่รถไฟเหาะ โหยอลลล เ้าลัววามสู “นะราฟฟฟ”
ผมปิเสธเ้าไม่ไ้ริๆ แ่ผมลัววามสู
“็ไ้รับ” ผม้อำใอบแบบนั้นไปเพื่อไม่ให้อยอลเือ
“เย้ แอลใีที่สุเลย รันะรับ” บอว่าอย่าอ้อนไ เี๋ยวอใไม่ไหว
หลัาที่เราเล่นรถไฟเหาะเสร็สภาพผมนีู่ไม่ไ้เลย อ้วนอยอล้อมาลูบหลัให้อ่ะ
“ทำไมแอลไม่บอเ้าว่าลัวอ่ะ” ใระล้าบอล่ะราฟอยอล “โอ๊ะ แอล” เรียแบบนี้ไม่้อแปลใรับมีออยาไ้ัวร์ “แอล อยาึ้นรนั้นอ่ะ”
แล้วผม็มอไปามที่เาี้ไป !!! บอแล้วใ่ไหมว่าลัววามสู!!!!
“เอ่อ…ถ้าะึ้น้อึ้นอนลาืนนะถึะสวย วิว็ี้วย” ผมว่าผมอยาะบอวามในใให้อยอลรู้ว่าผมอบเาไ้ยัไ สถานที่เหมาะมาเลย…..
หลัาที่เราเล่นเรื่อเล่นในสวนสนุมาทั้วันแล้วเรา็มาหยุอยู่ที่ิ้าสวรร์ ที่อยอลบอเมื่ออนเย็นว่าอยาเล่น
“แอล ไปัน อยาึ้นไปรนั้นแล้ว” อยอลูื่นเ้นน่ะรับ ผมอบัเวลาเาเป็นแบบนี้
อนนี้ผมับอยอล็อยู่บนิ้าสวรร์แล้ว อยอลูอบมันมานะ แ่่าาผมที่แทบอยาะระโลไป ผมลัว!! แ่ทำไม่ไ้เพราะผมมีเรื่อะุยับอยอล
“แอล ทำไมไม่เห็นมีนึ้นมาับเราเลยอ่ะ” ็แหสิรับ ผม่ายั้แพเพื่อที่ะไ้อยู่ับอยอลสอ่อสอ
“อ้อ สสัยวันนี้เ้าไม่อยาึ้นมาันมั้ อย่าสนใเลย” ผมไม่รู้ว่าะบอเายัไี
“นี่ แอล” อยอลเรียผม้วยน้ำเสียทีู่ริัึ้น ูเหมือนเาะอยารู้อะไรบาอย่าที่าใอยู่
“ว่าไรับ” ผม็อยารู้เหมือนันว่าเาะถามอะไร
“ยอลอยารู้ว่าแอลเริ่มอบยอลั้แ่อนไหนหรอ?” ผมมออยอลที่อนนี้ำลัมอวิว้าล่าที่ถูประับประาไป้วยไฟที่อยู่ามทาเินและร้าน้า่าๆ
“อยอล ำไ้ไหม? วันที่นายเ้ามาเป็นเ็เทรนวันแร” อยอลที่ทีแรมอูวิวอยู่็หันหน้ามาหาผม
“ำไ้สิ วันนั้นที่เราเินเ้าไปในห้อ้อมแล้วสะุาัวเอล้มไปทับแอล แล้ว็ >////< …ทำให้เราุ๊บัน” อยอล้มหน้าลเพื่อะ่อนใบหน้าัวเอที่อนนี้เปลี่ยนเป็นสีแ “แล้วที่บอว่าแอลไม่อบี้หน้าเราล่ะ”
อีแล้ว ผมะบอยัไีเนี่ย
“็อนนั้นยัไม่แน่ใว่ามันใ่รัไหม เพราะเราไม่อยาทำให้ใรเสียใ…อยอล” ผมเรียื่อเาเบาๆ และยับเ้าไปหาอยอล “แล้วนายล่ะอบันั้แ่เมื่อไหร่”
ไม่ใ่แ่อยอลนะที่อยารู้ ผม็อยารู้เหมือนัน
“ั้แ่เ้าในห้อแล้วแอล็เอาน้ำมาให้ แอลำไ้ไหมว่าวันนั้นแอลพูับเราว่าไ?” ผมถามเาอยู่นะแล้วนี่อะไร
“ำไ้สิ ันบอให้นายอย่าหัโหม อย่า้อมหนัแล้ว็มีปัาอะไรให้บอ” ผมบอแบบนั้นับอยอลในวันนั้นวันที่ผมบัเอิเินไปเห็นอยอลนั่ร้อไห้
“ั้แ่วันนั้นมันทำให้เราอยารู้ัแอลมาึ้นอยาุยับแอล แล้วมัน็เิเป็นวามอบ อบที่ะอยู่ับแอล อบทุอย่าที่เป็นแอล” ผมยับเ้าไปใล้อยอลอี ผมใ้มือเยปลายาอยอลให้เิึ้นแล้วประบริมฝีปาลเบาๆ
“อยอลันรันายนะ” ผมระิบ้าหูเาเบาๆ แล้วอนรหน้าไว้ วันนี้เป็นวันที่ทำให้ผมมีวามสุมา ผมมีวามสุที่ไ้อยู่ับอยอล ทุรั้ที่ผมไม่สบายใเาะอยอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอั้แ่วันที่เราเอันรั้แร นถึวันนี้ทุวามรู้สึที่ผมมีให้อยอล ผมไ้บอับอยอลผ่านอที่ผมมอบให้เาไปหมแล้ว ผมเื่อว่าอยอละรับรู้มันไ้
“านี้ไปันะูแลนายเอนะ อยอล ันรันายมานะเ็น้อย” ผมพูพร้อมระับอ้อมอให้แน่นึ้น
“ัน็รันายนะแมวน้อยอยอล”
_____ ♥ END ♥ _____
TALK :
โย้วววว บแล้ว สวัสีนอ่านทุนราฟ สำหรับเรื่อนี้็บไปอย่าสวยาม (รึปล่าว) 555 เ้าสาระันหน่อยเหอะ สำหรับนที่ำลัแอบรัใรสันอยู่ วันที่14ที่ะถึนี้เหมาะับารบอรัหรือสารภาพรัเป็นอย่าีเลย รวบรวมวามล้าแล้วเินหน้าสารภาพเลยราฟทุน สุท้ายนี้ ็อให้ทุนมีวามสุในวาเลนไทน์นะทุน
เรื่อนี้มัน็ะหน่อยนะะ
Happy Valentine Day
อบุสำหรับโปรเ์ีๆนะะ
#BeMyValentineINFINITE
อบุ่ะ
ความคิดเห็น