From SUPERIOR EXTREME to Others

ลำดับตอนที่ #3 : From SUPERIOR EXTREME To ? HELLO are you DEATH ¿

Application

"ผมหรือคุณกันแน่...ที่เป็นตัวประหลาด"

ชื่อ : แมดิสัน เดอลองพรี // MADISON DeLONGPRE

ชื่อเล่น : แมทท์ // MATT

อายุ : 19 ปี

เพศ : ชาย

รสนิยมทางเพศ : จากนิสัยที่เป็นคนเงียบๆ ไม่สุงสิงกับใครแล้ว เป็นคนไม่สังคมเลยทำให้ไม่ค่อยมีคนกล้าเข้าใกล้ ยิ่งเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาอย่างเขายิ่งไม่น่าจะมีคนอยากเข้ามาทำความรู้จักเขา ในทางตรงกันข้าม เขากลับดึงดูดเพศเดียวกันให้เข้าหาทั้งที่เขาไม่ได้มีท่าที ‘อ่อย’ ใครๆ ก็ตาม นั่นก็เพราะการได้อยู่ใกล้เขาแล้วมักจะให้ความรู้สึกสบายใจและน่าพักพิงใจ

สัญชาติ : เนเธอร์แลนด์

ลักษณะภายนอก : หนุ่มผมทองชี้สะเปะสะปะร่างผอมสูงมาดนิ่ง รูปร่างไม่ล่ำมากแต่แข็งแกร่งเอาเรื่อง ดวงตาสีเหลืองทองจ้องมองนิ่งและแฝงความดุดัน  เจาะหูร้อยห่วงเอาความเท่ สวมแหวนสแตนเลสสองวงไว้ที่นิ้วกลางและนิ้วนางที่มือขวา มักสวมเสื้อผ้าง่ายๆ เสื้อคอกลมสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหรือเสื้อกันหนาวมีฮู้ด กางเกงขาสั้นหรือกางเกงห้าส่วนและรองเท้าผ้าใบ

ของที่ชอบ / ของที่เกลียด :

ชอบ: การสื่อสารกับวิญญาณ, การเล่นผีถ้วยแก้ว, แมงมุม

เกลียด: วิญญาณร้าย, วิญญาณอาฆาต,  คนไม่จริงใจและไม่ซื่อสัตย์ทั้งต่อตัวเองและคนรอบข้าง

กลัว : การถูกลอบทำร้าย และ การหักหลัง

แพ้ : อาหารทะเลประเภทกุ้งและปู กินแล้วเกิดอาการแพ้ตัวบวมหน้าบวม ไม่รีบพาไปโรงพยาบาลอาจถึงตายได้

นิสัย :

ด้านดี

-ช่างสังเกตทำให้จดจำรายละเอียดปลีกย่อยได้อย่างดี

-เป็นผู้ฟังที่ดีและเก็บความลับเก่งจึงมีคนชอบมาระบายเรื่องราวต่างๆให้ฟัง

-พูดน้อย รู้จักกาละเทศะ

-ไม่ยึดติดกับความคิดของตัวเอง เปิดกว้าง ชอบฟังความคิดเห็นของคนอื่น แต่ก็มีจุดยืนเป็นของตัวเองเช่นกัน

-โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง

-เงียบแต่ดุ

ด้านเสีย

-ไม่มีอารมณ์ขัน

-ขี้ระแวง วิตกจริตเป็นบางครั้ง

-ตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาด โลเล เป็นหัวหน้าไม่ได้

-ชอบเก็บปัญหามาคิดมากคนเดียว ไม่ยอมให้ใครช่วยแก้

-ชอบทำให้หลายคนตกใจ (ชอบโผล่มาเซอร์ไพรส์ข้างหลังเสมอๆ)

ประวัติ : ครอบครัวเดอลองพรีอันแสนสุขครบพร้อมทั้งพ่อแม่, แมดิสันและน้องสาวอีก2คน พ่อของแมดิสันเป็นวิศวกรโยธา ส่วนแม่ของเขาเป็นครูโรงเรียนประถมที่โรงเรียนที่น้องสาวสองคนกำลังเรียนอยู่ ชีวิตครอบครัวก็ถือได้ว่ามีความสุขในระดับหนึ่ง จนกระทั่ง... พ่อและแม่ของพวกเขาตัดสินใจพาลูกๆ ไปเที่ยวในช่วงวันหยุดยาว ยังไม่ทันจะไปถึงที่หมายของครอบครัวเดอลองพรีถูกชนโดยรถยนต์อีกคันที่คนขับอยู่สภาพที่มึนเมาเต็มที่ การชนประสานงานครั้งนั้นทำให้พ่อแม่และน้องสาวอีกหนึ่งคนเสียชีวิตทันที เหลือเพียงแมดิสันและน้องสาวอีกหนึ่งคนเท่านั้น พวกเขาถูกนำส่งโรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการรักษา โชคร้ายน้องสาวคนที่สองทนพิษบาดแผลไม่ไหวเสียชีวิตไปอีกคน แมดิสันที่บาดเจ็บสาหัสอยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอ โรงพยาบาลพยายามติดต่อญาติคนอื่นๆ แต่พวกเขาไม่ได้ตอบรับหรือเข้ามาดูอาการของแมดิสันแม้แต่น้อย แมดิสันอยู่รักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยเงินจากประกันชีวิตของพ่อแม่และน้องสาวทั้งสองคน สิ่งหนึ่งที่คุณหมอเป็นห่วงคืออาการของแมดิสันที่เกิดขึ้นหลังจากอุบัติเหตุ พยาบาลมักจะได้ยินเสียงแมดิสันพูดคุยอยู่กับใครอยู่ พอมองเข้าไปก็ไม่เห็นมีใครนอกจากแมดิสันคนเดียวเท่านั้น แต่แท้ที่จริงแล้วแมดิสันเริ่มมองเห็นวิญญาณและรับรู้ได้ว่าพวกเขามาดีหรือมาร้าย เขาเคยบอกคุณหมอว่าพ่อแม่และน้องสาวทั้งสองคนได้มาเยี่ยมเขาที่ห้อง คุณหมอจึงต้องบอกความจริงกับแมดิสันเรื่องการเสียชีวิตของคนในครอบครัว นับตั้งแต่วันนั้นแมดิสันก็กลายเป็นคนพูดน้อยและไม่ร่าเริง บางครั้งก็ชอบเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเป็นเวลานานๆ

หลังจากออกโรงพยาบาลกลับมาอยู่ที่บ้าน ความว้าเหว่ยิ่งทำให้เขากลายเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง และการมองเห็นวิญญาณก็เริ่มส่งผลกับชีวิตในรั้วโรงเรียน เพื่อนร่วมชั้นบางคนหวาดกลัวเขา หลายคนก็มองเขาเป็นตัวประหลาด บางครั้งถูกหาเรื่องและทำร้ายร่างกาย จนกระทั่งเขาได้เห็นสิ่งที่คล้ายกับ ‘เงามรณะ’ มาปรากฏตัวในโรงเรียนบ่อยครั้งติดๆ กัน เขาพยายามบอกเพื่อนๆ ในห้องแต่ก็ไม่มีใครสนใจ แน่สิใครจะไปคิดว่าคำเตือนจะเป็นจริง ผ่านไปเพียงอาทิตย์หอประชุมโรงเรียนถูกไฟไหม้ นักเรียนส่วนใหญ่ที่หนีออกมาไม่ทันและถูกไฟคลอกเสียชีวิต คนที่ล้มก็ถูกเหยียบจนเสียชีวิต นักเรียนหัวโจกที่รอดจากเหตุการณ์ไฟไหม้โรงเรียนคิดว่าเป็นเพราะแมดิสันจึงได้ลวงให้เขาไปที่ตึกร้างโดยอ้างว่าอยากจะทดสอบการมองเห็นวิญญาณ เขาไม่รู้เลยว่าที่นั่นจะเป็นที่สุดท้ายที่เขาได้ไปเยือน

“พ่อ แม่ มัวรีน มีมี้ เราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้วนะ”

สาเหตุการตาย : ถูกนักเรียนหัวโจกผลักตกตึกร้าง

กิริยาท่าทาง/บทสนทนา : ส่วนใหญ่จะแสดงออกทางสายตามากกว่าทางร่างกาย

“มันน่าสงสัยนะ…” หรี่ตามอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย กุมคางเบาๆ

“...เล่ามาเถอะ จะได้สบายใจขึ้น...” นั่งเหม่อนิ่งคอยรับฟังสิ่งที่คนใกล้มานั่งเล่าระบายให้ฟัง

“เล่นอะไร… ไร้สาระชะมัด” เมินหน้า หันหลังเดินหนีไป

“คุณทำผมโมโหมากเลยนะ” ใบหน้าเรียบนิ่งแต่สายตามองจ้องจิกแฝงออร่าดุร้าย

“ไม่ได้เสียใจ ...แค่ผิดหวังเท่านั้น” ลุบตามองพื้น หน้าเศร้าๆ

เป้าหมายที่อยากจะกลับไปมีชีวิต : เขาอยากกลับมาใช้ชีวิตตามเดิม

ความสามารถพิเศษ (ถ้ามี) : ความจำดี

เพิ่มเติม :  หลังจากรักษาตัวในโรงพยาบาลแล้ว เขาต้องเขารับการบำบัดอาการของโรคซึมเศร้าด้วยยาที่ต้องกินอย่างต่อเนื่อง

CHARACTER TALK.

ภายในห้องสีขาวโพลนที่มีเพียงประตูบานใหญ่อยู่ มีใครบางคนกำลังจ้องมองคุณที่ลืมตาขึ้นมาอย่างเงียบสงัด ริมฝีปากของเขานั้นฉีกยิ้มหวานขึ้นช่วยส่งเสริมให้ดวงตาสีแดงฉานและเรือนผมสีเพลิงเจิดจรัส แม้จะดูเป็นมิตรแต่ก็น่าหวาดระแวงภายในคราวเดียวกัน

"ดูเหมือนคุณจะไม่ไว้ใจผมนะ" น้ำเสียงของเขาดังขึ้น ช่างดูนุ่มนวลเหมือนกับนักเล่านิทานไม่มีผิดเพี้ยน "แต่ไม่เป็นไร ชื่อของผมคือxxxxxx ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

น้ำเสียงขาดหายยามเมื่อเขากล่าวชื่อของตนเองออกมา รอคอยให้คุณกล่าวชื่อของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

:: “ผมชื่อ แมดิสัน เดอลองพรี ครับ ยินดีเช่นกัน” แมดิสันนั่งหลังตรง มองตรงไปยังอีกฝ่ายพร้อมเอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เป็นชื่อที่ดีนะ"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเฉกเช่นเดิม เอียงศรีษะมองคุณเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เหมือนจะถูกส่งออกมาตลอดเวลาไม่ว่าเวลาใดก็ตามที ทันใดเสียงของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น แม้จะไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่นัก...แต่มันก็ช่างคล้ายกับเสียงของนาฬิกาเรือนโบราณที่เข็มชี้ถึงเลขสิบสองไม่มีผิด

แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีที่เด็กหนุ่มแสดงออกทางแววตานั้นออกมา

"เวลาเนี่ยไม่รอใครเลยนะ ว่างั้นไหม?" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครา จ้องมองร่างของคุณด้วยสายตาที่แสดงความเสียดายอย่างไม่ผิดบัง

ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มร่ากลับค่อยๆหุบยิ้มลงอย่างเงียบงันยามเมื่อบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่มเปิดออก โซ่ตรวนมากมายพันธการร่างของเขาเอาไว้อย่างหนาแน่นจนร่างของเด็กหนุ่มไถลครูดลงไปกับพื้นจนจำใจต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องช่วงสั้นๆหลุดออกมา

"นี่...ผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

น้ำเสียงอ่อนแรงหลุดออกมาจากปากของเขาในขณะที่ร่างกายยังคงต่อต้านการพันธนาการจากโซ่ตรวน นัยน์ตาสีเพลิงจ้องมองมาทางคุณราวกับว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองคุณแบบนี้

"ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างจะทำให้คนรักของเธอฟื้นขึ้นมาโดยแลกกับชีวิตของคนบริสุทธิ์จำนวนหนึ่งกับการที่จะปล่อยให้คนรักของเธอตายไปเพื่อรักษาชีวิตของคนบริสุทธิ์เหล่านั้นเอาไว้ เธอจะเลือกสิ่งใดงั้นเหรอ?"

:: แมดิสันยกมือขึ้นกุมคางหลวมๆ พลางนั่งคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจตอบออกไป “ผมยอมให้คนที่รักจากไป ...ดีกว่าต้องสังเวยใครเพื่อความเห็นแก่ตัวของตัวเองครับ”

"งั้นเหรอ? ถ้าเธอเลือกแบบนั้นล่ะก็---ขอให้โชคดีนะ แล้วก็..."

"ช่วยจำคำตอบของตัวเองเอาไว้ให้ดีล่ะ...แล้วซักวัน เราจะได้พบกันอีก"

น้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงของเด็กหนุ่มปริศนาขาดห้วง รอยยิ้มเย้ยหยันราวกับเยาะเย้ยตนเองที่แสนอ่อนแอ โซ่ตรวนกระชากร่างของเขาให้เข้าไปภายในหลังประตูที่มืดมิด ในขณะที่ภาพตรงหน้าของ[ชื่อคุณ]มืดมัวจนในที่สุดสติก็ดับไปอย่างสมบูรณ์พร้อมกับบานประตูที่ปิดลงอย่างเชื่องช้า

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว...

WRITER TALK :

เซย์ไฮค่ะ ชื่อของเราคือมิร่า---แล้วทางนั้นล่ะ?

:: ไฮๆ KizukiSazura ครัช

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! เรื่องนี้เราอาจจะอัพช้าไปซักหน่อยแต่รับรองว่าถ้าหากมีเวลาจะมาอัพให้เรื่อยๆแน่นอนค่ะ!

:: ยินดีเช่นกันครัช จะรออ่านนะครัช

อยากจะให้ลูกๆของท่านมีคู่รึเปล่าคะ?

:: ถ้ามีก็ถือเป็นโชคดีของลูกครัช

ถ้าเกิดว่าตัวละครของท่านไม่ติด จะพากลับบ้านหรือเป็นตัวประกอบดีคะ?

:: พากลับไปรักษาอาการโรคซึมเศร้าต่อครัช

ถ้าเกิดติดแล้วมีการเปลี่ยนแปลงคาร์เล็กน้อย จะว่าอะไรไหมคะ?

:: ไม่มีปัญหา เอาที่ไรต์สะดวกในการเขียนเลยครัช

ขอให้โชคดีนะคะ!