ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : โล่งใจ
(ปรเมธ)
ผมีใมาที่แนยอมพูีๆับผมและยัให้ผมับมือถึะเป็นารบัับลายๆ็เถอะ แนยิ้มว้าแบบที่ผมไม่เยเห็นมา่อนทำเอาผมใเ้นแรว่าทุรั้ ผมพาแนมาหยุที่หน้าห้อหนึ่สั่ให้ลูน้อเปิประูให้ทันทีที่แนเห็นเพื่อน็โผเ้าไปอทันที
(พีท)
ผมถูัอยู่ที่นี่มา4วันแล้ว นอนร้อไห้ทั้วันทั้ืนแรๆผมไม่ล้าินอะไรเลย แ่ป้าอ่อนนที่เอาอาหารมาส่บอว่าให้ินไม่มีอันรายและส่่าวเรื่อแนผมเลยินพอให้มีแร พอประูเปิผมเห็นแนผมีใมา
“แนๆๆๆเราีใัเลย” ผมับแนอันไว้แน่นแน็ร้อไห้ออมาเหมือนัน
“มึไม่เป็นอะไรนะไอ้พีท” แนสำรวูัวผมแล้วยิ้ม แ่ผมว่าแนผอมลไปเยอะเลยอบา็้ำไม่่าอะไราผม ผมสัเเห็นผู้ายที่ป้าอ่อนบอื่อปรเมธเ้าอเล้า์นี้มอมาที่แนสายาแบบนั้น ผมไม่อยาให้เป็นแบบนั้นผมลัวแนลำบา ลัวเราะไม่ไ้ไปาที่นี่
“มันไม่ไ้ให้มึไปรับแใ่มั้ยไอ้พีท” ผมส่ายหัว
“ไม่รับแน” แนถอนหายใแล้วถามผมเหมือนเพิ่นึึ้นไ้
“เออแล้วไอ้เหี้ยทรัมป์มันมารัแมึมั้ย” ผมลืมนึถึเรื่อนี้ไปเลย
“ั้แ่มาอยู่นี่เรายัไม่เห็นพี่ทรัมป์เลยแน”
“หมเวลาแล้วแนลับห้อนายะ” เสียทุ้มนั้นัึ้นผม 2 นมอหน้าันแบบไม่อยาาันเลย
“ือันอย้ายมานอนห้อเียวับเพื่อนไ้มั้ย” แนถามปรเมธไป้วยถ้อยำสุภาพเินนิสัย
“ไม่ไ้นายไม่สบายอยู่ลับไปพัผ่อนไ้แล้ว ะไม่มีใรมาทำอะไรเพื่อนนายหรอันสัา” ถ้อยำแบบนี้ แววาแบบนี้ มันิ์ัๆ นี่นายนนี้ถอแบบิ์ออมาเลยเหรอเนี่ย ผมเห็นแนลุึ้นและมอผมอย่าอาลัยอาวร “ูแลัวเอ้วยนะพีทเรา้อออไปาที่นี่ให้ไ้” แนระิบผม่อนลุึ้น แล้วนายปรเมธ็ับมือแนเินออไป
“แนรับแล้วแนะออไปาที่นี่ไ้ยัไในเมื่อนที่นี่เาไม่อยาให้แนไป” ผมพึมพำับัวเอ
(แน)
ผมเินามหลันายปรเมธอะไรนั่นมาแ่ผมำไ้ว่าไม่ใ่ทาลับห้อที่ผมอยู่ผมหยุึและร่าที่นำหน้า็หยุและมอมาที่ผม
“หยุเินทำไมแน” แหมเรียะสนิทนะมึ
“นายะพาันไปไหนอยาเอาไปั่อในห้อ็เิ” ผมประมัน มันไม่อบแ่ระาัวผมให้ปลิวามไปอย่า่ายาย ที่นี่ว้าวาให่โมโหฬารมามันเินผ่านใร็มีแ่น้มโ้ำนับมันทุมันไม่ว่าะหัวหอหัวำ เออไอ้นี่มาเฟียัๆ ประูเปิออผม็ะลึสวนหย่อมสวยาม้วยแมไม้เมือเหนือที่บานสะพรั่ส่ลิ่นหอม สีเียวอ้นไม้ทำให้ผมสื่นผมหลับาสูเอาอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอลืมามาอีทีเหี้ยไอ้ปรเมธมายืนหายใรผมอยู่รหน้า มัน่าเหมือนใรผมนึไม่ออ ผมไม่ทันระวััวมันปาลูบผมแบบที่ผมเลี่ยไม่ไ้เพราะมันมาแบบู่โม มันพยายามันลิ้นเ้าไปในปาผม มีนเียวที่ะทำแบบนี้ไ้ือไอ้ิ์ผมพยายามผลัมันออยิ่บ่ายหน้าหนีมัน็ยิ่าม สัพัมันรำาึถอนปาออมา
“แนไ้โปร ไ้โปรให้ันูแลนายเถอะ” เหี้ยยยยยยยล้านัว ผม็ว่าผมไม่ไ้เิมาหล่อเหลาหรือมีสาริาลิ้นทอนะ หูผมอื้อไปหม
“มะมึพูว่าอะไรนะ” ยัมีหน้าไปถามมัน้ำอี ราวนี้มันอผมแน่น
“ันไม่รู้ว่าันเป็นอะไร ันไม่เยเอใรเหมือนนายเลย ันอยาูแลนาย”
“ูแลเหรอนายับันมาายัวไม่ใ่เหรอ” ผมพูไปามริ
“อนแรใ่แ่อนนี้ไม่ใ่”
“ถ้านายรู้สึีับันริๆปล่อยันลับบ้านเถอะ” ผมพูไปามวามรู้สึ มันผละออาัวผมและเินหนีผมไป แล้วลูน้อมันูุมัวผมลับไปห้อเิม ใผมเ้นแปลๆมันไม่เหมือนวามรู้สึแบบที่มีับไอ้ิ์ผมยัยืนยันผมรัไอ้ิ์นเียว ส่วนไอ้หน้าหล่อนี่เพราะอนนี้มันีับผมผมเลยาบึ้(มั้)
======================================
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น